ΣΟΦΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ "Τυχαία συνάντηση"

Τι κάνεις, στ’ αλήθεια, όταν ανακαλύπτεις μια χαραμάδα στην πόρτα ;Εσύ που πίστευες πως έκλεινε προστατευτικά σφραγίζοντας έξω ήχους, εικόνες, χρώματα. Τώρα έπεσες θύμα μιας κακοτεχνίας.

Στην αρχή την αγνόησα.Μα εκείνη στεκόταν ασάλευτη για να την πλησιάσω.Είδα μέσα της ένα τόσο δα κομμάτι ουρανού ταξιδεύοντας να με πλημμυρίζει.Ρίγος ,σαν να βρήκα επιτέλους το νόημα της ζωής.

Κι ο ουρανός μέσα από τη χαραμάδα είδε ένα τόσο δα κομμάτι μου. Θα σκέφτηκε πως έτσι καταντά ο άνθρωπος: ρωγμή.

Η χαραμάδα, ο κοινός μας τόπος.

Εδώ επιστρέφω , όπως ο άσωτος στο σπίτι του.

Εδώ θα ζω, λευκό λουλούδι που απρόσμενα γεννιέται στου βράχου τη σχισμή .

Η φωτογραφία είναι από https://www.wallpaperflare.com/

ΕΥΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΛΙΑΝΟΥ "Διάλογος με την ψυχή Ν.9"

 

Γιατί τόσο γυμνό;
Γιατί τόση μεγάλη έκθεση των απόκρυφων σημείων του σώματος γυναικών η αντρών;
Χρειάζεται η κοινωνία μας ... τόση μεγάλη έκθεση των απόκρυφων σημείων;
Αναρωτιέμαι...
Όπου κι εάν στρέψεις το κεφάλι σου, γυμνές φωτογραφίες με άντρες και γυναίκες και παιδιά.... ακόμη και στα μωρομάντηλα.
Είναι τόσο άσχετος ο καταναλωτής, που θέλει φωτογραφίες για να πειστεί..για το προϊόν που αγοράζει;
Ποίο το όφελος των τόσων γυμνών φωτογραφιών σε παραλίες, σε καφέδες, σε μπαρ....
Δε νομίζω ότι ως κοινωνία έχουμε δυνατες ηθικές αξίες . Τελείωσαν κι αυτές εδώ και χρόνια με την πλήρη αποχάυνωση όλων, να τρέχουν πίσω από το κέρδος
Το χρήμα πλέον παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή ενός ανθρώπου....και δυστυχώς καθορίζει ολόκληρη τη ζωή του από το πώς θα φάει, θα κοιμηθεί, θα ντυθεί, θα δημιουργήσει την οικογένεια του και το κοινωνικό κύκλο του
Γίνανε όλοι.... πυραμίδες άνθρωποι.
Και επειδή ο ένας το έκανε, θα το κάνει και ο άλλος...και φτάνουμε σε σεξουαλικα εγκλήματα, από έναν πειραματισμό... επειδή όλοι τα " βγάζουν όλα στη φόρα" και φέρονται σαν να μην τους νοιάζει το ίδιο το σώμα τους
Όχι, δεν με αφορά τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του!!!
Όχι δεν μας αφορούν οι σεξουαλικές σας προτιμήσεις!
Όχι δεν μας αφορούν...
Ίσως εάν μαθαίναμε στα παιδιά μας ιστορία και πολιτισμό....
Ίσως εάν τα μαθαίναμε για τους μεγάλους ήρωες, που έδωσαν τη ζωή τους για την ηθική, την ελευθερία...
Ίσως εάν τους μιλούσαμε για το , τι είναι ένας ήρωας ή από τι φτιάχνεται ο ήρωας
Ίσως τότε δε θα είχαμε τόσα εξαφανισμένα παιδιά ...
Ίσως δεν θα είχαμε τόσες αθώες ψυχές , να τα εκμεταλλεύονται οι όποιοι επιτήδειοι.
Κρατήστε το σώμα σας και τη ψυχή σας για εσάς!!!!

Εύα Πετρόπουλου Λιανου

ΓΙΑΝΝΑ ΒΛΑΧΟΥ "Blue moon " Χαϊκού

 

Με χρώμα μαβί το αποκαλόκαιρο βάφει τη νύχτα. Σελήνη χλωμή του Αυγούστου φωτίζει τη ματαίωση

® Γιάννα Βλάχου

Η φωτογραφία είναι από https://in.pinterest.com/

ΗΛΙΑΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ - Με μια βαλίτσα στο χέρι – Ο αιώνιος “Ταξιδιώτης"

 *Λίγες σκέψεις πάνω στα γλυπτά,  «Ταξιδιώτες»,  του Bruno  Catalano

 ☆Αυτές τις μέρες-τέλη Αυγούστου οι περισσότεροι αδειάζουν τις βαλίτσες τους και τις τοποθετούν σε κατάλληλο μέρος του σπιτιού για να τις βλέπουν και να ονειρεύονται το επόμενο ταξίδι. Κάποιοι άλλοι,όμως,έχουν μια βαλίτσα έτοιμη για το επόμενο ταξίδι γιατί μελαγχολούν με την ιδέα ότι το επόμενο ταξίδι θα είναι στις διακοπές του επόμενου χρόνου.Διαφορετικοί άνθρωποι,διαφορετικές νοοτροπίες...

      “Και όσοι φεύγουν, να μείνουν κατά βάθος ήθελαν και όσοι μένουν το φευγιό έχουν στην καρδιά τους” (N. Καζαντζάκης).

       Όλοι κάποια στιγμή έχουν μία βαλίτσα στο χέρι έτοιμη να φύγουν, να αποδράσουν, να αποχωρήσουν, να απομακρυνθούν, να ταξιδέψουν…

      

        Να διακινδυνεύσουν, να αναζητήσουν το νέο, να δοκιμάσουν το απίθανο, να συγκρουστούν με το άγνωστο και να δαμάσουν τις φοβίες τους.

           Και τι είναι αυτό που με σπρώχνει να αλλάξω Τόπο, Πόλη ή Χώρα; Είναι κάποια ανάγκη (οικονομική, βιοτική, πολιτική, κοινωνική…) ή μια απροσδιόριστη εσωτερική ανάγκη για αλλαγή, ανανέωση και απελευθέρωση από τα συμβατικά και δοκιμασμένα; Είναι αυτή η φυγή ή η δοκιμασία  κάτι το αναπότρεπτο και νομοτελειακό ή  μία συνειδητή και ορθολογικά σχεδιασμένη επιλογή;

         Η φυγή και η απόδραση από έναν τόπο μήπως υποδηλώνει και έναν πανικό ή  μία δειλία ή αδυναμία προσαρμογής στα αρνητικά δεδομένα του οικείου χώρου σου; Μήπως στη φυγή πλεονάζουν  η οργή, η απελπισία  και η απογοήτευση με αποτέλεσμα να θολώνουν το νου  και να  θέτουν σε δοκιμασία τις αντοχές και τις άμυνές  μας;

       Στη φυγή και στις αποδράσεις μας, τελικά, είμαστε θύματα των ακραίων αρνητικών συναισθημάτων μας ή μιας εκλογίκευσης που αποκρύπτει την πραγματική αιτία;

        “Έρχεται κάποια ώρα που πρέπει να φύγεις, ακόμα κι αν δεν έχεις σίγουρο που θα πας” (Τενεσί Ουίλιαμς).

        Και άντε να αποδεχτούμε πως όλα γίνονται με όλες τις προϋποθέσεις μιας ψύχραιμης απόφασης. Τι παίρνεις μαζί σου στην μικρή βαλίτσα που δεν χωρά και πολλά; Τι αφήνεις πίσω ως περιττό ή μη αναγκαίο; Πρόκειται για φαινόμενο εγκατάλειψης ή μιας σωστής διαχείρισης των αναγκαίων πραγμάτων στη νέα κατάσταση;

       Αυτά που αφήνουμε φεύγοντας και αλλάζοντας τόπους είναι μόνον τα υλικά πράγματα ή και άλλα, όπως: Συναισθήματα, Σκέψεις, Συνήθειες, Αντιλήψεις, Νοοτροπία…; Πρόκειται για μία βίαιη αποκοπή από τον διαμορφωμένο κόσμο μας ή μία επιλεκτική αποδέσμευση, αφού τα αναγκαία «τιμαλφή» της ζωής μας τα κουβαλάμε μαζί μας στην μικρή βαλίτσα κι ας μάς βαραίνουν πολύ στη διαδρομή;

        Κι αν μεν αυτή η φυγή και η απόδραση είναι μία ελεύθερη επιλογή για μία άλλη ζωή με «βάρκα την ελπίδα», τότε και η βαλίτσα πολλά μπορεί να χωρέσει και δεν μοιράζεσαι στα δύο. Τι θα αφήσεις, τι θα πάρεις. Δεν υπάρχει κενό σε αυτό που αφήνεις και σε αυτό που αναζητάς. Δεν αδειάζεις από τίποτα, μόνον να γεμίσεις θέλεις.

         Αν, όμως, κάποια ανάγκη σε υποχρεώνει να φύγεις από το  σπίτι σου, τη ζωή σου, τη γη σου, τις ρίζες σου; Αν αυτή η φυγή ή αυτό το ταξίδι είναι βεβιασμένο και διακονεί την ανάγκη για υλική επιβίωση, τότε πόσο εύθραυστος και ανασφαλής μπορεί να νιώθει ο καθένας μπροστά στο άγνωστο, το αβέβαιο και το απέραντο; Η σωτηρία και η καταστροφή εναλλάσσονται ως ενδεχόμενα.

 

         Οι Μετανάστες ή οι Πρόσφυγες πόσες επιλογές έχουν για το μέγεθος της βαλίτσας τους; Πόσες επιλογές έχουν για τον νέο Τόπο τους, τη νέα Πατρίδα τους; Πόσα κομμάτια του Εαυτού τους άφησαν πίσω και βαδίζουν με ένα κενό μέσα τους. Πόσο αυτό το κενό που μπορεί να είναι η Πατρίδα τους θα μπορέσει ποτέ να γεμίσει;

        Πώς μπορεί ο Μετανάστης και ο Πρόσφυγας να ξεχάσει εκείνο το κομμάτι του εαυτού του που άφησε πίσω στη χώρα του και το οποίο εμμονικά θα τού υπενθυμίζει πως θα είναι πάντα συνδεδεμένο μαζί του και θα τον συνοδεύει ως γλυκιά ανάμνηση με απαιτήσεις για επιστροφή;

        “Η έλλειψη είναι στη φύση των πραγμάτων. Για όποιον υπάρχει, η έλλειψη είναι δεδομένη- κατασκευαστική παράμετρος, δομική προδιαγραφή, ανθρώπινο πεπρωμένο, λογική αναγκαιότητα, υπαρξιακός καταναγκασμός, τίμημα της ύπαρξης. Κάθε άνθρωπος στην κατασκευή του και στη λειτουργία του είναι ατελής, σημαδεμένος από την έλλειψη. Το να θέλει ή να πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να υπάρχει χωρίς έλλειψη οδηγεί σε λογικά αδιέξοδα, ίσως και σε ψυχική τραγωδία”(Ν. Σιδέρης, «Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο… Γονείς θέλουν).

        Τελικά, όπως, φαίνεται και στα εμβληματικά γλυπτά του Bruno Gatalano, “Οι Ταξιδιώτες” o άνθρωπος που φεύγει (με οποιαδήποτε ιδιότητα) είναι μία ελλειπτική ύπαρξη που προσπαθεί σε όλη τη διάρκεια της ζωής του να  βαδίζει με το κενό και την έλλειψή του. Να προσπαθεί να ξεχάσει το κομμάτι που λείπει (Πατρίδα, παλιός εαυτός…), αλλά ταυτόχρονα και να αντέχει στην πίεση που ασκεί πάνω του για επιστροφή ή επανάκτησή του.

       

      Είμαστε όλοι «Ταξιδιώτες» γεμάτοι αλλά και ταυτόχρονα άδειοι και ελλειπτικοί και συνεχώς αναζητούμε τα κομμάτια που μας λείπουν ή να τα ξεχάσουμε και να ξεφορτωθούμε ως περιττό βάρος; Tα κομμάτια που μάς λείπουν μάς δένουν με τα μυστήρια  και την ιερότητα-μοναδικότητα της ζωής μας  ή μάς  εμποδίζουν να κάνουμε το μεγάλο άλμα και την υπέρβαση;

     “Οι άνθρωποι περισσότερο ονειρεύονται ότι επιστρέφουν παρά ότι φεύγουν”(Πάουλο Κοέλο).

από https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/

Έλενα Καραγιάννη "Μπλε Πανσέληνος..."

Μπλε πανσέληνος και πράσσειν  άλογα 

 Ποιος πήγε και σε κρέμασε  ψηλά μου λες; 

Έτη φωτός μακρύτερα 

κι απ'της καρδιάς το  χτύπημα παραστέκεις

 Κι ούτε τολμώ  μέσα σε τούτη την ρευστότητα να σε διπλοκοιτάξω 

 γιατί  σ' ονειρεύομαι τρελά απ' τα σεντόνια  κάτω να τρυπώνεις

 Δε με τρομάζουνε τα ουρλιαχτά  

τα τεντωμένα μάτια τα ανυπόφορα 

αν  πυρωμένο κι άγρυπνο  με συναρπάσεις

 Μα μια νύχτα δεν αρκεί.. 

άντε και δύο υποδεέστερες εκλάμψεις... 

 Καλύτερα σκοτάδι πήχτρα    

όλες οι ώρες  ίδιες νά γυρνάνε 

με εκπνοή  ηχηρή κι αναστενάσματα   

Βλέπω τον ουρανό βαρύ σφοντύλι 

Προς τι το φεγγάρι να ανέλθει;

Έλενα Καραγιάννη.

Η φωτογραφία είναι από https://www.skai.gr/

Δελτίο τύπου.... Story Festival 2023

 

STORYFEST 2023 MEXICO GREECE RUSSIA THANK´S ALL FOR THE GREAT PARTICIPATION FIRST EDITION STORYFEST 2023 MEXICO GREECE RUSSIA

Center Hellenic Culture Russia and

Mil Mentes Por México Internacional

Unión Hispanomundial de Escritores - UHE- UHE Alianza Global Uhe Mmmex Amlhac Hotel Diamante Querétaro Unaccc Centro y Sudamérica UNAccc Argentina and MMMex Unaccc Centro y Sudamérica

STORYFEST 2023 STORYFEST 2023 MEXICO GREECE RUSSIA Eva Lianou Petropoulou Polisfreepress

MEXICO-GREECE-Russia

Dora Giannitsi Director of Hellenic Culture Center MOSCOW

EVA Petropoulou Lianou NATIONAL PRESIDENT AMJLHAC- ALLIANCE MMPMI-UHE GREECE

Jeanette Eureka Tiburcio WORLD PRESIDENT MMPMI AMJLHAC UNACCC CS AMLHAC- GLOBAL SECRETARY UHE

Kostas Pantelides Bethemiracle FounDer

JUAN CARREON SINGER SONGWRITER PRESIDENT LITERATURE COMMISSION UNACCC MEXICO

Georgia Angeli Greek storyteller AND Radio producer

Alexander Kabishev NATIONAL PRESIDENT ALLIANCE MMPMI-UHE RUSSIA

LYZZETTE TIBURCIO MÁRQUEZ PRESIDENT OF THE QUERETARO ACADEMY OF MODERN LITERATURE

AUGUST

19, 20 AND 21

20:00 hrs MEXICO TIME

Cabina 11 Cadena Global

Roku Yo TVO Las Olas del Arte Colegio Carol Baur Hotel Diamante Querétaro

Carpe "Επιβράβευση ξεχωριστή..."

Παλεύω με την ατραπό του χάους,
άγνωστα μέρη περιορίζουν την όραση.
Οι ελευθερίες περιπλανιούνται
μέσα στις κενές ψυχές.
Σε σχοινί τεντωμένο οι ανάσες μας
χάσκουν πεινασμένες για ζωή.
Σ 'ένα κορμί χωρίς ψεγάδια
συσσωρεύτηκαν τα απολιθωμένα θέλω.
Διστάζω ν 'αγγίξω
τα αναστημένα μέλη σου.
Η αναγγελία ενός πάθους ακυβέρνητου
πυρακτώνει την αυγή.
Λίγα απομεινάρια επιβίωσης
στέκουν πεταμένα
στα μονοπάτια της ύπαρξής μας.
Τα ερεθίσματα εξελίχθηκαν σε σκηνές πάθους,
κατευθύνουν τα σώματα
προς την τελειότητα ενός ονείρου,
μια επιβράβευση ξεχωριστή 

 για τους ευαίσθητους θνητούς.

Carpe.

Η φωτογραφία είναι από https://www.pexels.com/

ΓΙΑΝΝΑ ΒΛΑΧΟΥ "ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ"

Στο διηνεκές πληγώνει η αναμονή. Μια αιωρούμενη ρωγμή γυμνώνει την ψυχή. Συρρικνώθηκα και θρυμματίστηκα σε κομμάτια πόνου αυτό το καλοκαίρι. Χωρις θόρυβο μεταβλήθηκα σε μικρά σχήματα απελπισίας Δεν ενώνονται στο παρόν. Όμως κάποτε ήταν ολόκληρες ευτυχίες. Πριν από την επικράτηση του φευγαλέου βλέμματος, πριν τη διάψευση της μάταιης υπόσχεσης. To παιχνίδι της αυτάρκειας εξουθενώνει τελικά. Μόνο απομεινάρια λέξεων διακρίνω. και σκέψεις της θλίψης που σαν τα πλοία ταξιδεύουν. Διατηρούν το κατακερματισμένο όραμα ζωντανό, επανέρχονται xωρίς έρεισμα, πληγώνουν τη θερινή ραστώνη. Εύθραυστες αναπνοές, ρευστές, ανίσχυρες στιγμές παιδεύουν το παρόν λίγο πριν την αλλαγή εποχής. Θέρος, ώρα μηδέν. Φύσηξε ο άνεμος του τέλους πριν φανεί του ταξιδιού η έωλη προσδοκία. Τούτο δεν ήτανε ταξίδι τούτο δεν ήταν καλοκαίρι , μα μια πληγή που -αλίμονο - πασχίζει να επουλωθεί. 27 - 8- 2023 ® Γιάννα Βλάχου

Η φωτογραφία είναι από https://gr.pinterest.com/

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ " Η Ξ Ω Τ Ι Κ Ι Α"

Η Ξ Ω Τ Ι Κ Ι Α


‘Εστειλα δυο περιστέρια
να έρθουν να σε βρουν,
εκεί στα μακρινά λημέρια
που φτερουγίζουν και λαλούν
*
πουλιά στα παραθύρια
και σε ολάνθιστες αυλές,
εκεί όπου αστέρια μύρια
φεγγίζουνε τις ομορφιές.
*
Μου μίλησαν για σένα,
νύμφη, νεράιδα ξωτική,
που βρίσκεσαι στα ξένα
κόρη, πανέμορφη ξανθή,
*
πως όποιο παλληκάρι,
μπορέσει μια χρυσή αυγή
από τον κήπο σου να πάρει
χωρίς κανένας να τον δει,
*
χιλιόφυλλο λουλούδι
από το ανίσκιωτο δενδρί
κι ακούσει μάγια το τραγούδι
της φωνής σου και μαγευτεί,
*
ταίρι σου θα τον κάνεις
λαχτάρα σου ακριβή,
στον ίσκιο σου θα τον βάνεις
να παίρνει ζωής φιλί.
*
Μου έφεραν το λουλούδι
τα δυο μου περιστέρια,
κελάηδησαν και το τραγούδι
φέρνοντας γλυκά χαμπέρια.
*
Στο παραθύρι δίπλα στέκεις
με μάτια να ψάχνουν στην αυλή
και στο καρτέρεμα να πλέκεις
με πόθο, τη δική μου τη μορφή,
*

ταίρι σου πιστό για να με κάνεις
στα όνειρα και τις πεθυμιές,
και στον ήλιο μπροστά να βάνεις
αγάπης ακτίνες, φωτεινές.
*
Σε λίγο τα περιστέρια φύγαν
ομορφοφτέρουγα πουλιά,
κι αυτά ζευγαρωμένα πήγαν
στην παραπάνω γειτονιά.
*
Στα χέρια μου το λουλούδι,
του έρωτα ανοιχτή αγκαλιά
και στα χείλη μου το τραγούδι,
δική σου χαρά και ανασαιμιά.
*
Τ’ αρχοντικό σου δεν το ξέρω
ούτε ποια στράτα να διαβώ.
Κινάω όμως ταίρι να σε φέρω,
με την αγάπη οδηγήτρα, θα σε βρω.

Γιώργος Αλεξανδρής

Η εικόνα είναι από https://stock.adobe.com/

ΘΟΔΩΡΗΣ ΜΠΕΛΙΤΣΟΣ "Άντε αγόριμ στα Μσίρια… Τα αίτια της μετανάστευσης των Λημνιών"

 

«Άντε αγόριμ στα Μσίρια μπεκ καζαντίσ’ς λίρες».

«Άντε παιδί μου στην Αίγυπτο μπας και καζαντίσεις».

Με αυτά τα λόγια αποχαιρετούσαν τα παιδιά τους οι Λημνιοί τον 19ο και στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν η Αίγυπτος αποτελούσε τη Γη της Επαγγελίας, όχι μόνο για τους Λημνιούς αλλά γενικότερα για τη ρωμαίικη φτωχολογιά. Για κάποιους μάλιστα υπήρξε Ελντοράντο καθώς έγιναν πάμπλουτοι αλλά και στους υπόλοιπους έδινε ευκαιρίες για μια ζωή καλύτερη από εκείνη που είχαν στο νησί. Γιατί όμως οι Λημνιοί έφευγαν κατά χιλιάδες στην Αίγυπτο και σε άλλους προορισμούς προς αναζήτηση τύχης; Τι τους εξωθούσε σε αυτό το μαζικό φευγιό; Τα αίτια ήταν οικονομικά, φυσικά, αλλά για να τα κατανοήσουμε πρέπει να πάμε λίγο πίσω και να δούμε τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν στο νησί.

 

Η Λήμνος είναι ένα νησί, η οικονομία του οποίου στηριζόταν ανέκαθεν στην αγροτική παραγωγή. Από τα μεσαιωνικά χρόνια, από την ύστερη βυζαντινή περίοδο τουλάχιστον, που έχουμε στοιχεία, οι Λημνιοί είτε δούλευαν τη γη ως καλλιεργητές είτε ήταν ποιμένες. Όμως, δούλευαν σε γη που δεν τους ανήκε. Ένα μεγάλο μέρος ανήκε σε μοναστήρια, κυρίως του Άθω, ενώ υπήρχαν ιδιοκτησίες και άλλων μονών, λ.χ, της Πάτμου, καθώς και πατριαρχικά κτήματα. Οι υπόλοιπες γαίες του νησιού ήταν ιδιοκτησίες επιφανών αξιωματούχων, στους οποίους δίνονταν κατά καιρούς ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους προς τον αυτοκράτορα. Οι γαίες αυτές ήταν τεράστια αγροκτήματα, που περιλάμβαναν μεταξύ άλλων και ολόκληρα χωριά, όπου έμεναν οι ντόπιοι που τα καλλιεργούσαν και απέδιδαν το εισόδημα στον ιδιοκτήτη. Πολλά χωριά ή τοποθεσίες της Λήμνου έχουν μέχρι σήμερα το όνομα του βυζαντινού άρχοντα στον οποίο ανήκαν: του Σκανδάλη, του Βισίνου, του Ρωσσοπούλου, του Κοντοπούλου, του Ρεπανίδη, του Ρωμανού, του Κοντέα, του Κάσπακα, του Μούρτζεφλου, του Κοντοβράκη κλπ.

Αυτή η μορφή γαιοκτησίας παρέμεινε ίδια για αιώνες· δεν άλλαξε και πολύ ως τα μέσα του 20ου αιώνα, απλά άλλαζαν οι ιδιοκτήτες της γης. Όταν οι Ενετοί παρέδωσαν τη Λήμνο στον Μωάμεθ το 1479, τα αγροκτήματα που κατείχαν οι φιλοδυτικοί άρχοντες, οι οποίοι αναχώρησαν με τους Ενετούς, πέρασαν σε Οθωμανούς αγάδες. Κι όταν λέω Οθωμανούς δεν εννοώ απαραίτητα Τούρκους αλλά και Ρωμιούς ανθενωτικούς που συνεργάστηκαν και κάποιοι αλλαξοπίστησαν για να διατηρήσουν τα προνόμιά τους. Η δε μοναστηριακή περιουσία παρέμεινε ως είχε, σε κάποιες περιόδους αυξήθηκε κιόλας σε σχέση με πιο πριν.

Από τα μέσα του 19ου αιώνα που επιτρέπεται στους Χριστιανούς να έχουν ακίνητη περιουσία, αγοράζουν αγροκτήματα και εύποροι Λημνιοί, κυρίως ναυτικοί και μετανάστες, οπότε υπάρχει μια διαφοροποίηση του ιδιοκτησιακού. Όμως, όλους αυτούς τους αιώνες η πλειοψηφία των Λημνιών συνέχισε να είναι σαρκουδεμέν’, όπως λέγανε οι ίδιοι, δηλαδή σκλάβοι στον τόπο τους, χωρίς προοπτική.

Στην αυγή του 20ού αιώνα έχει διαμορφωθεί η εξής κοινωνική διαστρωμάτωση. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι κεχαγιάδες. Δηλαδή αγρότες που διαφεντεύουν μεγάλα ή μικρά αγροκτήματα, τα οποία ανήκουν είτε σε Τούρκους είτε σε Ρωμιούς γαιοκτήμονες είτε σε αγιορείτικα μοναστήρια. Η οικονομική κατάσταση του μεγαλύτερου μέρους των κατοίκων είναι άσχημη. Η γη καλλιεργείται με τις πατροπαράδοτες πανάρχαιες μεθόδους -υπάρχει ακόμα το ησιόδειο ξύλινο αλέτρι, ηλικίας 2.500 ετών περίπου- και φυσικά η απόδοσή της είναι κακή. Οι αγρότες, οφείλουν να αποδώσουν το νόμιμο φόρο στον φοροεισπράκτορα, σε σιτηρά, γάλα, τυριά, αβγά, κρέας, ο οποίος συχνά εκβιάζει και παίρνει πολλαπλάσια ποσότητα από τη νόμιμη.

Επιπλέον υπάρχει το δικαίωμα του αφεντικού, του γαιοκτήμονα, ο οποίος καρπώνεται σημαντικό μέρος της παραγωγής από τα σιτηρά, αμνοερίφια, μούστο, κρασί, ρακί. Το δικαίωμα προσαυξάνεται με το βδομαδιάτικο «ταγίν’» και το χρονιάτικο «παρασπόρ», δηλαδή με ποσότητες προϊόντων επιπλέον του συμφωνημένου, που είχαν καθιερωθεί εθιμικά και δεν μπορούσε κανείς κεχαγιάς να τις αρνηθεί, διότι θα τον έδιωχνε το αφεντικό από το τσιφλίκι. Κάθε εβδομάδα ο κεχαγιάς όφειλε να πάει στο σπίτι του αφεντικού, ο οποίος ζούσε στην πρωτεύουσα, το Κάστρο ή σε κάποιο κεφαλοχώρι και ανάλογα με την εποχή να φέρει στην αρχόντισσα: γάλα, τυριά, αβγά, κοτόπουλα, σταφύλια, κηπευτικά αλλά και να κάνει διάφορα θελήματα που του ζητούσε.

Υπήρχαν και μικροϊδιοκτήτες, που νοίκιαζαν «τεμσάρικα» χωράφια για να αυξήσουν τη γη τους, με την υποχρέωση να δίνουν τη μισή σοδειά στον ιδιοκτήτη. Αυτοί στην ουσία εξαρτιόνταν οικονομικά από τους πιο εύπορους, από τους οποίους δανείζονταν, όταν οι χρονιές ήταν δύσκολες. Πολλοί ήταν σε πιο χαμηλή θέση από τους κεχαγιάδες. Αναγκάζονταν να δίνουν τα αγόρια τους να δουλέψουν ως τσομπανέρια στα κοπάδια κάποιου κεχαγιά, να «στοιχίζνε» όπως λέγανε, με αντάλλαγμα ένα πινάκι στάρι κι ένα αρνί το Πάσχα και μόνη αμοιβή για το παλικάρι ένα πιάτο φαγί και μια καινούργια φορεσιά. Τα δε κορίτσια τους τα έστελναν ως υπηρέτριες σε πλουσιόσπιτα.

Από ό,τι αντιλαμβανόμαστε, οι κάτοικοι των αγροτικών περιοχών του νησιού μόλις που μπορούσαν να θρέψουν την οικογένειά τους. Συνηθισμένη τροφή ήταν το μ’γαδόψωμο, δηλαδή ψωμί φτιαγμένο από μιγάδ’, αλεύρι ανάμικτο προερχόμενο από μίγμα σιταριού και κριθαριού. Μια ευρεσιτεχνία για να αυγαταίνει το λιγοστό σιτάλευρο. Οι περισσότεροι κατοικούσαν σε άθλιες καλύβες με υποτυπώδεις έως ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής. Συχνά δεν έμεναν καν στα χωριά, αλλά σε μάντρες μια με δυο ώρες δρόμο μακριά από τον πιο κοντινό οικισμό. Για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού δεν υπήρχαν σοβαρές προοπτικές οικονομικής προόδου. Γι’ αυτό ο Λημνιός ξενιτεύεται μήπως και καζαντίσει. Ξενιτεύεται για να επιβιώσει ο ίδιος, για να στείλει χρήματα στην οικογένειά του, για να παντρέψει τις αδερφές του και, αν προλάβει, να παντρευτεί κι ο ίδιος, σε μεγάλη ηλικία.

Για τα αγόρια ως τις αρχές του 20ού αιώνα δύο ήταν οι κύριοι δρόμοι της μετανάστευσης. Η Μικρασία και η Αίγυπτος. Μικρό ποσοστό μεταναστών αναζητά την τύχη του σε άλλες περιοχές: Αμερική, Αφρική ή Ευρώπη. Στη Μικρασία οι περισσότεροι Λημνιοί δούλευαν εποχιακά, έκαναν κάποια σιρμαγιά και επέστρεφαν στο νησί, όπου αγόραζαν χωράφια ή έχτιζαν σπίτι.

Στην Αίγυπτο συνήθως έφευγαν σε μικρή ηλικία, 15-16 ετών. Τον πρώτο καιρό δούλευαν ως υπηρέτες, δηλαδή παραγιοί στο κατάστημα κάποιου συγγενή ή συγχωριανού. Αν ήταν τυχεροί και το αφεντικό ήταν τίμιο, δημιουργούσαν ένα μικρό κεφάλαιο και ξεκινούσαν δικιά τους επιχείρηση. Όμως, υπήρχαν περιπτώσεις που το αφεντικό ήταν σκληρό και οι νεαροί το έσκαγαν για να γλιτώσουν. Ακόμα και αυτοκτονίες είναι γνωστές. Υπολογίζεται ότι το 1910 ζούσαν στην Αίγυπτο πάνω από 5.000 Λήμνιοι.

Οι κοπέλες έφταναν στην Αλεξάνδρεια σε ηλικία 10-12 ετών και εργάζονταν ως παραδουλεύτρες. Συνήθως κάποια συγγενής, που ερχόταν για διακοπές στο χωριό, έπειθε τους γονείς να αφήσουν τη θυγατέρα τους να πάει μαζί της. Και υποσχόταν να την προικίσει και να την αποκαταστήσει. Αλλά υπήρχαν και «πρωτόγονες» μέθοδοι που άγγιζαν τα όρια της δουλεμπορίας. Οι ταχυδρόμοι, που έκαναν μεταφορές αγαθών μεταξύ των Λημνιών του νησιού και της Αιγύπτου, περιφέρονταν στα χωριά και έταζαν παραμυθένια ζωή σε όσα κορίτσια δέχονταν να πάνε μαζί τους. Συγκέντρωναν ένα αριθμό παιδιών, τα οποία τους ακολουθούσαν όταν αναχωρούσαν από το νησί. Μπορεί να φανταστεί κάποιος το τραγικό τριτοκοσμικό θέαμα που εκτυλισσόταν στα λιμάνια του Μούδρου και του Κάστρου, την ώρα της αναχώρησης. Η άθλια εικόνα των μικρών κοριτσιών που έφευγαν για το άγνωστο, συχνά προκαλούσε τη συγκίνηση ή την οργή ευαίσθητων πολιτών. Υπάρχουν επιστολές στις τοπικές εφημερίδες που καταγγέλλουν αυτή την συνήθεια και κατηγορούν τους ταχυδρόμους για αναλγησία και για έμμεσο «δουλεμπόριο». Φτάνοντας στην Αλεξάνδρεια η τύχη των κοριτσιών δεν ήταν εξασφαλισμένη. Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις κοριτσιών που κατέφευγαν στη Λημνιακή Αδελφότητα και ζητούσαν προστασία από την σκληρή αφεντικίνα και βοήθεια για να επιστρέψουν στο χωριό τους.

Την δεκαετία του ’20 συμβαίνουν κοσμοϊστορικές αλλαγές. Η Αίγυπτος παύει να αποτελεί ελκυστικό προορισμό. Επίσης, η Λήμνος αποκόπτεται από τη μικρασιατική ακτή, με την οποία είχε στενές οικονομικές ανταλλαγές και κοινωνικές επαφές επί χιλιετίες και παράλληλα δέχεται έναν μεγάλο αριθμό Μικρασιατών προσφύγων, περίπου όσο το ένα τρίτο των γηγενών κατοίκων. Το νησί πέρασε μεν στο ελληνικό κράτος αλλά οι συνθήκες δεν άλλαξαν και πολύ. Η πλειονότητα του πληθυσμού συνεχίζει να ζει σε άθλια κατάσταση. Η καθιερωμένη για αιώνες κοινωνική διαστρωμάτωση την οποία περιέγραψα νωρίτερα, συνεχίζει να υπάρχει μέχρι και την δεκαετία του ’50. Δηλαδή τα αγόρια δουλεύουν ως τσομπανέρια, εργατάκια ή υπηρέτες σε μαγαζιά, τα κορίτσια πηγαίνουν ως δουλικά σε πλουσιόσπιτα και οι κεχαγιάδες καλλιεργούν και φροντίζουν τα αγροκτήματα των αφεντικών που ζουν στα κεφαλοχώρια και στην πρωτεύουσα ή εκτός Λήμνου. Τα τουρκικά κτήματα και τα μοναστηριακά που απαλλοτριώθηκαν, μοιράζονται κυρίως στους πρόσφυγες και ελάχιστα σε ντόπιους ακτήμονες. Οι μικροϊδιοκτήτες οδηγούνται σε απόγνωση. Η παραγωγή αφενός είναι εξαρτημένη από τα κέφια του καιρού αφετέρου είναι προαγορασμένη από εμπόρους στους οποίους είναι οικονομικά χρεωμένοι. Κάποιες αναπτυξιακές προσπάθειες για τη στήριξη της αγροτιάς και της τοπικής οικονομίας που έγιναν από την κυβέρνηση Βενιζέλου το 1928-1932 έμειναν ανολοκλήρωτες καθώς ξέσπασε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 1929 που παρέσυρε και το ελληνικό κράτος και το οδήγησε σε πτώχευση.

Η οικονομική κρίση εξαθλίωσε τον κόσμο. Υπάρχουν άνθρωποι που πεινούν, ειδικά τις χρονιές που η σοδειά δεν πάει καλά. Σε μια ανταπόκριση από τη Λήμνο διαβάζουμε πως το χειμώνα του 1928-29 «η βαρυχειμωνιά και οι παγετοί κατέστρεψαν ολοτελώς σχεδόν τη γεωργία και κτηνοτροφία, σε βαθμό μάλιστα απίστευτο, αφού στο 65-70% υπολογίζεται η θανή των ζώων και σε ανάλογο και μεγαλύτερο βαθμό των δημητριακών». Πολλοί ζουν από βοηθήματα, ενώ αυξάνονται τα συσσίτια για τους απόρους και ιδίως για τα παιδιά. Από το 1928 λειτουργεί η «Φιλόπτωχος Αδελφότης Κυριών και Δεσποινίδων Λήμνου» από θυγατέρες και συζύγους εμπόρων που προσπαθεί να βοηθήσει τους μη έχοντες ενώ δυο-τρία χρόνια αργότερα καθιερώνονται τα Μαθητικά Συσσίτια, τα οποία θα συνεχιστούν ως την δεκ. ’60.

Τα εμβάσματα από το εξωτερικό έχουν λιγοστέψει, η μετανάστευση σε Αίγυπτο και ΗΠΑ δεν είναι επιθυμητή πλέον καθώς κι εκεί υπάρχουν οικονομικά προβλήματα, οι επαφές με τη Μικρασία, που αποτελούσε παραδοσιακά την εμπορική και την εργασιακή διέξοδο για πολλούς κατοίκους, είχαν διακοπεί μετά το 1922. Πολλοί στρέφονται προς τη Θράκη και τη Μακεδονία για εποχιακή ή μόνιμη εργασία ως εργάτες σε έργα οδοποιίας, καπνεργάτες, μικροέμποροι, καλλιεργητές κλπ. Αυτό είναι γνωστό από δημοσιεύματα αλλά κι από προσωπικές μαρτυρίες. Δεν πάνε μόνο άνδρες αλλά και γυναίκες, όπως η Αναστασία Ψευτούδη, μια Λημνιά που δούλευε στην Καβάλα ως καπνεργάτρια. Εκεί γνωρίστηκε και παντρεύτηκε με τον, επίσης καπνεργάτη, Ανάσταση Μίσσιο. Αναφέρω αυτά τα ονόματα, διότι είναι οι γονείς του γνωστού συγγραφέα Χρόνη Μίσσιου που γεννήθηκε το 1930 στην Καβάλα από μητέρα Λημνιά.

Αρκετοί πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης από εργολαβικές εταιρίες. Εργάζονται κάτω από άθλιες συνθήκες, υποσιτισμένοι, σχεδόν απλήρωτοι. Όσοι διαμαρτύρονται βιώνουν τρομοκρατία και απολύονται, όπως δεκάδες Λημνιοί που δούλευαν το Μάιο του 1929 στην εταιρεία οδοποιίας Καβάλας-Ξάνθης. Διαβάζουμε σε μια ανταπόκριση:

«Τους εργάτες τους οποίους έφερε από τη Λήμνο, ενώ τους είχε συμφωνήσει με 75 δραχμές, τώρα τους δίνει 40-45 δραχμές. Από αυτούς όμως πέταξε στους δρόμους τους 250, οι οποίοι νηστικοί, γυμνοί και άρρωστοι, δεν έχουν μια δεκάρα να γυρίσουν στα χωριά τους».

Αυτές οι συνθήκες οδηγούν αρκετούς να αναζητήσουν την τύχη τους σε υπερπόντιους προορισμούς: Αμερική, κάποιοι πρωτοπόροι στην Αυστραλία και στην υποσαχάρια Αφρική: Κονγκό, Μοζαμβίκη, Ροδεσία, Νότια Αφρική. Κι εκεί οι συνθήκες είναι σκληρές, πολλοί πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης αλλά τουλάχιστον είναι αφεντικά του εαυτού τους και καταφέρνουν να επιβιώσουν εκμεταλλευόμενοι τις ευκαιρίες που τους δίνονται, ακόμα και στις περιπτώσεις που δουλεύουν ως αγρότες. Επιτρέψτε μου να αναφέρω δυο τέτοια παραδείγματα που μου αρέσουν.

Το 1903 φτάνει στο Staten Island της Ν. Υόρκης ο Στίβεν Αναγνώστης από το Κοντοπούλι. Διαπιστώνει πως είναι παρθένος τόπος και εύφορος. Και τι κάνει; Αυτό που γνώριζε καλύτερα από οτιδήποτε άλλο: γίνεται αγρότης και τροφοδοτεί την αγορά της Ν. Υόρκης με φρέσκα λαχανικά. Καλεί κι άλλους συμπατριώτες του και χιλιάδες μίλια μακριά από το νησί τους σε ένα άλλο νησί δημιουργείται ένα λημνιό χωριό από 20 οικογένειες που καλλιεργούν τη γη, μεταφέρουν με δικά τους καΐκια τα προϊόντα τους και τα πωλούν. Οι Lemnian farmers δέσποσαν στο Staten Island ως τα μέσα της δεκαετίας του ’20, που η περιοχή άρχισε να αστικοποιείται.

Η δεύτερη περίπτωση είναι του Νίκου Γιαννάκη από τον Κοντιά και του Νίκου Τρατάρη από το Πλατύ, οι οποίοι το 1928 έφτασαν στη λίμνη Νυάσα της κεντρικής Αφρικής. Διαπίστωσαν πως τα εδάφη ήταν εύφορα κι αναξιοποίητα και τα νερά της λίμνης γεμάτα με ψάρια. Και τι έκαναν: φύτεψαν καπνά με σπόρο από τη Λήμνο (ως την δεκ. του ’20 η Λήμνος είχε καπνά) και ασχολήθηκαν με την αλιεία με δίχτυα που επίσης έφεραν από τη Λήμνο. Κάλεσαν συγγενείς τους και σε λίγα χρόνια δημιουργήθηκε μια μεγάλη λημνιά παροικία στο Μαλάουϊ, όπως είναι το σημερινό όνομα της χώρας, στην καρδιά της Αφρικής, η οποία υπάρχει μέχρι σήμερα.

Στο μεταξύ στο νησί ο Β΄ παγκόσμιος πόλεμος και ο εμφύλιος είχαν χειροτερέψει τα πράγματα. Σα να μην έφταναν τα άλλα δεινά, το 1949 ένας πρωτοφανής παγετός κατέστρεψε ολοκληρωτικά την αγροτική παραγωγή. Μια παλλημνιακή επιτροπή με επικεφαλής τον έπαρχο και τον μητροπολίτη απευθύνθηκε στις αρχές ζητώντας άμεση αποστολή σιτηρών, ζωοτροφών και σπόρων και αναστολή αποπληρωμής των δανείων αλλά εισέπραξε μόνο υποσχέσεις.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’50 γεννήθηκε μια ελπίδα με την καλλιέργεια του μπαμπακιού, η οποία ήταν πολύ αποδοτική, αλλά έσβησε γρήγορα για λόγους που δεν είναι της στιγμής να αναπτύξουμε, με αποτέλεσμα σε πολλούς να απομείνουν μόνο τα χρέη από τα δάνεια που είχαν πάρει για να ανοίξουν πηγάδια, να κάνουν γεωτρήσεις, να αγοράσουν εξοπλισμό.

Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα, κατά τις δεκ. ’50 και ’60 η μετανάστευση των νέων να λάβει διαστάσεις μαζικής φυγής. Δυο νούμερα μόνο θα αναφέρω και θα κλείσω, τα οποία δείχνουν την αιμορραγία που υπέστη το νησί. Το 1950 στα δημοτικά σχολεία της Λήμνου φοιτούσαν 3.200 μαθητές. 25 χρόνια αργότερα, το 1975, φοιτούσαν τα μισά παιδιά ακριβώς: 1.600. Όλα αυτά τα χρόνια τα νιάτα της Λήμνου εναπόθεσαν τις ελπίδες τους για μια καλύτερη ζωή στα υπερωκεάνια που αναχωρούσαν κατάμεστα από το λιμάνι του Πειραιά για την Αυστραλία, τον Καναδά και τις ΗΠΑ.

Θ. Μπελίτσος, Ιωνίδειος Σχολή Πειραιά, 28.5.2023

Ημερίδα της Ομοσπονδίας Λημνιακών Συλλόγων (ΟΛΣΥ)

 «Η μετανάστευση των Λημνίων και ο ρόλος του λιμανιού του Πειραιά»

Αναδημοσίευση από την εφ. Λήμνος, φ. 1062, 30.6.2023

-ο-ο-ο-

 

Φωτογραφίες από την εκδήλωση

Το πάνελ των ομιλητών

 

Ο πρόεδρος της ΟΛΣΥ Αντώνης Καραγιάννης

Με την Μαρία Βαγιάκου-Μουλαρά που συνόδεψε το Λύκειο Ελληνίδων Ν. Ιωνίας

 

Ορχήστρα και Χορευτικό του Λυκ. Ελληνίδων Ν. Ιωνίας

Ο βουλευτής Γιάννης Μπουρνούς, ο μόνος πολιτικός που παρευρέθηκε

Από https://belitsosquarks.blogspot.com/

ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΤΟΥΣΗ - ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ( Παραμυθίας απόπειρα... & Το σπουργίτι )

 

πηγή φωτογραφίας 

Παραμυθίας απόπειρα...

Πάμε να κρυφτούμε, παιδική μου καρδιά , στον αθώο, τον τρυφερό ίσκιο του πέτρινου σπιτιού. Να παίξουμε ξανά τον κόσμο καταμεσήμερο καλοκαιριού. Να τον αθωώουμε με τα πρώτα, τα μακρινά εκείνα όνειρα... Με τη σιγουριά της χωματένιας αυλής με τον ζεστό άνεμο βουτηγμένο στο άρωμα της γης... Πάμε, πληγωμένη μου καρδιά , να χτίσουμε πάλι στέρεο τον κόσμο. Με καλοσύνη κι αγνή αγκαλιά με το τραγούδι γλυκό στο μυστικό της ζωής το σώμα... Κάλλιο το μακρινό αγνάντεμα, ψυχή μου... Κάλλιο στην ανυποψίαστη εποχή ... Τι η γνώση κι η αλήθεια μόνο πονάει... Δε σε σώζει απ' την απελπισιά ... Ας ήταν αυτή η απελπισμένη κραυγή να φέρει ένα δάκρυ μεταμέλειας για το σκληρό το ανάλγητο παιχνίδι στις άχαρες αυλές του κόσμου. Απελπισμένη μου καρδιά, προδομένη απ' την καρδιά του ανθρώπου .
Μ.Κ Ιούνιος 2023

πηγή φωτογραφίας

Το σπουργίτι Μοιάζεις μικρό μικρό σπουργίτι που έχει πέσει απ' το φεγγίτη και φτερουγίζει μες στο σπίτι. Πώς στη φωλιά σου να επιστρέψεις κι άλλα φτερά για να φορέσεις μπόρες κι ανέμους για ν' αντέξεις; Σε παίρνω τρυφερά στο χέρι τρέμει η καρδούλα σου απ' το φόβο Βιάστηκες τόσο να πετάξεις να βγεις κι εσύ έξω στον κόσμο ... Έχω ζεστό μόνο ένα χέρι κι απ' ουρανούς εγώ δεν ξέρω... Πώς δυναμώνω τα φτερά σου; Πώς να σ' αφήσω εκεί έξω; ............................... Μοιάζεις μικρό μικρό σπουργίτι που από πέταγμα δεν ξέρει μα τυχερό είσαι που 'χεις πέσει μέσα στο στοργικό μου χέρι . Μ.Κ. Οι εικόνες είναι από το Pinterest

ΜΥΡΓΙΩΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ " Δράξασθε Παιδείας…"

Δράξασθε Παιδείας…

Στίχος από τον δεύτερο ψαλμό του προφητάνακτος Δαυίδ, ο οποίος έζησε τον 10o αιώνα προ Χριστού, δηλαδή πριν από 3000 χρόνια από σήμερα. Ο ψαλμός γράφτηκε με την φώτιση του Αγίου Πνεύματος απευθυνόμενος προς τους συγχρόνους του και, δια μέσου αυτών, προς όλους τους ανθρώπους έως συντελείας του κόσμου.

Ο Δαυίδ ήθελε να προετοιμάσει τον λαό δια να υποδεκτεί επί της γης τον Θεάνθρωπο, αφού πρώτα πιστεύσει και τηρήσει τις εντολές του Θεού Πατέρα. Ως μέσο προτείνει την Παιδεία. Δράξασθε, γράφει, αρπάξτε δηλ. την Παιδεία, μελετήστε την εις βάθος για να βρείτε την αλήθεια και η Αλήθεια ελευθερώσει υμάς. Την πραγματική Παιδεία διακηρύσσει προ χιλιάδων ετών και όχι τη στείρα και αποστεωμένη γνώση ο ψαλμωδός για την ανεύρεση της Αλήθειας.

Δεν έρχεται σε αντίθεση η πραγματική επιστήμη με την Ορθοδοξία. Αντίθετα μάλιστα, συμφωνούν. Υπάρχουν, βέβαια, και οι αρνητές της απόψεως αυτής, χωρίς να έχουν σοβαρά επιχειρήματα. Απλά αρνούνται την Αλήθεια. Η καλλιέργεια της πραγματικής Παιδείας και η εις βάθος μόρφωση του Λαού θα τον οδηγήσει σε λεωφόρους πραγματικής ελευθερίας, σε δρόμους πρωτόγνωρους και λυτρωτικούς.

Δράξασθε παιδείας για να πληροφορηθούμε όλοι μας ότι ο Θεός έπλασε άνδρα και γυναίκα. Άρσεν και θήλυ διαβάζουμε εις την Παλαιά Διαθήκη και μελετώντας τη φύση διαπιστώνουμε ότι και εκεί υπάρχουν μόνο αρσενικά και θηλυκά και συνέρχονται εις γάμου κοινωνία (ζευγαρώνουν) αρσενικό και θηλυκό. Οι σεξουαλικές προτιμήσεις των ανθρώπων δεν πρέπει να συγχέονται με το φύλο. Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σάρκα για να υποκύπτει σε όλες τις επιθυμίες της. Είναι και πνεύμα και μάλιστα θεϊκό και έχει λογική και συνείδηση και πρέπει να εγκρατεύεται.

Δράξασθε παιδείας για να διαπιστώσομε ότι η πρώτη γυναίκα η Εύα πλάστηκε από την πλευρά του Αδάμ για να είναι ισότιμη προς αυτόν. Εις τον ειδωλολατρικό κόσμο η θέση της γυναίκας ήταν υποβαθμισμένη. Ο Χριστός ανύψωσε την θέση της γυναίκας και την επανέφερε εις θέση ισοτιμίας με τον άνδρα, διότι η γυναίκα από την δημιουργία της είναι ισότιμη με τον άνδρα. Ο Χριστός το βροντοφώναξε. Και όμως μετά από πολλούς αιώνες γεννήθηκε το λεγόμενο φεμινιστικό κίνημα για να διεκδικήσει την ισότητα. Τι πέτυχε το κίνημα;; Μάλλον υποβάθμισε την γυναίκα. Της αφαίρεσε την θηλυκότητα και την κατέστησε κακέκτυπο του άνδρα. Ευτέλισε το θεόδοτο σώμα της και ακολουθώντας την μόδα κυκλοφορεί ημίγυμνη εις τους δρόμους διαφημίζοντας τα κάλλη της. Θεωρώντας το σώμα της κτήμα της οδηγείται σε εκτρώσεις, αφαιρώντας από το κυοφορούμενο πλάσμα τη δυνατότητα να δει το φως του ήλιου, δικαίωμα που η ίδια είχε. Ρώτησε το κυοφορούμενο και εν δυνάμει παιδί της αν θέλει ή δεν θέλει να ζήσει;;

Ισότιμα τα δυο φύλα με διαφορετικούς ρόλους αλληλοσυμπληρούμενους και με την ελεύθερη βούλησή τους ενώνονται για τη δημιουργία οικογένειας με τα ιερά δεσμά του γάμου. Γάμος υφίσταμαι μεταξύ ετερόφυλων ανθρώπων με την ευλογία της Εκκλησίας. Όλα τα άλλα είναι νομικά κατασκευάσματα, του κοσμικού κράτους αντίθετα με την Ορθοδοξία. Λύνουν, ίσως, κάποια κοινωνικά προβλήματα τα οποία δημιουργούνται από την μόδα και την επήρεια του ανθρωποκτόνου κακού.

Όλα αυτά βέβαια σε χώρες που έχουν επηρεαστεί από το πνεύμα του Χριστιανισμού (ορθόδοξες ή μη). Δεν τις ακούμε να διεκδικούν δικαιώματα και για τις άλλες γυναίκες που ζουν σε χαρέμια της πολυγαμίας και της μπούρκας. Εις τις χώρες τους εμφανίζονται επαναστάτριες αλλά, όταν επισκέπτονται τέτοιες χώρες ξεχνούν την επανάσταση και συμμορφώνονται με τα εκεί κρατούντα.

Δράξασθε παιδείας για να εξαφανιστεί η βία από την κοινωνία. Οι νέοι δεν έχουν σωστά πρότυπα για να ακολουθήσουν. Φροντίζουν οι επιτήδειοι να αμαυρώνουν ιδανικά και πρότυπα. Δημιουργούν την μόδα αντίθετη εις την έννοια της πατρίδας, του Χριστιανισμού, της αξιοκρατίας, της εργασίας, της παραδοχής ότι όλοι είμαστε εικόνες του Θεού πλασμένοι από τα ίδια χέρια ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματος, της μόρφωσης, του φύλου κλπ. Συγχρόνως προβάλλουν αρνητικά πρότυπα, την ιδιαιτερότητα κάποιων. Την εξαίρεση του γενικού κανόνα προσπαθούν να την επιβάλλουν και εις τους άλλους. Να γίνουμε όλοι όπως αυτοί. Αντίθετοι σε κάθε λογική.

Δεν προτείνουμε τον καιάδα των ανθρώπων, αλλά των παθών. Του καθένα μας το πάθος. Υπάρχουν και λειτουργούν και πνευματικοί κανόνες θα μας έλεγε η σωστή παιδεία. Αγάπη πραγματική και όχι υστερόβουλη να έχουμε ο ένας για τον άλλο. Το χρήμα και η ύλη γενικά είναι μέσο εξυπηρέτησης των αναγκών και όχι είδος προς συσσώρευση. Πήρε κανένας πλούσιος ή μεγιστάνας περισσότερα από δυο μέτρα γης τα οποία παίρνει και ο πτωχός του Θεού;; Όχι προφανώς..

Πολλά θα μπορούσε να γράψει κάποιος για τα αγαθά τα οποία προκύπτουν από μια σωστή παιδεία. Ειρηνική συνύπαρξη των Λαών. Αλληλοσεβασμός και εκτίμηση του προσώπου και της προσωπικότητας. Ευγένεια και πολιτισμός. Σωστές κοινωνικές σχέσεις και οικογένειες με ισχυρούς δεσμούς. Κοινωνίες της ισότητας και ισοτιμίας, της αξιοκρατίας και της αναγνώρισης της προσφοράς του καθενός εις το κοινωνικό σύνολο. Προβολή σωστών προτύπων ιδιαιτέρως εις τους μαθητές και νέους. Διάχυση των καλών της εργασίας και της προσπάθειας. Παραδειγματισμός από το παρελθόν, καταδικάζοντας τα άσχημα και αντλώντας χρήσιμα συμπεράσματα από τα καλά του χθες. Ενισχύεται η φιλοπατρία με αναφορές εις τους αγώνες του γένους για ελεύθερη πατρίδα με πίστη εις τον Χριστό και εις την μακραίωνη ιστορική προσφορά του ελληνικού γένους εις τον παγκόσμιο πολιτισμό και εις την επιστήμη. Κάθε Λαός μπορεί να υπερηφανεύεται για την προσφορά του.

Κλείνοντας το παρόν κείμενο θα πρότεινα εις τα σχολεία να είναι απαραίτητη η παρουσία σε καθημερινή βάση κληρικού, όπως γίνεται με τους κοινωνιολόγους και ψυχολόγους. Η συνεργασία των θα είναι πολύτιμη για τους μικρούς μαθητές. Θα πηγαίνουν όσοι μαθητές επιθυμούν κατά το πρότυπο των ψυχολόγων-κοινωνιολόγων. Αρκετά προβλήματα της κοινωνίας και των νέων έχουν χαρακτήρα πνευματικό. Η ψυχολογία δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει μόνη της, ούτε και η κοινωνιολογία. Η συμβολή του κληρικού-πνευματικού θα είναι αρκετά μεγάλη εις την λύση των προβλημάτων της καθημερινότητας και της κοινωνίας σήμερα αλλά και μακροχρόνια.

Πολλαπλώς ωφελημένη θα είναι η κοινωνία αν εφαρμόσει τον στίχο του ψαλμού δράξασθε παιδείας.

Μυργιώτης Παναγιώτης

Μαθηματικός

Η φωτογραφία είναι από https://www.tideon.org/

ΜΥΡΓΙΩΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ "Σεπτεμβριανά 1955"

Σεπτεμβριανά 1955

μια ακόμη μαύρη σελίδα για τους γείτονες Τούρκους.

Το 330 μ.Χ., 11 Μαΐου, θεμελιώνεται η Κωνσταντινούπολη και καθίσταται η πρωτεύουσα του βυζαντινού ελληνισμού (βυζαντινής αυτοκρατορίας). Σημείο αναφοράς παγκόσμιο για πολλούς αιώνες. Ακτινοβολεί ελληνικό πνεύμα και Ορθοδοξία. Είναι η ¨Νέα Ρώμη¨ του αυτοκράτορα Μ. Κωνσταντίνου και περνά στο θυμικό των Ελλήνων ως η¨ Βασιλεύουσα¨ στα χρόνια της βυζαντινής εποποιίας και ως ¨Πόλη¨ στα δύσκολα χρόνια της τουρκοκρατίας. Οι τούρκοι την ονομάζουν Ισταμπούλ¨ που είναι παράφραση της προτάσεως ¨εις την Πόλη». Σύμβολο της μεγάλης ιδέας του γένους ¨πάλι δικά μας θα ‘ναι¨.

Η παρουσία των Ελλήνων εις περιοχές της Τουρκίας (Πόντος, Μικρά Ασία κλπ) είναι συνεχής και διαχρονική. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή υπογράφεται το 1927 η συνθήκη της Λωζάνης, η οποία προβλέπει ότι από την υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών εξαιρούνται οι Έλληνες της Πόλης και οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης. Μετά την υπογραφή της συνθήκης αρχίζει συστηματικά οργανωμένο σχέδιο οικονομικής και φυσικής εξόντωσης των Ελλήνων. Συγκεκριμένα:. Το 1923 Έλληνες της Κωνταντινούπολης, Τενέδου και Ίμβρου, 30.000 στον αριθμό, καταφεύγουν εις την Ελλάδα για να σωθούν. Απαγορεύτηκε σε αυτούς να επιστρέψουν και οι περιουσίες των δημεύτηκαν. Οι αιρετοί άρχοντες Ίμβρου και Τενέδου απολύονται και απαγορεύεται να λειτουργούν ελληνικά σχολεία. Το 1930 η Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας ψηφίζει νόμο ο οποίος απαγορεύει να ασκούν οι Έλληνες 30 επαγγέλματα. Ο στόχος προφανής. Πολλοί έρχονται ως πρόσφυγες εις την Ελλάδα. Την περίοδο 1941-42 ψηφίζεται νόμος, γνωστός ως Varlik Vergisi, με τον οποίο επιβάλλεται υπερβολική φορολογία εις τους ομοεθνείς μας. Υπολογίζεται ότι 2.000 Έλληνες έχασαν την περιουσία τους. Επί πλέον επιστρατεύει χιλιάδες άντρες ηλικίας 18 έως 45 από Έλληνες, Εβραίους και Αρμένιους και τους οδηγεί εις τα βάθη της Ανατολίας εις τα στρατόπεδα εξόντωσης. Μέχρι το 1955 ο τουρκικός τύπος, με τις ευλογίες των κυβερνήσεων, με δημοσιεύματα προσπαθεί να εμφανίσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τους Έλληνες της Πόλης να επιδιώκουν την ένωση με την Ελλάδα και την αναβίωση της Μεγάλης Ιδέας και της Ρωμαίικης αυτοκρατορίας.Καταβάλλεται προσπάθεια από τους κυβερνόντες Τούρκους να φανατίσουν τους πολίτες τους και ιδιαίτερα τους εθνικιστές με σκοπό να χρησιμοποιηθούν την κατάλληλη στιγμή. Πιστεύουν οι Τούρκοι ότι η κατάλληλη στιγμή έφθασε. Το καλοκαίρι του 1955 ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος αγωνίζεται για την ένωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα. Η προσπάθεια αυτή ερμηνεύεται ως απειλή εξαφάνισης των τουρκοκυπρίων. Ο τούρκος πρωθυπουργός Varlik Vergisi, δηλώνει ότι στις 28 Αυγούστου οι Έλληνες θα σφάξουν τους τουρκοκύπριους. Επί πλέον τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γείτονές μας οφείλονται εις την δράση των Ελλήνων. Το σκηνικό είναι έτοιμο. Το σύνθημα μένει για να δράσει σχεδιασμένα και προγραμματισμένα ο όχλος και οι φανατικοί. Η στιγμή του προγκρόμ έφθασε.

Πράκτορας της Τουρκίας τοποθετεί βόμβα εις το τουρκικό προξενείο στη Θεσσαλονίκη, η οποία εκρήγνυται και παίρνει φωτιά το παραπλήσιο σπίτι, εις το οποίο πιθανολογείται ότι γεννήθηκε ο Κεμάλ Αταρτούκ. Επρόκειτο για τον Οκτάι Ενγκίν, ο οποίος σπούδαζε εις τη Θεσσαλονίκη, και ο οποίος αργότερα έγινε διοικητής τουρκικής περιοχής. Αυτό είναι, το σύνθημα δόθηκε. Το ¨νέο¨ έφθασε γρήγορα εις την Πόλη.

Ο συγκεντρωμένος όχλος που είχε από ημέρες μεταφερθεί στην Πόλη, περίπου 300.000 άνθρωποι, αρχίζει το έργο του. Καταστρέφει ότι μη μουσουλμανικό υπάρχει και κυρίως ότι ελληνοχριστιανικό. Σπίτια καίγονται, καταστήματα λεηλατούνται και παραδίνονται εις τις φλόγες, εκκλησίες βεβηλώνονται και ιερείς οδηγούνται σε περιτομές και εις τον θάνατο. Άλλοι γυμνώθηκαν και διαπομπεύθηκαν, εξαναγκαζόμενοι να φωνάζουν: «Η Κύπρος είναι τουρκική», ενώ υπάρχουν μαρτυρίες ότι σε κάποιο ιεροδιάκονο έγινε αναγκαστική περιτομή. Ο Επίσκοπος Παμφίλου Γεράσιμος και ο ηλικιωμένος μοναχός Χρύσανθος Μαντάς ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου, ενώ ο Μητροπολίτης Ηλιουπόλεως Γεννάδιος παραφρόνησε από τους ξυλοδαρμούς και ύστερα από λίγο χρόνο απεβίωσε. Από την μανία του όχλου και τα νεκροταφεία βεβηλώθηκαν. Γυναίκες βιάστηκαν. Υπήρχε σχέδιο εξαφανισμού συγκεκριμένων στόχων. Καταγεγραμμένοι ονομαστικά. Πολύ μεγάλες οι ζημιές υπολογίζονται σε 1 έως 2 δισεκατομμύρια τουρκικές λίρες της εποχής.

Ο τύπος της εποχής γράφει «θάνατος στους γκιαούρηδες», «θάνατος στους Έλληνες προδότες», «εμπρός για τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα» κ.ά. Αυτά ήταν και τα συνθήματα που ακούγονταν κατά τη διάρκεια της λεηλασίας. Αφού ολοκληρώθηκε η λεηλασία την 02.00 ώρα της 7ης Σεπτεμβρίου κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος και ηρέμησαν τα πράγματα. Το κυρίως προγκρόμ έγινε εις την Κωνσταντινούπολη. Έκτροπα και λεηλασίες έγιναν και εις την Σμύρνη.

Ο ασθενής και κλινήρης Έλληνας πρωθυπουργός δεν μπορούσε να αντιδράσει. Μετά την ανάδειξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην πρωθυπουργία στις 6 Οκτωβρίου 1955 και την αποχή της Ελλάδος από γυμνάσια του Ν.Α.Τ.Ο. στην Μεσόγειο, η Άγκυρα υποχρεώθηκε να αποδώσει μια στοιχειώδη ηθική ικανοποίηση στην Ελλάδα. Στις 24 Οκτωβρίου τίμησε σε ειδική τελετή στο στρατηγείο του Ν.Α.Τ.Ο. στην Σμύρνη την ελληνική σημαία, την οποία ύψωσε ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών.

Από το 1955 έως το 1958 οι Έλληνες της Πόλης προόδευσαν οικονομικά. Από το 1958 αρχίζει πάλι κύκλος διωγμών. Έτσι, το έτος αυτό εκδηλώνεται σαμποτάζ οικονομικό εναντίον των επαγγελματιών και εμπόρων. Το 1964 ανακαλούν οι τούρκοι το σύμφωνο φιλίας των δυο χωρών με αποτέλεσμα 65.000 Έλληνες να απελαθούν χωρίς αποζημίωση από την Πόλη μέχρι το 1965. Επίσης, το 1964, άρχισε να εφαρμόζεται ο νόμος περί «ανοικτών φυλακών» στην Ίμβρο. Με την ελεύθερη δράση και κυκλοφορία των φυλακισμένων στο νησί οι Έλληνες αναγκάζονται να το εγκαταλείψουν. Το 1971, το έγκλημα ολοκληρώθηκε με την αυθαίρετη απαλλοτρίωση των ελληνικών περιουσιών. Την ίδια χρονιά, η Άγκυρα έκλεισε τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης.

Σήμερα εις την Πόλη ζουν πολλοί λίγοι Έλληνες. Μετριούνται σε χιλιάδες με τα δάκτυλα του ενός χεριού. Η Ελληνική μειονότητα έχει εξαφανιστεί. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι ηλικιωμένοι. Η συστηματική προσπάθεια χρόνων απέδωσε καρπούς. Οι μουσουλμάνοι της Θράκης, Έλληνες πολίτες, αυξάνονται και πληθύνουν γιατί δεν εφάρμοσε η πατρίδα μας τακτικές γενοκτονίας και αφανισμού μειονοτήτων.

Κλείνουμε με λίγες απλές σκέψεις, επίκαιρες πάντα, γιατί οι εξ ανατολών γείτονές μας φροντίζουν να μας θυμίζουν γεγονότα που φέρουν εις την επιφάνεια στιγμές από το παρελθόν τους για το οποίο δεν θα πρέπει να αισθάνονται και τόσο υπερήφανοι.

Ξέρουμε να φυλάμε Θερμοπύλες. Γνωρίζουμε να αγωνιζόμαστε για πατρίδα Ελλάδα, Ελευθερία, Δημοκρατία και Ελευθερία.

Τις έννοιες αυτές που γεννήθηκαν εις την Ελλάδα αποδείξαμε ότι γνωρίζουμε και έχουμε τις δυνάμεις να τις υπερασπιστούμε. Μέχρι τελικής νίκης. Μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός μας. Ένα μικρό μνημόσυνο εις τα αθώα θύματα των Σεπτεμβριανών ή κατά άλλους ¨της νύκτας των κρυστάλλων¨.

Αιωνία η μνήμη.

Το αίμα τους ποτίζει τον Ελληνισμό.

Μυργιώτης Παναγιώτης

Μαθηματικός

Η φωτογραφία είναι από https://www.ert.gr/