Συγγραφέας: Κηπουρίδου Παρασκευή
Εκδότης: Εκδόσεις Υδροπλάνο
Έτος Έκδοσης: 2020
Αριθμός Σελίδων: 463
Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο
Διαστάσεις: 14χ21
ISBN: 9786185453381
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Μάνη πολλές δεκαετίες πριν. Τόπος όμορφος αλλά σκληρός. Άγονος και άνυδρος.
Τοπίο σμιλεμένο στην πέτρα. Πυργόσπιτα που η εικόνα τους παραπέμπει σε νεράιδες και πειρατές.
Θάλασσα λουσμένη σε αντανακλάσεις χρωμάτων. Βιγλάτορας ο Σαγιάς, πότε βυθισμένος σε ρόδινα χρώματα αυγινά και πότε στη χρωματική σαγήνη του γέρματος, δίνει μια γλυκιά, μελωμένη ηρεμία στο σκληρό τοπίο.
Πέτρα στην πέτρα. Άνθρωποι του μόχθου και της επιβίωσης. Πρόσωπα σμιλεμένα με τη σκληράδα του τοπίου.
Οι γραπτοί νόμοι, ανύπαρκτοι. Ρυθμιστές της ζωής των ανθρώπων οι άγραφοι νόμοι. Νόμοι αυστηροί που δεν αφήνουν περιθώριο για να καρπίσουν οι ελευθερίες, τα θέλω και οι έρωτες. Τα αρσενικά της οικογένειας, επιφορτισμένα με την υποχρέωση να εκδικούνται σε κάθε περίπτωση προσβολής της τιμής και της υπόληψης της οικογένειας. Ο Γδικιωμός αφανίζει τον αρσενικό πληθυσμό και η μανιάτισσα γυναίκα οφείλει να σταθεί βράχος και να στηρίξει τη γενιά της.
Σ’ αυτόν τον τόπο λοιπόν, γεννιέται ένας αγνός έρωτας, ανάμεσα σε δυο νέους που ανήκουν σε φατρίες, που αφού ξεκλήρισαν η μία την άλλη, χρόνια τώρα βρίσκονται σε «ψυχαδερφοσύνη».
ΠΟΙΗΜΑ
Τοπίο στην πέτρα σμιλεμένο
τόπος όμορφος, αλλά σκληρός.
Άγονος, άνυδρος και φτωχικός.
Πυργόσπιτα που παραπέμπουν
σε νεράιδες και σε πειρατές.
Άνθρωποι της ζωής αγωνιστές.
Πέτρα στην πέτρα και μόχθος.
Τα πρόσωπα βαθιά σκαμμένα.
Με τη σκληράδα του τοπίου
πολύ βαθιά κι αυτά χαραγμένα
Θάλασσα ολημερίς λουσμένη
σε αντανακλάσεις χρωμάτων.
Βιγλάτορας, αγέρωχος ο Σαγιάς
πότε σε χρώματα αυγινά
πότε στη σαγήνη του γέρματος
γλυκιά ηρεμία γύρω του σκορπά.
Δεκαετίες πριν από το τώρα
κι οι γραπτοί νόμοι ανύπαρκτοι.
της ζωής ρυθμιστές άγραφοι νόμοι
έδαφος χέρσο για θέλω κι έρωτες.
Τα αρσενικά αμείλικτοι εκδικητές
σε κάθε προσβολή της τιμής
και της υπόληψης της οικογένειας.
Ο Γδικιωμός αφανίζει τ’ αρσενικά
και η μανιάτισσα σωστός βράχος
κάνει πέτρα η δόλια την καρδιά
να στηρίξει τη γενιά της με πάθος.
Δυο γενιές σχεδόν αφανισμένες
δυο αντίπαλες φατρίες, δυο νέοι,
μια αγάπη δίχως ελπίδα καμιά
και ζωές σε μίσους καταιγίδα.
πκ
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ
i.
Τα λιθόστρωτα σοκάκια, έρημα. Ψυχή δεν κυκλοφορούσε. Οι άνθρωποι ήταν κλεισμένοι στη ζεστασιά των σπιτιών τους, όπου τα τζάκια έκαιγαν συνεχώς, προσφέροντας τη γλυκιά θαλπωρή τους.
Μια σκυφτή, γυναικεία φιγούρα γλίστρησε σαν σκιά, μέσα από την αδιαπέραστη μάζα της ομίχλης και πλησίασε έναν πύργο, που έμοιαζε να τον έχει καταπιεί το γαλακτερό πέπλο της καταχνιάς. Αποτελούσε το πιο επιβλητικό τμήμα ενός συνόλου σπιτιών, οργανωμένων σε γειτονιά μεγάλου σογιού, όπως συνέβαινε στη Μάνη εκείνης της εποχής, τα οποία είχαν τυλιχτεί από πυκνή ομίχλη.
Έξω από το πυργόσπιτο ένας άντρας, με μια γκαζόλαμπα στο χέρι κάποιον περίμενε με φανερή ανυπομονησία. Το λιγοστό φως που τρεμόπαιζε στο πρόσωπό του, φανέρωνε ανησυχία και αγωνία.
🌼 🌼
ii.
Εκείνη την χειμωνιάτικη μέρα, η Ποτούλα, άφησε τους άντρες στο σπίτι και βγήκε να τελειώσει τις εξωτερικές δουλειές. Μαύρα σύννεφα πολιορκούσαν τον ήλιο, μέχρι που τον έκρυψαν, και βάλθηκαν βιαστικά να ξεπλύνουν με άφθονο νερό, στέγες, λιθόστρωτα, ξερολιθιές, και λιόδεντρα. Ρυάκια κυλούσαν και κατηφόριζαν ορμητικά, παρασύροντας στο διάβα τους ξερόχορτα, νεκρά φύλλα αλλά και κάποια σκουπίδια από τα λιθόστρωτα δρομάκια. Τάισε και πότισε τα ζώα, ζαλώθηκε ένα δεμάτι ξύλα για το τζάκι, κι ανέβηκε να μαγειρέψει.
Αστραπές και βροντές, την έκαναν να πετάγεται τρομαγμένη, κεραυνοί έπεφταν γύρω, ενώ η υγρασία σήκωσε ένα πέπλο ομίχλης, που κάλυψε ολόκληρη την περιοχή. Η νεροποντή έκανε τον κόσμο να κλειστεί στο σπίτι, απολαμβάνοντας την θαλπωρή του τζακιού. Οι δρόμοι άδειοι, μοναχικοί, έρημοι. Αν δεν κάπνιζαν οι καμινάδες, το χωριό θα έμοιαζε εντελώς ακατοίκητο.
Ετοίμασε το φαγητό και μετά ασχολήθηκε με το σίδερο, ενώ οι άντρες τριγύριζαν σαν θηρία στο κλουβί. Ο Δημοσθένης έδειχνε ιδιαίτερα νευρικός κι ευερέθιστος, κι εκείνη έκανε τα πάντα, προκειμένου να μην προκαλέσει τα νεύρα του.
🌼 🌼
iii
Έστρεψε το βλέμμα στο φεγγάρι που βολτάριζε αμέριμνο. Ένα φεγγάρι που περιδιάβαινε τα σοκάκια του ουρανού, αδιάφορο για τα δικά της βάσανα. Στο τέλος προσπάθησε όσο δύσκολο κι αν ήταν, να συμβιβαστεί με την σκληρή της μοίρα.
Ξαφνικά συνειδητοποίησε πόσο άδικη ήταν μαζί της η ζωή. Δεν της χρωστούσε τελικά καμιά χαρά. Σ’ άλλους τα δίνει όλα απλόχερα και για άλλους δεν έχει φυλαγμένη ούτε μια τόση δα σταγόνα ευτυχίας. Αλλά ποιος μπορεί να υποστηρίξει πως είναι δίκαιη η ζωή; Παίζει ύπουλο παιχνίδι στις πλάτες των ανθρώπων, οι οποίοι τελικά, απίστευτα αθώοι και τραγικά αισιόδοξοι, καταστρώνουν σχέδια για μια ευτυχισμένη, χαρούμενη ζωή, χωρίς να υπολογίζουν, πως ο τελευταίος λόγος ανήκει σ’ εκείνη.
Πάνω που ζεις την μεγαλύτερη ευτυχία, πάνω που βλέπεις να ανοίγεται μπροστά γεμάτο υποσχέσεις το μέλλον, δίνει μια και σου ανατρέπει τα πάντα. Εξαπολύει επάνω σου έναν ουρανό ασήκωτο, σκοτεινό, εχθρικό κι άντε να μπορέσεις να τον κρατήσεις στις τσακισμένες πλάτες σου, χωρίς να σε ισοπεδώσει ψυχικά και σωματικά.
🌼 🌼
iv
Στο σπίτι, όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια, πίστευε πως ο κόσμος είναι ωραίος, γεμάτος αγάπη, χωρίς πίκρα, χωρίς πόνο. Ήταν τόσο τραγικά αθώα, που νόμιζε πως η ζωή οφείλει σε όλους αγάπη κι ευτυχία. Πίστευε πως όλα θα κυλούσαν ήρεμα κι όμορφα. Φανταζόταν τον κόσμο υπέροχο. Τώρα που έζησε την άσχημη πλευρά πικράθηκε, απογοητεύτηκε, κατάλαβε πόσο λάθος ήταν οι εκτιμήσεις της. Ένας τυφώνας αποδείχτηκε η ζωή, που σάρωσε ότι αγαπούσε. Μια καταστροφική πυρκαγιά, που έκαψε ότι υπήρχε μέσα στην ψυχή της.
Πόσο ανόητος είναι τελικά ο άνθρωπος, πόσο ανυποψίαστος και τραγικά αφελής! Θεωρεί πως όλα είναι στο χέρι του και μπορεί να ελέγχει τα πάντα, μα στο τέλος διαπιστώνει πως όλα κατευθύνονται από την μοίρα και την ζωή. Εκείνος απλά καλείται να αποδεχτεί την απόφασή τους και να κάνει υπομονή μέχρι να αλλάξουν διαθέσεις απέναντί του.
Μια στραβοτιμονιά είναι αρκετή να σε βγάλει από το σίγουρο και γνώριμο μονοπάτι της ζωής σου και να σε ρίξει σε άγνωστα μονοπάτια, που σε βγάζουν από τη βολή σου, σε κάνουν ανασφαλή και σε βυθίζουν σε σκέψεις για το πού τελικά θα σε βγάλουν.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Παρασκευή Αδαμίδου Κηπουρίδου.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Χαραυγή Κοζάνης. Τελείωσε με υποτροφία τη σχολή Νηπιαγωγών κι εργάστηκε για τριάντα ένα χρόνια, ως Νηπιαγωγός στον Δημόσιο τομέα.
Ασχολείται με ποίηση, πεζογραφία, παραμύθι, εκπαιδευτικό βιβλίο για παιδιά προσχολικής ηλικίας, μυθιστόρημα, διήγημα, εικονογράφηση παραμυθιού και ζωγραφική. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις, έχει κάνει μία ατομική. Έχει εκδώσει ένα βιβλίο εκπαιδευτικού περιεχομένου από τις εκδόσεις «Διηνεκές».
Έχει βραβευθεί το παραμύθι της «Ουρανία και Δρόσος» από τη σελίδα Ποίηση και Δημιουργία. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικές σελίδες, στο λογοτεχνικό περιοδικό «Κέφαλος», στο ανθολόγιο «Συν ποιείν» του 2016,στο λογοτεχνικό ημερολόγιο «Κέφαλος»2019, 2020 καθώς και στον πρώτο τόμο της Εγκυκλοπαίδειας σύγχρονων Ελλήνων λογοτεχνών «Κέφαλος».
Το 2019 εκδόθηκε το παραμύθι της «Η απαγωγή του Άι- Βασίλη» και το 2020 το μυθιστόρημά της «Γδικιωμός» από τις εκδόσεις υδροπλάνο.
Έχει βραβευθεί το παραμύθι της «Ο Αρθούρος και το παράξενο ποντίκι» από το λογοτεχνικό περιοδικό Κέφαλος.
Έχει πάρει το βραβείο «Θεά Αθηνά» για τη συνολική παρουσία της στη λογοτεχνία και την ποίηση.
Το βιβλίο της «Η απαγωγή του Αι Βασίλη» έχει πάρει το πρώτο βραβείο στον δεύτερο Πανελλήνιο διαγωνισμό βιβλίου του λογοτεχνικού περιοδικού Κέφαλος, παραμυθιών που έχουν εκδοθεί το 2019.
Έχει πάρει το τρίτο βραβείο μουσικού στίχου στον δεύτερο Πανελλήνιο διαγωνισμό Ποίησης «Κέφαλος» στην κατηγορία μουσικός στίχος ενηλίκων με το έργο της «Με βουρκωμένο βλέμμα τριγυρίζεις»
΄Εχει πάρει πρώτο έπαινο στον δεύτερο Πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης «Κέφαλος» κατηγορία ποίησης χαϊκού ενηλίκων.
ΚΡΙΤΙΚΗ
Βιβλιοκριτική της Χαράς Μαρκατζίνου
Ο Γδικιωμός είναι το μυθιστόρημα της Παρασκευής Αδαμίδου Κηπουρίδου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο.
Ένα μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται στο μαγευτικό μα ταυτόχρονα σκληρό τοπίο της Μάνης αρκετές δεκαετίες πριν, με τους ήρωες του να υποτάσσονται στους άγραφους κοινωνικούς νόμους και να γίνονται έρμαια μίας εκδίκησης, κινδυνεύοντας να αφανιστούν ολόκληρες οικογένειες. Κι η αγάπη; Τι θέση έχει μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό η αγάπη; Θα καταφέρει να απαλύνει πληγές, να ενώσει οικογένειες και να αποκαταστήσει την ηρεμία και την ευημερία σε ένα τόπο που τον έχει ματώσει ο θάνατος; Δεν έχετε παρά να διαβάσετε το μυθιστόρημα της Παρασκευής Κηπουρίδου και να το ανακαλύψετε.
Ο λόγος της συγγραφέα είναι περιγραφικός και λυρικός. Το κουβάρι της ζωής ξετυλίγεται μέσα από εικόνες και συναισθήματα που η περιγραφή τους χρωματίζει τον καμβά μίας ιστορίας αγάπης. Ήθη και έθιμα που σε μας φαίνονται πρωτόγνωρα και σε πολλές περιπτώσεις ανήκουστα και σκληρά. Η Παρασκευή Κηπουρίδου, όμως, με την πένα της καταφέρνει να μας μυήσει στα ήθη εκείνης της εποχής και οι ήρωες της ιστορίας της είναι τόσο αριστοτεχνικά δομημένοι, ώστε μέσα από την αφήγηση να γνωρίσουμε τον καθένα σε βάθος. Οι σκέψεις τους, ο πόνος, τα τραύματα που τους σημάδεψαν, τα μυστικά που κουβαλάνε και θα φέρουν την ανατροπή δένουν με έναν λυρικό τρόπο μέσα στο μυθιστόρημα κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη ως το τέλος.
Εκείνο που δίνει έναν ακόμη τόνο αυθεντικότητας στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι η χρήση τοπικών ιδιωμάτων, κάτι που σίγουρα δεν κουράζει τον αναγνώστη, μιας και στο τέλος του μυθιστορήματος υπάρχει λεξιλόγιο με όλες τις τοπολαλιές που συμπεριλαμβάνονται στην ιστορία.
Η Αλεξάνδρα και ο Παντελής, δύο νέα παιδιά που ανήκουν σε φατρίες, που στο παρελθόν έχουν ξεκληρίσει η μία την άλλη θα ερωτευτούν και θα δοκιμαστούν. Η συγγραφέας γράφει σε κάποιο σημείο «Είναι τέτοια η ψυχοσύνθεση του ανθρώπου , που τον οδηγεί να γνωρίσει τον κόσμο με το συναίσθημα και όχι με τη λογική». Αυτό ακριβώς κάνει η Αλεξάνδρα υπακούοντας την καρδιά της όταν χτυπά ακανόνιστα στη θέα του Παντελή. Με οδηγό την καρδιά λειτουργεί ο Παντελής όταν της εκμυστηρεύεται τον έρωτά του, αψηφώντας κάθε λογική που τους θέλει ορκισμένους εχθρούς εξαιτίας του γδικιωμού.
Ο αναγνώστης του Γδικιωμού θα προσπαθήσει να καταλάβει τη νοοτροπία μιας άλλης εποχής και εκεί βρίσκεται και η επιτυχία της συγγραφέα, ξεδιπλώνοντας μας τις σκέψεις ανθρώπων που έχουν μάθει να ζουν με γνώμονα τους άτυπους κοινωνικούς νόμους, όσο άδικοι κι αν είναι, όσο σκληρούς κι αν τους κάνουν να φαντάζουν στους δικούς τους ανθρώπους, να αψηφούν την αγάπη προς την οικογένεια και να ντύνονται το μανδύα του καθήκοντος που τους θέλει τιμωρούς σε όσους αμαυρώσουν την τιμή τους. Η Παρασκευή Κηπουρίδου περιγράφει με έναν ιδιαίτερο τρόπο την υποταγή της γυναίκας σε αυτά που προστάζει η οικογένεια, τη σιωπή που καίει μέσα της για το άδικο, τον καημό και τον πόνο για τις χαμένες ψυχές. Μα δε μπορεί η γυναίκα να αντιδράσει. Δε μπορεί να μιλήσει. Μόνο η φύση αφουγκράζεται τον πόνο της, την άηχη κραυγή της και ξεσπά εκείνη για την ψυχή της γυναίκας που θρηνεί αδέρφια και παιδιά εξαιτίας του γδικιωμού.
Κι από την άλλη, η νεότερη γενιά με ανάμεικτα συναισθήματα απέναντι σε σκληρά ήθη που επιβάλλουν μια πραγματικότητα που δεν την χωράει ο νους. Στο όνομα της αγάπης θα αψηφήσουν άγραφους νόμους αιώνων οι νεότεροι και μέσα από νέα μυστικά, όχι τόσο επικίνδυνα όσο των γονιών τους, θα προσπαθήσουν να σβήσουν τις μνήμες του γδικιωμού και να φέρουν την κάθαρση. Θα τα καταφέρουν;
«Όσο όμορφο, άλλο τόσο δύσκολο είναι ν’ αγαπάς. Είναι φωτιά η αγάπη. Μια πύρινη λαίλαπα που σε καίει, σε τσουρουφλίζει. Ένα διαρκές μαρτύριο, πικρόγλυκο και βασανιστικό. Είναι εξάρτηση, είναι ανάγκη, ανάσα της ψυχής κι ας είναι κάποιες φορές πηγή πόνου και απογοητεύσεων. Ένα ορμητικό ποτάμι είναι που σε παρασέρνει και σε πάει όπου θέλει, δίχως να μπορείς ν’ αντισταθείς.»
http://grass.social/
🌼 🌼
ΚΩΣΤΑΣ ΛΙΑΚΟΣ
(Μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Εθνικής Εταιρίας των Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εταιρίας Κορινθίων Συγγραφέων).
Ένας συγγραφέας, από τη στιγμή που θα πετύχει την απορρόφηση του αναγνώστη με το πόνημα του, ειδικά, σ' αυτόν τον τόσο αντιπνευματικό κόσμο που μας έτυχε να βιώνουμε, δημιουργώντας του ανάμικτα αισθήματα με την λογοτεχνική πλοκή της ιστορίας του, τότε, έχει πετύχει το σκοπό του. Να τον προβληματίσει δηλαδή, αφυπνίζοντας το μυαλό και καλλιεργώντας την σκέψη. Ακόμα περισσότερο, σαν μπορέσει να τον ανεβάσει ένα με δύο σκαλοπάτια έστω, πάνω από το τέλμα ενός τόσο σύγχρονου, επιδιωκόμενου "γίγνεσθαι" με ανύπαρκτη προοπτική, εξευγενίζοντας την ψυχή του. Στην προκειμένη περίπτωση, η κυρία Παρασκευή Αδαμίδου Κηπουρίδου με το, ειλικρινά, εξαίρετο βιβλίο της με τίτλο, "Γδικιωμός", πέτυχε το σκοπό αυτό. Είναι μια λογοτέχνιδα που γνωρίζει πολύ καλά τον τρόπο που θα προκαλέσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, αφού η περιγραφική ικανότητα που διαθέτει στο να διηγείται ιστορίες, ήθη, έθιμα, καταστάσεις, όπως στην συγκεκριμένη εδώ ιστορία που αφηγείται, είναι εντυπωσιακή, αξιόπιστη, συγκλονιστική. Κι αυτό, αφού υπάρχουν τα κυρίαρχα εκείνα στοιχεία, όπως οι υπέροχες εικόνες, το κλίμα μιάς εποχής που ζουν οι ήρωες της ιστορίας, αλλά και η κίνηση, που θα κάνει ακόμα πιο έντονο το ενδιαφέρον, δημιουργώντας συναισθήματα συγκινησιακά, προβληματισμού και αγανάκτησης για ό,τι απάνθρωπο και άδικο.
Η ιστορία εκτυλίσσεται στην Μάνη, πριν από πάρα πολλά χρόνια. Σ' ένα τόπο όμορφο, αλλά και σκληρό, όπως γράφει και η ίδια η κυρία Παρασκευή.
Διαβάζει κανείς πράγματα που φαντάζουν - επιεικώς - υπερβολικά. Κι αυτό, καθώς στην αρχή της ιστορίας υπάρχει η ακλόνητη άποψη, πώς δεν πρέπει μιά οικογένειά να μην έχει αρσενικούς, ώστε να μπορέσει να επιβιώσει. Και επειδή η γυναίκα τού ενός εκ των πρωταγωνιστών της ιστορίας δεν το κατάφερνε αυτό, δέχτηκε να έρθει σε επαφή ο άντρας της με κάποια άλλη, η οποία τελικά, γέννησε αγόρι. Δηλαδή, μιά εκκολαπτική μηχανή προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος. Τελικά, με τον θάνατο της γυναίκας του, ύστερα από λίγο καιρό την παντρεύεται. Η δεύτερη γυναίκα του Δημοσθένη, αυτό είναι το όνομα του πατέρα, γέννησε μετά κι ένα κορίτσι, την Αλεξάνδρα. Είναι η κοπέλα που στα δεκαέξι της χρόνια θα την ερωτευτεί με την πρώτη ματιά ένας νέος γιατρός τότε, ο Περικλής.
Η ατυχία όμως, είναι ότι ανήκει σε αντίπαλη οικογένειά που κάποτε πολεμούσε η μία την άλλη και η εχθρότητα, υφίσταται ακόμα.
Ο έρωτας, από κάποια στιγμή και μετά, θα είναι αμοιβαίος, αγνός, ειλικρινής. Αλλά και κυνηγημένος με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Ο πατέρας της Αλεξάνδρας, ένας χαρακτήρας άγριος, άνανδρος, αφού την έσπασε στο ξύλο, την έδιωξε από το σπίτι ζητώντας τον θάνατο της, κάτω από την απόλυτη οικογενειακή υπακοή της οικογένειας. Γιατί έτσι υπαγόρευαν τότε, οι "άγραφοι νόμοι".
Από το σημείο αυτό και μετά, τα μάτια του αναγνώστη ρουφούν τις σελίδες όπως ο διψασμένος για νερό. Οι εικόνες είναι αξιόλογα έργα ζωγραφικής, αφού η συγγραφέας κατέχει κι αυτή την ιδιότητα με απόλυτη επιτυχία.
Θα ήθελα εδώ να δώσω κάποια υπέροχα δείγματα γραφής, μέσα στα τόσα. "Το φως του ηλίου, που έπεφτε αφειδώς επάνω της, την έκανε να ακτινοβολεί νιάτα και ομορφιά. Ένα ελαφρό αεράκι φούσκωνε το φόρεμα της και το έκανε να κυματίζει απαλά, αφήνοντας να φαίνονται οι υπέροχες γάμπες της. Τα μαλλιά της, που ήταν ξέπλεκα, μακριά και ανέμιζαν στο απαλό φύσημα του ανέμου, έμοιαζαν με χρυσά κρόσσια. Πραγματική οπτασία, νεράιδα των παραμυθιών βγαλμένη από την φαντασία κάποιου συγγραφέα".
Εξαίρετη, ποιητική και η περιγραφή της βόλτας του φεγγαριού ανάμεσα από τα σύννεφα. "Ένα ολόγιομο φεγγάρι, σαν πορτοκαλιά μπάλα, βολτάριζε αμέριμνο στο στερέωμα, αδιαφορώντας για τα βάσανα των ανθρώπων. Είχε επιδοθεί σ' ένα ατέλειωτο κρυφτούλι με κάποια συννεφάκια που ήταν διάσπαρτα στον ουρανό. Πότε έριχνε άπλετο φως και πότε χανόταν, γεμίζοντας το τοπίο με απόκοσμες σκιές τις οποίες έδιωχνε η επανεμφάνιση του, πίσω από τα σύννεφα". Και παρακάτω. "Η θύμηση του Περικλή και όσων είχε βιώσει μαζί του, την παρέσυρε σαν ορμητικός καταρράκτης, πυρπολώντας το κορμί και τις αισθήσεις της με τον πυρετό του έρωτα. Ενός έρωτα απαγορευμένου, που την τραβούσε σαν δυνατός μαγνήτης και την έκανε να τρέμει και μόνο στη σκέψη, πώς δεν υπήρχε κάτι, που δεν θα έκανε γι αυτόν".
Έντονα εδώ, δυνατά δοσμένα, η φλόγα της αληθινής!, κάποτε, νιότης για τον γνήσιο έρωτα. Ειδικά στη σκέψη, πώς μπορεί να βρέθηκε το άλλο μισό! Αυτό που αναζητούσαν κάποτε, οι Ανθρωποι! Όπως περιγράφεται και στο πλατωνικό "Συμπόσιο".
Φτάνοντας στο τέλος του βιβλίου, "Γδικιωμός", δημιουργείται η έντονη αίσθηση, πώς η κυρία Παρασκευή Αδαμίδου Κηπουρίδου, είναι μια χαρισματική ποιήτρια του πεζού λόγου. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε, πώς με το βιβλίο της αυτό, στέκει επάξια δίπλα στις κλασσικές μορφές της ελληνικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας. Από καρδιάς της εύχομαι, καλή συνέχεια.
🌼 🌼
Κριτική από την Παναγιώτα Σμυρλή, συγγραφέα
Το μυθιστόρημα της Παρασκευής Κηπουρίδου "Γδικιωμός" από τις εκδόσεις Υδροπλάνο, είναι ένα βιβλίο που θα σας μείνει αλησμόνητο. Οι πρωταγωνιστές περνούν μέσα από τα στρώματα της συνείδησης και διεισδύουν σ΄ εκείνο το κομμάτι της ύπαρξης όπου συναντώνται με την πηγή των αισθημάτων και την κοιτίδα των αξιών που ορίζουν οι άγραφοι νόμοι, πολύ πιο ισχυροί απ΄ αυτούς που ορίζει το Ποινικό Δίκαιο. Στην άγονη Μάνη με την τραχιά γοητεία, όπου οι παραδόσεις μεταλαμπαδεύνται από γενιά σε γενιά, όπως οι σπόροι στη σκληρή γη, ανεπηρέαστοι από τους καιρούς, αδάμαστοι από τις συνθήκες, ανθεί ένας απαγορευμένος έρωτας.
Τα Πυργόσπιτα με τις μεγάλες αμπάρες κλείνουν μέσα τους επτασφράγιστα μυστικά, προστατεύουν φατρίες, φυλακίζουν μίση, χρέη αίματος, γδικιωμούς παλαιότερους αλλά και νέους, που ζητούν να αναμετρηθούν προσδοκώντας δικαίωση. Βλέπουμε τη θέση της γυναίκας σε μια πατριαρχική κοινωνία, η οποία εισέρχεται σ΄ αυτά τα πέτρινα δεσποτικά όταν χρειάζεται ως "σύγκρια", δηλ. σύντροφος δίπλα στη σύζυγο που προσφέρει τέκνα στην οικογένεια, όταν εκείνη αδυνατεί να φέρει απογόνους.
Η φύση στην πλήρη της άνθιση ή μουντή, μουσκεμένη ως τα φυλλοκάρδια της κι αναστημένη απ΄ τους ήλιους του μεσημεριού, παρακολουθεί τις διαθέσεις των ηρώων, συμμετέχει στην ποιμενική κι αγροτική ζωή, ενώ στέκει με προβληματισμό εμπρός στον αναγνώστη ο οποίος, διακρίνει ευγενή αισθήματα πλην συγκλονίζεται από το μένος και την οργή αυτών που παίρνουν το νόμο στα χέρια τους. Πολλαπλοί ήρωες σκιαγραφούν μέσα και έξω από τη Μάνη και την Ελλάδα, τη διαφορετικότητα στον τρόπο σκέψης και κουλτούρας, οδηγώντας τα βήματά μας σε μονοπάτια που δεν είχαμε φανταστεί. Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί.
🌼 🌼
Κριτική της Σοφίας Μίσκου
Το διάβασα στην περίοδο της καραντίνας... Μονομιάς... Μονορούφι...
Άργησα να γράψω τις εντυπώσεις μου γιατί κάθε φορά που ξεκινούσα να το κάνω, έχανα τις κατάλληλες λέξεις και ξαναγύριζα στις σελίδες του και διάβαζα ξανά και ξανά...
Μια πολύ δυνατή ιστορία, με συστατικά στοιχεία όπως αυτά του αρχαίου δράματος... Και συνάμα μια πολύ τρυφερή προσέγγιση της ανθρώπινης φύσης και του αμέτρητου εύρους των συναισθημάτων της. Ανθρώπινοι χαρακτήρες που δομούνται έως τα μύχιά τους μέσα από τα λόγια και τις πράξεις τους. Μια άλλη εποχή την οποία γνωρίζει ο αναγνώστης σα να μετέχει με κάποιον τρόπο στο γίγνεσθαι. Η φύση στα καλύτερά της σε κάθε εποχή της... Η γη κι ο ουρανός... Το φεγγάρι... Περιγραφές καθηλωτικές, λεκτική εικονογράφηση. Πλοκή κινηματογραφική, παράλληλη δράση, τραγική ειρωνεία. Ρεαλισμός και ρομαντισμός μαζί...
Μα το πιο συγκλονιστικό στοιχείο η αγάπη... η απόλυτη αγάπη που εξυψώνει και εξυψώνεται... ένας αληθινός έρωτας που υπερνικά το χώρο και το χρόνο... η ουσία της ζωής...
«Έτσι συμβαίνει όμως στη ζωή. Όταν πιαστεί κανείς στην ξόβεργα του έρωτα παίρνει διαζύγιο από τη σύνεση και την ώριμη κρίση... Μυστήριο ον ο άνθρωπος κι ανεξερεύνητες οι βουλές του».
Κυρία Παρασκευή Κηπουρίδου,
ευχαριστούμε για το δώρο που μας κάνατε!!!
Σοφία Μίσκου
