Μαριάνθη Πλειώνη & Μαριάνθη Παπάδη "δύο Μ στους ίσκιους της αγάπης" - Συλλογή Διηγημάτων

Μαριάνθη Πλειώνη & Μαριάνθη Παπάδη : δύο Μ στους ίσκιους της αγάπης
Εκδόσεις : Αρινόη
Έτος Έκδοσης : Ιούνιος 2019
Είδος : Συλλογή Διηγημάτων
Σελίδες : 176
Λιανική Τιμή : 17,00 €
ISBN : 978-618-84367-1-8

Το εξώφυλλο φιλοτέχνησε ο Άρης Πασματζής
( https://www.facebook.com/Art-Passion-ARIS-1574251766137022/ )

Οπισθόφυλλο

Πόσες φορές άραγε σταθήκαμε ξάγρυπνοι κάτω από το φως των αστεριών ψάχνοντας στο ουράνιο σύμπαν την απάντηση για το τι είναι αγάπη;Πόσες φορές την ψάξαμε σε γελαστές καρδιές, σε λαβωμένα δάκρυα, σε ήχους στεναγμών; 

Τη βλέπαμε να σεργιανά στις τρυφερές σελίδες ενός κοριτσίστικου ημερολογίου κρυμμένη σε αναμνήσεις για κείνο το πρώτο νεανικό σκίρτημα με τον ξανθομάλλη Paul, να χάνεται χαμένη στον παράνομο έρωτα του Μάνου με τη Χριστίνα, να ξεγλιστρά στη βαριά σκιά της Λευκής σελίδας, στις πελάδες του Μεσολογγίου, να δραπετεύει στον Πάνο και την Αμαλία, ακροβάτες μιας Καμπύλης Γραμμής,να σιωπά στον ήχο της Αρτάνης που έσκαγε στο μυαλό του Εμμανουήλ, μα και στα Σημεία στίξης μιας ζωής ολάκερης. 

Την κοιτάζαμε να έχει απομονωθεί στα Κύθηρα στη γη της Αφροδίτης, να τσαλαβουτά στα αιγαιοπελαγίτικα νερά της Άνδρου, τυλιγμένη στη Λαβωματιά άνανδρων και μικρόψυχων εγωιστών, που έταξαν Παλάτια χτισμένα στο κύμα, μα δεν κατάφεραν να χαρίσουν ούτε αυτό το Βαλς για ένα φιλί, αποσιωπώντας Κρυφές αλήθειες για της Ψυχής το λευτέρωμα, ενώ όφειλαν για πάντα να τραγουδάνε το Θα σε λατρεύω.

αρινόη :
Εκδοτικός Οίκος, Αθήνα
Web : www.arinoi.gr
E-mail : info@arinoi.gr
Fb : facebook.com/arinoi.gr

Αποσπάσματα 

Παλιός καθρέφτης

........

Γύριζαν οι μέρες, οι μήνες, σ΄ ένα ατέλειωτο στροβίλισμα από το τέλος στην αρχή και πάλι από την αρχή, ξανά και ξανά... Πόσο μίκρυναν οι αποστάσεις, πόσο κοντά ήρθε το χθες και κόλλησε στο σήμερα σκεφτόταν, με το ίδιο βαρύ συναίσθημα. Ο καθρέφτης με το κουτσό πόδι και το θολό μάτι βουτώντας βαθιά στο παρελθόν, αδίστακτα, δίχως ίχνος συμπόνοιας συνέχιζε την προβολή του με ό, τι φύλαγε καλά κρυμμένο όλα τούτα τα χρόνια…

Λαβωματιά

.........

Χτες την ώρα που αντίκρυσε τις μονάκριβες της, είδε, ένιωσε, οσμίστηκε το αίμα από τη χαραματιά της μεγάλης, που έρρεε καυτό. Πάλι τα ίδια. Πάλι ο αβάσταχτος πόνος, που ξεσκίζει και πνίγει. Ως πότε θα στέκεται αγόγγυστα σε έναν έρωτα Προκρούστη σκέφτηκε και η ψυχή ζάρωσε…

Λευκή σελίδα 

......

Αμηχανία και παγωνιά κατάπιναν τα λίγα λεπτά που είχαν απομείνει για την αλλαγή του χρόνου. Τα μάτια της Φιλιώς είχαν ξαναβρεί το χρώμα τους. Σπίθιζαν λαμπερά, καθρέφτες της λαχτάρας της για ζωή. Ο παλιός χρόνος έσβηνε πίσω της. Τα θαμπά του φώτα χάνονταν σ΄ έναν ατέλειωτο βυθό που ρουφούσε όλες τις σκιές. Ο καινούριος χρόνος ερχόταν στο χρώμα του ρουμπινιού, σε καθαρό, κρυστάλλινο ποτήρι, τόσο ακριβός και τόσο πολύτιμος…

Της ψυχής το λευτέρωμα

.........

Αναμαλλιασμένη τριγυρνούσε σαν ξωτικό αλλοπαρμένο μες στο δωμάτιο του ετοιμοθάνατου. Μύριζε το κακοφόρμισμα της σάρκας του, γέλαγε ξέφρενα χορεύοντας πάνω από το κεφάλι του κι έπειτα με ένα πήδο ξανάμπαινε μέσα του και τον τριβέλιζε. Το σκεβρωμένο κορμί του μαινόταν με βία εναντίον της προσπαθώντας να την ξεγελάσει, όπως έκανε ο ίδιος τόσα χρόνια σε όλους γύρω αφήνοντας την ντροπή, να ξεπλυθεί στο αίμα της μονάκριβης κόρης του, που είχε ερωτευθεί τρελά το Δημητρό, το λεβεντονιό του καφετζή, που σαν την πρωτοαντίκρισε να σεργιανά με τ’ άλογό της στις όχθες του Ελασσονίτη, τσάκισαν τα παραθυρόφυλλα της καρδιάς του…

Βιογραφικά στοιχεία

Μαριάνθη Παπάδη

Γεννήθηκα στο λευκό σύννεφο ενός χαμόγελου παίρνοντας την αγάπη και τη χρυσόσκονη που βρισκόταν ολόγυρα και μου χαρίστηκε απλόχερα.

Αυτούς τους πολύτιμους θησαυρούς τους δωρίζω κι εγώ με τη σειρά μου εδώ και πολλά χρόνια σε μικρούς μαθητές στο Δημοτικό Σχολείο, τα τελευταία έντεκα σε εκείνους με μαθησιακές δυσκολίες, μα και στο μολύβι μου που χορεύει σε πάλλευκες σελίδες σκαρώνοντας παραμύθια και διηγήματα.

Μερικά από αυτά τρέχουν λεύτερα σε ιστοσελίδες:

https://tovivlio.net/,

http://enakeimenomiaeikona.blogspot.gr/2015/05/blog-post_8.html,

http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Blog&file=page&blogger=yokor&month=04&year=

2015 post_18.

hthttp://www.chiourea.gr/2015/04/blog-post_3.htmlml

https://homouniversalisgr.blogspot.gr/2018/04/23_25.html

https://issuu.com/kefalos.periodiko/docs/__________________-________4?fbclid=IwAR3-

d62YaeYKTmi3R9RvKgnW3qJzFRYFdAykT9p_ng748XN1Wa_GRC8Nw1s

άλλα φιλοξενήθηκαν σε διαγωνισμούς και έλαβαν διακρίσεις:

* «Η Φτερουγένια της Κοιλάδας Ζεστασιάς» Γ΄ Βραβείο Παραμυθιού 2015 από την Εταιρεία  Τεχνών, Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου
* «Μπουγάτσα αλά κυρα-Λάμπραινα» Πήρε το βραβείο άρθρου στο διαδικτυακό διαγωνισμό  2015 του freeminds. gr (http://www.freeminds.gr/mpougatsa/)
* «Λαβωμένος ανθός» Έπαινος διηγήματος 2016 στο διαγωνισμό του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός
* «Της ψυχής το λευτέρωμα» Α΄ Έπαινος διηγήματος 2016 στο διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών
* «Τα πλοία των ερώτων μας» πήρε το Α΄ βραβείο στον 8ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΕΠΟΚ 2017

κάποια είναι ακόμη κρυμμένα στο σεντούκι μου περιμένοντας να αντικρύσουν το φως…

Υ. Γ. Το χαμογελοσύννεφο, η αγάπη και η χρυσόσκονη σας απαντούν στη διεύθυνση του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου: marpap8@yahoo.g 
 

Μαριάνθη Πλειώνη

Γεννήθηκα στην Αθήνα ένα ζεστό απόγευμα του καλοκαιριού.

Από παιδί έγραφα ποιήματα και μικρές ιστορίες.

Εξακολούθησα να το κάνω κι αργότερα για τους μαθητές μου στο Δημοτικό Σχολείο και συνεχίζω μέχρι σήμερα στο Τμήμα Ένταξης που υπηρετώ ως δασκάλα Ειδικής Αγωγής, μα και για τους μεγάλους που αγαπούν να ταξιδεύουν μέσα από τις λέξεις.
Κείμενα,ποιήματα και διήγηματά μου δημοσιεύονται σε ιστοσελίδες στο διαδίκτυο (τοβιβλίο.νετ, Fractal, Inner.gr,Ποείν, Ένα κείμενο μια εικόνα,Envivlio.)

Κάποια έχουν κυκλοφορήσει έντυπα σε ομαδικές εκδόσεις κι άλλα διακρίθηκαν σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς αποσπώντας βραβεία κι επαίνους.

Τον Νοέμβριο του 2018 κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή μου για παιδιά «Με τα φτερά της ελπίδας» από τις εκδόσεις Ροές.

Στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο marplioni@gmail.com μπορείτε να επικοινωνείτε μαζί μου.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΑΚΑΛΗΣ "Κόκκος"

When The Story Begins Artwork by Fabian Perez

Οι μέρες
είναι γεμάτες πλήξη
δουλειά
υποχρεώσεις
πληρωμές λογαριασμών
επισκέψεις σε γιατρούς
κι η χαρά του διαόλου.
Οι μέρες
είναι ξεφουσκωμένα μπαλόνια
ατέλειωτα πήγαινε - έλα
αστικά, λεωφορεία
στριμωξίδι κι ένα πνίξιμο
στο λαιμό.
Μένουν οι νύχτες
α, οι νύχτες
εκεί μπορείς να έχεις
μια ελπίδα
να πιεις μπόλικο κρασί
να γνωρίσεις
κάποιο καινούργιο πρόσωπο
να μην ακούς διαταγές
από γελοία ανθρωπάκια
τη νύχτα μπορεί να νιώσεις
για λίγο άνθρωπος
να γευτείς
ένα κόκκο ελευθερίας.

Carpe "Ανέμου Πορεία"

Freydoon Rassouli art

Ακολουθώ την πορεία του ανέμου,

βουλιάζω στης μοίρας τους κανόνες.

Ακολουθώ το αεράκι 

που αγκαλιάζει τους ιδρώτες μας

καθώς ξεδιπλώνεται

το νήμα του χρόνου.

Μια πορεία ανέμου

που στιγματίστηκε

απ'τα φθαρμένα σύμβολα

της ανθρώπινης ανάγκης.

Μια ζωή που στο τέλος τσάκισε

απ'τις ριπές των ανέμων

γαντζωμένη στα μισοσκόταδα.

Σκιές που αγκαλιάζουν τη νύχτα

καθώς ο αέρας μπήγει το μαχαίρι

στης ψυχής μας τις πληγές.

Στο λαβύρινθο του φεγγαριού

εκεί που ξεψυχούν οι άνεμοι

η ψυχή γυρεύει τα πατήματά της.

Carpe

ΒΑΛΕΝΤΙΝΑ ΜΠΟΥΣΙΟΥ - ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΣΕ ΞΥΛΟ, ΧΑΡΤΙ ΚΑΙ ΠΕΤΡΑ

Σεπτέμβρης,λίγο πριν την αποσύνθεση. Ζωγραφική σε καπάκι από παλιό βαρέλι κρασιού.

 Arrival of the birds..!Wood Pallet Painting

I love nature & beauty...
(Ζωγραφισμένο σε παλιό ξύλο του 1920.)

 Οι πελαργοί χαρακτηριστικό σημείο της άνοιξης, φτάνουν στη χώρα μας στα μέσα του Μάρτη. Αποτελούν δείκτη υγείας για τα υγροτοπικά και αγροτικά οικοσυστήματα. Σε κάποιες χώρες της Ευρώπης έχουν εξαφανιστεί εντελώς και στη χώρα μας υπάρχουν πια πολύ λίγοι...(Ζωγραφική σε παλιό ξύλο από τη συλλογή με θέματα από τη φύση)

 Country mood ...(Ζωγραφική σε παλιά ξύλα με θέματα από την αγροτική ζωή.)

Η άγρια ομορφιά της ίριδας...
Ζωγραφική σε παλετόξυλα

 country mood...

 "Με τον καιρό να ναι κόντρα..."Πτήσεις προς το καλοκαίρι..

 Ηello kitty...!Σε εξέλιξη...

"Στην καρδιά του χειμώνα, ανακάλυπτα επιτέλους πως φύλαγα μέσα μου αήττητη Άνοιξη.."Παραφράζοντας τον Αλμπέρ Καμύ, ζωγραφική σε παλετόξυλα.

 lathyrus-grandiflorus - greek flora  Ζωγραφική σε ξύλο

 

Εποχή που η ορτανσία γίνεται γοητευτικότερη. Λίγο πριν το μαρασμό και την αποσύνθεση, χρώματα αποχαιρετισμού και παιχνιδίσματα ενταγμένα στον κύκλο της ζωής. - Υδατογραφία.

Κυοφορίες..

Σύμβολο ομορφιάς, μακροζωίας, γονιμότητας και σοφίας.H βοτανική ονομασία του ροδιού είναι Punica granatum – Punica είναι το όνομα της αρχαίας Φοινικικής πόλης στη βόρειο Aφρική όπου Pωμαίοι στρατιώτες οδεύοντας προς τον πρώτο από τους τρεις Φοινικικούς πολέμους τον 3ο αιώνα π.X. είδαν πρώτη φορά τη ροδιά.

(Υδατογραφία 30 x 50)

Ανυπόμονος, επαναστάτης βολβός στα κρατητήρια του χειμώνα. Υπόσχεση αναγέννησης και ζωής. Υδατογραφία.

Anemone - Υδατογραφία

(Φωτογράφιση Philippou Stelios )

 Autumn leaves..

 Από τη συλλογή με βοτανικά θέματα - Ζωγραφική σε βότσαλα.

Σε εξέλιξη...

 Αδημονία για καλοκαίρι..!

"Πρόλογος" Τραγούδι του Γιώργου Τάμογλου σε στίχους του Κώστα Βάρναλη

Ποίηση : Κώστας Βάρναλης

Μουσική-Ερμηνεία : Γιώργος Τάμογλου
Ενορχήστρωση : Βασίλης Λιότσιος

ΠΡΟΛΟΓΟΣ Γράφε, Ιστορία, τα ψέματά σου αράδα και βλόγα το Φονιά, βρίζε το θύμα! Κι Αρετή, των δρομάκων σουσουράδα, τον κάθε σωματέμπορά σου τίμα. Και συ, Νόμε, των άνομων ασπίδα, σαν τη μαϊμού από κλώνο σ' άλλον πήδα κι απ' την κορφή με την ουρά κρεμάσου, να μη γλέπει ο Λαός τα πισινά σου. Λεφτεριά της χανάκας και του ξύλου, σφιχτόδενε τ' αξύπνητο χαϊβάνι. Και συ, ρηγάτο του Κενού, τ' αψήλου κάμνε το σκλάβο ρήγα, άμα πεθάνει! Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη, της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα, και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα! Και συ, Πατριώτη Αγνέ, τη μάσκα φόρα κι απ' τ' αδέρφια σου, αραδαριά μπροστά σου, διάλεγε, Γιούδα πάντοτες και τώρα, για τον ξένο Μολώχ τα θύματά σου. Αθάνατη και θεία και πεμπτουσία του βούρκου, χαίρε ώ! χαίρε Προδοσία!... Φως το χέρι, το πόδι προχωρεί στον κάμπο κι ό,τι θέλει το μπορεί!... Κατάγυμνη χορέβει (όλα της φόρα!) στον τάφο σου, Πατρίδα! Φαλλοφόρα τουρλώνεται κι ουρλιάζ': «Είναι δικός μου αφτός ο βούρκος του Ελευθέρου Κόσμου».

ΜΑΡΙΝΑ ΣΟΛΔΑΤΟΥ "ΕΡΩΤΙΚΟ"

Δεν αναγνωρίζω πια τους θορύβους της νυχτιάς,
με βασανίζει η σκέψη της θάλασσας,
ο τρύγος των κυμάτων, η απειλή των ναυαγίων,
τα χλωμά πρόσωπα των φαντασμάτων
στους ανέμους που ταξίδεψα
αλάργα της χωμάτινης ερημίας..

Θέλω να φύγω,
τι γυρεύω εγώ στην δέσμια στεριά;

Ένα κοχύλι τραγουδά την σκέψη μου,
ψιθυρισμοί και υποσχέσεις,
κακορίζικα μελτέμια και φονιάδες Εσπερινοί...

Τι γυρεύω εγώ στην δέσμια στεριά;
Θέλω να φύγω...

Σας έταξα μετέωρα, σας παραδίδω βράχια
κι έναν έρωτα ανέφελο,
έναν ταξιδευτή μακράν της ποιήσεως...

Δεν αναγνωρίζω πια τους θορύβους,
είμαι ολάκερη ένας θόρυβος,
μια χωμάτινη ερημία με πολλή σιωπή...

Ησύχασε,
στα μαλλιά σου γέρνουν θαύματα,
στα μάτια σου ψυχορραγούν σφυρίγματα
κι εγώ παίζω με την ανάσα σου....

Φημολογείται,
πως εσύ είσαι η θάλασσα κι η ποίηση μαζί...

Μαρίνα Σολδάτου

Η φωτογραφία είναι από https://kuznya-kiev.com/

ΙΩΑΝΝΑ ΚΑΒΑΓΙΑΔΑ "Απεραντοσύνη"

Υπόσχομαι....
Πώς κάθε μέρα θα με αγαπώ.
Στην ανατολή θα κρεμάω αδοκίμαστες
ελπίδες και σε κάθε αύριο θα θυμάμαι να τινάξω
όσες στο φως ξεθώριασαν.
Ο ήχος των βημάτων μου
θα καρφώνει στους δρόμους
τη βοή του πάθους μου
και τα χείλη μου θα βάφουν με κόκκινο ,
τ΄άχρωμα παρτέρια
στις καρδιές που διαβαίνω.
Θα στραγγίζω όλη την ευωδιά του κορμιού μου
να γονιμοποιώ την Άνοιξη,
να βρουν φωλιά τα πουλιά ,
της γλύκας το κελάρυσμα,
ν΄αντηχεί στους καταρράκτες των μαλλιών μου,
να λουστεί η ομορφιά του αλλόκοτου,
στάλες φιλελεύθερου νου...
να δροσίσουν τον αέρα.
Υπόσχομαι....
Πώς θα ποτίζω τη λεύκα της αγάπης μου
ο ίσκιο της να χωρεί ν΄αγκαλιάσει
όσους αδύναμα και άκαρδα πληγώνουν.

Το γέλιο του πόνου μου,
σε τρικυμίες της θάλασσας θα ρίχνω
και σε πέτρες θα στεγνώνω την
αλμύρα της ψυχής μου .

Το φεγγάρι στα φλογισμένα μου στήθη θα κοιμίζω,
να βρίσκει πάντα η ερωμένη ζωή ,ένα άδειο
δίπλα μου προσκέφαλο να ξαποσταίνει η ανάσα
των ονείρων μου,διανθίζοντας στο πρωινό μου βλέμμα
όλη η λαγνεία που έχουν τα ρόδα της ψυχής μου.

Το λευκό μας γέννησε
Ιωάννα Καβαγιάδα 29/01/2019

Η φωγογραφία είναι από https://gr.depositphotos.com/

ΝΑΝΣΥ ΔΑΝΕΛΗ "Ανοίγω"

Φωτογραφία - Μίκα Κοτζαλίδου.

Ανοίγω.

Πουλιά του ξημερώματος
τζιτζίκια του μεσημεριού
της νύχτας μου τριζόνια
ήταν εδώ χθες και προχθές
ήταν εδώ
κάθε στιγμή παρόντα.

Έλειπα εγώ.

Είχα γυρίσει μέσα το κλειδί
αφήνοντας
έξω από το δωμάτιο
τον ουρανό τον ήλιο
τον αέρα άστεγα.
Μα τι ανάγκη έχει το απέραντο
τη στέγη μου;

Γυρίζω έξω το κλειδί
κι έτσι καθώς ανοίγω
τα μάτια
στου κόσμου την ομορφιά
τα χείλη στον ελαφρύ του αέρα
τ΄ αυτιά σε κάθε άκουσμα

με θρόισμα απαλό
στο μεγαλείο του τίποτα
χορεύουν
φύλλα της λεύκας λαμπυρίζοντας
άνθη τα χρώματα ανεμίζοντας
σημαίες κυματιστές του κάλλους
της ευφορίας καρποί μεστοί.

Έτσι καθώς ανοίγω το νου
στα σύρματά του ν΄ αποστάσουν
έρχονται πουλιά-στιγμές.

Έτσι καθώς ανοίγω κάθε πέρασμα
στο χρώμα και στο φως
το βήμα μου αλαφραίνει.

Κι έτσι καθώς ανοίγω την καρδιά
έρχεται η αγάπη.

Νάνσυ Δανέλη [Πρώτη γραφή.] 

 

ΝΤΙΝΑ ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ "ΑΤΙΤΛΟ"

Φωτογραφία - Ντίνα Γεωργαντοπούλου 

Στις υποχρεώσεις του καλοκαιριού
δε λείπει η αισθητική ανάλυση κειμένων
ο χλευασμός της παραφιλολογίας
η κραυγαλέα μεταχείριση της μάσκας
κρεμασμένη στο σχοινί κάνει ηλιοθεραπεία,
το παντζούρι οπωσδήποτε θα βαφεί γαλάζιο
καθώς κλείνει σε ταξιδεύει σε στάσιμη θάλασσα
ένα λεπτό φόρεμα υποστηρίζει την απόφαση
την όποια απόφαση διακοπών
κουζίνες με πλακάκια γεωμετρικών σχημάτων
διαπιστώνοντας τη χαμένη γεύση των κερασιών,
με σφηνωμένο βασιλικό στα μάτια,
το τρένο εκτελεί καθημερινά ατελείωτα δρομολόγια στο σώμα
σταθμός και στάση είσαι εσύ
για αυτό μη γελιέσαι έκοψαν τις ράγες και άνοιξαν τούνελ,
τις νύχτες ο φλογερός πόθος γίνεται ιδρώτας
και βρέχει ασταμάτητα όταν σμίγουν οι ιδρώτες
μεγαλώνει το φεγγάρι δίνοντας την ευκαιρία
να χαρίσεις τη μυρωδιά του βασιλικού
ακόμα και αν η κουζίνα έχει τη μυρωδιά του Χειμώνα.
Κρατάς ότι είχες ,ένα κόκκινο κραγιόν στον καθρέφτη
τη φθαρμένη βαλίτσα στα ψηλά της αποθήκης
καρμπόν και στυλό για τα αθέατα λόγια
τη χαλασμένη πυξίδα στην εξώπορτα,
μια μολυβιά στον ορίζοντα
έτσι για να γνωρίζουν τις αποφάσεις σου τα σύννεφα
και όλα τα άλλα που ήθελες να πεις μα δεν μπόρεσες.

Ντίνα Γεωργαντοπούλου 

ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ "Σύννεφα, κύματα..."

Πίνακας : Ανδρέας Πετούσης

Είχε πάρει όλο το βιολετί από τα χείλη της,
όπως τα πίεζε αμήχανα με τα αλαβάστρινά της δόντια.
Τα στήθη της περιστέρια λευκά που παλλόντουσαν από τα βέλη ενός έρωτα 

χαμένου στο πυρόλουστο γιόμα.

Σύννεφα σαρκόλουστα με φορτίο γεμάτα,
να θέλουν να εκραγούν,
αντάρτες πλουμιστοί με πόθο και νιάτα.
Έλαμπε, έλαμπε ο ιδρώτας πάνω στο μέτωπο και εκεί στην αρχή της σχισμάδας

και η καρδερίνα κελάηδαγε,
χτυπούσε και χόρευε μέσα από το φουστάνι, πορφυρή από αίμα και χάρη,
ελεύθερο άλογο χωρίς ηνία, άγρια θάλασσα.

Αυτό το λιλά είχε γίνει λουλούδι στο λαιμό,
σύννεφα στου αγέρα τον εξαντλητικό χορό.
Βοή, βοή και σαματάς, να αισθάνεσαι ότι η γη κουνιόταν, να χορεύεις, 

σαν φύλλο να πετάς.
Σύννεφα και κύματα σε έναν λικνισμό με μιας.

Τα σύννεφα κύματα θάλασσας σε ταραχή,
να διαφεντεύουν τον πόθο με προσμονή,
χτύπαγε η σμίλη πάνω στο κορμί,
έπλαθε τα λάγνα βλέμματα με υπομονή.
Σφυρί ρυθμικό σε έναν ατέρμονο σκοπό
και η γη να έχει μεταμορφωθεί σε θάλασσα και αυτή,
να περιμένει την πρώτη αστραπή και βροντή.

Μύριζε πόθο καυτό, πύρινο και αμαρτωλό
και εκεί στο χώμα καταγής,
σπορά από λουλούδια και δέντρα να μοιράζει ο αγέρας ο γητευτής.
Μύριζε χώμα βρεγμένο και καρδιά,
μια καρδερίνα που πετούσε πάνω στα δικά του κλαδιά.

Ήταν η ώρα να αρχίσει η σιωπή,
να καθήσει ήρεμη πάνω στο κλαδί.
Να κλείσει τα μάτια της να ονειρευτεί
και πρωί πρωί να κελαηδήσει με την νέα αυγή.

 Stamatina Vathi "Σύννεφα, κύματα..."

ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΑΓΚΑΔΙΑΝΟΣ "ΠΑΡΑΛΟΓΟ ;" - Απόσπασμα

Φωτογραφία - Σταύρος Λαγκαδιανός

Περνάνε βιαστικά οι μέρες και η αναμονή είναι που πονάει ,σφίγγει και ματώνει την ψυχή. Και η υπομονή ,η ζυγαριά που αντιστέκεται στο πετροβόλημα το ασταμάτητο του χρόνου. Και πώς να τον δαμάσεις; Τόσο εφήμεροι ,τόσο τυχαίοι που ξεχνάμε- και καλά κάνουμε-τον θάνατο μας. Τούτη η παραφροσύνη, να ζεις σαν να μην πρόκειται να χαθείς ποτέ. Τούτη η μεγαλοσύνη και το όσιο ,να ζεις και τίποτα να μην σταματά αυτό το θρασύ ,πολεμόχαρο ,κατάλευκο άτι απ’ την κίνηση του προς τα μπρος. Τι τρέλα να διάγεις βίο των στερνών ,βίο νεκροβίοτων και να ξεχνάς. Η Ζωή είναι αυτό ,να σου δίνει αυτό το παράλογο ,αυτή την παλαβομάρα ,πως δεν υπάρχει τέρμα ,πως δεν θα χαθείς ,πως διαγράφτηκε για σένα ο θάνατος ,πως δεν αισθάνεσαι το πρόσωπο να χνωτιάζει από κατράμι θανάτου. Και σαν το γνωρίζεις τι βγαίνει; Αυτή η θεόμουρλη ζωή ,η έξω από κάθε κανόνα και ορισμό ,σε κάνει να αψηφάς, παράλογος και υπέροχος όσο ποτέ ,ευλαβής και βλάσφημος όσο ποτέ ,ότι θα μείνεις αιώνιος στα Τάρταρα και στα πορφυρά σύννεφα ξαπλωμένος. Χαρά σε τούτη την μεγάλη πράξη. Σπόρια που είμαστε θνησιγενή ,παιδιά που γελάμε στο ουράνιο τόξο ,έφηβοι που τρέχουμε στα λιβάδια ,γυναίκες και άντρες που σκορπίζουμε γαλαξίες στο στερέωμα …και μετά αμέτρητες σιωπές ,τάφοι ,ησυχίες ∙ κι όμως όσο να φτάσουμε εκεί ,ποτέ απ’ της χαράς μας τον αγώνα δεν δίνουμε κομμάτι στο θάνατο. 

Σταύρος Λαγκαδιανός 

ΚΟΥΛΑ ΑΔΑΛΟΓΛΟΥ "Οι περαστικοί"

πίνακας: Paul Klee

Το άνοιξε όταν είδε ένα περίεργο ζωύφιο, μπας και το διώξει,
εκείνο το παράθυρο που κρατούσε χρόνια κλειστό.
Το ξέχασε. Οι συγκάτοικοι άκουσαν για πρώτη φορά
φωνές στριγκιές κλάματα παρακαλετά βρισιές γδούπους.
Όταν το ανακάλυψε ήξερε ότι όλοι έμαθαν πλέον.
Όμως τα πιο βαθιά δεν μαθαίνονται.
Ότι σκάει το στήθος της σε πεταλούδες διάφανες,
μερικές τις είχαν δει να περιφέρονται στον φωταγωγό.
Οι πιο δυνατές όμως κατεβαίνουν στο ισόγειο τις νύχτες,
ανοίγουν την εξώπορτα και βάζουν μέσα τούς περαστικούς,
όχι όλους, κάποιους που φέρνουν σ’ εκείνον που αναζητά
χρόνια και χρόνια τώρα.


«Γιατί το μέλλον μια μικρή κουκίδα», 2018

epikouros sofista "ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΑΝΩ ΠΟΛΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ"

Ταπεινέ προσκυνητή αυτού του σαγηνευτικού τόπου, εσύ που αναζητάς χαμένες μνήμες μιας ανθρωπινότερης ζωής, έλα μαζί μου να χαθούμε στον Δαίδαλο από τα στενοσόκακά της, μέσα από αυλές και ταπεινά σπιτάκια, να πάρουμε και να δώσουμε γελαστές καλημέρες, να ανταλλάξουμε βλέμματα συνενοχής για την ομορφιά που απολαμβάνουμε, παραδομένοι στον χαμένο παράδεισο των ξένοιαστων παιδικών μας χρόνων.

Σε αυτό το ταξίδι νοσταλγίας στα ξεφτισμένα από τον καιρό κρόσσια της μνήμης, πασχίζω να αναστήσω χώρους, πρόσωπα, οσμές και αγγίγματα, που κάποτε η καθημερινή ζωή με περισσή γενναιοδωρία έντυνε. Σαν σε φωτογραφίες παλιές με εκείνα τα περίτεχνα κυματιστά τους πλαίσια, αναζητώ στο γκρεμισμένο πια μπακάλικο του κυρ Αλέκου στην πλ. Τερψιθέα, εκείνο το συνονθύλευμα από τις μυρωδιές της παστής σαρδέλας, του ούζου, του τουρσιού και των μπαχαρικών, που διέγειρε τη μετακατοχική μας πείνα και μας ταξίδευε σε γαστρονομικές φαντασιώσεις. Και εκεί σε μια γωνία μέσα στα χαλάσματα θα ξαναβρώ σκονισμένο από την σκόνη του χρόνου το τεφτέρι για τα βερεσέδια, που πόσο πιο μπροστά, μα προπαντός πόσο πιο ανθρώπινο ήταν από την εποχή της άψυχης πλαστικής πιστωτικής κάρτας. Γιατί έκλεινε μέσα του την αγωνία της ανέχειας αλλά και την μεγαλοσύνη της αλληλεγγύης και της συμπόνιας. Όλα αρώματα ψυχής που ο καταναλωτικός κυνισμός της σύγχρονης εποχής με περισσή απερισκεψία σκόρπισε. Οι  αξίες των πραγμάτων τότε αποτιμούνταν μέσα από το αίσθημα της θυσίας και της ανάγκης και εκταμιεύονταν από το ταμείο της καρδιάς. Ξαναβρίσκω σε αυτό το τρυφερό ραντεβού μνήμης, τους πρόσφυγες βιοπαλαιστές το κυρ Αβραάμ και την κυρά Ραχήλ σε εκείνο το χαμηλό σπιτάκι, μπροστά από το καζάνι το γανωμένο πάνω στην φωτιά να ανακατεύουν το αχνιστό μαντολάτο, να στριφογυρίζουν μέσα στην ζεστή μάζα ένα καλαμάκι για να αιχμαλωτίσουν την γλυκιά νοστιμιά να την προσφέρουν σαν ανταμοιβή σε εμάς τα παιδιά, που πρόθυμα μαζέψαμε τα ξύλα για την φωτιά.

Ξαναθυμάμαι τον κυρ Θανάση πρόσφυγας και αυτός με εκείνη την μικρή αποθήκη στην οδό Δανάης, στην οποία εγκατέστησε το εργαστήριο του φτιάχνοντας χαρτοσακούλες, όπου παιδιά εμείς πηγαίναμε να βοηθήσουμε απλώνοντας την πηχτή αλευρόκολλα στο γκρίζο χοντρό χαρτί για να πάρουμε τις λίγες δεκάρες που ο καλοσυνάτος άνθρωπος μας έδινε. Θα ξαναδούμε τον μπάρμπα Σταύρο, τον πιο αγαπητό μας άνθρωπο τον παγωτατζή με το μικρό αυτοσχέδιο βαρελάκι του που μέσα του έκρυβε την πιο γλυκιά λιχουδιά των παιδιών, που ο χρόνος μέχρι σήμερα αλλά και για πάντα πιστεύω δεν θα μπορέσει να σβήσει. Εδώ στο περιούσιο κομμάτι της πόλης, νοιώθεις τις εποχές να υφαίνουν τον ιστό των αισθήσεών σου. Με μια άνοιξη που εισβάλει ορμητικά μέσα στο φως και τα αρώματα από αυλές ανθισμένες, φορτωμένες στο αγιόκλημα και της γλυσίνες , θα αφεθείς στην γοητεία του πιο ερωτικού επιταφίου και της πιο γλυκιάς Ανάστασης των αισθήσεων στην μικρή αυλή του όσιου Δαυίδ με τους ασβεστωμένους γκαζοτενεκέδες φορτωμένους από πολύχρωμα λουλούδια, σύμβολο της φαντασίας και της ανάγκης αισθητικής έκφρασης της λαϊκής νοικοκυροσύνης, τα στερημένα εκείνα χρόνια.

Σε αυτή την μικρή αυλή του Οσίου Δαβίδ που σμίγει με τις διπλανές αυλές , σε ένα σφιχταγκάλιασμα οικειότητας, μέσα από μία χωροταξική αντίληψη λαϊκής αρχιτεκτονικής που επιδιώκει την ανθρώπινη επικοινωνία, θα δεις όλη την ημέρα τις γυναίκες και τα παιδιά να ζουν και να απολαμβάνουν τον χώρο μεταβάλλοντας την θρησκευτική βλοσυρότητα του σε χαρά ζωής παιχνιδιού και γέλιου. Είναι παράξενο αλήθεια πως μέσα από μυστικές διαδρομές συλλογικής μνήμης, ο Διόνυσος να συναντά τον Χριστό έτσι όπως φαντάζει αμούστακος και φωτεινός στο θόλο του ιερού. Και μέσα από τον απόηχο των βυζαντινών ψαλμών θα ξαναρθούν στην μνήμη "η συννεφιασμένη Κυριακή" και οι ηδυπαθείς τούρκικοι αμανέδες ντυμένοι το προσφυγικό μεράκι τους από το μικρό ταβερνάκι του κυρ Λεωνίδα στην πλ. Τερψιθέα. 

Τα ζεστά καλοκαίρια πάλι όταν η πόλη βυθίζεται στον καυτερό μεσογειακό ήλιο, μια αύρα δροσερή θα μας ανταμώνει στην αυλόπορτα της κυρ Άννας, για ένα βαρύ γλυκό με δροσερό νερό από την στάμνα και απογευματινό κουτσομπολιό. Αλήθεια πόσο ενοχλητικό ήταν τότε για εμάς τους νέους το κουτσομπολιό, τότε που ο έρωτας ήταν υπό διωγμό και οι σχέσεις αμαρτία. Και όμως πίσω από αυτή την "ενοχλητική" συνήθεια των μεγάλων κρυβότανε ο φόβος τους για μια ανεπιθύμητη καρποφορία. Βλέπεις η φτώχεια της εποχής και η αγωνία για μια καλή αποκατάσταση, κρατούσε την διάσωση της παρθενίας σαν την μοναδική προίκα των κοριτσιών. Δυστυχώς αυτός ο φόβος στέρησε από την γενιά μου την ελεύθερη χαρά του έρωτα και είχε σαν συνέπεια την στρεβλή εξέλιξη του έρωτα, από φαινόμενο ανιδιοτελούς αγάπης σε πορνογραφία και ευκαιριακή συνεύρεση δίχως συναίσθημα και ψυχή. Μπορεί η γενιά μου να στερήθηκε το φαγητό η τον έρωτα χορτάσαμε όμως παιχνίδι. Οι αλάνες γινήκανε το αμόνι που πάνω του σφυρηλατηθήκανε οι χαρακτήρες μας, καλοί και κακοί. 

Και καθώς το βραδάκι θα βρίσκει τα βήματα μας στο Τσινάρι, στο ταβερνάκι κάτω από τον μεγάλο πλάτανο δίπλα στην Βυζαντινή κρήνη, ένα τσιπουράκι θα αφήσει την σκέψη να πετάξει με νοσταλγία στα περασμένα και στα σημερινά σεκλέτια,στο πανηγύρι του Προφήτη Ηλία και τις φωτιές του αϊ Γιάννη στην Πλατεία Τερψιθέα, που ακόμα και σήμερα τα παιδιά κρατούν κλειδωμένο το έθιμο στον κλείδωνα της μνήμης. 

Και όταν τα πρώτα σύννεφα του φθινοπώρου έρθουν, θα ανταμώσουμε παλιοί και νέοι φίλοι στην Δόμνα, το παλιό κουτούκι να μεταλάβουμε μέσα στο κατοστάρι το πορφυρό φως του πιο γλυκού ηλιοβασιλέματος. Θα ξανατραγουδήσουμε κρυφά Θεοδωράκη, όπως τότε στα ζοφερά χρόνια της δικτατορίας και θα ξαναδούμε τον Τάκη τον ταβερνιάρη να μας σερβίρει στο πιάτο μια σκουριασμένη πρόκα, σινιάλο πως κάποιος χαφιές κατέφθασε στο μαγαζί.

Συνοδοιπόρε φίλε που θέλησες μαζί να μοιραστούμε αυτό το μικρό οδοιπορικό μνήμης, μη σιαχτείς από το χιόνι που πέφτει και ασπρίζει τα μαλλιά μας και έλα μαζί να περπατήσουμε τούτες τις μακριές χειμωνιάτικες νύχτες στη γειτονιά μου. Έλα μαζί να μυρίσουμε την μυρωδιά από καμμένο ξύλο, να ξαναβρούμε μέσα από την μοσχοβολιά της βασιλόπιτας, εκείνες τις λεπτές σταγόνες του ιδρώτα που στόλιζαν σαν φωτοστέφανο το μέτωπο της μάνας μας όταν την ζύμωνε, να ξανακούσουμε "η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιο τίκτει", στον κατανυκτικό όρθρο στην Αγία Αικατερίνη και ύστερα να σε οδηγήσω εκεί στο παλιό δημοτικό σχολείο δίπλα στο υδραγωγείο στην Κασσάνδρου μαζί να ψηλαφήσουμε στα ξεχασμένα θρανία τα χαραγμένα ονόματα των πρώτων παιδικών ερώτων μας. 

Φωτογραφίες -  Panos Kazanasmas

Φωτογραφία -  Γ. Παπασουλιώτης 

 Φωτογραφία - epikouros sofista 

Φωτογραφία - epikouros sofista