ΣΥΛΙΑ ΧΑΔΟΥΛΗ " Ατιτλο "

Φωτογραφία - Σύλια Χαδούλη 

Ακροβατώ στις σιωπές των ανέμων
Σε εσώτερα τοπία ψυχής
Κουράστηκαν τα βήματα μου να σε ψάχνουν
στους έρημους δρόμους της πόλης
Συνάντησα Αγγέλους και Δαίμονες 
στην ομίχλη που κάλυπτε το βλέμμα σου
Ρυτίδες βαθιές χαράζουν στο πρόσωπο οι ελλείψεις σου
Λυγμοί βουρκωμένοι στην μοναξιά των ματιών μου
Έσταξε αλάτι στην πληγή της θύμησης σου
Δίψασα  για την γεύση των χειλιών σου
Ένιωσα το άγγιγμα της αγάπης μέσα στο βαθύ φιλί σου
Ή πνοή της άγγιξε το μάγουλο μου
άνθισε η άνοιξη στα χείλη μου
Γεννήθηκα μέσα από τα χρώματα της γης σου
Άγγιξε με χωρίς σώμα μόνο με την ανάσα σου
Σ.Χ.

ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ. - Η μελαγχολία των καιρών

Φωτογραφία - vadim stein

Πρέπει να το επαναλαμβάνω.
Για να το χωνέψω.
Πως είχα μία ζωή.
Κι ας ήταν ψέμματα,
είχα κάτι
τουλάχιστον.
Με καλοθρεμμένες αυταπάτες
την τάιζα,
τη μπούκωνα με αλλεπάλληλες
στρώσεις αισθήσεις
και στις ψευδαισθήσεις
τη βύθιζα,
γινόταν αγνώριστη,
μα ήταν ζωή μου.
Ήταν...;
Και βέβαια δεν ήταν,
μα έτσι,
στα στριμωχτά με τις
ξένες,
στα κρυφά με τις
υπόγειες στοές
της ψυχής μου,
στα ξυστά έστω,
με ακούμπησε κάποια
ζωή,
αχνή και δειλή
σαν το σύννεφο.
Δε θυμάμαι πότε
με είχα ακυρώσει,
αλλά θα ξέρω
πως έζησα
αυτοκαταργημένη,
σπρωγμένη από
ένα ανείπωτο αίσθημα
θλίψης
πως δε μου αξίζει
κανένας τίτλος τιμής,
πως δεν της αξίζω
της πόρνης
της έντιμης μοίρας,
σε τούτη τη χυδαία ταινία
εγώ θα μαι η καμία,
γυναίκα δίχως καθρέφτη
και δίχως υπογραφή......
Και ντύθηκα τύψη,
και φόρεσα τη συνείδηση
και βαφτίστηκα αγρύπνια
να στριφογυρίζω
απρόσωπη σαν ενοχή
στα κρεβάτια των ξένων.
Και άκουγα στο όνομα
η μελαγχολία
των καιρών................................

ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ.

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ - Ανέκραξα

Τείχη ψηλά
ενετικά κάστρα
βυζαντινές πολεμίστρες
φυλάνε
την πόλη, τα μετέωρα βήματα.

Οι εχθροί απέξω
-βάρβαροι, όπως θέλουμε-
πολιορκούν
με πύρινα βέλη
καταπώς βλέπει η φαντασία.

Πόρτες βαριές
βαλμένες με τέχνη
αντέχουν
τα βόλια που έρχονται
ανεμίζοντας βλαστήμια.

Στόχος, τα έγκατά μας.

Αμπάρες γερές
από ατσάλι και θέληση
διώχνουν
επισκέψεις ελπίδας,
σφαλίζοντας γερά από μέσα το βιος μας.

Αετοφωλιές κρεμασμένες
στ’ ουρανού τη στέγη
ησυχάζουν τη μέρα
καρφώνουν στη γη
τ’ ανοιγμένα φτερά της απόδρασης.

Βουτηγμένος ο ήλιος
στη θάλασσα
σβήνει το πύρωμα
ξεδιψάει.

Σκοτάδι στη γη των αιώνων.

Παραδομένο το φεγγάρι
στις φλόγες
ανήμπορο να φωτίσει
ν’ αγαπήσουμε.

Στάχτες παντού.

Πόνος με κυριεύει
φόβος αλαφροΐσκιωτος.
Ξανά και ξανά.

Μες στα τείχη
ένας σύμμαχος, ένας φίλος για καλό.
Σταυρωτής και Γολγοθάς μαζί.

Έξω ο εχθρός
με το σεντόνι απλωμένο, ανοικτό
εναποθέτει το νεκρό σώμα
να πήξει το αίμα στις πληγές,
ν’ αναστηθείς και πάλι.

Όμορφο σκοτάδι
Βυθισμένη πολιτεία
Άδεια ζωή...

Ψυχή μου, γιατί μ΄ εγκαταλείπεις;
Ανέκραξα.

« Σκέψεις θραύσματα»
Κώστας Βασιλάκος /Άνεμος Εκδοτική

ΓΙΟΥΛΗ ΤΣΟΥΡΕΚΑ - Φως Μου..

Φως μου σου΄λεγα
γλυκά, ψυθυριστά
σε νανούριζα με γλύκα
και τραγούδια τρυφερά,
κι αγάλλιαζε η ψυχή μου,
άπειρα φώτα άστραφταν
λαγαριστά και ζηλευτά
για δύο πουλιά των σπλάχνων μου
γεννήματα και Ένα της Καρδιάς μου.

Ταξίδεψαν σαν το Μοναχικό Ήλιο που
σε κάθε του εκτυφλωτική Αχτίδα Ανατολής
μίας νέας μέρας που μάς λούζει και
σβήνει στην Δύση του γλυκά,
μα δεν πονά, δεν σφάζει η Δύση του
Ήλιου Μου όπως αφόρητα πονά
η ανελέητα σκληρή μου μοναξιά.

Ξημερώνομαι με την προσδοκία
τ΄αντικρίσματος του Φωτός σου Ήλιε.

Είσαι αιώνες παρών.
Η πρώτη μου Καλημέρα.

Οι άνθρωποι εγκαταλείπουμε το Φως Σου
για να ζήσουμε στην ανυπαρξία του σκοτεινού
εγωισμού μας.

Τόση σκοτεινή είναι η μοναξιά.
Έρεβος σα θάνατος.

Ήλιε μου Φως και παρηγοριά μου,
μόνο στη ζεστασιά σου ακούω το
Κελάϊδησμα των Πουλιών που
πέταξαν ανεπιστρεπτί κι έμεινα
με άδεια αγκαλιά, άδεια φωλιά.

Ελιξήριο στο σκοτάδι της απόρριψης
δεν υπάρχει μήτε φάρμακο μήτε γιατρός.

Μόνο Εσύ Ήλιε Μου με Επισκέφτεσαι ακόμη..

Καλή Δύση Σου... Αύριο πάλι...
Είσαι ο Μόνος που Περιμένω Ακριβέ μου .. 

- Γιούλη Τσουρεκά.

epikouros sofista " Ατιτλο "

πηγή φωτογραφίας 

Σε καρτερούσα μάταια, μόνιμος αναχωρητής
στου μέλλοντος της αποβάθρες.
Σε αναζήτησα στα σταυροδρόμια των μεγάλων προσδοκιών
στων θρησκειών και των ιδεολογιών τα οράματα.
Ψηλάφισα την υποψία της αλήθειας
στη καθημερινή αγωνία της επιβίωσης,
στο φόβο που ο θάνατος στοιχειώνει την ανθρώπινη ψυχή.
Σε περίμενα εκεί που η ζωή θηλάζει τα παιδικά όνειρα της ελπίδας
Μα και στης ενηλικίωσης το πεπρωμένο,
εκεί που απογαλακτίζονται
οι ψευδαισθήσεις και οι αυταπάτες μας.
Σε αντάμωσα στα καταφύγια του έρωτα και της αγάπης
οπού σπέρνεται και ανθοφορεί το μυστικό νόημα της ύπαρξης.
Γεύτηκα την σκουριά απ’ των συμβιβασμών τα οξειδωμένα όνειρα
και ένοιωσα την απόγνωση της μοναξιάς
στην αναπάντητη ικεσία της ψυχής μου,
για το άδικο και την ασκήμια που τόσο βάναυσα μολύνουν
ό,τι απόμεινε από την λίγη πρόσκαιρη ομορφιά του κόσμου αυτού.

ΣΥΛΙΑ ΧΑΔΟΥΛΗ "Τα όνειρα της θάλασσας" και η μετάφρασή του στα Γαλλικά από την Julie Tsorou ( Παναγιώτα Τσορού )

Φωτογραφία -  Γιώργος Βλαχάκης 

Τα όνειρα της θάλασσας

Γέννησες τον έρωτα από την αρχαία μήτρα
Προφητεία ιερού αίματος
Οι αισθήσεις σου αγκάλιασαν τον κόσμο μου
Ταξίδεψα μέσα στην ηδονή του σώματος σου
Αγάπησα την τρικυμία των χειλιών σου
Μίσησα την στάχτη του χαμένου χρόνου
Κάρφωσα τις λέξεις σου στην ψυχή μου
ποτέ μην φύγουν με τις πνοές του ανέμου
Τρύπησες την καρδιά μου και με ερήμωσες
Κουρνιάζει η σκέψη
Μαζεύει τα πληγωμένα της φτερά
Καίω τα φτερά της, το όνειρο, τις νύχτες σου,
τις λέξεις σου, τα μελωμένα χείλη
Τυφλή χωρίς όνειρα έρπει η μνήμη 
στις Πύλες της νύχτας.....
Σ.Χ.

* * * *

LES RÊVES DE LA MER

Tu as fait naître l'amour
d’une matrice ancienne
Prophétie de sang sacré
Tes sentiments ont entouré mon univers
J'ai voyagé dans le plaisir de ton corps
J'ai adoré l'orage de tes lèvres
J'ai haï la cendre du temps perdu
J'ai cloué tes paroles dans mon âme
pour qu'elles ne s'en allent jamais avec les souffles du vent
Tu as percé mon coeur et tu m'as abandonné
La pensée perche
Elle recueille ses ailes blessées
Je brûle ses ailes, le rêve, tes nuits,
tes paroles, tes lèvres de miel
Aveugle sans rêves rampe la mémoire
dans les Portes de la nuit.

Traduction par Panayiota Tsorou ( Julie Tsorou ),poétesse

ΣΤΕΛΛΑ ΠΕΤΚΑΡΗ - ΑΤΙΤΛΟ

«Ρίχνω» πόντους…
με ίνες… αναμνήσεων.
«Σφίγγω» κόμπους…
με κλωστές… ενοχών.
Πλέκω χρώματα… 
με κουβάρια… λαθών.

Ξαίνω… το υφαντό…
μιας συγνώμης.
Να τ΄ απλώσω…
σα φανείς…
να σε τρατάρω … έρωτα!
να σε φιλέψω… πάθος!

Στέλλα Πετκάρη

ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΦΕΝΕΟΥ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΝΕΛΛΑΣ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ

 Στον δρόμο για την Μονή Αγίου Γεωργίου.

Το πρώτο - πρώτο μοναστήρι ήταν το σημερινό «Παλιομονάστηρο», Βυζαντινού ρυθμού, που χτίστηκε κατά τον 14ο αιώνα κι εγκαταλείφθηκε αργότερα, μάλλον τον 17ο αιώνα, όταν η λίμνη, λέει η παράδοση, κατάκλυσε ολόκληρο το Φενεάτικο κάμπου, έφτασε μέχρις εδώ κι ανάγκασε τους μοναχούς να φύγουν για ψηλότερα και να χτίσουν το νέο μοναστήρι στη σημερινή εξαίσια τοποθεσία. Η παράδοση λέει πάλι ότι το «Παλιομονάστηρο» το έκτισε κάποιος μοναχός από την επαρχία Καλαβρύτων με δικά του έξοδα και με επαιτεία. 

— Σήμερα το «Παλιομονάστηρο», έτσι που υψώνεται ταπεινά, σαν πολύπαθος εκατοχρονίτης γέρος ερημίτης, παράμερα του δρόμου, χωρίς κραυγές, σιωπηλό κι απέριττο, μάρτυρας αδιάψευστος της ιστορίας του τόπου, έχει δική του συγκλονιστική ομορφιά, υποβάλλει με την αυστηρότητά του και τη σιωπή.

Το σημερινό μοναστήρι, τριώροφο, επιβλητικό και εντυπωσιακό οικοδόμημα, σύμφωνα με την επιγραφή που υπάρχει στο εξωτερικό του ναού, πίσω από την κύρια θύρα, χτίστηκε το 1693, αλλά ανακαινίσθη εκ θεμελίων, λόγω πυρκαγιάς, το 1754. Υπήρξε εξ αρχής σταυροπηγιακό, δηλαδή αδούλωτο κι ελεύθερο, δεσποζόμενο κατευθείαν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο οποίο, σαν γνώρισμα υποταγής, έστελνε κάθε χρόνο μια οκά κερί! Σταυροπηγιακό αναφέρεται το μοναστήρι «του Φονιά»· και στον κατάλογο του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως των ετών 1797-1798. Αλλά και η αρχαιοτάτη σφραγίδα του μοναστηριού που βρίσκεται στο εκκλησιαστικό μουσείο Κορίνθου φέρει την επιγραφή «Σφραγίς της ιεράς και σταυροπηγιακής μονής του Αγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου Φονιά εν τη Πελοποννήσω». Επίσης, επί Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε' εξεδόθη Σιγίλλιο το 1797 με το οποίον βεβαιούται ότι το μοναστήρι είναι σταυροπηγιακό. Επειδή, φαίνεται, είχε καεί, οι πατέρες είχαν ξαναζητήσει την αναγνώριση ως σταυροπηγιακό από το Πατριαρχείο. Σε τούτο το Σιγίλλιο ο Γρηγόριος ο Ε' το ανακηρύσσει Πατριαρχικό και σαν δείγμα υποταγής του να στέλνει το μοναστήρι κάθε χρόνο εκατόν πενήντα γρόσια.

Ο ναός είναι στη μέση της αυλής και γύρω τριώροφο συγκρότημα κελιών, που το κάνουν ολόκληρο τεράστιο και μεγαλόπρεπο. Ο ναός τύπου βασιλικής με τρούλο είναι χωρισμένος στο νάρθηκα, στον κυρίως ναό στον οποίο εισερχόμεθα από τρεις θύρες και στο Ιερό, Ολόκληρος ο ναός είναι εικονογραφημένος με τοιχογραφίες σπάνιας τέχνης και λεπτοτάτης κατεργασίας από τον ζωγράφο Παναγιώτη από τα Ιωάννινα, (όπως αναφέρει επιγραφή), το 1762 - 1768. Είναι τοιχογραφίες εκφραστικές, ζωντανές, μορφές απαλλαγμένες από το βάρος και την έννοια της επίγειας ζωής και δοσμένες με παραστατικότητα. Εικονίζουν αγίους, την Παναγία και τη ζωή της, τη ζωή του Χριστού από τη μικρή ηλικία ακόμα, παραστάσεις από το μαρτύριο Του. Μια αρμονία χρωμάτων και μορφών, μια γλυκύτητα απλώνεται παντού στα εικονιζόμενα άγια πρόσωπα. Ο αγιογράφος Παναγιώτης από τα Ιωάννινα έχει επηρεασθεί από την Κρητική νοοτροπία και διακόσμηση, έχει όμως βάλει την προσωπική του σφραγίδα (γράφει ο Σταύρος Κουτίβας). Γενικά πρέπει να ήταν από τους καλούς ζωγράφους της εποχής εκείνης.

Στη μέση του ναού και πάνω στην οροφή του οκτάπλευρου τρούλου ευρίσκεται σε άριστη κατάσταση και επιβλητικός ο Παντοκράτωρ. Κάτω από τον Τρούλο κρέμεται αιωρούμενος ο μεγάλος ξύλινος χορός (πολυέλαιος) ο οποίος φέρει μικρές εικόνες (μινιατούρες) άριστης Τέχνης. Μοιάζει ο χορός τούτος σαν αυτούς που υπάρχουν σ' όλες τις μεγάλες εκκλησίες του Αγίου Όρους.

Αξιόλογο είναι επίσης και το ξυλόγλυπτο τέμπλο του ναού, το οποίο είναι στολισμένο με σκαλιστές εικόνες και παραστάσεις ολόκληρες από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Σύμφωνα με την επιγραφή, το τέμπλο σκαλίστηκε το 1762. Χρυσώθηκε όμως πάλι από το ζωγράφο Παναγιώτη εξ Ιωαννίνων. Ίσως και να σκαλίστηκε από τον ίδιο. Όπως και νά 'χει όμως ο ζωγράφος Παναγιώτης εξ Ιωαννίνων κινεί τον θαυμασμό και σεβασμό μας όχι μόνο για την τέχνη του και το ταλέντο με το οποίο ο Θεός τον προίκισε, αλλά και για τη βαθιά του πίστη και ευσέβεια που οδήγησαν το άξιο χέρι του για να μπορέσει να δώσει την ψυχή, την ζωντάνεια και την θεία ακτινοβολία στα εικονιζόμενα. Οι λεπτής Τέχνης τοιχογραφίες μαζί με το λιγοοτό, μουντό φως που κατεβαίνει από ψηλά, τη γλυκιά ευωδιά του λιβανιού, τη θαυμαστή ιστορία του μνημείου τούτου και τη σιωπή, συγκινούν βαθιά, δημιουργούν στον προσκυνητή, έντονα αισθήματα δέους και ψυχικής ανάτασης.

Στη δυτική πλευρά του ναού, πίσω από το νάρθηκα, στην οροφή, υπάρχει καταπακτή από την οποία με ξύλινη σκάλα σήμερα ανεβαίνει κανείς στο «Κρυφό Σχολειό». Τίποτα αν δεν είχε το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου να μας προσφέρει και είχε μόνο το κρυφό σχολειό του, το οποίο σώζεται σε άριστη κατάσταση, όχι μόνο θα άξιζε, αλλά θα ήταν και χρέος μας να το επισκεφτούμε. Τούτος ο χώρος είναι αγιασμένος από το φόβο και τη λαχτάρα των σκλαβωμένων προγόνων μας για ελευθερία. Και είναι ακόμα ένα αδιάψευστο σημάδι της μεγάλης προσφοράς της εκκλησίας μας προς τον ιερό αγώνα του Έθνους.

Εξωτερικά το μοναστήρι έχει ωραιότατες βεράντες με τζαμαρία από τις οποίες ο επισκέπτης μπορεί να απολαύσει, όλες τις εποχές, ένα αξέχαστο θέαμα, ολόκληρο το οροπέδιο του Φενεού, τις απέναντι σκουροπράσινες πλαγιές των Αροανίων και τη γυμνή πέτρινη κορυφή της «Δουρδουβάνας» να σχίζει σα βέλος τουν ουρανό. Εδώ σε τούτες τις ξύλινες βεράντες, έχεις την αίσθηση πως βρίσκεται μετέωρος. Στον αέρα. Στο ζεστό πάλι σαλόνι του ξενώνα, οι σεβαστοί για το έργο που επιτελούν εδώ και φιλόξενοι μοναχοί του Αγίου Γεωργίου, σκλαβώνουν τον επισκέπτη με το πατροπαράδοτο λουκούμι και το κρύο νερό ή τον καφέ και το γλυκό του κουταλιού, που προσφέρουν μαζί με το εγκάρδιο χαμόγελό τους και τις πληροφορίες για την ιερά μονή και τον τόπο.

 '

Πριν κτιστεί το νέο μοναστήρι, το «Παλαιομονάστηρο» είχε μικρή περιουσία. Ίσως γύρω του και στον κάμπο του Φενεού. Αργότερα, όταν κτίστηκε το νέο, από τα χρήματα που συγκέντρωσαν οι μοναχοί του απ' όλη την Πελοπόννησο και από διάφορες προσφορές, το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Φενεού παρουσίασε μεγάλη άνθιση και ζωντάνια και πολλοί μοναχοί ήρθαν για να μονάσουν εδώ. Μετά τα Ορλωφικά (1770) πολλοί κάτοικοι της περιοχής για να αποφύγουν τις οικονομικές επιβαρύνσεις στους Τούρκους, με εικονικές ομολογίες, παραχωρούσαν πολλά χτήματά τους στο μοναστήρι. Με τα χρόνια και η εικονική αυτή περιουσία περιήλθε στη μονή. Έτσι το μοναστήρι, λίγο πριν την Επανάσταση του '21, υπολογιζόταν σα μια μεγάλη οικονομική δύναμη σ' ολόκληρη την Πελοπόννησο και ήταν σεβαστό όχι μόνο στους Έλληνες αλλά και στους Τούρκους.

Οι πατέρες τότε είχαν την δύναμη και συντηρούσαν πολλές φτωχές οικογένειες, μόρφωναν πολλούς νέους και γενικά πρόσφεραν καταφύγιο σε όλους τους κατατρεγμένους από τον κατακτητή. Η παράδοση λέει πως πολλοί γονείς, με το πρόσχημα ότι τάζουν τα παιδιά τους στο μοναστήρι, τά έστελναν εκεί, μακριά από τους Τούρκους, μάθαιναν γράμματα και την ιστορία του γένους. Από το φυτώριο τούτο εφοδίαζαν με μορφωμένους ανθρώπους, ιερείς και διδασκάλους, όχι μόνο την γύρω περιοχή, αλλά και ολόκληρη την Πελοπόννησο. Και όπως σε όλα τα μοναστήρια, έτσι και σ' αυτό, διαφυλάχτηκε η Ορθοδοξία και η εθνική μας παράδοση

Πριν από την Επανάσταση ο ηγούμενος Ναθαναήλ, φωτεινή φυσιογνωμία, που ήταν μυημένος στην «Φιλική Εταιρεία» είχε μυήσει και πολλούς μοναχούς, κληρικούς και οπλαρχηγούς, και είχε προετοιμάσει την ορεινή Κορινθία για τον αγώνα. Κατά τον Φωτάκο «Όλοι οι μοναχοί, (οι οποίοι, λέει ηπαράδοση, ήταν πάνω από εκατό) εκατήχουν την περιφέρειαν του Φονιά και έξωθεν και εφρόνπσαν και ετοίμασαν όλα τα αναγκαία του πολέμου». Τα παλληκάρια του τόπου έρχονταν σ' επαφή με τους μοναχούς και συζητούσαν για τον μεγάλο αγώνα. Ίσως στο «Κρυφό του Σχολειό» να γίνονταν οι θερμές συζητήσεις τους, να αντάλλασσαν απόψεις, μηνύματα και να τραγουδούσαν τα θούρια! 

Κατά την Επανάσταση οι πατέρες της μονής εθυσίασαν όλα τα υπάρχοντα τους για τον Αγώνα. Κατά τον Φωτάκο «Έτρεχαν άλλα χρήσιμα εις τους στρατιώτας». Από τούτο το μοναστήρι είχε περάσει ο Παπαφλεσσας με άλλους αρχηγούς όπλων, λίγο πριν την Επανάσταση, ζητώντας με την ορμή του να σηκωθούν τώρα. Και τώρα πια δε μας ξαφνιάζει η πληροφορία που υποστηρίζουν πολλοί συγγραφείς (από το βιβλίο «Η Γκούρα Κορινθίας» του Βασ. Π. Σαρλή) ότι «το πρώτο Τούρκικο αίμα που χύθηκε από δικούς μας και που εσήμαινε την έναρξη της Επαναστάσεως, έρευσε σε χωριό της Κορινθίας, στο Φονιά. Εκεί οι δικοί μας χτύπησαν κάτι γυφτοχαρατσίδες που ανήκαν στην υπηρεσία του Κορίνθιου Βοεβόδα, του γνωστού Κιαμήλμπεη». Κι από τούτο το μοναστήρι πάλι, όταν ο Ιμπραήμ είχε ρημάξει την Πελοπόννησο, ο αρχηγός των όπλων Θ. Κολοκοτρώνης, προσπαθούσε να συγκεντρώσει τα Ελληνικά στρατεύματα για ν' αντισταθεί στον Αιγύπτιο Πασά. Το αναφέρει ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του.

«Στην πατρίδα (γράφει ο Σταύρος Κουτίβας) τούτη η μονή δεν πρόσφερε μόνο χρήματα και τις υπηρεσίες των μοναχών στους ασθενείς και τραυματίες του πολέμου, αλλά και πολλούς οπλοφόρους μοναχούς, οι οποίοι επολέμησαν σ' όλες τις μάχες του πολέμου με γενναιότητα και τόλμη». Η μονή σ' όλα τα χρόνια του πολέμου συντηρούσε τριάντα οπλοφόρους μοναχούς, οι οποίοι αγωνίστηκαν με ηρωισμό και αυτοθυσία. Ο ίδιος ο ηγούμενος Ναθαναήλ, τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης, ακολουθούσε τα Ελληνικά στρατεύματα!

Από έγγραφο της μονής μαθαίνουμε την προσφορά της στην Επανάσταση που μπορεί να μετρηθεί με τα φτωχά σταθμά της ύλης. Το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Φενεού πρόσφερε στον Αγώνα 9.500 γρόσια, 15 οκάδες ασήμι. «Ασήμι ιδικόν μας και του μοναστηρίου, εκτός του Αγίου ποτηριού, οκάδες 15». (Μας πιάνει ρίγος σ' αυτήν την ομολογία). 500 γιδοπρόβατα. 15 βοϊδογέλαδα, 8.000 μπάτσες κρασί και 950 οκάδες σιτάρι. (Πάντα ο Φενεός δεν έκανε αρκετό σιτάρι). 

Από  το παμπάλαιο ξύλινο αίθριο της μονής.......η θέα απεριόριστη!!!

Η θέα από το αίθριο του μοναστηριού του Αγίου Γεωργίου....Η λίμνη Δόξα!!

Το 1900 υπηρετούσαν στη μονή Αγίου Γεωργίου Φενεού είκοσι τέσσερις μοναχοί.

Στα χρόνια της κατοχής το μοναστήρι υπήρξε δυστυχώς τόπος μαρτυρίου , όπου  οι μοναχοί εσφαγιάσθηκαν μαζί με εκατοντάδες αδερφούς μας. Δεν θ' αναφερθούμε όμως σ' αυτό παρ' ότι τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά. Είναι πολύ νωπή ακόμα η φρίκη τούτη για τους ντόπιους και τα πάθη έτοιμα να ξυπνήσουν. Ας μην τα υποδαυλίσουμε εμείς. Δε θα θίξουμε ούτε το γεγονός της «τρύπας», του φυσικού βαράθρου στο Κοκκοβούνι, που σημαδεύει την ίδια εκείνη εποχή.

Σήμερα το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, το μνημείο αυτό με την λαμπρή μακρόχρονη ιστορία του και προσφορά του πνευματική και υλική στην περιοχή και την πατρίδα, είναι τυλιγμένο στη σιωπή. Χωρίς σχεδόν περιουσιακά στοιχεία, (οι λίγοι πόροι του δαπανώνται κυρίως για την κτηριακή του συντήρηση) με ελάχιστους, εγκαταλειμμένους στη μοναξιά μοναχούς, σαν ένα μουσειακό είδος, το περισφίγγει σιγά - σιγά με τα γλοιώδη, ύπουλα δάχτυλά της η λησμοσύνη και ο θάνατος. Εμείς παρακολουθούμε άπραγοι. Κι όμως στη σκέψη πως κάποτε που τα βήματά μας θα μας οδηγήσουν μέχρις εκεί, μπορεί να βρούμε την πόρτα του κλειστή, μας πιάνει ρίγος.

Οι  Κορίνθιοι και ιδιαίτερα οι ντόπιοι, με τη βοήθεια και συμπαράσταση και  φίλων , μπορούν  να μετατρέψουν  το μοναστήρι  σ' ένα αληθινό πνευματικό κέντρο όλης της περιοχής, όπως είναι και ο προορισμός του άλλωστε.

 Αφήνοντας το μοναστήρι στην όμορφη γαλήνη του.......Φεύγοντας!!!

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΝΕΛΛΑ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ 

ΚΕΙΜΕΝΑ  - ΝΕΛΛΑ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ 

πηγή πληροφοριών 

http://www.korinthorama.gr/

ΧΑΤΖΗΘΩΜΑ ΖΩΗ " ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΙ ΛΗΤΩ "

''Χάρηκα πολύ, Γιάννη, με λένε Λητώ!'' του είπε με χαμόγελο και άνεση και έγινε ο Γιάννης ο τελευταίος επιζών από το πιο καταστροφικό και θανατηφόρο τσουνάμι στην ιστορία του κόσμου.

Είχε αποφασίσει καιρό πριν και είχε κανονίσει την πορεία του, με το που θα έβγαινε στη σύνταξη, θα αποτραβιόταν στο εξοχικό δίπλα στη θάλασσα, χωρίς παιδιά, χωρίς υποχρεώσεις και βαρίδια, με διάβασμα, βόλτες, χουζούρι και πολύ ψάρεμα. Τι το ήθελε το πάρτι του Νίκου για τη γιορτή του; ''Έλα, ρε, μην είσαι ανόητος, θα χαθούμε μετά, πότε θα μαζευτεί όλη η παρέα;''.

Ο Γιάννης ήταν πάντα χαμηλών τόνων: στις σχέσεις, στα λόγια, ντρέπεται ακόμα και να κοιτάξει γυναίκα πολλή ώρα στα μάτια, κάτι που τον έχει στιγματίσει, αλλά δεν του στοίχισε ιδιαίτερα. Δεν ξέρει πώς είναι το ''αλλιώς και αλλιώτικα'' των άλλων και εις άλλα με υγεία δηλαδή, μέχρι που έμαθε πώς είναι με το ''...με λένε Λητώ...'' Και να τος απόψε να μιλάει με τον καθρέφτη του, λίγο πριν τη συναντήσει με φλέβες φουσκωμένες από καυτό αίμα. 

''Καλός είμαι και, για να μου ζητήσεις ραντεβού, μάλλον δεν σου είμαι αδιάφορος! Αλλά δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ αυτό το ηφαίστειο που είσαι εσύ... Γιατί κακά τα ψέματα είσαι η επικείμενη έκρηξη του Βεζούβιου και όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε. Και αν δεν τον είδε, πάει αδιάβαστος και χωρίς εξομολόγηση, αλλά ο Άγιος Πέτρος θα τον συγχωρέσει, όταν του μιλήσει για τη Λητώ!''

Ο Γιάννης, καλοστεκούμενος για τα δεύτερα ''ήντα του'', που δεν έψαχνε για περιπέτειες και μπλεξίματα, ένας απλός μαθηματικός είναι και η μόνη δύσκολη σχέση του ήταν αυτή με συναρτήσεις και ολοκληρώματα. Και η Λητώ! Φοιτήτρια πάνω από τα εικοσιπέντε και κάτω από τα τριάντα, όμορφη, κοινωνική, καλλιεργημένη, με γλώσσες και μια γλώσσα...αχ, μια γλώσσα ροδαλή, να παίζει ανάμεσα στα δόντια της, να χορεύει σαν κλασική μπαλαρίνα. Και να χαμογελά και να τον συνεπαίρνει και ποιος να τον συνεφέρει τον Γιάννη. Το χαμόγελό της, άλλο μεγάλο κεφάλαιο που επιβάλλεται να αποτελέσει λήμμα στην εγκυκλοπαίδεια του έρωτα!

Όχι, δεν είναι ούτε ρηχός, ούτε επιπόλαιος ο Γιάννης, αντίθετα παραείναι σοβαρός, σχεδόν απρόσιτος στους πολλούς και στα πολλά πολλά, μια χαρά τετρακόσια και πεντακόσια τα έχει, αλλά, να μαζί της είναι όλα διαφορετικά, γαμώτο!...Λες να είναι αυτό που κορόιδευε ''γεροντοέρωτας;''. Ε, και; Γελάει και αυτοσαρκάζεται με την παράνοιά του. Του άρεσαν τα παπούτσια της και τα νύχια και η λεπτή γραμμή της μύτης της, ενώ χαμογελούσε και την πείραζε για τα δυο μπροστινά της δόντια, που άφηναν ένα συριστικό ήχο σε μερικές λέξεις. Μίλησαν για τις σπουδές της, τι θέλει να κάνει στο μέλλον και παρατήρησε ότι έχουν πάνω από είκοσι κοινές απόψεις για τη ζωή. Και τον ξετρέλανε πάνω από επτά φορές όλη νύχτα. Και ύστερα άρχισαν οι ενοχλήσεις στην καρδιά του Γιάννη. Και, ενώ κάθε φορά στο παρελθόν ανησυχούσε για έμφραγμα λόγω ηλικίας με κάθε περίεργο τσίμπημα, τώρα ήξερε ότι ήταν κάτι διαφορετικό.

'' Άραγε πώς να ήσουν στην πρώτη δημοτικού; Πώς φιλάς; Ανατριχιάζω...Πώς μυρίζει ο λαιμός σου; Τι σχήμα έχει ο αφαλός σου; Κλαις εύκολα σε μια ταινία; Δεν έχω ηλικία μαζί σου. Σου χρωστώ που ημερώνεις τα χειρότερα και τα ταπεινά...σου χρωστώ που χαμογελώ ξανά και ξαναμπήκα στις ράγες!....''. Ρούχα, παπούτσια, κλειδιά, έτοιμος και βγήκε στο δρόμο. Για πρώτη φορά περπατά στο δρομάκι αυτό, κι ας το έχει περπατήσει χιλιάδες φορές. Ακατάλυτο, επουράνιο συναίσθημα. Ζωή. Χλευασμός και διασυρμός; ''Πού πάω; Ούτε τα μισά μου χρόνια δεν έχει!''. Αγωνίζεται να διώξει τις σκιές, λες και παλεύει να ξεφύγει μέσα από ιστούς αραχνών σαρκοβόρων.

Σκέφτεται σαδιστικά και βρόμικα για κείνη, όλα όσα δεν έχει σκεφτεί κανείς να της κάνει στον έρωτα, να πάρει έτσι την εκδίκηση για την παραφροσύνη που του έφερε στο μυαλό. Μετά λυγίζει και γονατιστός της ζητά συγνώμη μέσα στην τρέλα του, που βεβηλώνει την άγια εικόνα της: ''Σε θέλω... μα είμαι λίγος, τόσο μπορώ... Ούτε λέξη δε μπορώ να αρθρώσω, έπαθα δέκα εγκεφαλικά, τι να με κάνεις έτσι σακάτη;''

Μπήκε στο αυτοκίνητο, τα χέρια του έπιασαν το πρόσωπο, τα δάχτυλα χτένισαν τα γκρίζα του μαλλιά και ενώ τα μάτια του γέμισαν δάκρυα, παρέμενε ανέκφραστος: ''Δε θα έρθω, δεν αντέχω τα άγνωστα και αχαρτογράφητα ύδατά σου, Λητώ. Κρατώ το μοναδικό βράδυ μας και μια λεπτομέρεια που σου έκλεψα, που δε θα μάθεις, αλλά θα με κρατήσει για πολλά ακόμη χρόνια ζωντανό! Δε θα σε ξαναδώ, είναι οριστικό και φαινόμενο αχανούς αοριστίας, πλήρης υποταγή στο πεπρωμένο''. 

Ο Γιάννης δεν πήγε στο ραντεβού με τη Λητώ, ούτε έμαθε ποτέ αν τον περίμενε. Του αρκούσε η φυλακισμένη εικόνα του κοριτσιού με το κελαρυστό γέλιο και τη ροδαλή γλώσσα. Την είδε μετά από πολλά χρόνια κάποια Χριστούγεννα στο κέντρο της πόλης. Ήταν τόσο όμορφη και φωτεινή, που σχεδόν ενοχλήθηκε. Ποια ήταν αυτή; Πήρε ''τη δική του Λητώ'' και με νευρικά βήματα και έστριψε βιαστικά στη γωνία μην τους δει κανείς. ''Είναι κακός ο κόσμος...'' σκέφτηκε. 

Τίποτα πια δεν είχε σημασία. Την είχε κοντά του για πάντα και αυτό ήταν όλος του ο κόσμος. Η ευτυχία του είχε και γεύση και χρώμα και διάρκεια. ''Τι θα φάμε τη μέρα των Χριστουγέννων, Λητώ μου;''

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΝΤΑΣΙΩΤΗΣ, Ο ΓΛΥΠΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

Φωτογραφία :  Καρβουντζής Δημήτριος

Ο Σπυρίδων Ντασιώτης γεννήθηκε το 1967 στην Πρασιά Ευρυτανίας.

Τα ασυνήθιστα σχήματα, όπως και η πλαστικότητα τον εντυπωσίαζαν από παιδί. 

Νωρίς είχε μέσα του ( τότε ακόμη αδιαμόρφωτη ) μια επιθυμία να δημιουργήσει κάποιο είδος μορφών. 

Δημιουργεί κυριολεκτικά τις σκέψεις του, τους προβληματισμούς του σε πηλό, ξύλο, μάρμαρο και πέτρα. 

Στο επίκεντρο της δημιουργίας του βρίσκεται ως σημείο αναφοράς η ανθρώπινη μορφή και γενικότερα ο άνθρωπος και η θέση του στο φυσικό περιβάλλον οι αντιδράσεις και τα πάθη του. 

Στις 1 – 7 – 2003 οργανώθηκε η πρώτη του έκθεση γλυπτικής στην πινακοθήκη Χίου σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία. Η Χίος είναι η αφετηρία του και η μεγάλη του αγάπη..

Έργα του βρίσκονται σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους.

https://glypto.wordpress.com/

Το πάρκο των ψυχών στην Πάρνηθα 

Οι μνήμες του Σανατορίου ξαναζωντανεύουν στην Πάρνηθα στο "πάρκο των ψυχών". Στην περιοχή που άλλοτε ήταν χτισμένο το Σανατόριο του Νοσοκομείου Ευαγγελισμού γι' αυτούς που έπασχαν από φυματίωση, σήμερα ένα έργο γλυπτικής πάνω σε καμένους κορμούς δέντρων - απ' την πολλές φορές καμένη Πάρνηθα 

Το 1912 ήταν η χρονιά που χτίστηκε το Σανατόριο με σκοπό την νοσηλεία και την θεραπεία των ανθρώπων οι οποίοι έπασχαν από τη μάστιγα της εποχής. Χιλιάδες άνθρωποι νοσηλεύτηκαν κατά την 30ετή και πλέον λειτουργία του Σανατορίου, απομακρυσμένοι από τις οικογένειές τους για μήνες ή και χρόνια. Ένας εξ’ αυτών ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος ο οποίος την περίοδο εκείνη έγραψε την “Εαρινή Συμφωνία”. Το Σανατόριο Πάρνηθας έκλεισε περίπου το 1960, έπειτα από την ανακάλυψη των αντιβιοτικών.

100 χρόνια μετά, το 2012, ο γλύπτης Σπυρίδων Ντασιώτης δημιούργησε απέναντι από το εγκαταλελειμένο πλέον κτίριο του Σανατορίου “το Πάρκο των Ψυχών”. Ο γλύπτης δεν χάραξε απλά κορμούς· έδωσε ζωή σε νεκρούς κορμούς δέντρων εκφράζοντας μέσα από την τέχνη του τα συναισθήματα των τροφίμων του Σανατορίου κατά την περίοδο του εγκλεισμού τους αλλά και δίνοντας ψυχή στο ίδιο το καμένο δάσος.

Η έκθεση φιλοξενεί είκοσι γλυπτά με ύψος που δεν ξεπερνούν τα 4,5μ.

Τα γλυπτά είναι από σμιλεμένους καμένους κορμούς, από την πυρκαγιά της Πάρνηθας το 2007, δίνοντας ένα αποτέλεσμα εξαιρετικό.Βρίσκεται –και όχι τυχαία- ακριβώς απέναντι από το παλιό Σανατόριο της Πάρνηθας (πρώην Ξενία).

Ο κος Σπύρος Ντασιώτης αφιλοκερδώς και με τη μέγιστη ευαισθησία που μπορεί να διακρίνει έναν άνθρωπο, δημιούργησε το «Πάρκο των Ψυχών» στη μνήμη όσων υπέφεραν και άφησαν την τελευταία τους πνοή στο Σανατόριο.

http://www.mpafi.gr/

http://www.palo.gr/

“Το μ ά τ ι της ψ υ χ ή ς” στο πάρκο των ψυχών......!

Είμαι πεπεισμένος ότι η ψυχή έχει μάτια , που ανοίγουν όταν ο άνθρωπος πονάει......

Αυτός ήταν ο λόγος που δημιούργησα αυτό το έργο , αυτοί οι άνθρωποι έβλεπαν με το μάτι της ψ υ χ ή ς τους.....

“Ο Σκεπτόμενος” στο “πάρκο των ψυχών”

 "Η ΙΚΕΣΙΑ"

Αυτή τη μορφή έδωσα στην ικεσία ....στο "πάρκο των ψυχών"......

η φθορά έχει κάνει και αυτή ....την εργασία της....

φωτο:  John Koniaris

Ο "Σταυρός του Μαρτυρίου"......... στο "πάρκο των ψυχών"

Για κάθε άνθρωπο που ένιωσε , νιώθει , θα νιώσει σαν το Χριστό πάνω στο Σταυρό.......

Ας σκεφτούμε τρόπους το μήνυμα της Ανάστασης πέρα από τους πανανθρώπινους συμβολισμούς , να γίνει πραγματικότητα για τους ανθρώπους , για τις κοινωνίες.....!

φωτο:  John Koniaris

Αρνούμαι τη Σ Ι Ω Π Η.......?????

Υπεκφυγές με τις ζωές

ανθρώπων "μελλοθανάτων".

Οδύρονται στα πόδια σας 

κραυγάζοντας Ζ Ω Η .

Και εσείς τους λέτε υπομονή

τους συμπονάτε , τι ντροπή..!!

Άγιοι πατέρες σας "προσκυνώ" ,

εσείς μπορείτε , είναι γνωστό.

Όχι μνημόσυνα , όχι συμπόνια

τη λύση βρείτε για το Θ Ε Ο...!

Σ. Ντασιώτης

Ο Σταυρός του Μαρτυρίου στο "Πάρκο των Ψυχών"...

Φωτό: Nikos Moutropoulos —

Το "αυτί"

Η απάντησή μου , ποιο είναι το αγαπημένο μου έργο στο Πάρκο των Ψυχών.....

"Όσο και αν ακούγεται αστείο το "αυτί" είναι το αγαπημένο μου έργο από αυτά που δημιούργησα , συμβολίζει την είδηση ...Πάντα οι άνθρωποι έχουν "τεντωμένο" το αυτί τους στην καλή είδηση την κακή την αποφεύγουν .

Φαντάστηκα τους ασθενείς στο σανατόριο πόσο θα ανυπομονούσαν για ένα καλό νέο , να ακούσουν ότι κάποιο φάρμακο ανακαλύφθηκε που θα τους γιάτρευε , που θα τους επούλωνε τις πληγές.....

Και σήμερα όμως και αύριο την καλή είδηση θα περιμένουν να ακούσουν οι άνθρωποι" ......

Η Υ Π Ε Ρ Ο Χ Η λήψη είναι του Πέτρου Χόντου από το εξαιρετικό αφιέρωμα στο σανατόριο και τη συνέντευξή μου στην Άρτεμις Θύμιου για το TILFE ....!!!! 

Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν...

Από εκείνο το καλοκαίρι του 2012 όταν δημιουργούσα “ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ”.

Ένα από τα αγαπημένα μου έργα στο πάρκο ... Έχω πάθος με την αγάπη...!! Η αγάπη λοιπόν όταν τη δημιουργούσα.....!! 

Άκου.....άκου τη "σιωπή " μου .

Υπάρχω , πάντα θα υπάρχω.

Άκου...... η ψυχή είμαι.....

Άλλη μια μαγική λήψη των "ψυχών" μου από τον Nikos Moutropoulos

Οι ψυχές φτερούγησαν.....είδαν άσπρη μέρα..το "πάρκο των ψυχών" έγινε και "πάρκο των παιδιών"... Ένα από τα όνειρά μου ....

Μαγευτική φωτογραφία ..Γιώργο σε ευχαριστούμε....!!!....φώτο!! George Boul

"το παράθυρο της ελπίδας"

Μια εξαιρετική φωτογραφική λήψη από τον John Koniaris της εγκατάστασής μου "το παράθυρο της ελπίδας" στο "πάρκο των ψυχών", που "φωτογραφίζει" πολύ καλά ,τα συναισθήματά μου την εποχή της τοποθέτησής της.

 Η "Παράκληση" Στο "Πάρκο των Ψυχών"...

τρία χρόνια μετά..

Ένα από τα έργα μου:

φωτο: John Koniaris

"Το ζευγάρι" .!

Στο πάρκο των ψυχών:

Μια φανταστική φωτογράφιση 

ενός έργου μου , που με άγγιξε πολύ.!

"Το ζευγάρι" .!

Σύμβολο της αγάπης.

φωτο:  John Koniaris

Η ώρα της δημιουργίας 

Φωτογραφία :  Καρβουντζής Δημήτριος

ΑΛΛΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ .

 Η "έκφραση του φόβου".............

φωτο.: Nikos Moutropoulos

" Ν ά ρ κ ι σ σ ο ς "

Έργο μου από δέντρο μουριάς.............!

φωτο.: Nikos Moutropoulos

"Η Καταπίεση"....

ένα από τα πρώτα μου έργα........ 

"Η Καταπίεση"...Οι συνειρμοί απαραίτητοι..

Μου αρέσουν οι πειραματισμοί με διάφορα υλικά ....Πρίν κάποια χρόνια , ένα έργο μου και μοναδικό σε πηλό....!

"Στο δρόμο πρός τον Γολγοθά" - Έργο μου από δέντρο ελιάς

Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του. Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν, σωριάζονται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά –θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους– να σταυρωθούν, ν’ αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή τους. Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν, και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης. Άλλον δεν έχει.

Νίκος Καζαντζάκης 
φωτο.: Nikos Moutropoulos

 Όταν η τέχνη συναντά τα Πάθη........! ...Λεπτομέρεια από το έργο μου :''Ελεος''

φωτο.: Nikos Moutropoulos

  "Γυναικείο Torso"

φωτο.: Nikos Moutropoulos

 "Η Ε Γ Κ Υ Ο Σ"

Η μεγαλύτερη τέχνη είναι η Ε Γ Κ Υ Μ Ο Σ Υ Ν Η......

Από τα πρώτα μου έργα ....

φωτο.: Nikos Moutropoulos

 Η φωτογραφία είναι τμήμα από ένα έργο μου...

Από την σειρά με θέμα "κρίση ---- καταστροφή"..

Αρνούμαι τη Σ Ι Ω Π Η.......

Είδα ένα όνειρο εχθές , 

με τους “ινστρούχτορες” να κάνουν πάρτυ ,

και τις ντουντούκες τους να έχουνε στην άκρη...

Αυτό που έντονα θυμάμαι ζωηρά ήταν μια φράση,

“π ί σ τ ω σ η -- χ ρ ό ν ο υ” και γελούσαν δυνατά...

Κάπου από το βάθος ακουγόταν μια κραυγή

και με λυγμούς που σου πιανόταν η ψυχή ,

ξεχώριζες .....“δεν έχω χρόνο”.

Αυτοί συνέχιζαν ατάραχοι....το πάρτυ .....

Σ. Ντασιώτης

Ένα έργο μου σε μάρμαρο Διονύσου...!

Ένα έργο συμβολικό , με πρωτοβουλία του Φορέα Διαχείρισης Εθνικού Δρυμού Πάρνηθας στη μνήμη ενός άτυχου θηροφύλακα....βρίσκεται στον Εθνικό Δρυμό Πάρνηθας...

Ένα παλιό ψηφιδωτό μου....."Η Γέννηση".....

με την ευχή κάτι καλό να "γεννηθεί" σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς...

 Ένα έργο από τη νιότη μου.."Η Φθορά".....

Απ’ την απόλυτη λάμψη, στην αμείλικτη πραγματικότητα

Που καταλήγει στην απόλυτη σιωπή.........Α. Ρεμπώ

.φωτο.: Nikos Moutropoulos

  Με αφορμή την ημέρα της Γυναίκας..."Γυναίκα πρόσφυγας".

Από τα πρώτα μου έργα--1999: Αυτό το έργο το εμπνεύστηκα από αφήγηση ιστοριών, από Μικρασιάτες πρόσφυγες φίλους μου, (οι "ταχυδρόμοι της Ιστορίας" όπως μου αρέσει να τους αποκαλώ), όταν ζούσα στη Βολισσό της Χίου 

Τμήμα από έργο μου:Το " ΕΛΕΟΣ"

"Δεν τον φοβάμαι το Θεό, αυτός καταλαβαίνει και συχωρνάει. Τους ανθρώπους φοβάμαι. Αυτοί δεν καταλαβαίνουν και δε συχωρνούν"..!!

Νίκος Καζαντζάκης

"Μάνα αγρότισσα"

Μία διαφορετική άποψη από το έργο που δημιούργησα για τον τόπο που μεγάλωσα, την Αλίαρτο.!! (Ξύλο από δέντρο κυπαρισσιού)..

Φωτο  Λεωνίδας Κουρσούμης

"Μάνα αγρότισσα"

  Μου αρέσουν τα σύμβολα που δημιουργούν και εμπνέουν την αγάπη , την ελπίδα , την προσμονή και χαίρομαι όταν σε ένα κομμάτι κορμού "χαράζω" το πρόσωπό τους................όπως η ψυχή μου το "περιγράφει"....

 Με αφορμή τις εικόνες ν τ ρ ο π ή ς στη γειτονιά μας και τα στημένα παιχνίδια εις βαρών των λαών , που καθόλου Α θ ώ ο ι δεν είναι.......

Το έδαφος είναι από καιρό έτοιμο ............... Την εξουσία την κατέχουν οι πλέον κατάλληλοι για να το σπείρουν , στο όνομα ας πούμε της δημοκρατίας και ο όχλος έτοιμος να "θερίσει" τους καρπούς του........

Η σκέψη μου αφορά τη χώρα που με φιλοξενεί σε αυτήν τη ζ ω ή...........

φωτο. : Nikos Moutropoulos..... τμήμα έργου μου απο τη σειρά με θέμα "κρίση καταστροφή".

 Της λεμονιάς μου "ο α ν θ ό ς".......

  Ο Άγγελος στον κήπο μας.......! από κέδρο Λιβάνου....!

 "Οι.....Σ Τ Ρ Ο Φ Ε Σ" 

 Πάντα μου έκανε εντύπωση η περιστροφή της γης γύρω από τον άξονά της , πόσο τέλεια δημιουργεί το φαινόμενο της αλλαγής της μέρας με τη νύχτα..........!!!!!!

Και πάντα έχω την απορία , μια σωστή στροφή .....α ν θ ρ ώ π ι ν η ....πότε και πόσο χρόνο θα χρειαστεί για να τη ζήσουμε .??

.

"Το σύμπλεγμα του Πάνα με τη Νύμφη και το Ελάφι"........! 

 Παγκόσμια Ημέρα περιβάλλοντος ..........!

Με τη μόνιμη ευχή μου να κατανοήσουμε ότι είμαστε φιλοξενούμενοι σε αυτό τον πλανήτη.....

Όταν ακούω τη λέξη περιβάλλον μου έρχεται πάντα στη σκέψη μου αυτή η θεότητα ......

Το έργο αυτό το δημιούργησα με πρωτοβουλία των Εξαιρετικών ανθρώπων (που αγωνίζονται για την ιστορία του τόπου τους) του Ιστορικού & Λαογραφικού Μουσείου Αχαρνών .....Είναι από το πιο παλιό Έλατο της Πάρνηθας (από την περιοχή δάσος των γιγάντων) που κάηκε στην καταστροφική πυρκαγιά της Πάρνηθας......

"Η θλίψη" 

 Η ζωή μας: Διαρκής εναλλαγή συναισθημάτων.......!

Τμήμα έργου μου από δέντρο μουριάς.......

 Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά.......!

.

Οι συνειρμοί απαραίτητοι....

.

Ένα παλιό έργο μου από δέντρο ελιάς ....! 

Ένα παλιό έργο μου η "Ίντριγκα"

λεπτομέρεια από το πρόσωπό της...

 Αρνούμαι τη Σ Ι Ω Π Η........!

Ίντριγκα , ίντριγκα , ίντριγκα παντού ,

σου παίρνουν τη ζωή και εσύ κοιτάς αλλού.

Γένους αρσενικού , γένους θηλυκού , 

έρπεται ελισσόμενη , είναι παντός καιρού..

Με πόση περηφάνια ερωτοτροπεί

και σαδισμό περίσσιο , σου βιάζει τη ψυχή....

Σσσσσσσσ....γιατί Σ Ι Ω Π Η..????

Σ. Ντασιώτης

-------------------------

 Π Υ Ρ -- Γ Υ Ν Η και Σ Κ Λ Α Β Α .....

Φωτο: (violet papa)...!! 

Μάσκα αρχαίας τραγωδίας..

"Ή αποεγκεφαλοποίηση"..

Εύχομαι να μην έχει πάρει διαστάσεις....

Ένα έργο που δημιούργησα σε μια

πολύ ιδιαίτερη στιγμή....

 φωτό:.Nikos Moutropoulos

" Ο σπαραγμός" 

 Λεπτομέρεια από τη σειρά με θέμα "κρίση - καταστροφή"..

Πρίν αρχίσω ένα έργο έχω πάντοτε 

την ίδια αίσθηση, ότι το έργο υπάρχει

ήδη μέσα στον κορμό .

Ένα παλιό έργο απο τη σειρά

"Ερωτικά"

φωτο: Nikos Moutropoulos

"Διπολική προσωπικότητα"

Τμήμα έργου μου από δέντρο μουριάς.

 Με αγωνία για ζωή...!!Ένα διαφορετικό έργο μου..

Ο σχολιασμός των έργων έγινε από τον ίδιο τον καλλιτέχνη κο Σπυρίδωνα Ντασιώτη.