Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

epikouros sofista "Ψευδαίσθηση λυτρωτική "

© Hossein Zare


ποτέ δρόμους της μνήμης μη διαβείς γιατί είναι μονοπάτια σε εμπόλεμη γραμμή ναρκοπέδια ανεπούλωτης νοσταλγίας με λίστες σκορπισμένες αγνοoυμένων ονείρων Ποτέ μη γυρνάς πίσω αναζητώντας μάταια σε ανέσπερους ορίζοντες μια νιότη σωριασμένη στο ικρίωμα του χρόνου τον έρωτα που εναγώνια ξεψυχά στου ορυμαγδού τη λήθη Ποτέ μη γελαστείς και στρέψεις πίσω σου το βλέμμα γιατί θα δεις στο ξόδεμα των χρόνων της ζωής σου την απειλητική υπενθύμιση του τέλους Ποτέ μην επιστρέφεις ζήσε παράφορα ετουτη την στιγμή κρατώντας στην ψυχή σου ζωντανή την αυταπάτη της αιωνιότητας. (αιώνιας νεότητας)
epikouros sofista

Η φωτογραφία από A Lifetime Photography














ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΓΚΡΕΚΟΥ " ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ..."



<< Η σιωπή είναι θηρίο, θηρίο ευγενικό ... >> ( Γ. Αγγελάκας )

Το χρώμα της σιωπής είναι
αμφιλεγόμενο...
Είναι κόκκινο όταν σωπαίνεις, σωπαίνεις,σωπαίνεις, ενώ θα ήθελες να ουρλιάξεις!
Μοιάζει με κόκκινη, γυάλινη μπάλα,
που,
όταν φύγει από τα χέρια σου κάνει απίστευτο θόρυβο καθώς σπάει!
Και τα γυαλιά της πληγώνουν θύτες και θύματα.

<< Αργυρό το μίλημα και χρυσό το σώπα >> λένε...
Άλλά το χρυσό χρώμα αλλάζει , γίνεται βρώμικο σαν γίνεται το χρώμα της συνενοχής,
Όταν δεν μιλάς
είσαι συμμέτοχος...
H σιωπή, πάλι, είναι γαλάζια, όταν πάει βόλτα με τη μοναχικότητα για να ξεκουραστεί η ψυχή.
Είναι διάφανο κρύσταλλο όταν κοιτάζεις τον έρωτά σου και χωρίς λόγια τα λες όλα.
'Εχει το ασημί χρώμα
του δίκοπου μαχαιριού:
Στραφταλίζει!
Όταν δεν μπορούμε να μιλήσουμε για όλα και μένουμε σιωπηλοί,
όταν ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια επιλέγουμε το δρόμο της σιωπής,
Μα είναι και το χρώμα που δίνει ο καθένας στην απόλαυση,
γιατί οι μεγάλες, ουσιαστικές απολαύσεις
είναι σιωπηλές.
Ντυμένες με εκκωφαντική σιωπή!
Η σιωπή έχει το χρώμα του αυτοσεβασμού,
της απόσυρσης,
του να μιλάς με τον εαυτό σου περισσότερο
παρά με τους άλλους.
Γιατί δεν μάθαμε να μιλάμε με το μέσα μας
αποφεύγουμε τη συζήτηση με την αλήθεια μας,
δεν αντέχουμε την κουβέντα με τον εαυτό μας,
φλυαρούμε για τους άλλους και με τους άλλους.
Άλλα η σιωπή έχει και το χρώμα του χρυσού,
πολύτιμο μέταλλο αλήθεια!
Αλλά και πόσες φορές η αλήθεια σιωπά
όταν μιλάει ο χρυσός!
Η αλήθεια σιωπά όταν μιλάνε τα αργύρια!
Η σιωπή έχει το χρώμα της ομορφιάς,
όταν την κρατάνε στα χέρια τους,
οι μη ακούοντες,( οι κωφοί για μας...)
με νοήματα και χειρονομίες ( που έμαθαν από τα γεννοφάσκια τους)
γελάνε,
μιλάνε,
μαθαίνουν,
ερωτεύονται,
γεννούν παιδιά,
λάμπουν τα μάτια τους!
Με τα λόγια της σιωπής πορεύονται υπέροχα!
Την επόμενη φορά
που θα δείτε<< μη ακούοντες >>
προσέξτε τη ματιά τους!
Λάμπει!
Πολύ πολύ περισσότερο από το χρυσάφι!
Πολλά είπα.
Ας σωπάσω.
Να σκεφτώ.










ΜΠΡΙΛΗ ΜΑΙΡΗ " μπλε "



Πάντα έρχεται μόνο του.

Παραμερίζει τα άλλα χρώματα,
παραστέκεται στην καρδιά
και ζευγαρώνει το κόκκινο.

Κυοφορούν το βιολετί.

Προσεκτικά κοίταξα
την ξεχασμένη παλέτα.

Σήμερα βαθιά αναστάτωση
έφερε στον κόσμο μου
Η απουσία του μπλε.

Μαίρη Μπριλή - 29-11-14








Σ Α Λ Ε Π Ι ! Το σαλέπι και οι θεραπευτικές του ιδιότητες

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://votanognosia.blogspot.gr/



σαλέπι
Φτιάχνεται από τις ρίζες και τους κονδύλους ενός φυτού που ήταν γνωστό για πολλούς αιώνες στον Ελλαδικό, αλλά και στον ευρύτερο χώρο της ανατολικής Μεσογείου από όπου και προήλθε, με το όνομα Όρχις (Orchis mascula που είναι ένας τύπος Ορχιδέας). Στα παλαιά χρόνια του αποδίδονταν ιδιότητες αφροδισιακές, γι’ αυτό και πέρασε στη λαϊκή παράδοση ως Σερνικοβότανο, βότανο δηλαδή που χάριζε στις γυναίκες αρσενικά παιδιά. Στην σημερινή εποχή, πίνεται ως ρόφημα ή χρησιμοποιείται κυρίως στην ζαχαροπλαστική για την παρασκευή γλυκών.
Οι θεραπευτικές του ιδιότητες
Στις ορχιδέες αυτές και στις θεραπευτικές ιδιότητες τους αναφέρθηκαν ο Ιπποκράτης, ο Ασκληπιός, ο Θεόφραστος αλλά και ο Γαληνός, τονίζοντας την δύναμη του σερνικοβότανου να τονώνει τον οργανισμό των ασθενών, να επουλώνει τις πληγές του στομάχου και του εντέρου αλλά και να ανακουφίζει από τον έντονο βήχα :
 σαλέπι
  • Το σαλέπι έχει θεραπευτικές ιδιότητες γιατί περιέχει τις φαρμακευτικές ουσίες αραβίνη και τραγακανθίνη και πολύ άμυλο τα οποία, όταν διαλύονται στο νερό, δημιουργούν ένα υγρό πηκτό και κολλώδες, το θεωρείται κατάλληλο για την ανακούφιση του βήχα, του άσθματος και του στομαχόπονου, δρα κατά της δυσεντερίας και του βήχα, ενώ τονώνει σημαντικά το ανοσοποιητικό σύστημα.
  • Το σαλεπι είναι επίσης ένα ρόφημα θερμαντικό εξαιτίας και των μπαχαρικών που περιέχει. Για αυτόν τον λόγο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να μας ζεστάνει αποτελεσματικά αντί για το τσάι ή άλλα αφεψήματα.
  • Είναι πλούσιο σε άμυλο και μπορεί να χαρίσει ενέργεια και πνευματική διαύγεια σε άτομα που την χρειάζονται όπως οι μαθητές, οι ηλικιωμένοι, οι έγκυες γυναίκες, αλλά και οι ασθενείς.
  • Περιέχει πολύτιμα μεταλλικά άλατα όπως φώσφορο και ασβέστιο. Βοηθά εξασθενισμένους από αρρώστιες οργανισμούς να ανακάμψουν και να αναρρώσουν γρηγορότερα.
  • Περιέχει μια κολλώδη ουσία, την βασσαρίνη η οποία όταν βράσει με το νερό, μετατρέπεται σε κολλώδη πηχτή ουσία, μαλακτική, κατά του βήχα και των φλεγμάτων.
  • Το σαλέπι λόγω της κολλώδους φύσης του αλλά και των επουλωτικών συστατικών του επιδρά στο στομάχι και το έντερο αναπλάθοντας τα τοιχώματα του πεπτικού συστήματος.
  • Οι τονωτικές και αφροδισιακές του ικανότητες εντείνονται χάρη στην προσθήκη και των μυρωδικών όπως της κανέλας, του γαρύφαλλου, της πιπερόριζας, της βανίλιας.


 σαλέπι
Σαλέπι και θερμίδες


Το σαλεπι δεν έχει ιδιαίτερες θερμίδες. Το απλό σαλεπι χωρίς ζάχαρη έχει περίπου 15 θερμίδες ανά μερίδα (1 κουταλάκι του γλυκού των 15 γραμμαρίων), ενώ αν είναι έτοιμη σκόνη αναμεμιγμένη με ζάχαρη, έχει περίπου 30 θερμίδες ανά μερίδα.



Τρόποι παρασκευής
Στις ρίζες αυτού του φυτού αναπτύσσονται κόνδυλοι που αποξηραίνονται, αλέθονται, απομακρύνεται το πικρό αιθέριο έλαιο τους και από τη σκόνη τους παρασκευάζεται αυτό το αφέψημα που πωλούν οι «σαλεπτζίδες». Το σαλεπι μπορούμε να το βρούμε σαν σκόνη αναμεμιγμένο με διάφορα άλλο βότανα αλλά και κανέλα, μοσχοκάρυδο, γαρίφαλο και βανίλια για να το παρασκευάσουμε εμείς, με έναν τρόπο παρόμοιο με τον Ελληνικό καφέ.
 σαλέπι

Είδη σαλεπιού

Στην Ελλάδα μπορούμε να αγοράσουμε αυθεντικό σαλεπι Ιωαννίνων, το σαλεπι από την Πόλη με την αυθεντική πολίτικη συνταγή καθώς επίσης και το σαλεπι θαλάσσης που παρασκευάζεται από ένα είδος φυκιών της Ισλανδίας.
Απολαύστε λοιπόν ένα μοναδικό ρόφημα με θεραπευτικές ιδιότητες, θερμαντικό, εύγεστο και παράλληλα χορταστικό! http://votanognosia.blogspot.gr/


ΚΑΒΒΑΔΙΑ ΔΗΜΗΤΡΑ " Γράμμα στον άι Βασίλη "

Κ. Παλιάν " Ο οικοδόμος"

Κοιτούσε τα χέρια του σκεφτικός. Οι ρόζοι δε φαίνονταν πια, τα σκασίματα απ τον ασβέστη είχαν κλείσει. Μόνο κείνο το βλέμμα της μικρής του δεν έφευγε από πάνω του. Μ' αυτή τη πληγή στο βλέμμα κοιτούσε τα σκελετωμένα κορμιά, που καρτερούσαν αυτά τα δουλεμένα χέρια να τα στήσουν πάλι ορθά, γερά στα θεμέλια τους. Τα μπετά πήραν κι άνοιγαν και στις ρωγμές τους φώλιαζε η κατάρρευση.
Τα χέρια στις τσέπες αναζητούσαν ζεστασιά. Το γράμμα της μικρής του ήταν εκεί. Έπρεπε να το διαβάσει.
'' καλέ μου παππούλι φέτος δε θέλο πεχνίδια. οχι ότι μεγάλοσα μα ξέρις, φέτος θέλο να φέρις ένα δόρο στον μπαμπά μάλλον έχασε εκίνο το σιδερένιο κουβαδάκι που η μαμά του έβαζε φαγάκι για τη δουλιά έχι κερό να το κρατίσι και πολύ στενοχωριέτε γι αυτό. αυτό θέλο για φέτος. του χρόνου θα σου ζητίσω κίνη την κούκλα με τις χρισές μπούκλες. οχι φέτος όμος. Και να το τιλίξις όμορφα βάλε πολούς φιόγκους πάνω και κόκινο γιαλιστερό χαρτί και χρισοσκονι Από κίνο που μιρίζι όμορφα εκίνο που χες τιλίξι πέρισι το σερβίτσιο με τα κουζινικά που μου χες φέρι. σ ευχαριστό άγιε μου Βασίλι. Φιλάκια στα ελαφακια. ''
Ένα δάκρυ κύλησε στη λέξη '' δουλειά ''.
Σήκωσε το βλέμμα κι ένας φίλος του, που καταπιανόταν με λέξεις τον κοιτούσε θλιμμένος.
- Τι τρέχει φίλε ; μπορώ να βοηθήσω ;
- Η έμπνευση φίλε ... η έμπνευση με εγκατέλειψε.
Κοιτά το γράμμα στα χέρια του, το δάκρυ είχε σβήσει τη λέξη '' δουλειά '' .
- Πάρε το - του είπε - . Είναι η τυχερή σου μέρα. Με λέξεις καταγίνεσαι, θα βρεις τη λέξη που λείπει.
Και πήρε το δρόμο της επιστροφής. 

Δήμητρα Καββαδία 27/11/2014



















Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Best Biographical Musical Movies



Η ζωή των μουσικών καλλιτεχνών κατά καιρούς, επηρεάζει τους παραγωγούς και σκηνοθέτες ταινιών. Γιατί η ζωή ενός καλλιτέχνη, σε όποια εποχή και αν βρίσκεται, είναι πολυτάραχη και άκρως ενδιαφέρουσα. Ένας καλλιτέχνης, δεν αρκεί να έχει μόνο αστείρευτο ταλέντο ώστε να δημιουργήσει, αλλά να ζήσει έντονα κάποιες καταστάσεις, μέσα απ' τις οποίες να εμπνευστεί και να δημιουργήσει το προσωπικό του καλλιτεχνικό ύφος. Κάθε επιτυχημένος καλλιτέχνης λοιπόν, αλληλεπιδρά με καταστάσεις της ζωής του, με πράγματα που βιώνει και τον επηρεάζουν και αυτός έπειτα προβάλλει την επιρροή που είχαν πάνω του, με νότες. Αυτό το κρατάει και ο πιο αδιάφορος ακροατής. Ο πόνος, η θλίψη, η χαρά, ο ρομαντισμός του καλλιτέχνη, ξεχειλίζουν μέσα από τις δημιουργίες του, κάτι το οποίος δεν περνά απαρατήρητο από κανέναν. Έτσι, η παραγωγή βιογραφικής ταινίας ενός σπουδαίου καλλιτέχνη είναι κυρίως προσοδοφόρα, καθώς έχει πέραση στο κοινό. Κάθε θαυμαστής του είναι περίεργος να μάθει τα βιώματα που έζησε και τον οδήγησαν στις αγαπημένες του δημιουργίες.
Ξεχωρίσαμε τις καλύτερες βιογραφικές ταινίες μουσικών καλλιτεχνών και σας τις παρουσιάζουμε. Η σειρά όπως θα δείτε είναι χρονολογική. Σε καθεμία από αυτές τις ταινίες, δόθηκε μεγάλη προσοχή στην επιλογή των soundtracks.

Amadeus (1984)

Γράφει η Γιώτα Χαραλαμπάκη: Στην ταινία περιγράφεται η ζωή και το έργο του Amadeus Mozart, μέσα απ' την εξιστόρηση του Antonio Salieri. Ο Salieri είναι αρχικά διστακτικός αλλά τελικά αρχίζει να διηγείται τα γεγονότα από την αρχή: τη γνωριμία του με τον Μότσαρτ, τη μεγάλη ιδιοφυία της μουσικής, την αντιπαλότητα μεταξύ των δυο συνθετών (ο Salieri ζήλευε το ταλέντο και την επιτυχία του Μότσαρτ) και το σατανικό του σχέδιο το οποίο είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο του μεγάλου συνθέτη. Η ταινία προτάθηκε για 53 συνολικά βραβεία και κέρδισε 40, συμπεριλαμβανομένων και 8 Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου κατέταξε την ταινία στην 53η θέση στη λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών!

Soundtrack: Τα soundtracks της ταινίας είναι τα περισσότερα έργα του Wolfgang Amadeus Mozart. Την επιμέλεια ανέλαβε ο John Strauss, ο οποίος κέρδισε Grammy Award για την παραγωγή τους.



La Bamba (1987)

Γ.Χ: Η ιστορία του Ritchie Valens, ενός 17χρονου που έγινε αστέρι του rock n' roll αλλά πέθανε σε αεροπορικό δυστύχημα. Η μεγαλύτερη επιτυχία του Valens ήταν το La Bamba, που έδωσε και τον τίτλο της ταινίας. Κατάφερε να κερδίσει Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ταινίας το 1988.

Soundtrack: Τα soundtracks της ταινίας ανήκουν στον ίδιο τον Ritchie Valens. Τα κομμάτια εκτελούν οι Αμερικανοί Los Lobos. Είναι αυτό που πρεσβεύει η ταινία. 1950's Rock N' Roll με μεξικάνικα στοιχεία από το Los Angeles.



Great Βalls of Fire (1989)

Γ.Χ: Η ταινία πήρε τον τίτλο της απτήν μεγαλύτερη επιτυχία του Jerry Lee Lewis, τη ζωή του οποίου βλέπουμε στην ταινία. Ο Jerry Lee Lewis ήταν απ' τους πιο ταλαντούχους μουσικούς των 50's, αλλά δεν υπολόγισε ποτέ πόση δύναμη έχει η εικόνα που παρουσιάζει προς τα έξω. Τη στιγμή που όλοι πίστευαν ότι ο Lewis μπορεί να γίνει ο νέος βασιλιάς του rock n' roll, αυτ¬ός παντρεύτηκε την 13χρονη ξαδέλφη του και έχασε την εκτίμηση του κόσμου, που τον λάτρευε. Αυτό το λάθος τελικά το πλήρωσε πολύ ακριβά.

Soundtrack: Όλα τα hits του αστεριού της rock n' roll Jerry Lee Lewis, βρίσκονται μέσα στην ταινία, ενώ χρησιμοποιούνται και άλλα hit της εποχής του 50-60 όπως Beat Guitar-The Wailers, Big Legged Woman-Booker T.Jones ή Teddy Bear-Elvis Presley. Σκοπός τους να δώσουν ένα μουσικό χρώμα στη ταινία εποχής που αναδεικνύει την εποχή της rock n' roll!



Shine (1991)

Γ.Χ: Στην ταινία βλέπουμε την ιστορία του David Helfgott, ενός παιδιού-θαύματος απ' την Αυστραλία. Ενός ταλαντούχου ατόμου, που μεγάλωσε μέσα σε ένα μουσικόφιλο μεν, αλλά αυταρχικό δε οικογενειακό περιβάλλον. Έζησε για μια δεκαετία σε ψυχιατρείο και στη συνέχεια έκανε νέο ξεκίνημα παίζοντας με το δικό του μοναδικό τρόπο μουσικά κομμάτια σε ένα μπαρ. Μία από τις ταινίες που σε συγκλονίζουν. Για του λόγου το αληθές, η ταινία απέσπασε εξαιρετικές κριτικές και ο Geoffrey Rush που υποδύθηκε τον Helfgott, κέρδισε το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου το 1997.

Soundtrack: Η μουσική υπόκρουση της ταινίας επιμελήθηκε ώστε να έχει προσωπικές συνθέσεις του David Helfgott αλλά και πολλά κλασσικά κομμάτια μεγάλων συνθετών όπως Beethoven, Chopin, Vivaldi αλλά και σύγχρονους μουσικούς όπως Johnny O' Keefe, Luigi Denza.



The Doors (1991)

Γ.Χ: Η ιστορία του θρυλικού συγκροτήματος "The Doors" και κυρίως του τραγουδιστή και συνθέτη τους, Jim Morrison. Η ταινία εστιάζει στον Morrison που ο ασυμβίβαστος και επαναστατικός χαρακτήρας του, τον έκανε είδωλο για πολλούς θαυμαστές του την δεκαετία του 60'. Η ταινία παρουσιάζει την ζωή του Morrison απτήν εποχή που ήταν φοιτητής μέχρι την μέρα που πέθανε. Εντυπωσιακό στοιχείο της ταινίας ήταν η τρομερή ομοιότητα του Val Kilmer με τον Morrison, τον οποίον και υποδυόταν.

Soundtrack: Οι Doors θεωρούνται ως ένα από τα δημοφιλέστερα συγκροτήματα του κόσμου, γράφοντας αμέτρητες επιτυχίες που έγιναν πασίγνωστες μέσω των δίσκων τους που γίνονταν ανάρπαστοι αλλά και του ραδιοφώνου. Η ταινία περιέχει τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους, αλλά και 2 τραγούδια από τους Velvet Underground.



The Pianist (2002)

Γ.Χ: Αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά της ομώνυμης αυτοβιογραφίας του Εβραίου Πολωνού μουσικού, Βλαντισλάβ Σπίλμαν (Wladyslaw Szpilman, 1911 – 2000). Η ταινία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ των Καννών με τον Χρυσό Φοίνικα, ενώ διεκδίκησε επτά βραβεία της Ακαδημίας Κινηματογράφου (Όσκαρ), ανάμεσα στα οποία και αυτό της καλύτερης ταινίας. Τελικά κέρδισε τρία: Καλύτερης σκηνοθεσίας, Διασκευασμένου Σεναρίου και Α’ Ανδρικού Ρόλου, με τον Μπρόντυ να αποτελεί το νεαρότερο ηλικιακά ηθοποιό που έχει λάβει το βραβείο αυτό. Αξιοσημείωτο είναι επίσης πως η ταινία κέρδισε επίσης επτά Βραβεία Σεζάρ, ανάμεσα στα οποία αυτά της Καλύτερης ταινίας, Καλύτερης σκηνοθεσίας και Α’ Ανδρικού Ρόλου, χαρίζοντας στον Μπρόντυ ακόμη μια ασυνήθιστη πρωτιά: αυτή του πρώτου Αμερικανού που παίρνει αυτή τη διάκριση.

Soundtrack: Η ταινία από τον τίτλο της και μόνο μας παραπέμπει σε άκουσμα κλασσικού πιάνου. Κατά τη διάρκεια της ταινίας, θα ακούσουμε μεγάλες συνθέσεις από τους Chopin, Beethoven, Bach αλλά και από τον Πολωνό πιανίστα Janusz Olejniczak. Μπορεί η ταινία να περιέχει σκληρές σκηνές, όμως αν επικεντρωθείς μόνο στη μουσική, έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε μια μεγάλη αίθουσα με άφθονο φως και μεγάλα μπαλκόνια με θέα. Κάπου σε μια γωνία βρίσκεται ένα μεγάλο πιάνο, στο οποίο κάθεται ένας μουσικός και κάνει τη σκηνή μαγική.



Ray (2004)

Γ.Χ: Η ταινία αφηγείται τη ζωή του πιανίστα Ray Charles, ο οποίος παρόλο που ήταν τυφλός απτά 7 του, κατάφερε να γίνει ένας παγκοσμίου φήμης μουσικός. O Ray Charles είχε μια μεγάλη γκάμα στη μουσική που έπαιζε, η οποία περιλάμβανε jazz, blues, country και gospel και υπήρξε μεγάλη επιρροή για πολλούς μουσικούς μετέπειτα. Δυστυχώς ο μεγάλος αυτός μουσικός πέθανε την ίδια χρονιά που κυκλοφόρησε η ταινία χωρίς να προλάβει να δει τον βίο του στην μεγάλη οθόνη. Για την ερμηνεία του ως Ray Charles, o Jamie Foxx πήρε το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, ενώ η ταινία προτάθηκε για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.

Soundtrack: Όπως και στις προηγούμενες ταινίες εξιστόρησης της ζωής ενός καλλιτέχνη, η ταινία αυτή περιέχει τα κλασσικότερα κομμάτια του Ray Charles, αλλά και πολλά κλασσικά blues και rock n' roll κομμάτια



Walk the line (2005)

Γ.Χ: Άλλη μια ταινία που έχει τίτλο, τίτλο τραγουδιού του μουσικού στον οποίον αναφέρεται. Αυτός είναι ο τραγουδιστής της country, Johnny Cash. H ταινία επικεντρώνεται στην νεανική ζωή του Cash, τον έρωτά του για την June Carter και την επιρροή που άσκησε στην country. Το υλικό της ταινίας είναι παρμένο απτήν αυτοβιογραφία του Johnny Cash. Η Reese Witherspoon που υποδύεται την June Carter, κέρδισε το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου, ενώ ο Joaquin Phoenix που υποδύεται τον Johnny Cash, προτάθηκε για το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου.

Soundtrack: Τα soundtracks είναι κομμάτια του Johnny Cash, τα οποία εκτελεί ο πρωταγωνιστής που ενσαρκώνει το ρόλο του τραγουδιστή, Joaquin Phoenix. Υπήρξε αναγνώριση για τη δουλειά που έκαναν σε αυτό τον τομέα, καθώς κέρδισαν Grammy Award. 



I’m not there (2007)

Γ.Χ: Στην ταινία εξιστορείται η ζωή μιας απ'τις πιο σημαντικές μουσικές προσωπικότητες στην ιστορία της μουσικής, του τραγουδιστή και συνθέτη Bob Dylan. Η ιδιαιτερότητα της ταινίας είναι ότι δεν βλέπουμε μια συγκεκριμένη ιστορία της πορείας της ζωής του Dylan, αλλά 6 ιστορίες 6 διαφορετικών προσώπων, με το κάθε πρόσωπο (με την αντίστοιχη ιστορία του) να απεικονίζει και μια διαφορετική περίοδο στη ζωή και το έργο του μεγάλου μουσικού. Στη μια απ'αυτές τις ιστορίες η Cate Blanchett προτάθηκε για Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου και πήρε την αντίστοιχη Χρυσή Σφαίρα. 
10.La vie en rose (2007) Η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας απ'τις πιο μελωδικές φωνές της Γαλλίας (και όχι μόνο), την Edith Piaf. Βλέπουμε τα δύσκολα παιδικά χρόνια της και πώς στα 20 της, την ανακάλυψε ένας ιδιοκτήτης κλαμπ και πως άρχισε στην πορεία να τραγουδάει σε θέατρα και να γίνεται παγκοσμίως γνωστή. Την Edith Piaf υποδύεται η Marion Cotillard, η οποία κέρδισε για αυτήν την ερμηνείας της Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου και την αντίστοιχη Χρυσή Σφαίρα.

Soundtrack: Η ταινία περιέχει πολλά από τα πιο δημοφιλή τραγούδια του Bob Dylan, τα οποία εκτελούνται από τον ίδιο ή άλλους καλλιτέχνες.



Cadillac Records (2008)

Γ.Χ: Η ταινία αφηγείται την ιστορία της Cadillac Records. Δισκογραφική εταιρία που ανήκε στον θρυλικό μάνατζερ Λέοναρντ Τσέις, από την οποία πέρασαν τα μεγαλύτερα ονόματα που επηρέασαν την μουσική βιομηχανία από το '40 έως το '60. Η ταινία σαφέστατα προκαλεί μια γλυκιά νοσταλγία εκείνης της εποχής. Ιδιαίτερα, αν μουσικά σε ενδιαφέρει εκείνη η χρονική περίοδος της τζαζ, μπλουζ κτλ . Την παράσταση έκλεψε το soundtrack album της ταινίας επισκιάζοντας τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Το album προτάθηκε για 5 υποψηφιότητες Grammy και 1 Χρυσής Σφαίρας.

Soundtrack: Για τη παραγωγή των Soundtracks επιμελήθηκε ο Steve Jordan. Συγκέντρωσε πολλούς blues καλλιτέχνες όπως Billy Flynn, Larry Taylor, Kim Wilson, Danny Kortchmar, Bill Sims, αλλά και Beyonce. Σκοπός τους ήταν να φέρουν στη ζωή ξανά όλα τα μεγάλα αστέρια της blues, swing, soul και rock n' roll, όπως τα ακούσαμε παλιότερα και έχουν μείνει αξέχαστα στις μουσικές βιβλιοθήκες μας. Παρακολουθώντας τη ταινία, είδα μπροστά μου να ενσαρκώνονται ξανά τα μεγαλύτερα αστέρια της εποχής, Muddy Waters, Howlin Wolf, Etta James, Willie Dixon, Little Walter, Chuck Berry... Το εγχείρημα πέτυχε, ίσως και με το παραπάνω.







The Soloist (2009)

Γ.Χ: Η ταινία αφηγείται την ιστορία του Nathaniel Ayers, ενός ταλαντούχου τσελίστα, ο οποίος όμως έχει νοητικά προβλήματα και καταλήγει άστεγος και με σπασμένα μουσικά όργανα (παρόλα αυτά το ταλέντο παραμένει και εξακολουθεί να παίζει φανταστικά). Εκεί τον ανακαλύπτει ένας δημοσιογράφος, ο οποίος αποφασίζει να γράψει γι'αυτόν και παράλληλα προσπαθεί να τον βοηθήσει να σταθεί ξανά στα πόδια του. Εξαιρετικές ερμηνείες άπτον Jamie Foxx (ως Nathaniel Ayers) και τον Robert Downey Jr. (ως ο δημοσιογράφος Steve Lopez).

Soundtrack: Τα soundtracks της ταινίας ανέλαβε ο Ιταλός παραγωγός Dario Marianelli.


Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ " "Θύμισέ μου.."! "



"Μες στο σκοτάδι το δωμάτιο φαίνεται δραματικά μικρό. Από το παράθυρο μπαίνει η βραδινή δροσιά ενώ στον τοίχο προβάλλονται σαν σινεμά οι κουλουριαστές σκιές των κλαδιών της τριανταφυλλιάς. Με κοιτάς νωθρά μπαινοβγάζοντας ένα τσιγάρο στο στόμα. Με ύφος σοβαρό λες και σχολιάζεις τα δρομολόγια του προαστιακού βιάζεσαι να δηλώσεις «Ας δεχτούμε το τέλος δίχως ανούσιους μελοδραματισμούς. Τι νόημα έχει να κλάψουμε για κάτι από καιρό χαμένο». Θέλω να φύγω αμέσως και να σε αφήσω, όμως θα ήταν κουτό κάτι τέτοιο, δίχως μια προσπάθεια να επαναφέρω τη ζωή μας όπως ήταν πριν βυθιστεί στη νάρκη της λήθης. Μέσα μου αισθάνομαι πως όλη αυτή αδράνεια που έχει επέλθει με τον καιρό, πηγάζει από μια ολοκληρωτική αποδοχή της δυστυχίας μας, ίσως και από μια διεστραμμένη επιθυμία να πονέσουμε ο ένας τον άλλο. Όπως στέκεσαι αγέρωχη δίπλα στο παράθυρο, παρατηρώ το φόρεμά σου να φουσκώνει και να παίρνει ανάσες από το σώμα σου. Νιώθω τους σπασμούς της σάρκα σου να επαναστατούν στο ρυθμό της καρδιάς κι εγώ θέλω τόσο να σε φιλήσω και να σου μιλήσω για όλα αυτά που έχω κάνει για χάρη σου, όμως φοβάμαι πως η αγάπη θα ηχήσει σαν παράπονο. Έτσι σιωπηλή όπως κάθεσαι, με τα διάφανα μάτια σου να φέγγουν φλόγες σαν μισοφέγγαρα, θέλω να σε ρωτήσω «Μα καλά τόσο δυστυχισμένη είσαι μαζί μου;» όμως ούτε αυτό τολμώ γιατί σε τι θα ωφελούσε μια τέτοια ερώτηση! Παίρνω τα χέρια σου που μυρίζουν φρούτα και καπνό και τα φέρνω στο στόμα μου. Τα μυρίζω και τα φιλώ αρκετές φορές κι εσύ στέκεις ακίνητη, άναυδη, να σκέφτεσαι αν πρέπει να με εκλιπαρήσεις για συνέχεια. Ναι, θες ακόμη να σου θυμίσω όλα αυτά που αξίζουν κι εγώ είμαι διατεθειμένος να το κάνω. Ίσως τελικά να υπάρχει ελπίδα…"
Ιφιγένεια






ΚΟΤΣΟΒΟΛΟΥ ΑΘΗΝΑ " Μόνη ελπίδα η φωτιά... "







Η Δούκισσα της Πλακεντίας αγαπούσε πολύ την κόρη της, όπως άλλωστε και κάθε μάνα θα αγαπούσε την κόρη της. Λένε πως σαν εκείνη πέθανε , η μάνα ταρίχευσε το πτώμα κι έζησε μαζί της για χρόνια μέχρι που το μεγαλόπρεπο σπίτι κάηκε. Μαζί και η μούμια της κοπέλας και η μάνα αποτρελάθηκε… Τώρα αυτό που έχει απομείνει είναι ένα μεγαλόπρεπο ρημαγμένο κτίριο. 

Κάνω πάλι περίεργους συνειρμούς. Σαν να βλέπω την Ελλάδα του σήμερα. Προσκολλημένοι στο χτες στα μεγαλόπρεπα αρχαία ονόματα,στις πέτρες και τα αγάλματα,τις μουσικές τους ποιητές, την δημοκρατία και τους αγώνες. 
Όλα έχουν πεθάνει πια. Μα εμείς τα ταριχεύσαμε και τα συντηρούμε, τα αναπαράγουμε αλλά τρόπο να τα ζωντανέψουμε δεν έχουμε. Βέβαια στην Ελλάδα ο θάνατος δεν ήταν αναπόφευκτος.Τον επιτρέψαμε, παρακολουθώντας απαθείς παραδομένοι πλήρως σε λαοπλάνους αρχηγούς,που μας ξεπούλησαν πολύ εύκολα και πολύ απλά πολλά χρόνια πριν.
Και μείς απαθείς… Ζούμε μέσα στο κουφάρι μιας χώρας που έχει πεθάνει και απλά αναμασάμε το παρελθόν. Μόνη η ελπίδα η φωτιά. Είτε για να χαθούμε οριστικά, είτε για να αναγεννηθούμε μέσα από τις στάχτες.. 
Μόνη ελπίδα η φωτιά….



Η φωτογραφία είναι από http://maditianos.blogspot.gr/




ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΘΟΔΩΡΗΣ " ΑΔΙΕΞΟΔΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ..."

Τόσοι έρωτες..
Τόσες αγάπες..
Τόσα λόγια…

προσάραξαν σε ξέρες…
Είναι που δεν εμπιστευόμαστε πια..
τα τριαντάφυλλα…
τα αδέξια αγγίγματα…
τα ρίγη από δυο μάτια που ανταμώσανε…
Είναι που στενέψανε οι τρόποι να συλλογιόμαστε…
το αγκομαχητό του τραίνου που κινάει…
ένα πλοίο που μπαίνει στο λιμάνι…
τα δάκρυα στων κοριτσιών τα πρόσωπα…
Είναι οι έρωτες η αθωότητα των αγαθών προθέσεων…
Κι αν κάποιοι δε στεριώνουν
λένε πως φταίει που πάψαμε
να σφάζουμε κόκκορα στα θεμέλια….
ΑΘΗΝΑ 27/11/2014

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://thothorisargyropoulos.blogspot.gr/


ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ " Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΟΛΓΑ ΣΙΜΕΟΝΟΒΝΑ ΠΛΕΜΙΑΝΙΚΩΦ "

Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΟΛΓΑ ΣΙΜΕΟΝΟΒΝΑ ΠΛΕΜΙΑΝΙΚΩΦ
Του Κωνσταντίνου Καραγιαννόπουλου


[Ο μονόλογος αυτός αποτελεί την προσωπική μου ανάγνωση του έργου του Άντον Τσέχωφ «Η ψυχούλα». Στόχος μου ήταν να στρέψω την ηρωίδα του έργου εναντίον του ίδιου της του δημιουργού. Η γυναίκα που δίνεται ψυχή τε και σώματι σε έναν άντρα ή σε ένα παιδί δεν είναι ηλίθια, αλλά γενναία. Θυσιάζει ελευθερία για να σπείρει ζωή και πάθος.]
Μια βροχούλα η ζωή μας
κάτω απ' των αστεριών το φως

ήσουν ήλιος
ήσουν κύμα
ήσουν η Πούλια κι ο Αυγερινός.

Βάνετσκα μου φυλλαράκι
στου κόσμου την φθινοπωριά

ο αγέρας σε ταξίδεψε
σ' άλλων παραλλήλων τη σκοτεινιά.

Κι όλα πιά ... χαθήκαν τώρα...

Έχω -σχεδόν- ξεχάσει το πρόσωπό σου Βάνετσκα. Πάνε τόσα χρόνια...πόσα;... ούτε το μνήμα σου δεν υπάρχει πια... θαρρώ πως εκεί χάσκει μονάχα μιαν εκκλησούλα...
Πουλάκι μου! Τι καλός που μου ήσουν! Ακόμη και τώρα νιώθω την ίδια τρυφερότητα, καθώς τότε που σήκωνα στους λευκούς νεανικούς μου ώμους την δική σου απελπισία.
Ήμασταν ευτυχισμένοι...
Ευτυχισμένοι λέω κι εννοώ πως στ' αλήθεια κρατούσαμε ο ένας τον άλλο, με μια βροχούλα να ξεπλένει την σκόνη της ζωής μας και με τα πυροτεχνήματα του Tivoli να φωτίζουν -μέρα και νύχτα- τις αγωνίες και τους μόχτους μας.
Μόνο... να... κλαίω που δε μου είπες ούτε μια φορά "σ' αγαπώ". "Ψυχούλα" μου' λεγες, κάθε που πλαγιάζαμε στο κρεβάτι... ψυχούλα και τίποτε άλλο. Και στα γράμματα όλο οδηγίες... πες μου, δεν ανησύχησες που μ' άφησες πίσω μονάχη; Τόσο δύσκολο ήταν να με ρωτήσεις ένα "τι κάνεις";
Βάνετσκά μου το ξέρω... δεν έχει νόημα πια να σε ρωτάω... όμως... μ' αγάπησες μια στάλα ή δε χωρούσε στην τόσο πολυάσχολη καρδούλα σου μια γωνίτσα και για μένα;
Γέρασα και ίσως να παραξένεψα λιγάκι. κι ετούτη η σιωπή...
... τα αστέρια μου κρατάνε ακόμη συντροφιά... πιστοί συνοδοιπόροι στην μοναξιά μου...
αχ, πουλάκι μου... χάθηκες κι εσύ
μέσα στα τόσα χαμένα φύλλα...
...γιατί τι είναι η ζωή;
Μιαν αλληλουχία φθινοπώρων και ξερών φύλλων,
που αφήνονται στον δροσερόν αγέρα...

και πόσο φοβάμαι ν' αφεθώ...!

Κι εσύ πατέρα... να κάθεσαι μονάχα σ' εκείνη την παλιά πολυθρόνα. Ο πόνος μου δε σ' άγγιξε. τίποτε δεν έσπαγε το παγερό σου βλέμμα. Μ' έδωσες όπως- όπως στον Κούκιν - άλλωστε, τον αγαπούσα!- σα να παρέδιδες μια γλάστρα με κυκλάμινα σ' έναν ξένο. Ούτε οι λυγμοί μου, εκείνο το βράδυ που φτάσανε τα μαντάτα, δε σε τάραξαν.
Κι όμως... μου μίλησες... μου μίλησες μ' έναν κώδικα μυστικό, με φθόγγους σιωπής και ήχους ερήμωσης. όταν ήρθα και φίλησα τα κρύα σου χέρια και σου' πα "πατέρα ορφάνεψα!"... εσύ μ' αποκρίθηκες... "ε, και;"...
Πόνεσα -αλλά- δε θύμωσα και συνέχισα την αποστολή μου, να σε φροντίζω και να σ' αγαπώ, ως έπρεπε σε μια καλή κόρη.
Γιατί η αγάπη είναι το δώρο της συμφιλίωσης με τον άλλο- μ' εκείνον, που αόρατοι δεσμοί μπλέκουν τις διαφορές μας...
κι εγώ- αλήθεια- συμφιλιώθηκα μ' ό, τι μου στερήθηκε...

Λένε πως ένα καλό αν κάνεις χίλια σου επιστρέφονται και το πιστεύω βαθιά, πως ο Βάσετσκα ήταν αυτό που μου ανταπέδιδε η μοίρα...
Έτσι, με ευγνωμοσύνη αφιερώθηκα στον καινούριο μου σύζυγο.
Προσαρμόστηκα αμέσως στα νέα δεδομένα και ήταν τέτοια η ζέση μου, που δε μπορούσα να ξεχωρίσω το ίδιο μου το κορμί από τα ξερά ξύλα, που εμπορευόμασταν τότε.
Ακόμα και στα όνειρά μου δοκάρια, σανίδια και μαδέρια γέμιζαν τη σκέψη μου και καμιάν οπερέτα κανένα αστέρι δε μπορούσε να διαταράξει ετούτη μου τη γαλήνη.
Δόξα να' χει ο Μεγαλοδύναμος! Ζήσαμε ήρεμη ζωή. Ένιωσα πάλι πως ανήκω κάπου. τα βράδια υπήρχε σιμά μου ένας άνθρωπος που μοιραζόταν τους εφιάλτες και τις ανησυχίες μου.
Κι ήταν στοργικός... έτοιμος ν' αδράξει το φόβο μου απ' τα κέρατα και ν' αποδιώξει τον δαίμονα του μεσονυκτίου.
Ακόμη, θυμούμαι τα χάδια του και την θερμή του ανάσα πίσω από τον σβέρκο μου. Τα δυνατά του χέρια, που με κλείναν μέσα τους και ήταν σα να' μπαινα σ' ένα άλλο Σύμπαν... δίχως κινδύνους και απώλειες...
Αλλά... αλλίμονο! Ποιανού ανθρώπου η ζωή δε ματώνει απ' τα κρυφά της τα μαχαίρια;
Σα πέρασε ο πρώτος χρόνος και δεν έκανα παιδί, άρχισες Βασίλι Αντρέιτς να με βλέπεις με άλληνε ματιά. όχι... δε μου φώναξες ποτέ... μήτε με κακολόγισες... που μακάρι να το' κανες!...  γιατί εκείνα σου τα γαλάζια μάτια ήτανε σα να ουρλιάζανε με λύσσα... στέρφα! στέρφα! στέρφα! Κι εγώ να μη τολμώ πια να σε κοιτάξω... και να ουρλιάζω στα κρυφά... στέρφα! στέρφα!... και να χτυπιέμαι μοναχή μου...
Σε ρώτησα και μ' απάντησες... "Έχει ο Θεός..."
Μα ο Θεός δεν μ' άκουσε αγάπη μου...

Κι έτσι, σα γλυκόπικρο τραγούδι, 
περάσανε έξι χρόνια
και η Όλιενκα
-ψυχούλα μου!-
κι άλλο δάκρυ...αχ, πόσο δάκρυ!
έσταξε για του Βασίλι Αντρέιτς τον χαμό...

έν' αστέρι πέταξε απ' τον ουρανό...
να! Δες το Όλιενκα πως κολυμπά
στον σκοτεινιασμένο ωκαιανό!


Και περιμένεις, τώρα, Βλαντίμιρ Πλατόνιτς, πως θα αναλογιστώ κι εσένανε; Τι μπορεί να θυμηθεί η βαρετή Όλγα Σιμεόνοβνα από τα καπρίτσια σου; Με εκμεταλλευόσουν και το ήξερα... μα εσύ δεν κατάλαβες ποτέ πως κι εγώ σε χρησιμοποιούσα...

...λες το τόσο ταλαιπωριμένο μου μυαλό να γοητεύτηκε από τα ακαταλαβίστηκα που μου αράδιαζες όλη μέρα; Κι εκεί που μιλούσα για αγάπες και αισθήματα, εσύ -τρομερά προβληματισμένος- ξεκινούσες να μου αναλύεις την μαργαρίτωση και την πανώλη των βοειδών...

Μα... Για να τα λέμε κι όλα σωστά... Αυτός ο άδειος άνθρωπος μου’ κανε το καλύτερο δώρο...
Εσένα Σάσα μου, αγόρι μου, παιδί μου!

Εκεί που έλεγα πως τέλειωσε η ζωή μου... Εκεί που αγκάζιαζα σκιές σα φάντασμα καταραμένο... Ήρθες παλικάρι μου! Πουλί μου! Άγγελέ μου! Και φώτισες την τσακισμένη μου ζωή...

Κι ήταν οι στιγμές- Πρώτη φορά- Ουράνιο τραγούδι. Και τα βράδια -Και τα πιο σκοτεινά- Χαρούμενη συμφωνία πανάρχαιων οργάνων!

Τα χρόνια περνάνε σα νεράκι... Θα φύγω κι εγώ όπως όλα ετούτα τα σκαλιστά ονόματα πάνω στο σκοτάδι...

Αχ...

Να’ ξερες μικρό μου τι πα να πει μοναξιά...

είναι σα την απελπισία των ανέμων

που ρίχνουν τους καημούς τους στα κομματάκια

θάλασσας και στο ξασπρισμένο τ’ ουρανού

μουσώνες γκρίζας θλίψης με φόβο για το άγνωστο

η απώλεια φίλου αγαπημένου και μια πένθιμη ομίχλη

στο μνήμα του.

Μου λέγανε από σποράκι να μη την φοβάμαι την μοναξιά

να την κάνω φίλη μου, γιατί μονάχα έτσι θα υποτάξω

το αναπόφευκτο-

μα εγώ

ακόμα και τώρα την τρέμω

κάθε που ακούω το βαρύ της βήμα έξω απ’ το παράθυρό μου

βράδυ

παίρνω αγκαλιά την κενή πλευρά του κρεβατιού μου

και φωνάζω ΘΑ ΖΗΣΩ.

Τα όνειρά μου εγκλωβίστηκαν στο ενδιάμεσο της επιθυμίας

και του τρόμου.

Κάθε χέρι άγνωστο σαν ευλογία φαντάζει στην θαμπάδα

της στιγμής

και η στιγμή ριπή

φεύγει μακριά

δε μ’ αφήνει τα την τρέξω στα δάχτυλά μου

λες και σιχαίνεται το σαθρό πετσί μου

λες και βρομάει το πεπερασμένο της ύπαρξής μου.

Και η αγάπη...

ο άπιαστος παράδεισος

ο κρυμμένος θησαυρός στα κατακάθια του κόσμου

το μακρινό σύμπαν και τα μυστήριά του...


μα εγώ σ’ αγαπώ...

με μιαν αγάπη κενή νοήματος

με ημερομηνία λήξης όμοια της δικής μου

γλυκιά

ειλικρινή

έξω από κανόνες και παιχνίδια

άηχη στο πολύβουο του συνωστισμένου πλήθους


μιαν αγάπη

κρινάκι μακρινού κήπου

που ο κηπουρός

το πότισε με την τελευταία σταγόνα...

σ’ αγαπώ.... 



Ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος γεννήθηκε το 1989 στο Καρπενήσι. Ασχολείται με τη δημοσιογραφία και την κριτική λογοτεχνίας.

Το ποίημα στο τέλος του μονολόγου  έχει δημοσιευτεί και στο περιοδικό Αλλιώς