Γιώργης Π.Δρυμωνιάτης "Συν"

....ήτανε τόσο μόνος...
...τόσο μικρός και λίγος....
σαν ένα μικρό αστράκι,
ξεχασμένο ολότελα
στην απροσδιοριστία
τ' απέραντου σύμπαντος....
στης πεπερασμένης γης του
την άκρη.....

Ώσπου ήρθε ένας Ήλιος αλλόκοτος
και τον αγκάλιασε.

Συγχωνευθήκανε ένεκα έρωτος.
Στο συν των πράξεων του Θεού
εισήλθαν.
Μικροθεότητες ενωμένες.

...κι έγινε Ήλιος
κι αυτό το μικροάστρο.
...κι έγινε πελώριο,
ίδιο με τον κόσμο
τον ασύνορο.
...έγινε σαν το όλον
των ουρανών.
Χωρίς αρχή και τέλος,
σαν το χάος,
αυτός ο λειψός.
Διότι η αγάπη
είναι σαν το σύμπαν.
Είναι σαν το χάος.
Άνακρη.

γ.π.κ-δρ.
Από την ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ

Αναστασία Κανελλάκη "Παρηγοριά!" (31-3-13)

 Awesome.

Συνεφένιο πήγασο μου έφτιαξε ο Ουρανός,
και ουρανόστρατες μου χάρισε
να ταξιδεύω στούς πλανήτες!
Αμαζόνα,καβαλάρισα των ουρανών
με ονόμασε,
δώρο,λέει,
για την καρτερικότητα και την υπομονή μου
στους πόνους τους αφόρητους που έσκαβαν
και έσκιζαν,το χέρι το δεξί μου! !"

Μαριτίνα Π. Τί μπορεί να κάνει ένα δεκάχρονο παιδί

Η Μαριτίνα είναι ένα κορίτσι 10 ετών μαθήτρια της Πέμπτης Δημοτικού, η οποία  τον ελεύθερο χρόνο της, αντί να παίζει μόνο με τις κούκλες της,  βρήκε έναν πρωτότυπο τρόπο να συνδυάζει παιχνίδι και χόμπυ. Της αρέσει πολύ να δημιουργεί βίντεο τα οποία "σκηνοθετεί"η ίδια . Σαν πρόσωπα  των ταινιών της χρησιμοποιεί κουκλάκια της και "σκηνοθετεί" ένα επεισόδιο. Με το ένα χέρι κρατάει την κάμερα και με το άλλο κινεί τις κούκλες της για να προωθηθεί η δράση.Αν το βίντεο δεν είναι "βιντεοκλίπ" τότε κάνει και την αφηγήτρια

. 

Το καταπληκτικό όμως σε αυτή όλη την ιστορία είναι ότι η ίδια ανεβάζει τα βίντεό της στο Youtube και έχει μάλιστα δημιουργήσει δικό της λογαριασμό!!!. Μου είπε δε ότι υπάρχουν και κάποιες φίλες της οι οποίες έχουν το ίδιο χόμπυ. Ετσι επιβεβαιώνεται και αυτό που λέγεται τα τελευταία χρόνια, ότι δηλαδή τα μικρά παιδιά γεννιούνται γνωρίζοντας την Τεχνολογία.

  
Την έβαλα να μου γράψει κάποια λόγια για τον εαυτό της . Ιδού τί έγραψε :

ΓΕΙΑ  ΣΑΣ , ΕΙΜΑΙ Η ΜΑΡΙΤΙΝΑ ΚΙ ΕΧΩ ΦΤΙΑΞΕΙ ΕΝΑ ΚΑΝΑΛΙ ΣΤΟ YOU TUBE. Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΕΦΤΙΑΞΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ «ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ» ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΙΖΩ ΕΤΣΙ ΕΦΤΙΑΞΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙΣΤΙΚΟ ΚΑΝΑΛΙ. ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΠΗΤΕ ΣΕ ΑΥΤΟ,ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΤΕ ΤΑ ΒΙΝΤΕΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΟΥΝ.ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΚΑΝΑΛΙΟΥ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ MARY GLAMMOYR.

Αντώνης Ζαμπετάκης "Μετέωρο"

ΑΠΟ  http://mycreta.blogspot.gr/2008/10/blog-post.html

Κάστρο  Μεγάλο ευφημισμών
παρελθούσης φαντασίας και μνήμης
Μνημειακές αναπαλαιώσεις συνθέσεων
μεγαλείου ροζιασμένων ρυτίδων
σε πετρωμένες όψεις κραυγών
Πεζοδρομήσεις σύγχρονες επικαλύψεων
βιομηχανοποιημένων βημάτων
Κουρδίσματα εντάσεων γυάλινα
σε βλέμματα ανάστροφα γαντζωμένα   
στους γκρεμούς των κενών τους
Λιοντάρια παρακμών βουλιαγμένα
στις πλατείες της βοής των ψιθύρων τους

Στράτες Πλατιές προσπελάσεων
πάρκα τσιμεντένια ονομάτων
κέντρα επιμελητειών πολέμων ακήρυχτων
προσ- και εφ-  -αρμογές ομαλής και
συμφέρουσας διαχείρισης Πόρων
επιβολές επιβουλές εκμεταλλεύσεις
ανταμοιβές αιωρούμενες πιθανοτήτων
ατομικής επιβίωσης

Ρητορείες κενόδοξες εμμονές
ανούσιες φλυαρίες αμφιθεατρικές
θλιβερών ειδημόνων

Ατμόσφαιρα ναρκωμένη με φώτα βαριά
τεχνητά αναπνοών αιχμαλώτων κι εφόδια
πλαστικές μινιατούρες αρχαίων εφαρμογών
προκρουστείων σε κλίνες ελάσσονες

Νύχτας ομίχλη πνιγερός ο αέρας μπετόν
ο ορίζοντας Μια γύρα το βλέμμα
να σβαρνίσει το θόλο της πήχτρας να
βρει τη ρωγμή της ρίζας που σκάβει
την πέτρα να φτάσει τη γούβα κρυφή
του νερού που σωπαίνει στο γρανίτη
επωάζοντας το ροδάμι του ήλιου

 http://mycreta.blogspot.gr/2008/10/blog-post.html

Σταματά η αφή των δαχτύλων της έντασης
στης ματιάς σου της θλίψης το κάρβουνο
ξαναμμένο μες στο μαρμάρου την όψη σου
Σκιρτίζει το αίμα στο χόχλο της άνοιξης
που μηνούν οι ουρανοί των νεφών σου
Χαιρετίζουν τ’ Αυγικά των ονείρων μου
τη μετάληψη των ψαλμών των Παθών σου

Σταυρώνονται φευγαλέα οι παλμοί μυροφόροι 
σε θρήνους ευωδιάς επιτάφιους
Ανασταίνονται άστρα φιλιών πασχαλιάτικα
σε ξαστεριές οφανών λαμπαδόχυτων
Αναλήπτονται πουλιά περασάρικα
θυμιαμάτων σε πνοές πεμπτουσίας
μετέωρες. 

Ντίνα Γεωργαντοπούλου - Σκέψεις και στίχοι

                     Ω γλυκύ μου ψέμα...

Έχουμε γεμίσει ψέματα..Χρησιμοποιούμε ψέματα για να πλησιάσουμε κάποιον και είναι τραγικό όταν αυτό γίνεται για προσωπικό όφελος...Ψέματα σε όλες τις μορφές ανθρωπίνων σχέσεων,στο διαδύκτιο .Παντού απλώνεται και κρύβει σαν νέφος ότι όμορφο μπορεί να παραχθεί από τα συναισθήματα και τις αξίες μας.Καλύπτει το χαρακτήρα μας μας αδρανοποιεί μας αλλάζει κατευθύνσεις...Ψέματα στον ευατό μας και του ευατού μας...Είναι παλιά αυτή η λέξη...Έρχεται από τα βάθη των αιώνων ,δεν αλλάζει και είναι από τις πρώτες λέξεις που αντιλαμβανόμαστε από τα πρώτα χρόνια της συνειδητής ζωής μας...Γιατί άραγε είναι τόσο απαραίτητο το ψέμα στη ζωή μας;Ο Marcel Proust είπε:Τα ψέματα είναι απαραίτητα στον άνθρωπο...Είναι ---ίσως---εξίσου σημαντικά με την αναζήτηση της ηδονής και επιπλέον υπαγορεύονται από αυτήν την αναζήτηση...Όμως γιατί το αντέχουμε αφού είναι και βασανιστικό; Και αφού ένα ψέμα ακολουθεί τη ζωή μας και μετά φέρνει ένα άλλο ...
Το ψέμα με ένα τρόπο περιορίζει βασικούς κανόνες της ανθρώπινης λειτουργίας μας όπως την ελευθερία ,τη σκέψη μας και τις αντιδράσεις μας,,,Και μήπως το ψέμα είναι τελικά μια φανατσία των αδυνάτων απαραίτητη για την επιβίωση;
Όλοι μας έχουμε πει ψέματα αυτή είναι και η μόνη αλήθιεα...Όμως ταπεινά θα συμφωνήσω με τη σκέψη του F.Nietzsche..Δεν θυμώνω επειδή μου είπες ψέματα...Θυμώνω που δε μπορώ πια να σε πιστέψω....

            Τα δύο πρόσωπα του φεγγαριού..

Για τους κατοίκους αυτής της πόλης όταν πέφτει η νύχτα,οι οδοί Δεληγιώργη
Μενάνδρου και γενικά οι δρόμοι γύρω και πίσω από την Ομόνοια σημαίνει --περιθώριο και φόβος...
Ακριβώς δίπλα μας βιαστικοί διαβάτες ,ένας ολόκληρος κόσμος κινείται κάτω από τη μύτη μας και επιβιώνει με μαεστρία ή σέρνεται ...
Η μυστική μεριά της πόλης...Εκείνη που όμορφα αγνοούμε,εκεί που περιφέρονται ενήλικα και μη ζόμπι ,εκεί ο αγοραίος έρωτας και τα σπίτια με τα κόκκινα φώτα...όμως για τους πιο πολλούς δεν υπάρχει...Εκεί οι άστεγοι,το παρεμπόριο..τα πάντα....
Ξέρετε απόψε βρέθηκα στους στήλους του Ολυμπίου Διός και χωρίς να κοιτάξω καν τον ουρανό είδα ένα υπέροχο φεγγάρι να ξεπροβάλλει μαγευτικό,υπέροχο...Με καλούσε έντονα το ένιωθα στην ομορφιά της ζωής ,της πόλης..Σε δρόμους ερωτικούς ,με ζέσταινε,με ταξίδευε..
Χαμήλωσα τα μάτια...ήθελα να παρακαλέσω ,να φωνάξω...Αυτό το ίδιο φεγγάρι κόβει τη πόλη στα δύο;Γιατί δε μπορεί να φωτίσει τη πλατεία Ομονοίας και το δικό της κόσμο;Υπάρχουν άραγε λογής λογής φεγγάρια;
Το μόνο σίγουρο είναι πως η πλατεία υπάρχει εκεί για όσους επιθυμούν τα πάντα και τροφοδοτεί όλες τις αισθήσεις...Καθώς βιαστικός περπατάς σου δίνει την ευκαιρία να σκεφτείς και να εγγράψεις στον εσωτερικό σου κόσμο όσα το φως μας κρύβει που σε άλλους σημαίνει αδικία,άγρια ομορφιά και σε άλλους το βιαστικό βήμα και το γύρισμα του κεφαλιού με γρήγορη φυγή για τη πλατεία Συντάγματος....

                                                Επιθυμία

 Υπάρχει η επιθυμία να χαριστείς σε κάποιον..
Μα είναι δύσκολο να πάρει μορφή μέσα σου..
Να γίνεις χίλια κομμάτια
να τα σκορπίσεις....
Να τραγουδήσεις..Να δώσεις ένα φιλί...Να αφήνεις βήματα για να σε ακολουθήσουν...
ένα πουλί η σκέψη σου...Θέλει ένα χάδι να χαμογελάσει...Κι εσύ ένα τρυφερό χέρι στην άκρη των μαλλιών σου..

 

             όνειρα 

όνειρα σαν αεράκι που ανάλαφρα φυσά
σαν τα χρώματα μιας πεταλούδας
σαν γλυκό βύσσινο....
όνειρα στα σύννεφα , στις τρυφερές αγκαλιές
στα κόκκινα χείλη
στην ιδρωμένη πλάτη...
όνειρο να γίνω...
το όνειρό σου...

                 

          

                        Μου είπες

Μου είπες: έλα στο ταξίδι μαζί μου...
Θα σου δώσω όλα τα χρώματα να ζωγραφίσεις το κόσμο μας
θα σου χαρίσω όλους τους στίχους που έγραψα να φτιάξεις τη δικιά σου μελωδία
Πάμε να πετάξουμε ψηλά
σε έναν κόσμο γεμάτο χρώματα και μουσική...
Και όταν ζαλιστείς από την ομορφιά ,θα είσαι έτοιμη να ακούσεις χωρίς να φοβάσαι,
Θα σ΄αγαπώ όπως μου πείς...

 Με αγάπη στα δέντρα που έδωσαν τις ρίζες στη ζωή μας...

 
Αγαπώ πολύ τις κερασιές και τους καρπούς της....Τις αγάπησα από πολύ μικρό κοριτσάκι μάλλον όταν ο μπαμπάς μου μας πήγε σε ένα περιβόλι ανθισμένο και μας είπε:Διαλέχτε κερασιά...Μια για τη Χριστίνα,μια για την Άννα και μια για σένα μικρό...
Από τότε έγιναν οι δικές μας κερασιές...Εκεί πάνω φτιάχναμε σπιτάκια,από τη δική μας κερασιά στολίζαμε με ανθούς τα μαλλιά μας,κρεμάγαμε σκουλαρίκια στα αυτιά..Τα πιο υπέροχα κόκκινα σκουλαρίκια...Εκεί ήταν η άνοιξη και μας περίμενε κάθε χρόνο...Τώρα δεν υπάρχουν αυτές οι κερασιές ,υπάρχουν όμως οι μνήμες....Οι μυρωδιές και τα χρώματα...Η προσμονή και οι επιθυμίες...Υπάρχει η χαρά... Το πέρασμα της ζωής μέσα από ένα άνθος κερασιάς. Η ομορφιά σφιχταγκαλιασμένη με την θλίψη...για το εφήμερο..
Η ανάγκη μου να μυρίσω ,να γνωρίσω ,το ταξίδι μου στο κόσμο και στο χρόνο αναζητώντας την ομορφιά και την αρμονία...
Αργότερα έμαθα πως κάποιοι λαοί την τιμούν...
Και ότι τα άνθη της κερασιάς είναι σύμβολο, κατ΄εξοχήν της γυναικείας ομορφιάς! Μα και οιωνός της καλής τύχης, και έμβλημα αγάπης. Αντιπροσωπεύουν την αναγέννηση, την Ανοιξη ολάκερη!.
Οι δικές μου κερασιές θα ανθίσουν και πάλι...Θα ανθίζουν κάθε χρόνο όσο θα επιμένω να τις φροντίζω με αγάπη στη σκέψη μου...όπως κάθε μικρή ή μεγάλη μνήμη που μας σημάδεψε ακόμα και αν είναι εφήμερη...

                                   Εγώ,εσύ,εμείς

Εγώ μ’ εσένα
Εσύ μ΄εμένα
Εγώ μ’ εμένα
Εσύ μ’ εσένα
Εμείς με τον κόσμο.

                                κόκκινη γραμμή

 Τραβάω λοιπόν σ’ όλα μια κόκκινη γραμμή
που σημαίνει δύναμη ,ένταση και ζωη...

                              Η ζωη μας μια βόλτα

Η ζωη μας μια βόλτα...Ένα παιχίδι λύπης και χαράς...Με απρόβλεπτα και ανατροπές.. Σε μιά ζαριά. Ενας έρωτας, μιά μεγάλη αγάπη, ίσως και μιά ζωή, σε μιά ζαριά. Βαθειά ανάσα, μάτια κλειστά, δόντια σφιγμένα, τα ζάρια στη χούφτα.Όλη η αγωνία του παίχτη...Ιδρώνεις,ελπίζεις σε κάτι καλύτερο ,χάνεις...Μπορεί το παιχνίδι να είναι η ζωή ή να δίνει το νόημα στη ζωή...Και εκεί που λες θα τα παρατήσω ,συνεχίζεις γιατί έχεις καταλάβει καλά πως είσαι εθισμένος με τη ζωή....

                   « ο μικρός άλλος μου εαυτός .»

Ανακάλυψα πως μαζί μου κουβαλάω ένα -μικρό, άμορφο πλάσμα…εγώ το έχω ονομάσει « το ο μικρός άλλος μου ευατος .»

Παίρνει μορφή και χρώμα ανάλογα τη διάθεση του…πετάγεται εκεί που δεν το σπέρνεις….δεν έχει αντίληψη του χρόνου και του χώρου….μπορεί να εμφανιστεί τις πιο περίεργες ώρες….και εκείνο που κατορθώνει με επιτυχία σχεδόν πάντα είναι να με αναστατώνει.
Του αρέσει να μπαίνει στο μυαλό μου όταν είμαι ξέγνοιαστη…..χαρούμενη…σκαλώνει στο μυαλό μου και κατορθώνει να καθορίζει τη συμπεριφορά μου και τις πράξεις μου μερικές φορές...Πιο πολύ αγαπά το κόκκινο χρώμα για αυτό του έχω αδυναμία...
Συνήθως του αρέσει να έρχεται στο κρεβάτι μου την ώρα που προσπαθώ να κοιμηθώ. Και με βομβαρδίζει με τις ερωτήσεις του και τις απορίες του.Και εγώ το αφήνω..έχω επίγνωση πως με δοκιμάζει μα είναι τόσο γλυκό που το αφήνω χωρίς ενοχές να με πηγαίνει στο δρόμο του..

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΗΜΑΚΗΣ «Η αρχαία πορφύρα και η τεχνολογία της.....»

Η πορφύρα, γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων σαν βασιλική βαφή, ήταν η ωραιό­τερη και ακριβότερη βαφή της αρχαιότητας. Επί αιώνες ο όρος πορφύρα προκα­λούσε σύγχυση, διότι χρησιμοποιήθηκε τόσο για τα κοχύλια, από τα οποία παρα­λαμβάνεται η βαφή, όσο και για την ίδια τη βαφή, που ο Αριστοτέλης την είχε ονο­μάσει «άνθος», καθώς και για τα βαμμένα ενδύματα με χρήση της ίδιας της βαφής. Στην έρευνά μας καταγράφουμε και θεωρούμε ως πορφύρα την ίδια τη βαφή από τα κοχύλια, μία βαφή χρώματος κόκκινου έως ιώδους. Από τα βάθη των αιώνων, οι Μινωίτες της Κρήτης και του Αιγαίου γενικότερα γνώριζαν και χρησιμοποιούσαν πρωτοποριακά την πορφυροβαφή.

Όστρακο πορφύρας

Η λέξη πορφύρα, από την αρχαιότητα, προσδιορίζει το βαθυκόκκινο χρώμα. Η ετυμολογία της λέξης δεν είναι σαφής, αλλά προκαλεί εντύπωση το ότι αναφέρεται ακόμα και στις πινακίδες της Κνωσού. Οι πινακίδες (και συγκεκριμένα η ΚΝ Χ976) είναι γραμμένες στη γραμμική Β (po-pu-re) . Πάντως, από το μαλάκιο έχουν παραχθεί δεκάδες λέξεις της Ελληνικής, όπως: πορφυρένιος, πορφυρίτης, πορφυρογέννητος, πορφυρός, πορφυρόχρωμος. Ο αδένας, που βρίσκεται στον τράχηλο του μαλακίου και περιέχει τη χρωστική ουσία, ονομάζεται «ανθός» .

Σύμφωνα με την παράδοση, ο σκύλος του Ηρακλή έφαγε κοχύλια και το στόμα του βάφτηκε κόκκινο. Δεν είναι δύσκολο να υποθέσουμε ότι το ίδιο συνέβη με τους ανθρώ­πους, αφού τα κοχύλια αποτελούσαν τροφή. Η πορφύρα θεωρήθηκε από την αρχή ευγενές χρώμα και σύμβολο των θεών και των βασιλιά­δων. Κατά τη μυθολογία, όταν ο Περσέαςανα­δύθηκε από το νερό, η θεϊκή του καταβολή ανα­γνωρίστηκε από τον Δία διότι φορούσε πορφυ­ρό μανδύα. Ο Θησέας, πάλι, όταν προκλήθηκε από τον Μίνωα να αποδείξει τη θεία καταγωγή του, βυθίζεται στη θάλασσα και στη συνέχεια αναδυόμενος φοράει πορφυρό ένδυμα, που του έδωσε η Αμφιτρίτη. Ομοίως, ο Ιάσονας είχε πορ­φυρό χιτώνα που του έδωσε η Αθηνά. Στα ομη­ρικά έπη συχνά αναφέρονται τα αλιπόρφυρα εν­δύματα και βλέπουμε τονΑγαμέμνονα με πορ­φυρό βασιλικό μανδύα, όπως και τον Οδυσσέα, ο δε Αχιλλέας εμφανίζεται να χρησιμοποιεί στη σκηνή του πορφυρά καλύμματα.
Ήδη οι Ασσύριοι καταγράφουν δυο είδη πορφυροχρώματος, το Argamannu, δηλαδή το κόκκι­νο, και το Takiltu, δηλαδή το βιολετί, και επηρέα­σαν τους Πέρσες. Αργότερα, ο Αριστοτέλης κα­ταγράφει επίσης δυο χρωματικές ποικιλίες, τη φοινικική, δηλαδή την κόκκινη και την αλουργή, δηλαδή την ιώδη. Ο Αισχύλος αναφέρει ότι ήταν η πλέον ακριβή βαφή της αρχαιότητας, ισάξια του χρυσού και του αργύρου.

Κοχύλια τύπου Murex

Ο Ηρόδοτος ανα­φέρει ότι ο Κροίσος πρόσφερε στους Δελφούς πορφυροβαμμένα ενδύματα, ενώ ο Ξενοφών ανα­φέρει ότι ο Κύρος ο Μέγας επί των ημερών του επέβαλε στην Περσία την πορφυρά χλαμύδα, ως ένδυμα των αξιωματούχων της αυτοκρατορίας του και μάλιστα με βιολετιά απόχρωση.

Στην Αθήνα οΑλκιβιάδης, επηρεασμένος από την Ανα­τολή, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος, φορούσε, για να εντυπωσιάσει, πορφυρό χιτώνα. Στη μάχη του Άκτιου η Κλεοπάτρα στο βασιλικό πλοίο για να ξεχωρίζει είχε καραβόπανο βαμμένο με πορφύρα.
Στόν βασιλικό τάφο του Φιλίππου Β το προικιό της νεκρής βασιλικής συζύγου συμπληρώνει ό,τι σώθηκε από το αριστοτεχνικά υφασμένο χρυσοπόρφυρο ύφασμα που σκέπασε τα οστά της και ένα χρυσό στεφάνι μυρτιάς, έργο σπουδαίου τεχνίτη που αποθανάτισε στο δημιούργημά του την πιο λαμπρή στιγμή της άνοιξης. 

Το ύφασμα ήταν υφασμένο με εξαιρετικά λεπτό νήμα από μαλλί βαμμένο με πορφύρα, την πιο πολύτιμη χρωστική της αρχαιότητας, και χρυσοκλωστή και αποτελεί εντελώς μοναδικό και απροσδόκητο τεκμήριο της εξαιρετικής ποιότητας της αρχαίας υφαντικής, μιας τέχνης που, λόγω της φύσης των υλικών της που διαλύονται και χάνονται στο πέρασμα του χρόνου, μας είναι ουσιαστικά άγνωστη.

Ο Νέρωνας θεώρησε την πορφύρα χρώμα της αυτοκρατορίας με τύπους amethystica (δη­λαδή χρώματος αμέθυστου) και Τύρια (κόκκινη), ενώ επί Διοκλητιανού η πορφύρα γίνεται αυτοκρατορικό σύμβολο και, στη συνέχεια, επικρατεί ο όρος βασιλική πορφύρα μέχρι τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, που στη στέψη του στον Μιστρά αναφέρεται ότι φορούσε ο ίδιος πορφυρό χιτώ­να. Για λόγους που θα αναφερθούν παρακάτω, μετά την πτώση του Βυζαντίου, σταμάτησε η πα­ραγωγή πορφυροβαφής.
Οι πληροφορίες που κατέγραψαν οι αρχαίοι συγγραφείς για τα 3000 χρόνια της ιστορίας της πορφύρας αφήνουν πολλά ερωτηματικά που δη­μιουργούν σύγχυση. Αυτό διότι οι αρχαίοι συγ­γραφείς που ασχολήθηκαν με την πορφύρα δεν ήταν ειδικοί στις βαφές υφασμάτων, όπου επι­κρατούσε πλήρης μυστικοπάθεια. Οι νεότεροι συγγραφείς που έχουν ασχοληθεί με την πορφύ­ρα επαναλαμβάνουν παλαιότερες θεωρήσεις και υπεραπλουστεύσεις και αφήνουν αναπάντητους πολλούς προβληματισμούς. Σήμερα, οι ανασκα­φές και οι έρευνες είναι μάρτυρες και έχουν δώ­σει απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα.
Η αρχαιολογική σκαπάνη έδειξε ότι τρία είδη κοχυλιών έχουν χρησιμοποιηθεί στη Μεσόγειο για την ανάληψη της βαφής: Murex brandaris, purpura haemastomaκαι murex trunculus.

Ο Ιουστινιανός Α΄ ντυμένος τον πορφυρό μανδύα του Αυτοκράτορα

Τα δυο πρώτα είδη έδιναν βαφή κόκκινη, το δε τρίτο ιώ­δη, αυτή που κατέγραψε ο Αριστοτέλης. Στο Αι­γαίο τα εργαστήρια παρασκευής και χρήσης της  βαφής ήταν αρκετά. Η Κρήτη, η Ρόδος, η Κως, η Αμοργός, η Νίσυρος (που είχε και το αρχαίο όνο­μα Πορφυρίς), η Χίος και τα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, η Φώκαια, η Λυδία και η Φρυγία, και στην Πελοπόννησο, τα Κύθηρα, η Λακωνία, η Κόρινθος και η Ερμιόνη, στην οποία επικεντρώ­θηκε και η έρευνά μας.
Τελευταία, η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως εγκαταστάσεις προρφυροβαφείων και στον Κεραμεικό του 1ου αιώνα π.Χ. Στη Μεσό­γειο, η Κύπρος και μετά η Τύρος και η Σιδώνα στη Φοινίκη είχαν αναπτύξει περίφημαβιομηχα­νικά κέντρα πορφύρας με τους Φοίνικες να κυ­ριαρχούν στη Μεσόγειο, δημιουργώντας και άλ­λα κέντρα στην Αίγυπτο, στον κόλπο της Σύρτης και στη Σικελία.

Κατά την αρχαιότητα η Ερμιόνη ήταν σημαντικό κέντρο παραγωγής πορφυροβαφής και βαψίμα­τος νημάτων-υφασμάτων. Οι αρχαίοι συγγρα­φείς, όταν γράφουν για την Ερμιόνη, δεν παρα­λείπουν να σημειώσουν ότι υπήρξε μεγάλο κέ­ντρο πορφυροβαφής. Ακόμη και στη Χάρτα του Ρήγα σημειώνεται η θέση της Ερμιόνης και δίπλα η φράση «εδώ ευγαίνει Πορφύρα». Ο Πλούταρ­χος αναφέρει ότι ο Μ. Αλέξανδρος, όταν κατέλα­βε τα Σούσα, εντυπωσιάστηκε από την ερμιονική πορφύρα που βρήκε.

                   Τεχνολογία της πορφύρας

Η βαφή («άνθος», κατά τον Αριστοτέλη) υπάρχει στα κοχύλια, σε αδένα που τον αφαιρούσαν με κα­τάλληλο ακαριαίο σπάσιμο του οστράκου και με ζωντανό τον οργανισμό, έτσι ώστε να μη διαχυθεί στο σώμα και απωλεσθεί η βαφή.
Σε κάθεκοχύλι μέτριου μεγέθους η βαφή είναι ελάχιστη και απαι­τούνται δεκάδες χιλιάδες όστρακα για τη βαφή ενός χιτώνα. Η συλλογή των οστράκων γινόταν, όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης, την άνοιξη, διαπι­στώσαμε όμως ότι η βαφή υπάρχει στον αδένα του οστράκου όλο το χρόνο και είναι εκμεταλλεύ­σιμη.
Τα όστρακα είναι σαρκοφάγα, και αυτό το εκμεταλλεύθηκαν οι ειδικοί συλλέκτες (πορφυρευτές), χρησιμοποιώντας πλεγμένα καλαθάκια με διάφορα δολώματα (π.χ. μύδια). Ωστόσο, υπάρχουν και άλλες, ευκολότερες τεχνικές, όπως για παράδειγμα το πόντισμα του δέρματος ζώων και ψόφιων ψαριών, όπου τα κοχύλια μαζεύονται σε σωρό. Στη συνέχεια, οι συλλέκτες τα χώριζαν σε είδη και μεγέθη.
Μετά τη λήψη του αδένα με τη βαφή ακολουθούσε ξήρανση και λεπτή κονιοποίη­ση σε γουδί. Συντήρηση της βαφής μπορούσε να γίνει με τη βοήθεια μελιού σε σφραγισμένα πιθάρια. Εάν τα όστρακα ήταν μικρά, τα έσπαγαν και χρησιμοποιούσαν όλη τη μάζα για τα περαιτέρω. Από χημική άποψη, θεωρούμε αδιανόητη την απο­μόνωση καθαρής βαφής από την πορφυρομάζα κατά την αρχαιότητα.
Η τεχνική της βαφής με πορφύρα βαμβα­κιού και μαλλιών ήταν μεγάλο μυστικόκαι γινόταν σε αρκετά στάδια με πολύπλοκες διεργα­σίες. Εχει υπολογιστεί ότι για1,4 γρ. βαφής χρειάζονται 12.000 όστρακα! !!!!!!!!
Στην αρχή γινόταν πλύσιμο του μαλλιού ή του βαμβακιού σε λουτρό με τη βοήθεια εκχυλίσματος σαπωναρίας, που ήταν άφθονη στις πα­ραμεσόγειες χώρες. Το αυτοφυές αυτό φυτό περιέχει σαπωνίνη, που διαλύεται στο νερό με αφρισμό και γνώριζε ευρεία χρήση στην αρχαιό­τητα για το πλύσιμο νημάτων, υφασμάτων κ.ά.
Η ίδια η πορφυρομάζα αρχικά διαλυόταν σε αλα­τόνερο για αρκετές ημέρες, διότι είχε γίνει αντι­ληπτό από την πείρα ότι η βαφή διαλύεται σε θα­λασσινό νερό.

Ο Πλίνιος αναφέρει ότι έμενε σε αλμυρό νερό για τρεις ημέρες και μετά σε ήπια θερμοκρασία τη σιγοθέρμαιναν σε μολύβδινα καζάνια για δέκα ημέρες, ώστε να γίνει καλύτε­ρη διάλυση και να ελαχιστοποιηθεί η μάζα σαν χυλός. Κατά τη διάρκεια αυτού του σταδίου αφαιρούσαν τα περιττά υλικά, δηλαδή υπολείμ­ματα σάρκας, μικρά κομμάτια οστράκων, αν υπήρχαν κ.ά. Πιθανό να γινόταν και ξήρανση του χυλού, ώστε να μειωθεί ο όγκος. Ακολουθούσε ένα στάδιο βαφής που το γνώριζαν λίγοι.
Πρέπει να τονιστεί ότι η βαφή δεν μπορούσε να βάψει απευθείας, αφού ήταν αδιάλυτη σε βρόχινο νερό. Έπρεπε πρώτα να μετατραπεί σε λευκοένωση η οποία ήταν διαλυτή σε νερό (ακριβώς ίδια διεργασία όπως εκείνη που ακολουθούνταν για την ινδικοτίνη από ινδικό και Ίσατη). Στην πραγματικότητα γίνεται μια ενδομοριακή «μετάλλαξη» προς λευκο-ινδικοτίνη και στη συνέχεια επαναφορά της στην αρχική μορφή με οξείδωση. Η λευκοένωση αυτή δημιουργούνταν σε δοχεία με αναγωγικές διαδικασίες, δηλαδή με τη βοήθεια αλκάλεως και παρουσία αμμωνίας.

Για τη δημιουργία του αλκαλικού διαλύματος χρησιμοποιούσαν σβησμένη άσβεστο (Ca(OΗ),2) και στάχτη από ξύλα (αλισίβα) για τη δημιουργία υδροξειδίου του καλίου ή στάχτη από φύκια, για τη δημιουργία υδροξειδίου του νατρίου. Ακόμη φαίνεται ότι έβρισκαν χρήση και πίτουρα σιτα­ριού ή βρώμης, σαν παράγοντες αναγωγής.
Για τη δημιουργία αμμωνίας χρησιμοποιούνταν πα­λιά ούρα. Τα βακτηρίδια των ούρων για την επι­βίωσή τους απαιτούν οξυγόνο και τελικά παρέ­χουν αμμωνιακό διάλυμα σε 2-3 εβδομάδες. Αυ­τός ήταν ο λόγος που τα βαφεία βρίσκονταν μα­κριά από την πόλη, λόγω της έντονης δυσάρε­στης οσμής από τα παλιά ούρα, που μαζί με την αποσύνθεση της σάρκας του οστράκου δημιουργούσε ανυπόφορη μυρωδιά που διαπότιζε δέρμα και ρούχα.
Τέτοιες εγκαταστάσεις αποθή­κευσης ούρων βρέθηκαν στις ανασκαφές στις Ράχες στα Ίσθμια (4ος οι. π.Χ.) καθώς και στον Κεραμεικό πρόσφατα (1ος αι. π.Χ.).
Ακόμη, αυ­τός ήταν ο λόγος που η πορφύρα έπαψε να χρη­σιμοποιείται μετά την πτώση του Βυζαντίου, όπου η βαφή εξέλιπε εντελώς, όπως προαναφέ­ραμε.
Οι Μωαμεθανοί θεωρούν τα ούρα ακά­θαρτο προϊόν και απαγόρευσαν ολοκληρωτικά τη χρήση τους, με συνέπεια να μην υπάρχει άλ­λο αναγωγικό σύστημα την εποχή εκείνη και έτσι να τελειώσει η βασιλεία της πορφύρας έπειτα από 3000 χρόνια με τον πάπα Παύλο το 1464 μ.Χ. να αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει κοχενίλη στο χρωματισμό των αμφίων του.
Στη διεργασία του βαψίματος η ζύμωση του λουτρού βαφής κρατούσε αρκετές ημέρες, ώστε να προκύψει πλήρης η λευκοένωση υπό μορφή διαλυτού άλατος. Τελικά γινόταν βάπτιση του μαλλιού στον κάδο. Ως προς τη φύση των μαλ­λιών, ο Πλάτωνας αναφέρει στο βιβλίο Δ των Πο­λιτικών: «[...] οι βαφείς επειδάν βουληθώσι βάψαι έρια ώστ’ είναι αλουργά, πρώτον μεν εκλέγονται εκ το­σούτων χρωμάτων μίαν φύσιν την των λευκών».

Τα μαλλιά βάφονταν πάντα στρουθισμένα, αλλά συνήθως άκλωστα, μέθοδο που ακολουθούσαν οι παραμεσόγειες χώρες καθώς και η Ινδία και η Περσία μέχρι τον 18ο αιώνα. Το υπό βαφή υλικό ανακινούνταν ελαφρά στον κάδο μέ­χρις ότου δεχτεί με δεσμούς υδρογόνου τη λευ­κοένωση μέχρι κορεσμού. Ακολουθούσε έκθεση στον ήλιο και στον αέρα, ώστε να προκληθεί οξείδωση και η λευκοένωση να μετατραπεί εκ νέ­ου σε 6,6′-διβρωμο ινδικοτίνη και να προκύψει το πορφυρό χρώμα.
Ακολουθούσε πλύσιμο καλό με αλατόνερο, ξύδι κ.ά., ώστε να απομακρυνθούν οι δυσάρεστες οσμές και το χρώμα να αποκτήσει λαμπρότητα και αντοχή.
Πρέπει να τονιστεί ότι το πορφυροβαμμένο ύφασμα είχε μεγάλη αντοχή στο πλύσιμο, το φως κ.λπ.. Ακόμη πρέπει να τονίσουμε ότι οι αρχαίοι βαφείς είχαν αντιληφθεί ότι η ανάμειξη διαφό­ρων ειδών κοχυλιών (σε «άνθος» βέβαια) σε ορι­σμένες αναλογίες και ο κατάλληλος τρόπος πα­ρασκευής του αναγωγικού λουτρού ήταν αυτά που έδιναν την ποικιλία χρώματος στην πορφύρα με τους εκλεκτούς τόνους και τις λεπτές αποχρώσεις. Ακόμη, η επανάληψη της βάπτισης στο ίδιο λουτρό – κάδο ή σε διαφορετικό με άλλο εί­δος κοχυλιών θεωρούνταν δεδομένη.

Οι απο­χρώσεις της πορφύρας που είχαν μεγάλη εκτίμη­ση ήταν η σκούρα κόκκινη, σαν πηγμένο αίμα, γνωστή ως πορφύρα της Τύρου, και εκείνη με χρώμα αμέθυστου, που έβαφαν τα βαφικά εργα­στήρια της Ερμιόνης.
Βέβαια, υπήρχαν και διά­φορες παραλλαγές, αφού οι προσπάθειες των πορφυροβαφείων για μεγαλύτερα κέρδη τους εί­χαν οδηγήσει σε νέες ανακαλύψεις χρωματικών τόνων. Όπως προαναφέραμε, τα κοχύλια τύπου brandaris και purpura haemastoma έδιναν κόκκι­νη χροιά. Το κοχύλι τύπου trunculus έδινε ιώδη προς μπλε χροιά.
Μια άλλη παράμετρος ήταν και ο τόπος συλλογής της τρίτης ποικιλίας, διότι επηρέαζε την αναλογία των δυο βαφών και συνε­πώς την τελική χροιά.

Πηγή.......http://argolikivivliothiki.gr/2011...
http://history-pages.blogspot.gr/2012/04/blog-post.html
http://www.meganisitimes.gr/2011/

Ν ΓΚΑΤΣΟΣ "Ο ιππότης και ο θάνατος"

Άγιος Γεώργιος δρακοντοκτόνος» ΆΓΓΕΛΟΣ ΑΚΟΤΑΝΤΟΣ ( έζησε και εργάστηκε στον Χάνδακα της βενετοκρατούμενης Κρήτης κατά το πρώτο μισό του 15ου αι)

Καθὼς σὲ βλέπω ἀκίνητο

Μὲ τοῦ Ἀκρίτα τ᾿ ἄλογο καὶ τὸ κοντάρι τοῦ Ἅη-Γιωργιοῦ νὰ ταξιδεύεις στὰ χρόνια

Μπορῶ νὰ βάλω κοντά σου

Σ᾿ αὐτὲς τiς σκοτεινὲς μορφὲς ποὺ θὰ σὲ παραστέκουν αἰώνια

Ὥσπου μιά μέρα νὰ σβηστεῖς κι ἐσὺ παντοτινὰ μαζί τους

Ὥσπου νὰ γίνεις πάλι μιά φωτιὰ μὲς στὴ μεγάλη Τύχη ποὺ σὲ γέννησε

Μπορῶ νὰ βάλω κοντά σου

Μιὰ νεραντζιὰ στοῦ φεγγαριοῦ τοὺς χιονισμένους κάμπους

Καὶ τὸ μαγνάδι μιᾶς βραδιᾶς νὰ ξεδιπλώσω μπροστά σου

Μὲ τὸν Ἀντάρη κόκκινο νὰ τραγουδάει τὰ νιάτα

Μὲ τὸ Ποτάμι τ᾿ Οὐρανοῦ νὰ χύνεται στὸν Αὔγουστο

Καὶ μὲ τ᾿ Ἀστέρι τοῦ Βοριᾶ νὰ κλαίει καὶ νὰ παγώνει—

Μπορῶ νὰ βάλω λιβάδια

Νερὰ ποὺ κάποτε πότισαν τὰ κρῖνα τῆς Γερμανίας

Κι αὐτὰ τὰ σίδερα ποὺ φορεῖς μπορῶ νὰ σοῦ τὰ στολίσω

Μ᾿ ἕνα κλωνὶ βασιλικὸ κι ἕνα ματσάκι δυόσμο

Μὲ τοῦ Πλαπούτα τ᾿ ἄρματα καὶ τοῦ Νικηταρᾶ τὶς πάλλες.

Μὰ ἐγὼ ποὺ εἶδα τοὺς ἀπογόνους σου σὰν πουλιὰ

Νὰ σκίζουν μιάν ἀνοιξιάτικη αὐγὴ τὸν οὐρανὸ τῆς πατρίδας μου

Κι εἶδα τὰ κυπαρίσσια τοῦ Μοριᾶ νὰ σωπαίνουν

Ἐκεῖ στὸν κάμπο τοῦ Ἀναπλιοῦ

Μπροστὰ στὴν πρόθυμη ἀγκαλιὰ τοῦ πληγωμένου πελάγου

Ὅπου οἱ αἰῶνες πάλευαν μὲ τοὺς σταυροὺς τῆς παλληκαριᾶς

Θὰ βάλω τώρα κοντά σου

Τὰ πικραμένα μάτια ἑνὸς παιδιοῦ

Καὶ τὰ κλεισμένα βλέφαρα

Μέσα στὴ λάσπη καὶ τὸ αἷμα τῆς Ὀλλανδίας. 

Αὐτὸς ὁ μαῦρος τόπος

Θὰ πρασινίσει κάποτε.

Τὸ σιδερένιο χέρι τοῦ Γκὲτς θ᾿ ἀναποδογυρίσει τ᾿ ἁμάξια

Θὰ τὰ φορτώσει θημωνιὲς ἀπὸ κριθάρι καὶ σίκαλη

Καὶ μὲς στοὺς σκοτεινοὺς δρυμοὺς μὲ τὶς νεκρὲς ἀγάπες

Ἐκεῖ ποὺ πέτρωσε ὁ καιρὸς ἕνα παρθένο φύλλο 

Στὰ στήθια ποὺ σιγότρεμε μιά δακρυσμένη τριανταφυλλιὰ

Θὰ λάμπει ἕνα ἄστρο σιωπηλὸ σὰν ἀνοιξιάτικη μαργαρίτα.

Μὰ σὺ θὰ μένεις ἀκίνητος

Μὲ τοῦ Ἀκρίτα τ᾿ ἄλογο καὶ τὸ κοντάρι τ᾿ Ἅη-Γιωργιοῦ θὰ ταξιδεύεις στὰ χρόνια

Ἕνας ἀνήσυχος κυνηγὸς ἀπ᾿ τὴ γενιὰ τῶν ἡρῴων

Μ᾿ αὐτὲς τὶς σκοτεινὲς μορφὲς ποὺ θὰ σὲ παραστέκουν αἰώνια

Ὥσπου μιὰ μέρα νὰ σβηστεῖς καὶ σὺ παντοτεινὰ μαζί τους

Ὥσπου νὰ γίνεις πάλι μιὰ φωτιὰ μὲς στὴ μεγάλη Τύχη ποὺ σὲ γέννησε

Ὥσπου καὶ πάλι στὶς σπηλιὲς τῶν ποταμιῶν ν᾿ ἀντηχήσουν

Βαριὰ σφυριὰ τῆς ὑπομονῆς

Ὄχι γιὰ δαχτυλίδια καὶ σπαθιὰ

Ἀλλὰ γιὰ κλαδευτήρια κι ἀλέτρια.

.