Κολασμένος, Χάρε, κάψε όσο θες την ψυχή μου, ο καπνός της θα σε γεμίσει μπόχα και οξέα, τα θαύματά της τα έδωσε στη γη όσο ζούσα με τη φορεσιά του κορμιού της. Γιατί εμείς εδώ που κοχλάζουμε, είμαστε το άγριο συνάφι της γης των κολασμένων, ήρωες, τρομοκράτες, επαναστάτες, θεμελιωτές αξιών και παραβάτες, ατίθασοι αναβάτες των πιο παλαβών φρενιασμένων αλόγων που τη βαρέλα γη μια, πελώρια αργοκίνητη νωθρή βαρέλα σέρνουν και μέσα της ο κόσμος ανακατωμένος τόσο λες κι είναι ακίνητος. Εμείς πατήσαμε στα σανίδια της, τσακίσαμε τη ραχοκοκαλιά της ,δώσαμε από τον κολασμένο, κυνηγημένο από την τάξη εαυτό μας, ιστορία και λιγάκι μετακινήσαμε τούτη την τεμπέλικη βαρέλα του πελώριου κόσμου που πάντοτε αργούσε να συνέλθει και να τρέξει προς τα μπρος καραδοκώντας εμάς τους πυρφόρους αμαξηλάτες, τους αλιγάτορες καιρούς, τους ηρωικούς καημούς, τους επικίνδυνους και θαρρετούς που από φωτιά σε φωτιά πηγαίναμε με τη θέλησή μας. Και μας λοιδόρησαν, μας λυντσάρισαν για τούτη την απέλπιδα έξοδο μας απ’ τη νωχέλεια και απραξία, Όμως εμείς ,αν και κρεμασμένοι ή σε ντουβάρια εκτελεσμένοι όπου ράγισαν οι ασβέστες μην αντέχοντας το τόσο πολύ αίμα μας, ορθώσαμε Θεούς, ξαναστηλώσαμε φραγμούς, ψηλώσαμε συνειδήσεις, κτίσαμε την ιστορία της φρενήρους μέθης, σπρώξαμε τον πλανήτη να πάρει στροφές ο νους του και καταφέραμε στα καρβουντισμένα μπράτσα μας να τον σηκώσουμε ψηλά, ίδια όπως παλιά να περηφανεύεται τον ήλιο κοιτάζοντας χωρίς ντροπή στα μάτια. Εμείς ,Χάρε, της γης οι κολασμένοι κι οι κλέφτες κι άρπαγες της ησυχίας, με ουρλιαχτά ως τα σύμπαντα δυνατά, καιγόμαστε για τις αλήθειες μας στη πυρά και μείναμε για το ανυπόταχτο τομάρι μας και τις ενέργειες της ανεξίτηλα σημάδια μνήμης και σημεία αναφοράς για σμήνη γενεών στο μέλλον ως παρακαταθήκες μιας γενναίας γενιάς ανθρώπων που ο Μέγας οφθαλμός θυσιάζει για να σώνεται ο πλούτος του και πάντα να οργιάζει.
’Τορνές’’ Μυθιστόρημα ,(απόσπασμα) Σταύρος Λαγκαδιανός [ανέκδοτο]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου