Και ήταν όλα σιωπηλά, γιατί τα'σκιαζε η φοβέρα...
Καρναβάλια δεν είχαμε φέτος, αλλά από μασκοφόρους δεν έχουμε παράπονο. Ορσονγουελισμός με δόσεις κακού χιούμορ, κάποιος μας κάνει πλάκα και το σιγουρέψαμε σχεδόν ότι το 2020 δεν είναι η χρονιά μας! Αν δε μας ξεκάνει ο ιός, θα πάμε από κατάθλιψη, φόβο και τρομοκρατία. Και να δεις που κάποτε πιστέψαμε -αθώοι και ανυποψίαστοι- ότι μόνο ο έρωτας μπορεί να μας κάψει το μυαλό.
Κι όμως έχουμε επιζήσει από πολύ χειρότερους "ιούς" από τον covid-19. Ο καθένας μας ξέρει τους δικούς του.
Πάντα υπάρχουν και χειρότερα, αλλά πάντα γίνεται και καλύτερα! Δεν ξέρω αν μας αξίζει, αλλά μπορεί και να τα καταφέρουμε, χωρίς να είμαστε κατ’ανάγκη υπερήρωες. Με ψυχραιμία και μυαλά μέσα στο κεφάλι. Και με ανθρωπιά και καλοσύνη, όπως τα παιδιά. Έχουμε ξεχάσει πώς είναι να ακούς μια καλή κουβέντα, πονάς, κρυώνεις, φοβάσαι; Ένα “ευχαριστώ”,ένα χαμόγελο χωρίς να περιμένεις τίποτα από τον άλλον. Κι έναν άνθρωπο να κάνεις χαρούμενο, είναι πλούτος που επιστρέφει σε σένα. Κανονικά η καλοσύνη και η ανθρωπιά θα έπρεπε να είναι μάθημα σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες!
Ζούμε σε καταιγίδα, σε πανικό και είμαστε παραζαλισμένοι, μα συνεχίζουμε και μετά την καταιγίδα, που δεν έρχεται πάντα να καταστρέψει, αλλά πολύ συχνά για να καθαρίσει το μονοπάτι μας από τα σκουπίδια. Τα χελιδόνια πάντα έρχονται την άνοιξη, μα κάποιος πρέπει να φροντίσει να ξαναβρούν τη φωλιά τους, σε κάποιο παλιό σπίτι ή στο μπαλκόνι της καρδιάς μας.
Όλα για μας τους ανθρώπους είναι, έλεγε η γιαγιά μου και τώρα ξέρω καλά τι ήθελε να πει. Είμαστε φθαρτοί, μόνοι, φοβισμένοι και αδύναμοι. Δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει και τρέμουμε όχι για μας, αλλά για τους αγαπημένους μας. Σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας και όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, τα ακούει ο Θεός και γελά. Τι θα έχουμε να θυμόμαστε και να συζητάμε στα γεράματά μας εξάλλου;
Μένουμε σπίτι και μοιραζόμαστε τους φόβους μας. Μαζί είναι καλύτερα και φόβος που μοιράζεται πάντα περνά πιο εύκολα. Μένουμε σπίτι, αλλά πάνω από όλα και για πείσμα και κοντράρισμα στα ζόρια, μένουμε άνθρωποι.
Μου λείπει να είμαι ανέμελη, να κάθομαι στη θάλασσα και να μη σκέφτομαι ηδονές με δόσεις και πιστωτικές. Μακάρι να βγούμε σώοι, αν το αξίζουμε...Θέλει λίγο συμμάζεμα η φάση, για να μη χάσουμε το μυαλό μας.
Διάλογος με φίλο μου πριν λίγες μέρες:
Εκείνος: Ζωή, μεταξύ μας, δεν είμαι πολύ έξυπνος, το μυαλό μου...να, σκορπίζεται, δεν είμαι χαζός, αλλά...
Εγώ: Κι εγώ, μεταξύ μας,αυτό ε;...Δεν είμαι κι εγώ το πρώτο μυαλό!..Τι πειράζει; Ας είναι όλοι οι άλλοι, εκτός από εμάς!
Εκείνος: Άρα, το δυνατό σημείο σε εμάς δεν είναι το μυαλό, αλλά η καρδιά μας, ε;
Εγώ: Ναι,η καρδιά μας είναι, αλλά να ξέρεις ότι πολλοί έχουν υπερεκτιμηθεί, γιατί χρησιμοποιήθηκε λάθος μονάδα μέτρησης.
Έρχεται τελικά μια μέρα που σου τελειώνουν τα προσχήματα, σκέφτηκα φεύγοντας. Έρωτες στα χρόνια του κορονοϊού και η πραγματικότητα είναι ανυπόφορη από ένα δείκτη νοημοσύνης και πάνω!Ζ.Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου