Σάββατο 29 Φεβρουαρίου 2020

ΧΡΙΣΤΙΝΑ - ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΜΑΝΩΛΕΑ (Αριάδνη Πορφυρίου ) "ΠΟΙΗΤΕΣ"


Πίσω απ τον διπλό καθρέφτη
Θολές πήλινες φιγούρες (μαζί κι η δική σου)
Κάνουν τα ποτάμια να ξεχειλίζουν φως
Την έρημο ν αγκαλιάζει το σκότος της
Τα ηφαίστεια να σκορπούν φονική λάβα
Στο είναι μου.
Χθες φάνηκε η αίολη σκιά
Στο μαύρο της αβύσσου γαντζωμένη
Στίχοι στα χέρια της, κοφτεροί κι υγροί
Και ένα ροδοπέταλο για καρδιά.
Δεν τρόμαξε το βλέμμα σου, αφού ήξερε
Το δίκιο του Βλαδίμηρου
Για τα φλεγόμενα χέρια των κομητών
Και την ψυχή
Που θα ’θελε να φλέγεται για μία…
Δάκρια να ναι αυτά; Κλαίνε οι ποιητές
Στο λιόγερμα της επανάστασης;
Ή στο ξημέρωμα της ελπίδας;
Χρόνια θα επιστρέφουμε με χαίνουσες πληγές
Και το μισό χαμόγελο του αγώνα.
Το γέλιο ολόκληρο θ αργήσει ν αντηχήσει
Μαχαίρι αυτή η γνώση, μα γλυκό
Σαν άγγιγμα ή δάκρυ.
Μόνο ο ορίζοντας θα μείνει από τον έρωτα
Όσον προλάβαμε…
Κι ίσως το ατσάλι της ματιάς μας!

Αριάδνη Πορφυρίου (ανέκδοτο)








ΡΕΝΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ "ΤΟ ΤΕΡΜΑ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ"

Artwork: Vladimir  Mukhin  1971 

Μπήκα στο τραίνο της φυγής
Προορισμός μου
Το τέρμα της πλάνης

Άφησα πίσω μου
Πυκνά τσαμπιά γλυσίνας
Στον ανθόκηπο

Ψήγματα ήλιου πάνω στις πλάτες
Μιας πεταλούδας

Θλίψη πολλή
Απόρροια μιας απάτης

Το καροτσάκι του μωρού μας
Στη βεράντα

Βιάστηκα να πανηγυρίσω
Μια ‘’αιματοβαμμένη’’ νίκη

Πύρρεια νίκη
Μάταια

Αφήνει σκιές η ζωή
Στις αναμνήσεις των άλλων

Η λήθη φοβάμαι σε λίγο
Θα γίνει απόλυτη
------------------------------------
Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη
(ανέκδοτο 2014)



O πίνακας είναι από https://www.tuttartpitturasculturapoesiamusica.com/









Γκράχαμ Μπελ ( 3 Μαρτίου 1847 – 2 Αυγούστου 1922)

Ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ  μιλάει από το τηλέφωνο

Ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ(Alexander Graham Bell, 3 Μαρτίου 1847 – 2 Αυγούστου 1922) ήταν διαπρεπής Σκωτσέζος επιστήμονας, εφευρέτης και μηχανικός, ο οποίος θεωρείται ως εφευρέτης του πρώτου πρακτικού τηλεφώνου.

Γεννήθηκε στο Εδιμβούργο της Σκωτίας και ο πατέρας του ήταν ο Αλεξάντερ Μέλβιλ Μπελ, γνωστός ρήτορας με 200 εκδόσεις βιβλίων για τη βελτίωση της παιδείας των κωφαλάλων. Ο νεαρός τότε Μπελ και τα δύο του αδέλφια εκπαιδεύτηκαν από τον πατέρα τους για να συνεχίσουν το έργο του.

Ο Αλεξάντερ Γκράχαμ παρακολούθησε μαθήματα στο βασιλικό γυμνάσιο του Εδιμβούργου και στη συνέχεια σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και στο πανεπιστημιακό κολέγιο του Λονδίνου. Στα πρώτα χρόνια της καριέρας του δίδασκε στη σχολή Σκίνερς στην κομητεία Μόρεϊ, ασκώντας τους μαθητές στη μουσική και στην σωστή έκφραση στο λόγο. Παράλληλα σπούδασε ακουστική και ξεκίνησε την επαγγελματική του δραστηριότητα σαν δάσκαλος και επιστήμονας.

Μετάβαση στον Καναδά, έρευνες, κώδικας κωφαλάλων

Το 1868 δούλευε δίπλα στον πατέρα του στο Λονδίνο έχοντας καθήκοντα επιμελητή στο πανεπιστήμιο, αλλά ο θάνατος των αδελφών του από φυματίωση κλόνισε την υγεία του και μαζί με τους γονείς του έφυγαν για την Αμερική και εγκαταστάθηκαν στο Μπράντφορντ του Οντάριο.

Δίδαξε στο πανεπιστήμιο της Βοστόνης σε θεματολογία σχετικά με τη διδασκαλία της ομιλίας των κωφαλάλων, δημιουργώντας τον κώδικα ομιλίας τους με κινήσεις των χεριών, των χειλιών και της γλώσσας. Το 1872 άνοιξε δική του σχολή όπου εκπαίδευε καθηγητές για κωφάλαλους, εκδίδοντας παράλληλα σύγγραμμα με τίτλο «Πρωτοπόρος στην ομιλία μέσω της όρασης».

Ο Μπελ έδωσε γνώσεις και έμπνευση σε ένα νεαρό επιστήμονα, κατασκευαστή μοντέλων μηχανών, τον Τόμας Γουάτσον, να πειραματιστεί στην κατασκευή μιας διάταξης που θα κατάφερνε να μεταδίδει ήχο με τη βοήθεια του ηλεκτρισμού. Οι επιστημονικές έρευνες του Μπελ σχετικά με τους κωφάλαλους εντυπωσίασαν αρκετούς και έτσι κάποιοι γονείς κωφαλάλων παιδιών αποφάσισαν να χρηματοδοτήσουν το έργο του.

Τηλέγραφος, τηλέφωνο

Τον Απρίλιο του 1903 ο Μπελ ανακάλυψε τον πολλαπλό τηλέγραφο ενώ τις πρώτες του σημειώσεις σχετικά με το τηλέφωνο τις έγραψε τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου και ένα μήνα αργότερα ξεκίνησε να γράφει σχετικά με τις προδιαγραφές του. Στις 7 Μαρτίου του 1876 το Γραφείο Ευρεσιτεχνίας των Η.Π.Α έδωσε στον Μπελ το σχετικό δίπλωμα που κατοχύρωνε τη συσκευή που μεταδίδει τον ήχο και τη φωνή τηλεγραφικώς.

Η συσκευή που χρησιμοποιήθηκε περιελάμβανε μια ελαστική μεμβράνη από σίδηρο, που βρισκόταν μπροστά από ένα σιδηρομαγνητικό πυρήνα, περιτυλιγμένο με μονωμένο αγωγό. Μια γραμμή από δυο καλώδια συνέδεε τη συσκευή αυτή με μια άλλη παρόμοια. Στη συσκευή του Μπελ η φωνή έπεφτε πάνω στη μεμβράνη και την έκανε να πάλλεται. Αυτό τον καθιέρωσε σαν τον πρώτο που εφάρμοσε τις κυματοειδείς μορφές των ηλεκτρικών ρευμάτων.

Ακολούθησαν δικαστικές αγωγές που έθεταν σε αμφισβήτηση την εφεύρεση του Μπελ αλλά ο ίδιος έμεινε ανένδοτος και υποστήριζε με πάθος την ανακάλυψη του.

Άλλες εφευρέσεις, η καταξίωση, το τέλος

Το 1877 νυμφεύθηκε την κωφάλαλη πρώην μαθήτριά του Μέιμπελ Χιούμπαρντ. Οι έρευνες και οι ανακαλύψεις για τον Μπελ δεν σταμάτησαν στο τηλέφωνο. Συνέχισε τα πειράματά του σχετικά με τη μετάδοση του ήχου και έφτασε στην ανακάλυψη ενός ήχου που παράγεται με τη χρήση μίας φωτεινής δέσμης. Την εφεύρεση αυτή την ονόμασε φωτόφωνο.

Το 1880 το έργο του και οι εφευρέσεις του γίνονται γνωστές στην Ευρώπη και η Γαλλία τον τιμά με το ειδικό βραβείο Βόλτα και μεγάλη οικονομική ενίσχυση. Την ίδια χρονιά προσέγγισε το πρόβλημα της εγγραφής του ήχου με την ανακάλυψη του γραμμόφωνου. Χρησιμοποίησε δίσκους από κερί και χαρακτηριστικά στελέχη με ελεγχόμενη ταχύτητα, κατορθώνοντας να γράψει στους δίσκους αυτούς κάποιους ήχους και να τους αναπαράγει.

Με τα κέρδη που έβγαλε από τις εφευρέσεις του κατάφερε να χρηματοδοτήσει το γραφείο ερευνών Βόλτα και την Αμερικάνικη εταιρεία για τη διδασκαλία και ομιλία των κωφαλάλων.

Το 1898 διαδεχόμενος τον πεθερό του σαν πρόεδρος της Εθνικής Γεωγραφικής Εταιρείας, προώθησε πρόγραμμα σχετικό με την καταγραφή του τρόπου ζωής των κατοίκων των άγνωστων και μακρινών πολιτισμών της γης.

Στη συνέχεια ίδρυσε εταιρεία αεροπορικών πειραμάτων με τη συμμετοχή της συζύγου του, πειραματιζόμενος και ο ίδιος για τη δυνατότητα πτήσης του ανθρώπου. Κατασκεύασε 2 τεράστιους χαρταετούς και κατάφερε να σηκώσει από τη γη έναν άνθρωπο.

Αργότερα ασχολήθηκε και με άλλα ερευνητικά θέματα όπως σχετικά με την ακτινοβολία του ήλιου, την ανίχνευση διαφόρων ήχων και κατασκεύασε το 1919 ένα θαλάσσιο σκάφος με πτερύγια (υδροπτέρυγο) καταφέρνοντας να το κινήσει, τοποθετώντας 2 τεράστιες μηχανές μεγάλης ισχύος, με την πρωτοφανή ταχύτητα για την εποχή των 70 μιλίων την ώρα.

Παρότι ο Μπελ σε όλη του τη ζωή ασχολήθηκε με την ομιλία και τα προβλήματα των κωφαλάλων, ήταν πολύ ανήσυχος και ποτέ δεν σταμάτησε να ερευνά, να εφευρίσκει και να προβληματίζεται. Οι έρευνες του πάντα επικεντρώνονταν στις βασικές αρχές και τις ιδέες παρά στις εφαρμογές. Χειρόγραφα και εκατοντάδες σημειώσεις που βρέθηκαν μετά το θάνατο του αποκαλύπτουν ένα πλήθος παρατηρήσεων γραμμένων στα περιθώρια, πολλές από τις οποίες είναι άξιες μελέτης ακόμα και σήμερα.

Πέθανε στις 2 Αυγούστου του 1922 στο Κέιπ Μπρίτον Άιλαντ, στη Νέα Σκωτία του Καναδά.






Λουί-Μισέλ βαν Λου (2 Μαρτίου 1707 - 20 Μαρτίου 1771)

Ο Λουί-Μισέλ βαν Λου ζωγραφίζει την προσωπογραφία του πατέρα του Ζαν Μπατίστ βαν Λου, 1762, Ανάκτορο των Βερσαλλιών

Ο Λουί-Μισέλ βαν Λου (Louis-Michel van Loo, Τουλόν, 2 Μαρτίου 1707 - Παρίσι, 20 Μαρτίου 1771) ήταν Γάλλος ζωγράφος.

Καταγόμενος από τη δυναστεία των βαν Λου, η οποία εγκαταστάθηκε στη Γαλλία τον 17ο αιώνα, ο Λουί-Μισέλ βαν Λου σπούδασε υπό την καθοδήγηση του πατέρα του, ζωγράφου Ζαν-Μπατίστ βαν Λου, στο Τορίνο και τη Ρώμη. Κέρδισε το βραβείο της Βασιλικής Ακαδημίας Ζωγραφικής και Γλυπτικής στο Παρίσι το 1725. Έζησε στη Ρώμη από το 1727 ως το 1732 μαζί με το θείο του, το ζωγράφο Σαρλ Αντρέ βαν Λου.

Το 1736, έγινε επίσημος ζωγράφος της αυλής του Φιλίππου Ε΄ της Ισπανίας, στη Μαδρίτη. Ήταν ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη της Ακαδημίας της Μαδρίτης το 1752. Επέστρεψε στη Γαλλία το 1753 και φιλοτέχνησε πολλά πορτρέτα του Λουδοβίκου ΙΕ΄. Το 1765, διαδέχθηκε το θείο του, Σαρλ-Αντρέ, ως διευθυντής της Βασιλικής Σχολής Προστατευόμενων μαθητών.

Ήταν αδερφός των ζωγράφων Φρανσουά βαν Λου και Σαρλ Αμεντέ Φιλίπ βαν Λου.

Ντενί Ντιντερό, 1767, Παρίσι, Μουσείο του Λούβρου

Λουδοβίκος ΙΕ΄, Ανάκτορο των Βερσαλλιών

The Family of Philip V


Princess Ekaterina Dmitrievna Golitsyna

Portrait of Nicolas Beaujon 

Louise Élisabeth of France, wife of l'infant Philippe

 The Comte de Maurepas wearing the sash of the Order of the Holy Spirit

Portrait of Michel-Étienne Turgot 

The Infanta Maria Teresa Rafaela of Spain, future Dauphine of France

 L'auteur avec sa sœur, travaillant au portrait de son père, 1763

Diana In A Landscape

Thalia, Muse der Komödie

Philipp V. von Spanien und Isabella Farnese, 1743, Museo del Prado

María Bárbara of Portugal

Louis XV


Der Marquis de Marigny und seine Frau (1769)


https://wikipedia.org/







DESERT NEAR THE END – “Throne of Martyrdom” από το άλμπουμ “Of fire and stars”.



Οι Desert Near The End είναι μια Power/Thrash μπάντα από την Αθήνα. 
Με έτος ίδρυσης το 2009 μπήκαν ενεργά στην σκηνή το 2011.
Έχουν συνεχή συναυλιακή παρουσία με εμφανίσεις σε όλη την Ελλάδα, είτε μόνοι τους είτε ανοίγοντας για ξένα σχήματα (Primordial, Wolfheart, Flotsam & Jetsam, The Agonist, Metal Church) αλλά και στο εξωτερικό.
Τον Μάρτιο του 2019 κυκλοφόρησε το τέταρτο άλμπουμ τους με τίτλο "Of Fire and Stars" το οποίο δεν λειτουργεί πλέον σαν γέφυρα μεταξύ των επιρροών τους αλλά σαν η ολοκλήρωση της αναζήτησης του προσωπικού τους ήχου.

Στο άλμπουμ συμπεριλαμβάνεται και το τραγούδι “Throne of Martyrdom”. 
Δείτε το official animated video του τραγουδιού εδώ



Official links

















ΑΡΕΤΗ ΓΟΥΡΓΙΩΤΟΥ "ΑΛΩΣΗ"

Dance of the wind and stormy by Thomas Blackshear

Γιατί κλαις;
Στο είχα πει, ποτέ μην αγαπήσεις άνεμο.
Τσιγγάνος είναι και αγύρτης,
Τώρα τα δάκρυα ανωφέλευτα.

Μα δεν τόνοιωσα.
Πρίμο τ' αγέρι ήταν, το πανί κατάγερο
και το δοιάκι από βουνίσια φλαμουριά.
Ως σειρήνα άδουσα επέδραμε
και το βουλοκέρι άφαντο.
Άπνους αφέθηκα στον γητευτή αυλό του
και τους πλάνους ψιθυρισμούς.
Αλώθηκα!
Κι εκείνος, κουρσευτής, ένα με την αλισάχνη
έγινε κι εχάθη.

Μην μου φεύγεις, Άνεμε.
Δεν θα 'χω πού να ακουμπήσω την καρδιά μου!

Αρετή Γουργιώτου
ΦΥΚΟΕΣΣΑ

Γ' ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ
29 ΦΛΕΒΆΡΗ 2020
Κατοχυρωμένο








ΠΟΙΗΤΙΚΟΙ ΔΡΟΜΟΙ - Ένα αφιέρωμα στους Μεσσήνιους Ποιητές


Ανοιχτή πρόσκληση συνεργασίας όλων των επιχειρήσεων του Εμπορικού και Ιστορικού Κέντρου της Καλαμάτας, αλλά και φορέων, συλλόγων και ομάδων, για τη δράση «ΠΟΙΗΤΙΚΟΙ ΔΡΟΜΟΙ» που πρόκειται να υλοποιηθεί από την επιχείρηση Kalliergon, με ημερομηνία έναρξης το Σάββατο 21η Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Η πρόσκληση αυτή αφορά σε μια δράση ευρείας κλίμακας και θα λαμβάνει χώρα στο Εμπορικό και Ιστορικό Κέντρο της Καλαμάτας, με κεντρικό άξονα την ποίηση των Μεσσήνιων ποιητών. 

Ο τίτλος είναι διττός. Ως έννοια, είναι οι δρόμοι της τέχνης της ποίησης, όπως αυτοί μας αποκαλύπτονται μέσα από την πένα των ποιητών μας. Ως κυριολεξία, είναι οι δρόμοι της πόλης με τα εμπορικά καταστήματα που θα φιλοξενούν την ποίηση στις βιτρίνες τους ή στο εσωτερικό των καταστημάτων τους και όχι μόνο! Ποίηση παντού! Ποίηση στις πλατείες, στις γειτονιές, στα πάρκα…! Η πόλη της Καλαμάτας θα γιορτάζει την άνοιξη με τον πιο ποιητικό τρόπο. Τα στιχάκια θα «τρυπώνουν» με έναν πρωτότυπο τρόπο στην καθημερινότητα των κατοίκων. Η τέχνη της ποίησης για 40 περίπου μέρες θα σε καλεί να την ανακαλύψεις γύρω σου, αλλά και μέσα σου.

Τέχνη & επιχειρηματικότητα θα διανύουν μαζί δρόμους συνεργασίας και αλληλοπροσφοράς, εμπνέοντας και καλλιεργώντας μέσα από την ποίηση το πνεύμα και την ψυχή. Με τρόπο πρωτότυπο θα την εντάσσει ή καλύτερα θα την «επιβάλλει» στην καθημερινότητα του κάθε πολίτη, αλλά και του επισκέπτη της πόλης το διάστημα εκείνο. 

Μέσα από αυτή τη συμπόρευση, η επιχείρηση Kalliergon ευελπιστεί να αναπτύξει διαύλους διαλόγου και διάδρασης των επιχειρήσεων με το ευρύ κοινό, τοποθετώντας την τέχνη της ποίησης σε μια προσιτή, άμεση βάση επικοινωνίας, όπου ο καταναλωτής γίνεται αναγνώστης και ο αναγνώστης καταναλωτής.

Με τον τρόπο αυτό, η επιχειρηματική κοινότητα εμφανίζει ένα διαφορετικό έως τώρα προφίλ, όπου μέσα από την εξωστρέφεια και την ομαδικότητα στηρίζει και προωθεί την τέχνη και τον πολιτισμό στην πόλη που δραστηριοποιείται. 
Η αύξηση της κίνησης στα εμπορικά καταστήματα, η τόνωση της αγοραστικής κίνησης σε μια ουδέτερη περίοδο (εκτός των ημερών της γιορτής του Πάσχα και της Πρωτομαγιάς που εμπεριέχονται στη διάρκεια της δράσης), η προσέλκυση εν δυνάμει πελατών και από άλλες πόλεις, η αύξηση του θεματικού τουρισμού («Καλαμάτα, η πόλη της ποίησης») -μιας ευελπιστούμε η δράση αυτή να γίνει θεσμός- είναι επίσης, κάποια από τα οφέλη των επιχειρήσεων στις δυσμενείς συνθήκες που εκ των πραγμάτων βιώνουν καθημερινά.

Η δράση αυτή θα πλαισιώνεται κατά διαστήματα με παράλληλες εκδηλώσεις που θα αφορούν στο δίπτυχο «τέχνη & επιχειρηματικότητα». 

Ιδέες-προτάσεις ως προς τον τρόπο έκθεσης των ποιημάτων:
• Ποιήματα αναρτημένα σε βιτρίνες, μεγέθους Α3 
• Ποιήματα σε μικρές κάρτες τοποθετημένες «ανεπιτήδευτα» ανάμεσα στα προϊόντα. 
• Ποιήματα σε μικρές κάρτες πάνω στα τραπεζάκια των café-bars.
• Ποιήματα των αείμνηστων ποιητών της Μεσσηνίας σε banners, αναρτημένα στις ειδικές κατασκευές στα κεντρικά σημεία της πόλης.
• Ποιήματα τυπωμένα σε μέγεθος πίνακα ζωγραφικής (πάνω σε μακετόχαρτο), τοποθετημένο σε καβαλέτο.
Ιδέες για παράλληλες δράσεις και συμμετοχές ομάδων, φορέων, συλλόγων κ.λπ.
• Να ακούγονται από ηχεία (εσωτερικά ή και εξωτερικά) όπου είναι δυνατόν, απαγγελίες ποιημάτων. 
• Πρόταση στους τοπικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς της πόλης να εντάξουν το διάστημα εκείνο στο καθημερινό τους πρόγραμμα ένα δεκάλεπτο για ανάγνωση ποιημάτων ή μελοποιημένης ποίησης. 
• Καθορισμός μέρας και ώρας για απαγγελίες ποιημάτων σε πλατείες, πάρκα κ.λπ.
• Συντονισμός ταυτόχρονης ανάγνωσης ποιημάτων σε γειτονιές που θα ήθελαν να συμμετάσχουν κοινοποιώντας τις στιγμές με live μετάδοση.
• Λήψη βίντεο με προσωπικότητες της Καλαμάτας να διαβάζουν ποιήματα σε διαφορετικά σημεία της πόλης ο καθένας. Προτείνονται τα πιο χαρακτηριστικά -ιστορικά μέρη με σκοπό το τελικό αποτέλεσμα να αναρτηθεί στο διαδίκτυο για την τουριστική προβολή της πόλης. 
• Παρότρυνση να εμπνευστούν και να γράψουν ποιήματα όσοι το επιθυμούν το διάστημα εκείνο, να τεθούν υπόψη μιας επιτροπής αξιολόγησης, να οργανωθεί μια εκδήλωση –σε δεύτερο χρόνο- με σκοπό να ανακαλύψουμε τους νέους εν δυνάμει ποιητές.
• Συμμετοχή των σχολείων σε προγράμματα και παράλληλες δράσεις.
• Γενικότερα, συμμετοχή φορέων και συλλόγων μετά από δήλωσης συμμετοχής σε κάποια παράλληλη δράση που θα προτείνει και που θα σταλεί υπόψη μας, στο e-mail της επιχείρησής μας: kalliergon.culture@gmail.com (γράφοντας ως θέμα: "δήλωση συμμετοχής") 

Την επιμέλεια των ποιημάτων που θα αναρτηθούν, έχει αναλάβει ο φιλόλογος Κωνσταντίνος Κωστέας (https://www.facebook.com/kostas90). 
Ο Κωνσταντίνος Κωστέας είναι Μέλος του Τμήματος Λογοτεχνίας του Πολιτιστικού Σωματείου για την Τέχνη & τη Φύση "ΝΑΡΤΟΥΡΑ" (nARTura), το οποίο στηρίζει τη δράση αυτή. 

Όλο το εγχείρημα θα τεθεί σε ένα λειτουργικό πλαίσιο που θα οριστεί εξαρχής. Εκπρόσωποί μας μπορούν να επιδείξουν και να προτείνουν τρόπους που θα μπορούν να υποστηριχθούν από τους καταστηματάρχες που θα συμμετέχουν στη δράση, αλλά και οι ίδιοι οι καταστηματάρχες θα μπορούν να συνεργαστούν προτείνοντας διάφορους ευφάνταστους τρόπους «φιλοξενίας» των ποιημάτων στους επαγγελματικούς τους χώρους με απαραίτητη, όμως, προϋπόθεση να τηρηθεί ένα καλό αισθητικό αποτέλεσμα.

Η συγκεκριμένη δράση φιλοδοξούμε να γίνει θεσμός, μέσα από τη στήριξη όλων σας! Η πρόταση μπορεί να εμπλουτιστεί μέσα από δικές σας προτάσεις, ώστε να καταστεί η Καλαμάτα το αυτό το διάστημα "πόλη της ποίησης".

Είμαστε στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνιση.
τηλ.: 6946096502
Μείνετε συντονισμένοι. Θα ακολουθούν συνεχείς ενημερώσεις σχετικά με τις συμμετοχές. 

Με χαρά να δεχτούμε οποιαδήποτε ευφάνταση πρόταση για υλοποίηση! Ελάτε να "χτίσουμε" όλοι μαζί ένα ελπιδοφόρο "αύριο", μέσα από την προώθηση της παιδείας και του πολιτισμού!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: H δράση που θα σηματοδοτήσει την έναρξη το Σάββατο, 21 Μαρτίου 2020, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, θα είναι ένα παιχνίδι τύπου κρυμμένου θησαυρού. Ο "θησαυρός" στην περίπτωση αυτή θα είναι κάποιο ποίημα. Το παιχνίδι -για μικρούς και μεγάλους- θα ξεκινήσει στις 10:30 το πρωί σε όλη την περιοχή που θα εκτείνεται η δράση, ώστε να είναι ανοιχτά τα καταστήματα που θα συμμετέχουν. Τα καταστήματα αυτά άλλωστε θα είναι εκείνα που θα κινούν τη διαδικασία του παιχνιδιού! Περισσότερες πληροφορίες για την εναρκτήρια αυτή δράση, προσεχώς.





ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΗΣ "ΙΧΝΟΣ"

Ένας ίχνος ανάσας κούρνιασε στον κόρφο μου, όταν συμφωνήσαμε ότι πρέπει να συναντηθούμε. Τα σημάδια του χρόνου, διαπίστωσα δεν έσβησαν τη γοητεία σου. Όταν διασταυρώθηκαν οι ματιές μας, ένιωσα θύελλες στο πρόσωπο. Εκείνο το βράδυ είχε ο ουρανός ένα ζωηρό φεγγάρι και σκέφτηκα να το κόψω με μια δαγκωνιά να στο προσφέρω. Η φύση μου σε όλους τους μήνες μου ερμηνεύουν ότι πρέπει να σε αναζητώ. Με μια σύντομη σκέψη, διαπίστωσα ότι αν και ανήκουμε στο ίδιο ερωτικό δόγμα χαθήκαμε. Χαθήκαμε με μια θλίψη που χαρακτήριζε, την Συναισθηματική μας Νοημοσύνη. Μέσα σ’ αυτή την άχαρη αναμονή γεννιέται ένα ερώτημα… Συναντηθήκαμε για να χαθούμε οριστικά?.


Η φωτογραφία είναι από http://vanilie.centerblog.net/








Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2020

ΝΙΚΟΣ ΤΑΒΟΥΛΑΡΗΣ "Το ταξίδι"


Ταξίδεψα, στων ρόδινων νεφών το θύσανο, μια ηλιαχτίδα λαμπερή του πόθου!
Της νιότης και απαντοχής μυριόστομο τραγούδι. Του σαλαγάρη τ’ άνεμου φτερό.
Στα πέρατα του κόσμου καβαλάρης, προσμένοντας…
του λουλουδιού την τρυφερή ματιά ν ’αδράξω,
να βρω μιαν άλλη θάλασσα, μακριά από το μουράγιο.

Ναυτάκι εγώ της ερημιάς στο πέλαγος του ήλιου, χάραξα τις αιμάτινες γραμμές των οριζόντων
και τα φτερά μου άπλωσα στ’ ασήμι του ονείρου,
λιωμένο αστερόβροχο στου σύμπαντος τη φτέρνα.
Σαγίτα οριοπλούμιστη, από του κόρφου πέταξα το τρυφηλό απανέμι.
Στους ουρανούς αρμένισε καράβι η ψυχή μου
στην απαλάμη του Θεού, στων κοριτσιών τους πόθους!

Κι ως, μανιασμένος ο βοριάς κεντρούσε το σκαρί μου,
στις αντροφόνες τις κλαγγές, στους γοερούς τους θρήνους,
τόσο αγάλλιαζε η ψυχή στην άγρια ετούτη πάλη
και χαμογέλαε στους αφρούς, στα τρομερά τελώνια.

Και να, που βρέθηκα ξανά, μακριά από τα λιμάνια,
πέρα στο μεσοπέλαγο, στης μάχης την αντάρα.
Σπασμένα έχω τα κουπιά, συντρίμμια τα κατάρτια,
μα μένει ακόμη ζωντανή στα στήθη η ελπίδα.

Γοργά θε να ’ρθει στο βοριά σύντροφος ο σιρόκος
και ο πουνέντες, τρομερός, πιστά ακολουθάει!
Ταχιά ζυγώνει η στιγμή, που θα συναντηθούνε,
τα δυο θεριά, που μάχονται τον κόσμο να κουρσέψουν.
Μα δε με νοιάζει κι αν θα ’ρθουν, όρθιος ακόμη μένω.
Θα ’ναι πανώρια η στιγμή κι ευλογημένη η ώρα !

Ποιος νοιάζεται για τη στεριά κι απάνεμα λιμάνια,
σαν τον καλούν τα πέλαγα μακριά να ταξιδεύει,
με των κυμάτων την ορμή και της ψυχής τους δράκους,
καβάλα σ’ άτι ονειρικό, αιώνια να παλεύει!

Νίκος Ταβουλάρης












ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΣΑΚΑΛΗΣ "Καταστροφή"


Είδα πολλούς
να γράφουν ακατανόητα
κι αυτό το λένε
υψηλή ποίηση
μα εγώ αναρωτιέμαι
αν καταλαβαίνουν και οι ίδιοι
τι γράφουν
πολλοί κονδυλοφόροι
είναι κυριολεκτικά
για δέσιμο
αρνούμαι προσωπικά
να την αναγνωρίσω
ως καλή ποίηση
αφού οι αναγνώστες της
δεν θα την καταλάβουν
τέτοια γραπτά
διώχνουν τον λιγοστό κόσμο
της ποίησης
κι ανοίγουν έτσι το δρόμο
για τους καταστροφείς
της ελληνικής λογοτεχνίας
τα γνωστά χοντρά βιβλία
με τα πλουμιστά εξώφυλλα.



Η φωτογραφία είναι από το https://gr.pinterest.com/



ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ "Κίτρινα φύλλα"


Κοιτάζω.
Κάποιοι, να αποφύγουν προσπαθούν
τις τρύπες, τις παγίδες, τα λασπόνερα.
Περπατώ.
Nα μην ποδοπατήσω προσπαθώ
όλα όσα μοιάζουν με κίτρινα φύλλα δίχως να είναι
τα δάκρυα
τις ελπίδες
τα χαμόγελα
τα φιλιά.
Μαζεύω απ’ τον δρόμο
ό,τι περίσσεψε , πετάχτηκε ή απλώς έπεσε.
Μια αγκαλιά τους αξίζει, έστω η δική μου.

Τώρα όμως,
σαν κίτρινα φύλλα πέφτουν κι οι άνθρωποι,
όλο και περισσότεροι άνθρωποι
κι εγώ, με την ίδια μικρή αγκαλιά,
πώς να χωρέσω όλα τα κίτρινα φύλλα του κόσμου;
Eκτός κι αν….

Σκαρφαλώνω!
Σκαρφαλώνω σ’ εκείνο που μας πλάνεψε Δέντρο,
να ακυρώσω την Πνοή που μας σκόρπισε.
Δίχως ενάντιο άνεμο πια,
όλα τα φύλλα θα επιστρέψουν Εκεί
και τότε, ας παρακαλέσουν για μένα,
που, ακόμη εδώ, με το Δέντρο παλεύω.

Χρήστος Παπουτσής «ΤΟ ΑΣΥΓΚΙΝΗΤΟ ΠΟΤΑΜΙ» Εκδ. Δρόμων, 2018



Φωτογραφία :Tree With Yellow Leaves wood print by Sonia Martin Fotografias
Από https://fineartamerica.com/







ΆΘΩΣ ΧΑΤΖΗΜΑΤΘΑΙΟΥ - ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ "ΈΚΡΗΞΗ ΚΑΡΔΙΑΣ "


i.ΕΚΡΗΞΗ ΚΑΡΔΙΑΣ

Σου χάρισα την καρδιά μου
ανθισμένο τριαντάφυλλο
κι εσύ τη φόρτωσες αγκάθια
σου πρόσφερα το σώμα μου
να σεργιανίσεις τους πόθους σου
στην ανθισμένη ακτή του
να βγεις απ’ την αχανή έρημό σου
που έκλεβε τα χαμογέλα των ονείρων
και εσύ το πότισες το δηλητήριο της φθοράς
τα λευκά κρίνα της νιότης
που φύτρωναν στις θηλές του γυμνού ορίζοντα
στο ρόδισμα της ανατολής
άφηναν το αποτύπωμά τους
σε μια ηλιαχτίδα που κυλούσε
στο στραγγισμένο ποτάμι του έρωτα
σαν αποδημητικά πουλιά
άνοιξαν τις φτερούγες στο ματωμένο ουρανό
και χάθηκαν πίσω απ’ το απαίσιο γέλιο της προδοσίας
που στράγγιξε το αίμα απ’ τα χείλη της ζωής.



ii.ΜΕΛΩΔΙΑ ΟΝΕΙΡΩΝ Αν ο Αίολος δαμάσει τα πνεύματα των ανέμων και τα σύννεφα που σκεπάζουν τον ουρανό των ονείρων φορέσουν το μανδύα της υποταγής το φεγγάρι θα βάλει την ασημένια φορεσιά του θα κρεμάσει στο λαιμό του τη λύρα και γλιστρώντας στο μπαλκόνι σου θα ξεκλειδώσει τις ψυχές των ονείρων ανάβοντας τον πυρσό του έρωτα σε μελωδίες που θα φτάνουν ως την ψυχή κι η σκοτεινή πλευρά της θα πλημμυρίζει φωτισμένα χαμογέλα οι αραχνιασμένοι τοίχοι θα πάρουν χρώμα απ’ το βελούδο των άστρων που θα ξυπνήσουν απ’ τη χειμερία νάρκη και θα βγουν ξανά στον ουρανό της γι’ αυτό σήκωσε το κεφάλι και κάνε μια ευχή στο πρώτο αστέρι που θα καρφώσει το χαμόγελο του στο ανεξερεύνητο βλέμμα σου.  

iii.ΥΠΟΤΑΓΗ

Να τον ήλιο
στο πρόσωπο τ' ουρανού
γλυκοτραγουδά
κι η πεταλούδα
φτερουγίζει χαρούμενη
στ' ανθισμένο γιασεμί
ένα σύννεφο
που έκλεβε τη χαρά τους
μαζεύει τα κομμάτια του
σπίθες φόβου
πετάγονται απ’ τα μάτια του
καθώς γλιστράει
στο υπόγειο του καταφύγιο
υποταγμένο στη γροθιά του ανέμου
που δεν άντεξε
την ψυχοφθόρα παρουσία του
πίσω του κυλάει σαν ποτάμι
το απέραντο γαλάζιο
σα φωτοστέφανο οι χρυσές ηλιαχτίδες
ντύνουν τη θλίψη τ’ ουρανού
στο αιώνιο φως.


iv.ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗ ΠΟΛΗ

Η πόλη φόρεσε το μαύρο παλτό της
στους ερήμους δρόμους σεργιανίζουν μονάχα φαντάσματα
στους αραχνιασμένους τοίχους
ξεθωριασμένα συνθήματα
παίρνουν στο κατόπι το χρόνο
αναζητώντας μέσα στις στάχτες της ερήμωσης
μια πινελιά απ’ το πράσινο
που αφάνισε του Ιούδα το ματωμένο φιλί
Το χθες θυμίζουν μόνο οι κραυγές στους τοίχους
που ορθώνουν το μπόι μπροστά στις πληγές
που ξυπόλητες ανιχνεύουν στη σκορπισμένη τέφρα
το χαμένο ήλιο που φυλάκισαν τα αιωνία νέφη
σε μια ασπρόμαυρη πόλη
μπερδεύονται οι σκέψεις των ανθρώπων
καθηλωμένες σε αναπηρικό καρότσι
με θέα μια αδιάκοπη έρημο
αλέθουν στις μυλόπετρες της απόγνωσης
κάθε αισιόδοξη αναλαμπή
κτίζοντας πεισματικά λαβύρινθους
και εγκλωβίζονται εκούσια
στους σκοτεινούς τους διαδρόμους.




Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2020

ΑΝΤΩΝΗΣ ΨΑΡΡΟΣ "ΑΤΙΤΛΟ"

Warszawskie Spacery photo

Φτάνει
μια τόση δα μικρή στιγμή
όπου μια λέξη στην σιωπή
σκάει σαν κύμα
Χείλια στεγνά σε έρημο πικρή
αν τα δροσίσει το φιλί
άλικα ανθίζουν το πρωί
σα ρόδου φύλλα







Άντολφ Βέλφλι (29 Φεβρουαρίου 1864 - 6 Νοεμβρίου 1930) , Ελβετός καλλιτέχνης, ζωγράφος και συγγραφέας.

Adolf Wölfli, Skt. Adolf-Thron,-Flühe-Blume, μολύβι σε χαρτί, 1917. Έργο της πρώιμης περιόδου που ανήκει στις αυτοτελείς συνθέσεις του Βέλφλι (Brotkunst).

Ο Άντολφ Βέλφλι (Adolf Wölfli, 29 Φεβρουαρίου 1864 - 6 Νοεμβρίου 1930) ήταν αυτοδίδακτος Ελβετός καλλιτέχνης, ζωγράφος και συγγραφέας, εξέχουσα μορφή της αποκαλούμενης τέχνης του περιθωρίου. Διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια και έζησε το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του έγκλειστος στην ψυχιατρική κλινική του Βαλντάου στη Βέρνη, μέσα στην οποία ξεκίνησε η ενασχόλησή του με την τέχνη.

Είναι δημιουργός ενός μεγάλης έκτασης και εξαιρετικά σύνθετου έργου που είναι δύσκολο να κατηγοριοποιηθεί. Επιμελώς αριθμημένα, χρονολογημένα και οργανωμένα σε χειροποίητα βιβλία, η ζωγραφική και τα σχέδιά του συνοδεύονται από εικόνες, κείμενα, αριθμητικούς υπολογισμούς, μουσική σημειογραφία και γεωμετρικά σύμβολα, συνιστώντας συνολικά ένα πολυδιάστατο καλλιτεχνικό έργο αποτελούμενο από περίπου 25.000 σελίδες. Η ζωγραφική του διακρίνεται για την πρωτότυπη και εξόχως ιδιοσυγκρασιακή χρήση του χρώματος, ενώ οι συνθέσεις του διακρίνονται για την λεπτομερή δομή και οργάνωσή τους. Σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφικό, το σύνολο του έργου του πραγματεύεται μια προσωπική μυθολογία, με κέντρο βάρους τη φανταστική δημιουργία του άλτερ έγκο του, Αγίου Άντολφ. Υπό αυτή την οπτική, η τέχνη του Βέλφλι θεωρείται πως εισέρχεται στη σφαίρα των αρχετύπων και διαθέτει μια επίδραση που σχετίζεται περισσότερο με την τέχνη των μάγων, των γιόγκι και των σαμάνων.

Κυρίως μετά τα μέσα του 20ού αιώνα και στα πλαίσια ενός γενικότερου ενδιαφέροντος για την αποκαλούμενη «πρωτόγονη» τέχνη, το έργο του αναγνωρίστηκε διεθνώς, φιλοξενήθηκε σε μουσεία, βιβλιοθήκες και πινακοθήκες ανά τον κόσμο, ασκώντας επίδραση σε σύγχρονους καλλιτέχνες και μουσικούς. Αποτιμώντας το σύνολο του έργου του, θεωρείται επίτευγμα του Βέλφλι το γεγονός πως κατάφερε να συγκεράσει τις δημιουργικές τάσεις και το καλλιτεχνικό του όραμα με τη σχιζοφρένειά του, κληροδοτώντας τελικά ένα ενιαίο καλλιτεχνικό έργο που εκφράζει την ιδιαίτερη ψυχοσύνθεσή του
Ο Βέλφλι γεννήθηκε το 1864 στο Μποβίλ (Bowil) του Έμενταλ, στο καντόνι της Βέρνης και, σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του, ήταν το νεότερο από τα συνολικά επτά παιδιά του Γιάκομπ Βέλφλι (Jacob Wölfli) και της Άννα Φρόιτς (Anna Freuz), εκ των οποίων τα δύο πέθαναν πρόωρα. Τον ίδιο χρόνο η οικογένεια του μετακόμισε στη Βέρνη. Εκεί έζησε με τους γονείς του μέχρι την ηλικία των οκτώ ετών. Ο πατέρας του ήταν τεχνίτης της πέτρας και αλκοολικός που παραμελούσε συστηματικά την οικογένεια και κατέληξε στη φυλακή. Εξαιτίας ασθενείας της μητέρας του, επέστρεψαν το 1872 στην κοινότητα Σανγκνάου του Έμενταλ, όπου εργάστηκαν σε ξεχωριστές φάρμες με αντάλλαγμα φαγητό και διαμονή. Η μητέρα του πέθανε το 1873 και τα επόμενα χρόνια ο Βέλφλι, έχοντας εγκαταλείψει το σχολείο, δούλεψε κάτω από εξαντλητικές συνθήκες ως εργάτης σε διάφορες φάρμες. Παρά την κακομεταχείρισή του από ορισμένες από τις οικογένειες για τις οποίες εργάστηκε, υπήρξε εξαιρετικός μαθητής και ολοκλήρωσε τη βασική εκπαίδευση το 1879. Οι μαρτυρίες των εργοδοτών του και των συνεργατών του εμφανίζουν μεταξύ τους διαφορές, ωστόσο προσφέρουν χαρακτηριστικές πληροφορίες για την προσωπικότητα του Βέλφλι. Ένας συνάδελφός του τον περιέγραψε ως τραχύ και ευέξαπτο χαρακτήρα, που συχνά βρισκόταν σε κακή διάθεση και μιλούσε ακατανόητα για το διάβολο, τις γυναίκες και άλλα θέματα, με τέτοιο τρόπο ώστε οι περισσότεροι να πιστεύουν πως ήταν τρελός. Σπανίως συμφωνούσε με τους εργοδότες του και επιθυμούσε να δίνει ο ίδιος διαταγές ακολουθώντας το δικό του δρόμο.

Το 1882 ο ανεκπλήρωτος έρωτάς του για την κόρη ενός αγρότη, εξαιτίας της άρνησης της οικογένειάς της, υπήρξε μετά το γεγονός του θανάτου της μητέρας του μια ακόμα σημαντική απώλεια με έντονα αρνητικό ψυχολογικό αντίκτυπο. Το 1890 συνελήφθη και καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκισης για την παρενόχληση ενός κοριτσιού ηλικίας πέντε ετών, ενώ είχε προηγηθεί, τον ίδιο χρόνο, παρόμοια απόπειρά του εναντίον μιας δεκατετράχρονης. Στην αυτοβιογραφία του, περιγράφει λεπτομερώς τις άσχημες συνθήκες διαβίωσης και εμπειρίες του στη φυλακή. Το 1895 συνελήφθη εκ νέου για την απόπειρα κακοποίησης ενός τρίχρονου κοριτσιού. Στην ομολογία του, ο Βέλφλι παραδέχτηκε ότι είχε πλήρη επίγνωση της πράξης του ωστόσο δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει τι τού είχε συμβεί ισχυριζόμενος ότι οι αισθήσεις του βρίσκονταν σε πλήρη σύγχυση. Από τα δικαστικά πρακτικά προκύπτει πως είχε επίσης κατηγορηθεί για κάποιο ηθικό παράπτωμα το 1890, για το οποίο όμως αθωώθηκε λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. Στις 3 Ιουνίου του 1895 οδηγήθηκε στην ψυχιατρική κλινική του Βαλντάου στη Βέρνη, όπου διαγνώστηκε με σχιζοφρένεια. Εκεί παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του.

Τα πρώτα χρόνια του εγκλεισμού του επέδειξε βίαιη συμπεριφορά, με επιθέσεις εναντίον του προσωπικού αλλά και άλλων ασθενών, υστερικά ξεσπάσματα, μεγάλες περιόδους κατάθλιψης και απομόνωσης, καθώς και παραισθήσεις. Σύμφωνα με το ιατρικό ιστορικό του, η κατάστασή του σημείωσε σημαντική βελτίωση από το 1899, χρονιά κατά την οποία ξεκίνησε και η αυθόρμητη ενασχόληση του με τη ζωγραφική. Παρόλα αυτά τα πρώτα γνωστά σχέδιά του χρονολογούνται στο διάστημα 1904-1906, καθώς τα πρώιμα έργα του δεν έχουν διασωθεί. Στη διάρκεια της ζωής του, ο Βέλφλι ολοκλήρωσε μεγάλο αριθμό έργων, δουλεύοντας ως επί το πλείστον με απλά υλικά. Το 1908 ξεκίνησε τη δημιουργία ενός εικονογραφημένου ημιαυτοβιογραφικού έπους 45 τόμων, εκτεινόμενο σε περισσότερες από 25.000 σελίδες και περιέχοντας περισσότερες από χίλιες εικονογραφήσεις. Η αφήγηση του έργου περιλαμβάνει πραγματικά γεγονότα από τη ζωή του Βέλφλι, αναμεμειγμένα με φανταστικές ιστορίες, προϊόντα της ιδιαίτερης ψυχοσύνθεσής του.

Ο γιατρός της κλινικής του Βαλντάου, Βάλτερ Μόργκεντάλερ, έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το καλλιτεχνικό έργο του και το 1921 δημοσίευσε τη μονογραφία Ein Geisteskranker als Künstler (Ένας ψυχασθενής ως καλλιτέχνης), η οποία έστρεψε την προσοχή του καλλιτεχνικού κόσμου, κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας, προς τον Βέλφλι. Ο Μοργκεντάλερ δεν περιορίστηκε στην ιατρική μελέτη της περίπτωσής του αλλά, με τον Βέλφλι ως πρότυπο, ισχυρίστηκε πως ένας άνθρωπος που έπασχε από μία σοβαρή ψυχική ασθένεια ήταν σε θέση να εξελιχθεί σε σημαντικό καλλιτέχνη και να συνεισφέρει ευρύτερα στην εξέλιξη της τέχνης. Ανάμεσα στους καλλιτέχνες που απέδωσαν αξία στο έργο του Βέλφλι ήταν και ο Ζαν Ντιμπιφέ (Jean Dubuffet), ιδρυτής μαζί με τον Αντρέ Μπρετόν της Ένωσης Ωμής Τέχνης (Compagnie de l' Art Brut). Ο Μπρετόν τοποθετούσε το έργο του Βέλφλι ανάμεσα στις κορυφαίες δημιουργίες του 20ου αιώνα.

Από τις αρχές του 1930 έπασχε από καρκίνο του στομάχου. Εγχειρίστηκε στην κλινική της Βέρνης, όπου παρέμεινε από τις 15 Μαρτίου έως τις 4 Απριλίου. Επέστρεψε στην ψυχιατρική κλινική του Βαλντάου, όπου πέθανε στις 6 Νοεμβρίου. Παρά την ασθένειά του συνέχισε να ζωγραφίζει και να γράφει μέχρι το θάνατό του. Το 1972 ιδρύθηκε το Ίδρυμα Άντολφ Βέλφλι στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Βέρνης, το οποίο φιλοξενεί μέχρι σήμερα το σύνολο των έργων του.


As­si­isen=des=Mit­tel=Lan­des (1904), μολύβι σε χαρτί εφημερίδας, 99.3 x 74.5 εκ. Συλλογή Ιδρύματος Άντολφ Βέλφλι, Μουσείο Καλών Τεχνών Βέρνης.

Σχέδιο με αυτοβιογραφικές αναφορές στα σεξουαλικά αδικήματα του Βέλφλι και την καταδίκη του. Στην πάνω δεξιά γωνία διακρίνεται η μορφή ενός κοριτσιού που σηκώνει το φόρεμά της, προφανώς αναφορά στις νεαρές κοπέλες που είχε επιχειρήσει να κακοποιήσει. Στην κάτω δεξιά γωνία φαίνεται η μορφή του εισαγγελέα, ενώ οι υπόλοιπες κεφαλές που βρίσκονται σε διαφορετικά σημεία της σύνθεσης αναπαριστούν τους ενόρκους. Στο κάτω αριστερό τεταρτημόριο διακρίνεται ο ίδιος ο Βέλφλι με τη μορφή του διαβόλου σε μαύρο χρώμα. Λίγο πιο κάτω διακρίνεται ένα ακόμα πρόσωπο πίσω από σίδερα φυλακής.

Έργο

Ο Βέλφλι κληροδότησε ένα ογκώδες καλλιτεχνικό έργο, αφηγηματικό και εικονογραφικό, κυρίως στη μορφή φύλλων εφημερίδας τυπικών διαστάσεων 100x75 εκατοστών. Ο Μοργκεντάλερ κατηγοριοποίησε τα έργα του σε δύο μεγάλες ομάδες, ανάλογα με τον σκοπό για τον οποίο προορίζονταν. Στην πρώτη ανήκαν τα σχέδια και οι πίνακες που φιλοτεχνούσε με σκοπό να τα προσφέρει σε τρίτους, ως αντάλλαγμα για την προμήθεια υλικών όπως μολύβια και χαρτί, ενώ στη δεύτερη περιλαμβάνονταν εικονογραφήσεις και κείμενα της αυτοβιογραφίας του. Στην μονογραφία του, ο Μοργκεντάλερ δημοσίευσε σχέδια της πρώτης ομάδας, μέσα από τα οποία έγινε περισσότερο γνωστός ο Βέλφλι. Σήμερα το έργο του ταξινομείται σε τρεις βασικές κατηγορίες: τις πρώιμες δημιουργίες του, τις αυτοτελείς συνθέσεις που διέθετε ως αντάλλαγμα (η αποκαλούμενη Brotkunst) και το αφηγηματικό του έργο που χωρίζεται σε πέντε διακριτές ενότητες. Σύμφωνα με τον Μοργκεντάλερ, αντικείμενο του έργου του ήταν η αυτοβιογραφία του, που άλλοτε ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και άλλοτε αποτελεί αποκύημα της φαντασίας του. Μια λεπτομερής εξέταση αναδεικνύει πληθώρα αυτοβιογραφικών αναφορών. Ενδεικτικά, στο Assiisen-des-Mit-tel-Landes αποτυπώνεται η ιστορία της καταδίκης του με τη μορφή ενός κοριτσιού που σηκώνει το φόρεμά της αποκαλύπτοντας τα γεννητικά της όργανα να αποτελεί αναφορά στις νεαρές κοπέλες που είχε επιχειρήσει να κακοποιήσει.

Ο Βέλφλι ξεκίνησε να ζωγραφίζει αυθόρμητα, αλλά και με επιμονή, παρά τη δυσκολία πρόσβασής του σε υλικά, γεγονός που τον ανάγκαζε να παρακαλά για ένα φύλλο χαρτί ή μολύβι. Σύμφωνα με τις περιγραφές του Μοργκεντάλερ, από τη στιγμή που ξεκινούσε ένα έργο, ζωγράφιζε σαν να ακολουθεί ένα μηχανικό νόμο και δίχως να συνειδητοποιεί απόλυτα τις λεπτομέρειές του. Από τα προϊόντα της φαντασίας του, επέλεγε εικόνες, ονόματα ή αριθμούς μέσα από μια καθαρά προσωπική, ασυνείδητη και ενστικτώδη οπτική. Η σκέψη του, όπως και η μέθοδος εργασίας του, περιγράφονται ως χωρίς αρχή και τέλος, εργαζόταν ωστόσο ακατάπαυστα.

Συνδυάζοντας λεκτικά, διακοσμητικά, μουσικά και εικονογραφικά στοιχεία, οι συνθέσεις του διακρίνονται για τη δομή και οργάνωσή τους. Συνήθιζε να ζωγραφίζει ξεκινώντας από τα άκρα της σύνθεσης, προχωρώντας προς το κέντρο μέχρι να έχουν καλυφθεί όλοι οι κενοί χώροι. Αυτή η χαρακτηριστική «φοβία του κενού» (horror vacui) συναντάται συχνά σε καλλιτεχνικές δημιουργίες σχιζοφρενών, αν και ορισμένα από τα έργα της ύστερης περιόδου του δεν αντικατοπτρίζουν αυτή την εμμονή με την κάλυψη των κενών χώρων της σύνθεσης
.
Πρώιμη περίοδος: 1904-1907

Τα πρώτα σχέδια του Βέλφλι χρονολογούνται το 1899, τέσσερα χρόνια μετά τον εγκλεισμό του στο Βαλντάου, και σε μια περίοδο που, όπως μαρτυρά το ιατρικό ιστορικό, η υγεία του καλυτέρευσε. Από το ιατρικό ιστορικό αντλούνται επιπλέον οι λιγοστές πληροφορίες που διαθέτουμε για τα πρώιμα έργα του Βέλφλι, της περιόδου 1899-1903, τα οποία δεν διασώζονται. Η ζωγραφική του χαρακτηρίστηκε από τους γιατρούς του ως «ανόητη» και «χαοτικό συνονθύλευμα από νότες, λέξεις και φιγούρες».

Θεματικά, τα πρώιμα έργα του Βέλφλι χαρακτηρίζονται από μορφές ανθρώπων, ζώων, εσωτερικούς χώρους και τοπία, που αποδίδονται με νατουραλιστικό ύφος. Ήδη στα πρώιμα ασπρόμαυρα έργα του Βέλφλι διαφαίνονται χαρακτηριστικά μοτίβα του καλλιτέχνη, όπως οι ομόκεντροι κύκλοι και το σύμβολο της μαντάλα, φιγούρες διαφόρων μεγεθών που μοιάζουν με σαλιγκάρια ή πουλιά, αλλά και η χρήση σύντομων περιγραφικών φράσεων που συνήθως εξηγούν το θέμα της σύνθεσης. To 1975 o Ελβετός καλλιτέχνης Μάρκους Ρέτζ σχεδίασε ένα λεξιλόγιο, στο οποίο συνοψίζονται τα χαρακτηριστικά μοτίβα του Βέλφλι. Τα κυρίαρχα διακοσμητικά στοιχεία και η επικάλυψη διαφορετικών μοτίβων κάνουν συχνά την αναγνώρισή τους δύσκολη. Οι φόρμες του Βέλφλι μπορούν να χωριστούν γενικά στις εξής βασικές κατηγορίες: διακοσμητικά στοιχεία, φόρμες που καλύπτουν ή συμπληρώνουν κενούς χώρους, σύμβολα και γεωμετρικά σχήματα. Χαρακτηριστικά είναι τα απλούστερα διακοσμητικά στοιχεία στο σχήμα σαλιγκαριού, τα οποία ο Βέλφλι ξεχώριζε δίνοντάς τους συγκεκριμένες ονομασίες. Εμφανίζονται τόσο μεμονωμένα όσο και σε συμμετρικά ζεύγη ή ομάδες, ενίοτε και ως εκτεταμένες ζώνες. Ανάλογες είναι και οι φιγούρες «πουλιών», οι οποίες όμως αποτελούν σημαντικό διακοσμητικό στοιχείο κυρίως των ύστερων έργων του και συναντώνται λιγότερο συχνά στις πρώιμες συνθέσεις του. Οι εκτεταμένες διακοσμητικές ζώνες των έργων του είναι γνωστές ως «δακτύλιοι», όπως τις αποκαλούσε ο ίδιος, και αποτελούνται συχνά από μια αλληλουχία οβάλ σχημάτων ή κύκλων, ενίοτε με πρόσθετα διακοσμητικά στοιχεία, όπως σπιράλ σχηματισμούς ή διαγραμμίσεις.

Adolf Wölfli, Strichniin, Milch, Vittriool, Bentziin. Familie Wölfli bei Tisch, 1909, από τη συλλογή βιβλίων Von der Wiege bis zum Graab.

Σύμφωνα με την επιγραφή, οι έξι μορφές σε διαγώνια διάταξη αναπαριστούν μέλη της οικογένειας Βέλφλι γύρω από το βραδινό τραπέζι, με τη μητέρα στο κέντρο. Η χαρακτηριστική «μάσκα» γύρω από τα μάτια των προσώπων αποτελεί χαρακτηριστικό μοτίβο, όπως και ο σταυρός πάνω από τις κεφαλές.


Von der Wiege bis zum Graab: 1908-1912

Την περίοδο μετά την άφιξη του Μοργκεντάλερ στο Βαλντάου χρονολογείται το κύριο αφηγηματικού χαρακτήρα έργο του Βέλφλι, το οποίο αναπτύχθηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε να περιέχει ακόμα μουσικές συνθέσεις, ποίηση ή πρόζα, κολάζ και αριθμητικούς υπολογισμούς. Αποτελείται από πέντε ξεχωριστά και πολύτομα μέρη, καθένα από τα οποία αντιστοιχεί σε μια διαφορετική χρονική περίοδο. Το πρώτο μέρος (αριθμημένα τετράδια 1-5, 9, 10 1Α και 17) τιτλοφορείται «Από την κούνια μέχρι τον τάφο» (γερμ. Von der Wiege bis zum Graab) και αποτελεί μια φανταστική αυτοβιογραφία, η οποία περιέχει περίπου 3000 σελίδες και 752 εικόνες. Όλα τα κείμενα συνοδεύονται από λεπτομερή χρονολόγηση προσδιορίζοντας τόσο τη χρονολογία συγγραφής (1908-1912) όσο και των γεγονότων που πραγματεύεται (1866-1872). Η αφήγηση ακολουθεί το οδοιπορικό του Ντούφι (υποκοριστικό του Άντολφ), που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Βέλφλι στην ηλικία των 8-12 ετών, κατά τη διάρκεια μιας ανέμελης περιόδου της ζωής του, πριν το θάνατο της μητέρας του. Ο Βέλφλι περιγράφει την περιπλάνησή του σε διάφορες χώρες και ηπείρους, αναμειγνύοντας πραγματικά περιστατικά με φανταστικές διηγήσεις.

Στο Βαλντάου, ο Βέλφλι ήταν εξοικειωμένος με τη βιβλιοθήκη του φρενοκομείου και θεωρείται βέβαιο πως άντλησε έμπνευση από το υλικό που αυτή διέθετε, όπως ταξιδιωτικά βιβλία, εφημερίδες και περιοδικά. Ιδιαίτερη επιρροή του άσκησε το εικονογραφημένο περιοδικό Über Land und Meer («Περί στεριάς και θάλασσας»), το οποίο φαίνεται πως αποτέλεσε και πρότυπο για το σχεδιασμό των βιβλίων του. Οι περιγραφές των ταξιδιών του ήρωα Ντούφι στην Αμερική παρουσιάζουν αρκετές ομοιότητες με το βιβλίο Reise einer Schweizerin um die Welt («Ταξίδι μιας Ελβετίδας σε όλο τον κόσμο») της Cäcilie von Rody, δημοσιευμένο το 1903.

Το μεγαλύτερο μέρος των εικόνων χρονολογούνται το 1910 και 1911 και περιέχονται κατά κύριο λόγο στο τέταρτο βιβλίο της σειράς. Είναι ζωγραφισμένες με μολύβι ή παστέλ, συνήθως σε φύλλα χαρτιού διαστάσεων 100 x 75 εκ. ή και ακόμα μεγαλύτερα, τα οποία τότε διπλώνονταν μέσα στο βιβλίο. Σε ολοσέλιδες εικόνες, ο Βέλφλι αναπαριστά ανθρώπινες φιγούρες, εκκεντρικά τοπία, λαβυρινθώδη κτίρια, χάρτες ή σύμβολα που λειτουργούν συμπληρωματικά στα δρώμενα της ιστορίας που αφηγείται. Οι απεικονίσεις κτιρίων, όπως εκκλησίες, πύργοι και κάστρα, κυριαρχούν καθώς η αφήγηση προχωρά και ενίοτε συνοδεύονται από εντυπωσιακά λεπτομερή διακοσμητικά στοιχεία.

Σχέδιο από τα Γεωγραφικά και Αλγεβρικά Τετράδια (Geographisches Heft Nr. 11, S.837, 1913)

Geographischen und Allgebräischen Heften: 1912-1916

Τα επτά επόμενα βιβλία (τετράδια 6, 7, 8, 11, 12, 13 και 14) που ολοκλήρωσε ο Βέλφλι την περίοδο 1912-16 φέρουν τον τίτλο Geographischen und Allgebräischen Heften («Γεωγραφικά και Αλγεβρικά Τετράδια») στα οποία εξιστορεί έναν εγωκεντρικό μύθο προέλευσης του κόσμου. Από συμπάθεια για τις κακουχίες του, ο Ντούφι αποκτά μια μεγάλη περιουσία μέσω δωρεών, αγοράζει όλες τις εκτάσεις γης που προηγουμένως επισκέφτηκε, χτίζοντας εξαρχής πόλεις ή ακόμα ολόκληρες χώρες, στα πλαίσια ενός μεγαλειώδους σχεδίου δημιουργίας. Στα Γεωγραφικά και Αλγεβρικά Τετράδια ο Βέλφλι επινοεί ένα ακόμα άλτερ έγκο, μετεξέλιξη του Ντούφι, αυτή τη φορά τον παντοδύναμο και θεϊκής υπόστασης Άγιο Άντολφ. Σε αντίθεση με τις επίγειες περιπέτεις του Ντούφι των προηγούμενων βιβλίων, εδώ ο Βέλφλι αφήνει τη γη περιγράφοντας ένα ταξίδι στο διάστημα που παίρνει το χαρακτήρα κοσμικού δράματος.

Αυτή την περίοδο αναπτύσσει επίσης δύο νέους τύπους εικόνων: τις εικόνες αριθμών και μουσικής. Οι πρώτες πηγάζουν από την ανάγκη περιγραφής των τόκων της περιουσίας του Ντούφι και χαρακτηρίζονται από σειρές αριθμών. Ορισμένες από αυτές συνοδεύονται από εικόνες ή μοτίβα που λειτουργούν διακοσμητικά και αναπαριστούν σκηνές της αφήγησης ή ανθρώπινες φιγούρες και κτίρια. Στην προσπάθειά του να περιγράψει το υπερμεγέθες δημιούργημα του Αγίου Άντολφ, ο Βέλφλι επινόησε δικές του αριθμητικές μονάδες (23 συνολικά), που υπερβαίνουν τις ήδη γνωστές, με τη μέγιστη να ονομάζεται Τσορν (από τη γερμανική λέξη Zorn που σημαίνει οργή).

Οι εικόνες μουσικής, που εισάγονται στο ενδέκατο τετράδιο, συνιστούν κυρίως μουσική σημειογραφία, συνήθως σε οριζόντια διάταξη, ενίοτε συνοδευόμενη από άλλα διακοσμητικά στοιχεία, εικόνες και κολάζ. Ένα νέο σημαντικό μοτίβο που εισάγει ο Βέλφλι αυτή την περίοδο είναι αυτό του ματιού, το οποίο εμφανίζεται συχνά να κοιτά δεξιά. Μετά τη δημοσίευση των Γεωγραφικών και Αλγεβρικών Τετραδίων, και για μεγάλο χρονικό διάστημα, υιοθέτησε το όνομα και υπέγραφε ως Άγιος Άντολφ Β’, δίνοντας στον εαυτό του μια νέα ταυτότητα μετά από περίπου 16 χρόνια επίπονης εργασίας ως σχεδιαστής και συγγραφέας.

Zungsang-Skt.-Adolf-Roosali, 1917. Κολάζ σε χαρτί. Από την ενότητα «Τετράδια με Τραγούδια και Χορούς» (Hefte mit Liedern und Tänzen), Τετράδιο 15, S. 383. 99 x 69/70 εκ., Μουσείο Καλών Τεχνών Βέρνης


Hefte mit Liedern und Tänzen: 1917-1922

H τρίτη ενότητα του αφηγηματικού του έργου (τετράδια 15-20), γνωστή με τον τίτλο «Τετράδια με τραγούδια και χορούς» (Hefte mit Liedern und Tänzen), χρονολογείται την περίοδο 1917-1922 και έχει κυρίως μουσικό χαρακτήρα. Παράλληλα με την καλλιτεχνική του ιδιότητα, ο Βέλφλι θεωρούσε πάντα τον εαυτό του συνθέτη και συνήθιζε να παίζει ένα αυτοσχέδιο κόρνο από χαρτόνι. Με την ιδιότητα του συνθέτη (γερμ. Komponist) υπέγραψε το 1905 τη σύνθεση ‘’Sonnenring’’ («Ηλιακός κύκλος»), όπως και ένα χρόνο αργότερα μια επιστολή προς τον αδελφό του.

Όπως μαρτυρά ο τίτλος τους, τα τετράδια αυτής της περιόδου περιλαμβάνουν τραγούδια, εμβατήρια και διαφορετικούς χορευτικούς ρυθμούς (μαζούρκα, πόλκα, κ.ά), που φέρουν ονόματα γυναικών (π.χ. «Αγία Ίντα», «Αγία Λίνα»), εντελώς φανταστικές ονομασίες (π.χ. Kannari, Dalaari, κ.ά.) ή τίτλους που σχετίζονται με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα (π.χ. «Πόλκα του Δρ. Μοργκεντάλερ»). Θεματολογικά, επαναπροσεγγίζουν ιστορίες των προηγούμενων βιβλίων. Σχέδια και ζωγραφική εμφανίζονται σπανιότερα, αντιθέτως κυριαρχούν συνθέσεις κολάζ, τις οποίες συνδυάζει με διακοσμητικά στοιχεία, ενώ την εμφάνισή τους κάνουν επίσης φωνητικές ρίμες στην ελβετο-γερμανική διάλεκτο που μιλούσε. Το 20ο τετράδιο σηματοδοτεί το τέλος της αφήγησής του Βέλφλι, ο οποίος στον πρόλογό του εξηγεί στους αναγνώστες του πως η επώδυνη ασθένειά και τα δεινά του δεν του επέτρεπαν να ολοκληρώσει το συγγραφικό του έργο.

Οι μουσικές συνθέσεις του ακολουθούν τη μέθοδο σολφέζ και οπτικά μοιάζουν με έργα καλλιγραφίας. Βασικό στοιχείο τους είναι ο ρυθμός, όπως άλλωστε ισχύει και για τα κείμενά του ή τις ποιητικές συνθέσεις του. Η μουσική σημειογραφία που χρησιμοποιεί είναι δυσνόητη, ωστόσο μουσικοί και συνθέτες έχουν επιχειρήσει να «αποκρυπτογραφήσουν» τα έργα του, με τις πρώτες εκτελέσεις τους να χρονολογούνται στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Παρόλα αυτά, θεωρείται μάλλον αδύνατο να γίνει κατανοητός με ακρίβεια ο τρόπος εκτέλεσης των συνθέσεων του ή πώς θα ήθελε ο ίδιος ο Βέλφλι να ακούγονται.

Allbumm-Hefte mit Tänzen und Märschen: 1924 - 1928

Στην τέταρτη, χρονολογικά, ενότητα του έργου του, με τίτλο Allbumm-Hefte mit Tänzen und Märschen («Λεύκωμα Τετραδίων με Χορούς και Εμβατήρια»), ο Βέλφλι περιέλαβε συνολικά οκτώ βιβλία, που αποτελούνται κυρίως από μουσικές συνθέσεις. Τα κείμενά τους χρονολογούνται το 1924-1925, ενώ τα σχέδια είναι στην πραγματικότητα μεταγενέστερα και ανήκουν στην περίοδο 1927-1928. Το σχήμα και η διάταξή των βιβλίων παραπέμπει σε κοινά φωτογραφικά λευκώματα. Μόνο τέσσερα βιβλία φέρουν τίτλο και αρίθμηση. Συνολικά περιέχονται στο λεύκωμα 201 επικολλημένες εικόνες και φωτογραφίες, τις οποίες ο Βέλφλι ονόμαζε εικόνες-γρίφους (Bilder=Rähtsel). Πρόκειται για φωτογραφίες προσώπων, τόπων ή κτιρίων στην Ελβετία και αλλού, καθώς και εικόνες που σχετίζονται με γεγονότα ή τεχνικές ανακαλύψεις.

Trauer-Marsch: 1928-1930

Το τελευταία μέρος και επίλογος του συγγραφικού και αφηγηματικού έργου του Βέλφλι φέρει τον τίτλο Trauer-Marsch («Πένθιμο Εμβατήριο»), αποτελείται από 16 βιβλία χωρίς αρίθμηση και περιέχει σχεδόν αποκλειστικά κολάζ. Χαρακτηρίζεται ως ένα ευφορικό ρέκβιεμ, το ενθουσιώδες ύφος του οποίου δεν συμβαδίζει με την κατάσταση της υγείας του Βέλφλι την περίοδο εκείνη, και ενώ είναι γνωστό πως επεξεργαζόταν το «Πένθιμο Εμβατήριο» μέχρι το θάνατό του.[38] Το υλικό που χρησιμοποίησε περιλαμβάνει κυρίως φωτογραφίες περιοδικών, επεξεργαζόμενος θέματα και μοτίβα που διατρέχουν το σύνολο του έργου του, όπως η γυναικεία ομορφιά, η μητρική αγάπη, η πολιτική και οικονομική εξουσία κ.ά. Όλα τα βιβλία φέρουν την υπογραφή St. Adolf II («Άγιος Άντολφ Β’), η οποία συνοδεύεται από περιγραφικούς τίτλους του εαυτού του, όπως «Μέγας διοικητής», «Δρ. Τέχνης και Επιστήμης», κ.ά. Ο Βέλφλι χρησιμοποίησε πολλούς διαφορετικούς τύπους χαρτιού, από κοινό χαρτί περιτυλίγματος μέχρι χαρτιά που συνόδευαν προϊόντα μαγαζιών και πόστερ. Τα τραγούδια των βιβλίων διαχωρίζονται με κόκκινες οριζόντιες γραμμές.

Εκτιμάται ότι, ως σύλληψη, το «Πένθιμο Εμβατήριο» αποτελεί στην πραγματικότητα μια μουσική σύνθεση μεγάλης κλίμακας, παρά το γεγονός πως αντί μουσικής σημειογραφίας ο Βέλφλι χρησιμοποίησε ακατανόητες λέξεις, φράσεις, ήχους φωνηέντων και ρίμες για να δημιουργήσει ένα είδος ρυθμικού φωνητικού έργου. Ο ίδιος σημείωσε σχετικά: «Οποιοσδήποτε γνωρίζει ελάχιστα από μουσική θα είναι σε θέση να παίξει το εμβατήριο. Θα τυπωθεί και θα αποφέρει εκατοντάδες χιλιάδες φράγκα».

Wölfli's Irren-Anstalt Band-Hain, 1910

Πρόσληψη του έργου του

Μετά το θάνατο του Βέλφλι το 1930, το έργο του παραμελήθηκε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1940 όταν επανήλθε στο προσκήνιο στα πλαίσια ενός γενικότερου ενδιαφέροντος για την αποκαλούμενη «πρωτόγονη» τέχνη και τη Φροϋδική θεωρία του υποσυνείδητου. Το 1945 ο Ζαν Ντιμπιφέ επισκέφτηκε την ψυχιατρική κλινική του Βαλντάου εξασφαλίζοντας ορισμένα σχέδια του Βέλφλι, γεγονός που σηματοδότησε τη συστηματική συλλογή του Ντιμπιφέ, με επίκεντρο την ωμή τέχνη των ψυχικά ασθενών που άρχισε τότε να διαμορφώνεται ως διακριτό είδος. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, μια μεγάλη έκθεση με έργα του Βέλφλι στο Παρίσι έγινε δεκτή με ενθουσιασμό, ενώ παράλληλα ενδιαφέρον για τον Βέλφλι έδειξε επίσης η υπερρεαλιστική ομάδα και ειδικότερα ο Αντρέ Μπρετόν, ο οποίος συνεργάστηκε με τον Ντιμπιφέ για την ίδρυση της Εταιρείας Ωμής Τέχνης (Compagnie de l’ Art Brut) το 1948. Μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα το ενδιαφέρον γύρω από την ωμή τέχνη περιοριζόταν κυρίως στα πλαίσια της ψυχιατρικής κοινότητας και τους καλλιτεχνικούς κύκλους των Ντιμπιφέ και Μπρετόν. Η στάση των καλλιτεχνών, ιστορικών τέχνης και συλλεκτών άρχισε να διαφοροποιείται τη δεκαετία του 1960, καθώς τα έργα των ψυχικά ασθενών γίνονταν ευρύτερα αποδεκτά ως έργα τέχνης. Το πρώτο έργο του που εντάχθηκε σε μουσειακή συλλογή ήταν το Riesen-Stadt, Waaben-Hall (1917), το οποίο ανήκε στην προσωπική συλλογή του Ντιμπιφέ και δωρήθηκε στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Βασιλείας. Το Δεκέμβριο του 1965, έργα του Βέλφλι περιλαμβάνονταν επίσης στην ενδέκατη διεθνή έκθεση υπερρεαλισμού στο Παρίσι, ενώ στον πρόλογο του καταλόγου της έκθεσης, ο Μπρετόν χαρακτήρισε το σύνολο του έργου του Βέλφλι ως μία από τις τρεις σημαντικότερες δημιουργίες του 20ού αιώνα.

Η διεθνής αναγνώριση του Βέλφλι ήρθε με την πέμπτη έκθεση documenta που πραγματοποιήθηκε το 1972 στο Κάσσελ της Γερμανίας. Η έκθεση φιλοξένησε όχι μόνο τα σχέδια αλλά και τα γραπτά του, καθώς και μια ανακατασκευή του κελιού του στο άσυλο του Βαλντάου. Η πρώτη ανασκοπική έκθεση έργων του Βέλφλι πραγματοποιήθηκε το 1976-1980 και παρουσιάστηκε σε διάφορες χώρες. Στις δεκαετίες του 1960 και 1970 αρκετοί καλλιτέχνες αναγνώρισαν την αξία του έργου του Βέλφλι, το οποίο αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για αρκετούς σύγχρονους δημιουργούς, μεταξύ αυτών η Ανέτ Μεσαζέ και ο Τζόναθαν Μπορόφσκι. Ολόκληρη η συλλογή έργων Βέλφλι στο Βαλντάου, που περιλάμβανε 147 σχέδια, 6 σχολικά τετράδια και 44 τόμους βιβλίων, μεταφέρθηκε στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Βέρνης, όπως και τα 103 έργα της συλλογής του Μοργκεντάλερ. Με την έκδοση του Von der Wiege bis zum Graab το 1985 ο Βέλφλι άρχισε να αναγνωρίζεται και για το συγγραφικό του έργο, με τη συμπερίληψή του σε ανθολογίες Ελβετών λογοτεχνών και προκαλώντας το ενδιαφέρον διαφόρων γερμανόφωνων συγγραφέων, όπως των Πέτερ Μπίχσελ, Γιούργκ Λέντεραχ, Χανς-Γιούργκεν Χάινριχς, κ.ά.

Σε σύγκριση με τη ζωγραφική και το συγγραφικό του έργο, οι μουσικές συνθέσεις του Βέλφλι προσέλκυσαν μικρότερο ενδιαφέρον από μουσικούς και συνθέτες. Αποσπάσματα του 11ου Γεωγραφικού Τετραδίου μεταγράφηκαν από τους Ελβετούς μουσικολόγους Πέτερ Στράιφ (Peter Streiff) και Κελ Κέλερ (Kjell Keller) το 1976 και ηχογραφήθηκαν δύο χρόνια αργότερα για τρίο και δύο αφηγητές στο δίσκο Wölfli. Gelesen und getont. Με το έργο του Βέλφλι συνδέονται ένα χορωδιακό, μια συμφωνία και μία όπερα του Δανού συνθέτη Πιρ Νέργκαρντ (Per Nørgård), η συλλογή τραγουδιών Wölfli Liederbuch (1980-81) του Γερμανού συνθέτη Βόλφγκανγκ Ριμ, καθώς και τρεις συνθέσεις της Ελβετίδας Ρεγκίνα Ίρμαν. Ο Νεοζηλανδός συνθέτης του Χόλιγουντ Γκράιμ Ρεβέλ, σε συνεργασία με τα μουσικά συγκροτήματα Déficit des Années Antérieures και Nurse with Sound, κυκλοφόρησε το 1986 το έργο Necropolis, Amphibians & Reptiles, βασισμένο στο έργο του Βέλφλι. Στο ετήσιο φεστιβάλ σύγχρονης μουσικής Wien Modern παρουσιάστηκε το 2001 το πρόγραμμα Kopfwelten. Adolf Wölfli με σκοπό την ανάδειξη του μουσικού και συγγραφικού έργου του Βέλφλι. Στα πλαίσια του προγράμματος οργανώθηκαν συναυλίες και παρουσιάστηκαν νέες συνθέσεις αποδεικνύοντας πως ο Βέλφλι είχε γνώσεις σολφέζ.


General view of the island Neveranger, 1911