ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΜΠΙΜΗΣ " Σωκράτης, η ιδέα που νικά το θάνατο " Θεατρικό Εργο

Γιώργος Δ. Μπίμης - Σωκράτης, η ιδέα που νικά το θάνατο
Είδος - Θεατρικό έργο
Εκδότης -ΕΝΤΥΠΟΙΣ
Χρονολογία Έκδοσης -Δεκέμβριος 2018
Αριθμός σελίδων - 68
Διαστάσεις - 21x14
ISBN - 139786185300562

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Το θεατρικό Έργο ‘’Σωκράτης, η ιδέα που νικά το θάνατο’’ αποτελείται από δυο Πράξεις και έξι πρόσωπα. 

Στην Πρώτη Πράξη συμμετέχουν τρία πρόσωπα: Ο Σωκράτης, ο Πλάτων και ο Αριστόδημος.

Το περιεχόμενο της μεταξύ τους συζήτησης αφορά το ζήτημα του Έρωτα με βάση τις απόψεις που διατυπώθηκαν στο Συμπόσιο του Πλάτωνα…

Όπως είναι γνωστό, στο "Συμπόσιον" η φιλοσοφία παρουσιάζει ένα άλλο πρόσωπο… Ο Σωκράτης, μαζί με άλλους εκλεκτούς καλεσμένους του ποιητή Αγάθωνα, διερευνά το θέμα του Έρωτα αλλά μέσα κι από αυτή τη διαδικασία διαπιστώνεται η γενικότερη φιλοσοφική προσπάθεια για άσκηση, για κατανόηση και για εμπέδωση της γνώσης ακόμα και για γενικότερα ζητήματα της φιλοσοφίας… 

Σ’ αυτό το αρχαίο συμπόσιο λοιπόν, αναλύονται μεθοδικά τα επιχειρήματα και τα εγκώμια του Έρωτα κι αναδεικνύεται το εκπληκτικό ταπεραμέντο του Πλάτωνα, που με αφηγηματικό τρόπο ο μεγάλος φιλόσοφος επέλεξε για να παρουσιάσει τις απόψεις του και γι’ αυτό το επίμαχο ζήτημα...

Ο ευρηματικός μύθος του Αριστοφάνη για τα διπλά ανθρώπινα όντα και την αναζήτηση του άλλου ήμισυ, η σταδιακή μεταμόρφωση του εραστή σε φιλόσοφο και η μεθοδική πορεία του προς τη θέαση της Ομορφιάς, ο μύθος της Διοτίμας για τη γέννηση του θεού Έρωτα, αποτελούν τις δημιουργικές ιδέες και τα εμπνευσμένα στοιχεία του διαλόγου που καθιστούν το κείμενο αθάνατο… 

Στη Δεύτερη Πράξη, ο Σωκράτης έχει ήδη καταδικαστεί κι εκεί στο κελί που κρατείται, συμμετέχουν πέρα από τα παραπάνω πρόσωπα, η θεά της σοφίας Αθηνά, η θεά της δικαιοσύνης Θέτιδα κι ο πολιτικός Άνυτος…

Στη συζήτηση που ακολουθεί, για την αδικία που διαπράχτηκε εις βάρος του φιλόσοφου, τίθεται έντονα το ζήτημα της δουλείας, της εκμετάλλευσης, του παράνομου πλουτισμού αλλά και το ζήτημα της ειρήνης και της ανθρώπινης ελευθερίας…

Τέλος, σ’ αυτή την ομήγυρη θίγεται επιπλέον το θέμα της ανθρώπινης δικαιοσύνης κι όλοι (πλην φυσικά του Άνυτου) συνηγορούν αναμφίβολα και αναμφισβήτητα για την αθώωση και την απαλλαγή του καταδικασμένου σε θάνατο Σωκράτη… 

Απόσπασμα

ΣΩΚΡΑΤΗΣ. Ο κόσμος αλλάζει στη βάση των αρχών, των αξιών και των ιδανικών. Κι εκεί που οι απλοί πολίτες της γης διακατέχονται από συναίσθηση, αυτογνωσία και αυτοπεποίθηση οι ήρωες κι οι μάρτυρες περιττεύουν…

Η σωτηρία του λαού είναι το ψωμί και η παιδεία του. Ένα πιάτο φαγητό χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει και μια φλογερή ελπίδα να φωτίζει εκείνο τον ανηφορικό μονόδρομο που οδηγεί με ασφάλεια στην άλλη μέρα της ζωής του.

Όμως τούτη η μοναξιά που παραφυλάει στο σκοτάδι, ακύμαντη κι αδιατάραχτη, θα απλώσει ξανά το χέρι να μας γνέψει… Κανένας μόνος του γιατί ο ένας είναι χαμένος κι οι πολλοί έχουν ελπίδες να σωθούν…

Η ανέχεια κι η δυστυχία καθορίζουν πάντα την τακτική του λαού κι αυτοί που ευθύνονται για την οδύνη του κάποτε θα λογοδοτήσουν γιατί η ψυχή και η συνείδηση του λαού αποτελεί την μοναδική εγγύηση για κάθε ελευθερία!

Τρέμεις και τρέμουνε κι οι σύντροφοί σου για το μέλλον σας αγαπητέ Άνυτε κι όχι άδικα… Ο χρόνος θα αποδείξει περίτρανα πως η ιστορία δε μπορεί να ζήσει με ανακριβείς ιστορικές απόψεις και με παραποιημένες αλήθειες… Εγώ φεύγω μα το αίμα μου θα λάμπει σε χιλιάδες ήλιους και μια ανθρώπινη καρδιά θα χτυπά αιώνια στο χώμα, λαβωμένη αλλά πάντα ζωντανή… Και θα ‘ναι η ακριβή παρακαταθήκη που αφήνω πίσω μου: το αφιερωμένο πνεύμα μου και οι ιδέες μου… 

Δε θυμώνω, δεν οργίζομαι και δεν αντιστέκομαι, γιατί είναι γραμμένο να ζήσω μια αιωνιότητα… Θέλω να απέλθω, θέλω να αποχωρήσω ειρηνικά αποχαιρετώντας με εντιμότητα και με αξιοπρέπεια το λαό μου που πίστεψα, δίδαξα και δόξασα, θέλω να περάσω στην ανεξιχνίαστη νύχτα δίχως ενδοιασμό, με μια απόλυτη πίστη για μένα και για την ψυχή μου… 

Ο πόνος που κραυγάζει όμως σας αφορά όλους κι αυτοί που πορεύονται αγκαλιά με το θάνατο θέλουν να σας διδάξουν ακόμα μια αλήθεια... Κι αν δεν την αποδεχτείτε τότε το αιματοβαμμένο χτες που ζήσαμε και ζήσατε δε θα ‘ναι τίποτα μπροστά στην κόλαση του μέλλοντος που έρχεται…

Σ’ όποιο ερώτημα υποβάλλει το σύμπαν στο μέλλον που αδημονεί, το καινούριο όραμα στην ψυχή του λαού θα είναι η απάντηση, γι’ αυτό μην ελπίζετε στο μέλλον σας…

Πολεμώντας πάντα με τα δικά σας όπλα, ήδη σας έχω νικήσει Άνυτε!!!…

(ο Σωκράτης κάθισε ήρεμα πάνω στο στρώμα του, κράτησε την κούπα με το κώνιο μέσα στα δυο του χέρια και το ‘φερε στα χείλη του… Μετά από λίγες στιγμές ήταν νεκρός…)

ΠΛΑΤΩΝ: Στο δική σου ιδεολογία ανατέλλει ένας ήλιος έρωτας που πάλλεται και σκορπά αφειδώλευτα άπλετο φως στην αδούλωτη χώρα της καρδιάς μου, σαν το μαργαριτάρι που λάμπει στη σκιά της νύχτας και δεν υπακούει στους νόμους του σκοταδιού… 

Το εκτυφλωτικό σου φέγγος ραγίζει όλους τους καθρέφτες της οικουμένης κι εγώ ανασαίνω και ζω αποκλειστικά από τη δική σου λάμψη… Κι αυτό που βιώνουμε είναι ένας πρωτόγονος και πρωτόγνωρος έρωτας που δίνει μάχη με το χρόνο για να κερδίσει το δικό του ευοίωνο μέλλον, ένα μέλλον ανύσταχτο, αβασίλευτο κι αβράδιαστο…

Πίσω από τον πέτρινο τοίχο του κελιού σου, αφουγκράζομαι τα αηδόνια, τα παιδιά και τα σύννεφα που τραγουδούν στο ηλιοβασίλεμα, μαζί με τον αγέρα της καινούριας αιωνιότητας. Ποιος θα μείνει ασυγκίνητος και σιωπηλός μπροστά σ’ αυτή την ιερή σύναξη, ποιος θα μπορέσει να κοιμηθεί ολομόναχος στο νοτισμένο χώμα τούτο το πανσέληνο βράδυ; Ποτέ δεν ονειρεύτηκα άλλους ουρανούς… 

Ζω κάτω από τούτα τα δέντρα που νανούρισαν γλυκά τον ύπνο σου, ζω κάτω από τους ίδιους ορίζοντες που έντυσαν με γιορτινά άστρα τα συνετά σου όνειρα… 

Η ψυχή σου κοιμάσαι αθέατη κι εγώ δραπετεύω από αυτή την ασήμαντη στιγμή για να σε συναντήσω ξανά σε έναν άλλο χρόνο, για να χτίσουμε πάλι αντάμα τον κόσμο που ονειρευτήκαμε από την αρχή… Γιατί σε τούτο το ελεεινό αλισβερίσι δεν κόπασαν ακόμα μήτε ο εγωισμός, μήτε η βία, μήτε ο παραλογισμός, μήτε το έγκλημα. Κι όπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου θα αντικρίσω σωρό τα κουφάρια των σπιλωμένων κι αδικοχαμένων συντρόφων μου…  

Από την παρουσίαση του βιβλίου 

  
Στην πόλη που ζει ο συγγραφέας, ποιητής και στιχουργός Γιώργος Δ. Μπίμης, στη Λιβαδειά, παρουσιάστηκαν στις 16 Δεκέμβρη 2018 τα δυο νέα βιβλία του, το θεατρικό έργο «Σωκράτης, η ιδέα που νικά το θάνατο» και η ποιητική συλλογή «Το χώμα και τι αίμα ».
Την παρουσίαση των δύο βιβλίων έκαναν: η δικηγόρος Λαμπρινή Γερονικολού, ο ζωγράφος Παναγιώτης (Τάκης) Βαρελάς και ο εκδότης των εκδόσεων «Εντύποις» Γιάννης Κρανιάς.
Το έργο «Σωκράτης, η ιδέα που νικά το θάνατο» απέκτησε Βραβείο Θεατρικού Έργου στο διαγωνισμό «Ασημένια Σελίδα». Τα δύο βιβλία κυκλοφορούν στα Κεντρικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας από τις εκδόσεις «Εντύποις».

Τοποθέτηση της δικηγόρου Λαμπρινής Γερονικολού για την παρουσίαση των δύο νέων του βιβλίων του Γιώργου Δ. Μπίμη με τίτλους: ‘’Σωκράτης, η ιδέα που νικά το θάνατο’’ και ‘’Το Χώμα και το αίμα’’.

Η ποίηση του Γιώργου Μπίμη, είναι η ίδια η αγάπη κι ο σεβασμός για το συνάνθρωπο, είναι η ίδια η λαχτάρα για τη ζωή και για τη βεβαιότητα της ζωής, είναι ένας ξάστερος κι ασυννέφιαστος ορίζοντας από θετικά συναισθήματα που είναι τόσο ευδιάκριτα και στους στίχους αλλά και στο πεζό του λόγο. Ένα σύμπλεγμα λυρισμού και ρεαλισμού με στοιχεία που δανείζεται ο ποιητής από την υλική πραγματικότητα για να υμνήσει τον αγωνιζόμενο άνθρωπο, τις ανάγκες και τις προσδοκίες του.
Κι είναι ένα εγχείρημα κι ένα αντιπάλεμα συγχρόνως για να μπορέσει να σταθεί συνεπής κι αλληλέγγυος στους ξωμάχους και στους προλετάριους της γης, στην ασίγαστη κι άνιση αμάχη που πρέπει επιτέλους να καταπαύσει και να τερματιστεί, για να αρθούν οι πληγές και τα αίματα, για να φεγγίσει ο ήλιος της ελπίδας στον άδολο ουρανό, για να υπάρξει ένα αύριο στο μπόι των ονείρων του…
Ο ποιητής δεν κυνηγάει χίμαιρες, μήτε πραγματεύεται προσωπικά ζητήματα κι ατομικές ανησυχίες γιατί γνωρίζει καλά πως η ατομική ελευθερία του εξαρτιέται από τη συλλογική ελευθερία.
Ένα παιχνίδι ατέλειωτο με λέξεις, με χρώματα και με ήχους, για τη μοναδική διέξοδο που υπάρχει και που για εκείνον είναι πέρα για πέρα ορατή κι αληθινή. Κι όλα ετούτα δεμένα με έναν τρόπο μοναδικό, με εσωτερικό ρυθμό, με συνηχήσεις και με ομοιοκατάληκτα σχήματα που είναι προσβάσιμα κι ανιχνεύσιμα, που μπορούν αβασάνιστα να αποκαλυφτούν και να δημιουργήσουν μια σαφή αντίληψη για τα γεγονότα…
Η ένταση κι η ορμή της ποίησής του μεταβάλλονται και δημιουργούν μια ανωτερότητα, μια ευπρέπεια κι ένα ηθικό ποιον, κρίσιμα, συγκινησιακά κι ευαίσθητα στοιχεία που συνθέτουν και συγκροτούν κάθε γνήσια λαϊκή ποίηση.
Μια τέχνη πλούσια σε εικόνες, σε παραστάσεις και σε νοήματα, ένας πηγαίος αυθορμητισμός που στοχεύει το νου και την ψυχή του αναγνώστη, δίχως περιττά λόγια, δίχως ψεύτικα στολίδια, δίχως στημένα μέσα εντυπωσιασμού…
Μια ποίηση πολιτική, μαχητική, γιομάτη πίστη για τον παράγοντα άνθρωπο που πάσχει και δεινοπαθεί, ένα τραγούδι του ανέμου που υμνεί τον καθημερινό αγώνα του, τις αξίες και τον έρωτα αλλά και τις μικρές χαρές και τις μικρές νίκες της ταλαίπωρης και της βασανισμένης ζωής του.
Είναι μια διαρκής άσκηση που επιζητεί να διαμορφώσει μια νέα, δίχως προκαταλήψεις και με ποικίλες αποχρώσεις κριτική ματιά, που θα συμβάλλει στη διάκριση, στην πρόοδο και στην υπεροχή της προοδευτικής τέχνης, που θα σηματοδοτήσει την ανανέωση των ιδεών που θα συνεισφέρει στην επιτυχία του ιερού και πανανθρώπινου στόχου, της ισότητας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης στη γη. Με δεδομένη την αριστερή του ιδεολογία, οι αισθητικές αναζητήσεις του καλύπτουν ευρύ φάσμα των προβλημάτων που ταλαιπωρούν τη ζωή και τον παραγκωνισμένο άνθρωπο. Μιλάμε λοιπόν για μια τέχνη ζωντανή που αγγίζει τον πυρήνα και την ουσία της αντικειμενικής πραγματικότητας…
Κι ο ποιητής, παραμένει πάντα ο άνθρωπος που βίωσε τον πόνο και την αδικία κι άντεξε κι αυτό το γεγονός του αφήνει όλα τα περιθώρια ανοιχτά για να εκφράσει με ευκρίνεια και με καθαρότητα τον πόνο και την οδύνη των σπιλωμένων και των αδικημένων συντρόφων του.
Αυτό που υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα, όσο οι άνθρωποι δε θ’ αφουγκράζονται τις φωνές των ποιητών, τον προφητικό τους λόγο που είναι επαρκής, αναγκαίος και χρήσιμος για να πορευτεί ειρηνικά και αναμάρτητα η ζωή στο χώμα. Το λόγο που κλείνει μέσα του μια ηθική συμπεριφορά, που μεταλλάσσεται και μετατρέπεται σε μια ειλικρινή προσπάθεια, που αποκλειστικός του στόχος είναι να μας πείσει πως η ζωή έχει ωραία και υψηλά νοήματα, πως η ζωή δεν είναι ένα αταξίδευτο καράβι… Με την τέχνη του πορεύεται πλάι στο βασανισμένο άνθρωπο που αγωνιά κι επιζητεί με πάθος ν’ αλλάξει τη ροή της ιστορίας και τη μοίρα του. Μια τέχνη που λέει ‘’μπορώ’’ εκεί που οι άλλοι κλονίζονται και χάνουν το κουράγιο τους, μια τέχνη που ζητά επίμονα κι εντατικά να κάνουμε ένα βήμα εμπρός για να έρθουμε πιο κοντά στις μεγαλεπήβολες αλήθειες της ζωής… Μια ποίηση αισιόδοξη κι ανατρεπτική, σίγουρη σαν τον ήλιο που σκορπά δίκαια το φέγγος του πάνω από τις λαϊκές συνοικίες, από τα γιαπιά και από τις φάμπρικες, που φωτίζει όλες τις καρδιές κι όλα τα όνειρα, που επικροτεί και εμψυχώνει τον άνισο αγώνα για το δίκιο των αδικημένων και των κατατρεγμένων συντρόφων μας ολάκερης της γης.
Ο ποιητής, παράλληλα, δε διστάζει να ασχοληθεί με τα οριακά και με τα θεμελιώδη ζητήματα: της γνώσης, της ύπαρξης, του κινήτρου, της αιτίας και του αποτελέσματος, όπως επίσης και με τα πανάρχαια φιλοσοφικά ζητήματα που αφορούν τη σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο και τη θέση του μέσα σ’ αυτόν.
Στο βραβευμένο θεατρικό του έργο ‘’Σωκράτης, η ιδέα που νικά το θάνατο’’ γίνεται μια προσπάθεια προσέγγισης των φιλοσοφικών αντιλήψεων της αρχαίας Αθήνας και μια τοποθέτηση συγχρόνως, με όρους πολιτικής φιλοσοφίας αλλά και ποίησης, στα αναπάντητα ερωτήματα που απασχόλησαν και συνεχίζουν να απασχολούν και σήμερα τον άνθρωπο και την ανθρώπινη κοινωνία:
Υπάρχει δικαιοσύνη στον κόσμο της δημιουργίας; Πόσο λογική είναι άραγε η ένδεια κι η δυστυχία της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων στη γη; Είναι καλύτερα να πλουτίζει κανείς καταδικάζοντας στη φτώχεια όλους τους άλλους συνανθρώπους του ή μήπως είναι προτιμότερο να ζει με ανιδιοτέλεια και με αλτρουισμό; Τι είναι η φιλία, η αγάπη, η ταύτιση, η αλληλεγγύη κι η ελευθερία; Τι διαφορές υπάρχουν μεταξύ της λογικής, της νόησης, του συναισθήματος, της πεποίθησης, των προτιμήσεων και των επιλογών, από τις συμβάσεις κι από την καθιερωμένη συνήθεια; Σε τι βαθμό η κοινωνία επηρεάζει και καθορίζει την ανθρώπινη λογική;
Ευαισθησία κι ευστοχία, με τις λεπτές κι ευαίσθητες αποχρώσεις των λέξεων, πότε στην αλληγορική και πότε στην συμβολική τους σημασία. Κι είναι μια προσπάθεια υγιής, ζωντανή κι αισιόδοξη, με ευοίωνες προβλέψεις, που επιζητεί με πάθος να ξεγελάσει ακόμα και το θάνατο…
Ο ποιητής ταξιδεύει μακριά στους αγλαούς ορίζοντες με την ψυχή και με το πνεύμα του χωρίς όμως να χάνει το εδώ και το τώρα κι αποκλειστικό μέλημα της οδοιπορίας του είναι ν’ αλλάξουν τα πράγματα ριζικά κι ολοκληρωτικά για να ευνοηθούν επιτέλους οι πολλοί, οι πάσχοντες και οι ανίσχυροι. Θέλει ν’ αγγίξει την ψίχα της ιστορικής αλήθειας, για να πραγματωθεί το απραγματοποίητο, για να ενεργοποιηθεί η μόνη δυνατότητα που υπάρχει, για να δρομολογηθούν οι αναμενόμενες θετικές εξελίξεις για τους πολλούς… Κι είναι απόλυτα σίγουρος πως καμιά προσδοκία δε μπορεί να ματαιωθεί σε τούτο το εξιδανικευμένο όραμα, στην υπερβατική του εμπειρία και στις αιματώδεις υποσχέσεις του, που φιλοδοξούν να ακινητοποιήσουν το χρόνο για να αρθεί ο πόνος που κατακυρίευσε τη γη. Ο ξεγελασμένος κι ο παραπλανημένος άνθρωπος, μέσα σε τούτη τη χειμαρρώδη δημιουργία, μπορεί να δει, να μάθει και να ελπίσει, να ξαφνιαστεί με την αξιοσύνη της, με τη μεταμορφωτική δύναμη του λόγου, με τον προβληματισμό, με τον υψηλό διαλογισμό και με τη βαθιά πίστη στις πανανθρώπινες αξίες και στα θεσπέσια κι ονειρώδη ιδανικά. Μιλάμε λοιπόν για έναν επαναστατημένο ποιητή με πεποίθηση, με προσήλωση και με σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό, που παράγει ένα έργο γόνιμο, γιομάτο συνοχή, με διαδοχή γεγονότων, ιδεών και νοημάτων, που δημιουργεί αντιστάσεις έτσι καθώς εναλλάσσονται τα σημαίνοντα και τα σημαινόμενα, εστιάζοντας πάντα το ενδιαφέρον του στο καθολικό, στο ουσιώδες, στο αναγκαίο και στο ασυμβίβαστο… Ένας καθαρμός ψυχής, ένας ειλικρινής κι αμερόληπτος διαλογισμός που βρίσκεται σε απόλυτη αντιστοιχία με την αντικειμενική πραγματικότητα. Ο ποιητικός του οίστρος περισσεύει κι είναι πάντα διαθέσιμος και στρατεύσιμος για την αλλαγή εκείνων των δεδομένων που θα ενθαρρύνουν και θα διεγείρουν την ενσυναίσθηση, την ηθική αντίληψη και για την εγερτική συνείδηση . Κι είναι σα να διακηρύττει ο ποιητής μέσα από το έργο του πως η επανάσταση των συναισθημάτων κι η εξέγερση είναι προ των πυλών αφού οι ενσυνείδητοι άνθρωποι πληθαίνουν στους δρόμους του αγώνα διαδηλώνοντας με πάθος για το χαμένο παράδεισο των συμπαντικών οραμάτων τους. Ναι, σ’ αυτό τον κόσμο της οδύνης ο ποιητής δε μπορεί να παραμείνει απαθής, ασυγκίνητος κι αδιάφορος. Κι επιστρατεύει όλες τις ψυχικές και τις πνευματικές του δυνάμεις για να εκφράσει με σαφήνεια και με πληρότητα τα βάσανα και την αγωνία των συνανθρώπων του που πάσχουν και δεινοπαθούν…
Το σκοτάδι αραιώνει, ο δρόμος πλέον είναι ορατός κι εκεί, στην άκρη του ορίζοντα ανατέλλει πάλι ο θεός ήλιος, ο ηλιάτορας του στασιασμού, της ταξικής αναμέτρησης, της απελευθέρωσης και της λύτρωσης… Κι είναι θαρρώ ο λόγος του μια παρακαταθήκη, μια σημαντική και πολύτιμη πολιτιστική κληρονομιά για τις νέες γενιές που έρχονται στο προσκήνιο, ένας διαρκής ύμνος για την ομορφιά της ζωής, για τον έρωτα, για το δίκαιο του αγώνα, για τη θυσία και για τον ηρωικό θάνατο. Είναι μια σημαντική προσφορά στα Ελληνικά γράμματα ενταγμένη συνειδητά όμως στο πλαίσιο της αριστερής διανόησης και του σοσιαλιστικού ρεαλισμού…

 Λαμπρινή Γερονικολού 

ΜΙΚΡΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Γιώργος Δ. Μπίμης γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Βοιωτίας και ζει στη Λιβαδειά. Είναι Τεχνολόγος Μηχανολόγος Μηχανικός κι έχει φοιτήσει στην Παιδαγωγική Σχολή της ΣΕΛΕΤΕ. Είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός. Διαβάζει, μελετάει και γράφει ποίηση από την εφηβική του ηλικία.

Εκτός από ποίηση ασχολείται με τη στιχουργική, το θεατρικό λόγο, το διήγημα και το μυθιστόρημα… Δημοσιεύει ποίηση και στίχους στον τοπικό τύπο ΒΟΙΩΤΙΚΗ ΩΡΑ και σε φιλολογικά περιοδικά όπως: "Βρυσούλες της Γνώσης" στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας, "homo universalis","αιολικά γράμματα", "ατέχνως", "βιβλιοnet", "fractal", "Κατιούσα" κ.α…

Έχει διακριθεί σε πολλούς Πανελλαδικούς και Παγκόσμιους διαγωνισμούς στην ποίηση, στο δοκίμιο, στο διήγημα και στο θεατρικό έργο.

Στίχους του έχουν μελοποιήσει: Ο συνθέτης και τραγουδιστής Παντελής Θαλασσινός, η σολίστ κλασσικής κιθάρας Εύα Φάμπα κι ο συνθέτης και τραγουδιστής Αλέξανδρος Χατζηνικολιδάκης… 

Ο Γιώργος Δ. Μπίμης έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές:

"Μνήμες της πέτρας και της Σιωπής’’, "Τα Λυρικά" 

" Ο Χρόνος κι οι Πληγές." και " Το Χώμα και το Αίμα".

Επίσης, το θεατρικό του έργο: ‘’Σωκράτης η ιδέα που νικά το θάνατο’’ απέσπασε βραβείο στον πανελλαδικό διαγωνισμό θεατρικού έργου ‘’Ασημένια Σελίδα’’ και εκδόθηκε από τις εκδόσεις ‘’Εντύποις.’’

Ο Σύλλογος Συνταξιούχων του Δημοσίου Ν. Βοιωτίας έχει απονείμει τιμητική πλακέτα στον ποιητή για την προσφορά του στα Γράμματα και στην Τέχνη…