Γιώργος Δ. Μπίμης - Το χώμα και το αίμα
Είδος - Ποιητική Συλλογή
Εκδότης - ΕΝΤΥΠΟΙΣ
Χρονολογία Έκδοσης - Δεκέμβριος 2018
ISBN - 9786185300555
Περιεχόμενα
1. Η Γη της Βοιωτίας
2. Ο χρόνος και ο άνεμος
3. Τ' αδιέξοδο
4. Η ζεστή σου η ψυχή
5. Λέιλα Αλ Γαντούρ
6. Πορεία στη νύχτα
7. Προσευχή
8. Αναδημιουργία
9. Απαντοχή
10. Νοέμβρης 73
11. Ακυβέρνητη αγάπη
12. Ο λόγος ο στερνός
13. Πες μου ξανά
14. Αντίφαση
15. Εκκρεμότητα
16. Στον ουρανό
17. Απαξίωση
18. Εκεί που πας
19. Σκάρτος καιρός
20. Ελευθερία
21. Ένα βράδυ
22. Το τοπίο
23. Αίμα της αγάπης
24. Στη φωτιά
25. Ο κόσμος της οδύνης
26. Ονειροπόληση
27. Αίσθηση
28. Τα αρχαία πάθη
29. Δώρημα
30. Η σιωπή
31. Υπόμνηση
32. Απελευθέρωση
33. Περνούν τα χρόνια
34. Θολό συναίσθημα
35. Ευαγόρας Παλλικαρίδης
36. Αυτός
37. Μισεμός
38. Η αλήθεια της αιωνιότητας
39. Αυταπάτη
40. Σαν ευχή
41. Ο ίσκιος του ουρανού
42. Προσμονή
43. Εσπερινές εικόνες
44. Ο δικός μου θάνατος
45. Στη μάχη
46. Καληνύχτα
https://www.politeianet.gr/
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ
Εκεί που πας…
Εκεί που πας στη λησμονιά και στο σκοτάδι,
κάνε μια στάση, τη ζωή να θυμηθείς,
ψάξε μια πέτρα να την βάλεις για σημάδι
κι εκεί στον ίσκιο της γλυκά να κοιμηθείς.
Εκεί που πας μη μ’ αρνηθείς, μη με ξεχάσεις,
ένα φεγγίτη χτίσε να ‘χεις ουρανό,
να ονειρεύεσαι ξανθέ αποσπερίτη
ένα περβόλι κι ένα σπίτι αδειανό.
Εκεί που πας, να βρεις ρυάκι να καθίσεις,
φωτιά ν’ ανάψεις σαν πουλί να ζεσταθείς
κι απ’ το νανούρισμα των ήχων να μεθύσεις
κι ένα παράπονο της γης να θυμηθείς.
Εκεί που πας βαρύς καιρός παραμονεύει
κι έχει στον κόρφο του μαχαίρια κοφτερά,
μ’ ένα χαμόγελο πλατύ σε σαγηνεύει,
να σου ματώσει τα λευκά σου τα φτερά…
Στο φίλο, αδερφό και σύντροφο Χάρη Ντέλλα,
που έφυγε τόσο νωρίς…
Αυτός…
Αυτός που έφυγε μια νύχτα ξαφνικά,
μια πόρτα άνοιξε στης γης την εξορία
κι άφησε πίσω του μια άρτια ιστορία
κι ένα απόθεμα με γνήσια ιδανικά.
Αυτός που έφυγε στη μπόρα βιαστικά,
είχε μια φλόγα κι ένα όραμα στα στήθια
κι είπε με πάθος και με τόλμη την αλήθεια
για τα παιδιά π’ οδοιπορούνε νηστικά.
Αυτός που έφυγε για πάντα από τη γη
τώρα στα σύννεφα κοιμάται και ξυπνάει,
μα την οδύνη και τον πόνο δεν ξεχνάει
και μας καλεί για μια καινούρια επιλογή:
Εκεί που η νύχτα σελαγίζει στα βουνά,
την εξαπάτηση να ψάξεις και το ψέμα,
ν’ αποκηρύξεις τη θυσία και το αίμα,
κι αυτό το σφάλμα το βαρύ που σε πονά.
Κι άμα ο πόνος δεν ακούει, δε μιλά,
στην άγια μάχη θα ‘βρεις νόημα κι ουσία,
την πιο ασήμαντη στην πλάση παρουσία
να την προτρέψεις να κοιτάξει πιο ψηλά…
Εσπερινές εικόνες.
Άοκνα κι ακατάβλητα επιζήτησα να ξεδιαλύνω
μέσα στο συνονθύλευμα των δειλινών ήχων
την ποιητική χροιά στην αίσθηση της ακοής,
την πηγή της συνήχησης, του ρυθμού και της μελωδίας,
τη δική σου αντιφωνία στο δοξαστικό ανάκρουσμα
των αναστάσιμων ύμνων του μεγάλου εσπερινού,
στους υπερφυείς φθόγγους της Βυζαντινής κλίμακας
που σκορπούν επουράνια έκσταση και τέρψη
στις αδολίευτες καρδιές των απλοϊκών ανθρώπων
της γης...
Τώρα πια δε νιώθω δέος για ότι κλονίζει και πτοεί
τον επισφαλή κι εφήμερο κόσμο των εικόνων,
γιατί εγώ είπα ‘’ναι’’ και στη ζωή και στο θάνατο.
Τα ορμητικά ποτάμια είναι οι δρόμοι μου
κι η θάλασσά σου είναι η αιωνιότητα…
Και δε θα σταματήσω να πορεύομαι μήτε στιγμή
στις ένθερμες μέρες και στις παθιασμένες νύχτες,
μέχρι να γευτώ την αρμύρα του γαλάζιου καλοκαιριού,
μέχρι να ανασάνω την ιωδίνη του γλαυκού κύματος
που θρυμματίζεται ακατάπαυστα στο σκόπελο
της ακτής σου, για να ντύσει το γυμνό
κι ηλιοκαμένο κορμί σου με φύκια χρωματιστά,
με θαλασσινούς σταυρούς και με εγχάρακτα
κι ενεπίγραφα όστρακα,…
Ο Χρόνος και ο άνεμος.
Είναι ο άνεμος που σκόρπισε τα φύλλα,
είναι μια θλίψη που βραδιάζει μοναχή,
είναι του κήπου μας τα κόκκινα τα μήλα,
που τα σαπίζει ο αγέρας κι η βροχή.
Στη μοναξιά, στο χαλασμό και στο σκοτάδι,
ψάχνω στη μνήμη την εικόνα σου να βρω,
να ξαποστάσω στης ανάσας σου το χάδι,
να λησμονήσω της θυσίας το σταυρό.
Τραγούδι στήνει ο βοριάς έξω στη στράτα,
για να μερώσουν οι καημοί στη έρμη γη,
μα συ απ’ όλα τα τραγούδια ένα κράτα,
αυτό που ζει και μου ματώνει την πληγή.
Είναι μια θάλασσα που μέσα της με κλείνει,
είναι ένα κύμα που με πάει στ’ ανοιχτά,
είναι μια αγάπη που γυρεύει μα δε δίνει,
που δραπετεύει στο σκοτάδι που αλυχτά…
Το ποίημα ο " Χρόνος και ο άνεμος " μελοποιήθηκε από τον Αλέξανδρο Χατζηνικολιδάκη.
Στίχοι: Γιώργος Δ. Μπίμης.
Μουσική κι ερμηνεία: Αλέξανδρος Χατζηνικολιδάκης.
https://drive.google.com/
Από την παρουσίαση του βιβλίου
Στην πόλη που ζει ο συγγραφέας, ποιητής και στιχουργός Γιώργος Δ. Μπίμης, στη Λιβαδειά, παρουσιάστηκαν στις 16 Δεκέμβρη 2018 τα δυο νέα βιβλία του, το θεατρικό έργο «Σωκράτης, η ιδέα που νικά το θάνατο» και η ποιητική συλλογή «Το χώμα και τι αίμα ».
Την παρουσίαση των δύο βιβλίων έκαναν: η δικηγόρος Λαμπρινή Γερονικολού, ο ζωγράφος Παναγιώτης (Τάκης) Βαρελάς και ο εκδότης των εκδόσεων «Εντύποις» Γιάννης Κρανιάς.
Το έργο «Σωκράτης, η ιδέα που νικά το θάνατο» απέκτησε Βραβείο Θεατρικού Έργου στο διαγωνισμό «Ασημένια Σελίδα». Τα δύο βιβλία κυκλοφορούν στα Κεντρικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας από τις εκδόσεις «Εντύποις».
Την παρουσίαση των δύο βιβλίων έκαναν: η δικηγόρος Λαμπρινή Γερονικολού, ο ζωγράφος Παναγιώτης (Τάκης) Βαρελάς και ο εκδότης των εκδόσεων «Εντύποις» Γιάννης Κρανιάς.
Το έργο «Σωκράτης, η ιδέα που νικά το θάνατο» απέκτησε Βραβείο Θεατρικού Έργου στο διαγωνισμό «Ασημένια Σελίδα». Τα δύο βιβλία κυκλοφορούν στα Κεντρικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας από τις εκδόσεις «Εντύποις».
Τοποθέτηση της δικηγόρου Λαμπρινής Γερονικολού για την παρουσίαση των δύο νέων του βιβλίων του Γιώργου Δ. Μπίμη με τίτλους: ‘’Σωκράτης, η ιδέα που νικά το θάνατο’’ και ‘’Το Χώμα και το αίμα’’.
Η ποίηση του Γιώργου Μπίμη, είναι η ίδια η αγάπη κι ο σεβασμός για το συνάνθρωπο, είναι η ίδια η λαχτάρα για τη ζωή και για τη βεβαιότητα της ζωής, είναι ένας ξάστερος κι ασυννέφιαστος ορίζοντας από θετικά συναισθήματα που είναι τόσο ευδιάκριτα και στους στίχους αλλά και στο πεζό του λόγο. Ένα σύμπλεγμα λυρισμού και ρεαλισμού με στοιχεία που δανείζεται ο ποιητής από την υλική πραγματικότητα για να υμνήσει τον αγωνιζόμενο άνθρωπο, τις ανάγκες και τις προσδοκίες του.
Κι είναι ένα εγχείρημα κι ένα αντιπάλεμα συγχρόνως για να μπορέσει να σταθεί συνεπής κι αλληλέγγυος στους ξωμάχους και στους προλετάριους της γης, στην ασίγαστη κι άνιση αμάχη που πρέπει επιτέλους να καταπαύσει και να τερματιστεί, για να αρθούν οι πληγές και τα αίματα, για να φεγγίσει ο ήλιος της ελπίδας στον άδολο ουρανό, για να υπάρξει ένα αύριο στο μπόι των ονείρων του…
Ο ποιητής δεν κυνηγάει χίμαιρες, μήτε πραγματεύεται προσωπικά ζητήματα κι ατομικές ανησυχίες γιατί γνωρίζει καλά πως η ατομική ελευθερία του εξαρτιέται από τη συλλογική ελευθερία.
Ένα παιχνίδι ατέλειωτο με λέξεις, με χρώματα και με ήχους, για τη μοναδική διέξοδο που υπάρχει και που για εκείνον είναι πέρα για πέρα ορατή κι αληθινή. Κι όλα ετούτα δεμένα με έναν τρόπο μοναδικό, με εσωτερικό ρυθμό, με συνηχήσεις και με ομοιοκατάληκτα σχήματα που είναι προσβάσιμα κι ανιχνεύσιμα, που μπορούν αβασάνιστα να αποκαλυφτούν και να δημιουργήσουν μια σαφή αντίληψη για τα γεγονότα…
Η ένταση κι η ορμή της ποίησής του μεταβάλλονται και δημιουργούν μια ανωτερότητα, μια ευπρέπεια κι ένα ηθικό ποιον, κρίσιμα, συγκινησιακά κι ευαίσθητα στοιχεία που συνθέτουν και συγκροτούν κάθε γνήσια λαϊκή ποίηση.
Μια τέχνη πλούσια σε εικόνες, σε παραστάσεις και σε νοήματα, ένας πηγαίος αυθορμητισμός που στοχεύει το νου και την ψυχή του αναγνώστη, δίχως περιττά λόγια, δίχως ψεύτικα στολίδια, δίχως στημένα μέσα εντυπωσιασμού…
Μια ποίηση πολιτική, μαχητική, γιομάτη πίστη για τον παράγοντα άνθρωπο που πάσχει και δεινοπαθεί, ένα τραγούδι του ανέμου που υμνεί τον καθημερινό αγώνα του, τις αξίες και τον έρωτα αλλά και τις μικρές χαρές και τις μικρές νίκες της ταλαίπωρης και της βασανισμένης ζωής του.
Είναι μια διαρκής άσκηση που επιζητεί να διαμορφώσει μια νέα, δίχως προκαταλήψεις και με ποικίλες αποχρώσεις κριτική ματιά, που θα συμβάλλει στη διάκριση, στην πρόοδο και στην υπεροχή της προοδευτικής τέχνης, που θα σηματοδοτήσει την ανανέωση των ιδεών που θα συνεισφέρει στην επιτυχία του ιερού και πανανθρώπινου στόχου, της ισότητας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης στη γη. Με δεδομένη την αριστερή του ιδεολογία, οι αισθητικές αναζητήσεις του καλύπτουν ευρύ φάσμα των προβλημάτων που ταλαιπωρούν τη ζωή και τον παραγκωνισμένο άνθρωπο. Μιλάμε λοιπόν για μια τέχνη ζωντανή που αγγίζει τον πυρήνα και την ουσία της αντικειμενικής πραγματικότητας…
Κι ο ποιητής, παραμένει πάντα ο άνθρωπος που βίωσε τον πόνο και την αδικία κι άντεξε κι αυτό το γεγονός του αφήνει όλα τα περιθώρια ανοιχτά για να εκφράσει με ευκρίνεια και με καθαρότητα τον πόνο και την οδύνη των σπιλωμένων και των αδικημένων συντρόφων του.
Αυτό που υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα, όσο οι άνθρωποι δε θ’ αφουγκράζονται τις φωνές των ποιητών, τον προφητικό τους λόγο που είναι επαρκής, αναγκαίος και χρήσιμος για να πορευτεί ειρηνικά και αναμάρτητα η ζωή στο χώμα. Το λόγο που κλείνει μέσα του μια ηθική συμπεριφορά, που μεταλλάσσεται και μετατρέπεται σε μια ειλικρινή προσπάθεια, που αποκλειστικός του στόχος είναι να μας πείσει πως η ζωή έχει ωραία και υψηλά νοήματα, πως η ζωή δεν είναι ένα αταξίδευτο καράβι… Με την τέχνη του πορεύεται πλάι στο βασανισμένο άνθρωπο που αγωνιά κι επιζητεί με πάθος ν’ αλλάξει τη ροή της ιστορίας και τη μοίρα του. Μια τέχνη που λέει ‘’μπορώ’’ εκεί που οι άλλοι κλονίζονται και χάνουν το κουράγιο τους, μια τέχνη που ζητά επίμονα κι εντατικά να κάνουμε ένα βήμα εμπρός για να έρθουμε πιο κοντά στις μεγαλεπήβολες αλήθειες της ζωής… Μια ποίηση αισιόδοξη κι ανατρεπτική, σίγουρη σαν τον ήλιο που σκορπά δίκαια το φέγγος του πάνω από τις λαϊκές συνοικίες, από τα γιαπιά και από τις φάμπρικες, που φωτίζει όλες τις καρδιές κι όλα τα όνειρα, που επικροτεί και εμψυχώνει τον άνισο αγώνα για το δίκιο των αδικημένων και των κατατρεγμένων συντρόφων μας ολάκερης της γης.
Ο ποιητής, παράλληλα, δε διστάζει να ασχοληθεί με τα οριακά και με τα θεμελιώδη ζητήματα: της γνώσης, της ύπαρξης, του κινήτρου, της αιτίας και του αποτελέσματος, όπως επίσης και με τα πανάρχαια φιλοσοφικά ζητήματα που αφορούν τη σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο και τη θέση του μέσα σ’ αυτόν.
Στο βραβευμένο θεατρικό του έργο ‘’Σωκράτης, η ιδέα που νικά το θάνατο’’ γίνεται μια προσπάθεια προσέγγισης των φιλοσοφικών αντιλήψεων της αρχαίας Αθήνας και μια τοποθέτηση συγχρόνως, με όρους πολιτικής φιλοσοφίας αλλά και ποίησης, στα αναπάντητα ερωτήματα που απασχόλησαν και συνεχίζουν να απασχολούν και σήμερα τον άνθρωπο και την ανθρώπινη κοινωνία:
Υπάρχει δικαιοσύνη στον κόσμο της δημιουργίας; Πόσο λογική είναι άραγε η ένδεια κι η δυστυχία της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων στη γη; Είναι καλύτερα να πλουτίζει κανείς καταδικάζοντας στη φτώχεια όλους τους άλλους συνανθρώπους του ή μήπως είναι προτιμότερο να ζει με ανιδιοτέλεια και με αλτρουισμό; Τι είναι η φιλία, η αγάπη, η ταύτιση, η αλληλεγγύη κι η ελευθερία; Τι διαφορές υπάρχουν μεταξύ της λογικής, της νόησης, του συναισθήματος, της πεποίθησης, των προτιμήσεων και των επιλογών, από τις συμβάσεις κι από την καθιερωμένη συνήθεια; Σε τι βαθμό η κοινωνία επηρεάζει και καθορίζει την ανθρώπινη λογική;
Ευαισθησία κι ευστοχία, με τις λεπτές κι ευαίσθητες αποχρώσεις των λέξεων, πότε στην αλληγορική και πότε στην συμβολική τους σημασία. Κι είναι μια προσπάθεια υγιής, ζωντανή κι αισιόδοξη, με ευοίωνες προβλέψεις, που επιζητεί με πάθος να ξεγελάσει ακόμα και το θάνατο…
Ο ποιητής ταξιδεύει μακριά στους αγλαούς ορίζοντες με την ψυχή και με το πνεύμα του χωρίς όμως να χάνει το εδώ και το τώρα κι αποκλειστικό μέλημα της οδοιπορίας του είναι ν’ αλλάξουν τα πράγματα ριζικά κι ολοκληρωτικά για να ευνοηθούν επιτέλους οι πολλοί, οι πάσχοντες και οι ανίσχυροι. Θέλει ν’ αγγίξει την ψίχα της ιστορικής αλήθειας, για να πραγματωθεί το απραγματοποίητο, για να ενεργοποιηθεί η μόνη δυνατότητα που υπάρχει, για να δρομολογηθούν οι αναμενόμενες θετικές εξελίξεις για τους πολλούς… Κι είναι απόλυτα σίγουρος πως καμιά προσδοκία δε μπορεί να ματαιωθεί σε τούτο το εξιδανικευμένο όραμα, στην υπερβατική του εμπειρία και στις αιματώδεις υποσχέσεις του, που φιλοδοξούν να ακινητοποιήσουν το χρόνο για να αρθεί ο πόνος που κατακυρίευσε τη γη. Ο ξεγελασμένος κι ο παραπλανημένος άνθρωπος, μέσα σε τούτη τη χειμαρρώδη δημιουργία, μπορεί να δει, να μάθει και να ελπίσει, να ξαφνιαστεί με την αξιοσύνη της, με τη μεταμορφωτική δύναμη του λόγου, με τον προβληματισμό, με τον υψηλό διαλογισμό και με τη βαθιά πίστη στις πανανθρώπινες αξίες και στα θεσπέσια κι ονειρώδη ιδανικά. Μιλάμε λοιπόν για έναν επαναστατημένο ποιητή με πεποίθηση, με προσήλωση και με σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό, που παράγει ένα έργο γόνιμο, γιομάτο συνοχή, με διαδοχή γεγονότων, ιδεών και νοημάτων, που δημιουργεί αντιστάσεις έτσι καθώς εναλλάσσονται τα σημαίνοντα και τα σημαινόμενα, εστιάζοντας πάντα το ενδιαφέρον του στο καθολικό, στο ουσιώδες, στο αναγκαίο και στο ασυμβίβαστο… Ένας καθαρμός ψυχής, ένας ειλικρινής κι αμερόληπτος διαλογισμός που βρίσκεται σε απόλυτη αντιστοιχία με την αντικειμενική πραγματικότητα. Ο ποιητικός του οίστρος περισσεύει κι είναι πάντα διαθέσιμος και στρατεύσιμος για την αλλαγή εκείνων των δεδομένων που θα ενθαρρύνουν και θα διεγείρουν την ενσυναίσθηση, την ηθική αντίληψη και για την εγερτική συνείδηση . Κι είναι σα να διακηρύττει ο ποιητής μέσα από το έργο του πως η επανάσταση των συναισθημάτων κι η εξέγερση είναι προ των πυλών αφού οι ενσυνείδητοι άνθρωποι πληθαίνουν στους δρόμους του αγώνα διαδηλώνοντας με πάθος για το χαμένο παράδεισο των συμπαντικών οραμάτων τους. Ναι, σ’ αυτό τον κόσμο της οδύνης ο ποιητής δε μπορεί να παραμείνει απαθής, ασυγκίνητος κι αδιάφορος. Κι επιστρατεύει όλες τις ψυχικές και τις πνευματικές του δυνάμεις για να εκφράσει με σαφήνεια και με πληρότητα τα βάσανα και την αγωνία των συνανθρώπων του που πάσχουν και δεινοπαθούν…
Το σκοτάδι αραιώνει, ο δρόμος πλέον είναι ορατός κι εκεί, στην άκρη του ορίζοντα ανατέλλει πάλι ο θεός ήλιος, ο ηλιάτορας του στασιασμού, της ταξικής αναμέτρησης, της απελευθέρωσης και της λύτρωσης… Κι είναι θαρρώ ο λόγος του μια παρακαταθήκη, μια σημαντική και πολύτιμη πολιτιστική κληρονομιά για τις νέες γενιές που έρχονται στο προσκήνιο, ένας διαρκής ύμνος για την ομορφιά της ζωής, για τον έρωτα, για το δίκαιο του αγώνα, για τη θυσία και για τον ηρωικό θάνατο. Είναι μια σημαντική προσφορά στα Ελληνικά γράμματα ενταγμένη συνειδητά όμως στο πλαίσιο της αριστερής διανόησης και του σοσιαλιστικού ρεαλισμού…
Η ποίηση του Γιώργου Μπίμη, είναι η ίδια η αγάπη κι ο σεβασμός για το συνάνθρωπο, είναι η ίδια η λαχτάρα για τη ζωή και για τη βεβαιότητα της ζωής, είναι ένας ξάστερος κι ασυννέφιαστος ορίζοντας από θετικά συναισθήματα που είναι τόσο ευδιάκριτα και στους στίχους αλλά και στο πεζό του λόγο. Ένα σύμπλεγμα λυρισμού και ρεαλισμού με στοιχεία που δανείζεται ο ποιητής από την υλική πραγματικότητα για να υμνήσει τον αγωνιζόμενο άνθρωπο, τις ανάγκες και τις προσδοκίες του.
Κι είναι ένα εγχείρημα κι ένα αντιπάλεμα συγχρόνως για να μπορέσει να σταθεί συνεπής κι αλληλέγγυος στους ξωμάχους και στους προλετάριους της γης, στην ασίγαστη κι άνιση αμάχη που πρέπει επιτέλους να καταπαύσει και να τερματιστεί, για να αρθούν οι πληγές και τα αίματα, για να φεγγίσει ο ήλιος της ελπίδας στον άδολο ουρανό, για να υπάρξει ένα αύριο στο μπόι των ονείρων του…
Ο ποιητής δεν κυνηγάει χίμαιρες, μήτε πραγματεύεται προσωπικά ζητήματα κι ατομικές ανησυχίες γιατί γνωρίζει καλά πως η ατομική ελευθερία του εξαρτιέται από τη συλλογική ελευθερία.
Ένα παιχνίδι ατέλειωτο με λέξεις, με χρώματα και με ήχους, για τη μοναδική διέξοδο που υπάρχει και που για εκείνον είναι πέρα για πέρα ορατή κι αληθινή. Κι όλα ετούτα δεμένα με έναν τρόπο μοναδικό, με εσωτερικό ρυθμό, με συνηχήσεις και με ομοιοκατάληκτα σχήματα που είναι προσβάσιμα κι ανιχνεύσιμα, που μπορούν αβασάνιστα να αποκαλυφτούν και να δημιουργήσουν μια σαφή αντίληψη για τα γεγονότα…
Η ένταση κι η ορμή της ποίησής του μεταβάλλονται και δημιουργούν μια ανωτερότητα, μια ευπρέπεια κι ένα ηθικό ποιον, κρίσιμα, συγκινησιακά κι ευαίσθητα στοιχεία που συνθέτουν και συγκροτούν κάθε γνήσια λαϊκή ποίηση.
Μια τέχνη πλούσια σε εικόνες, σε παραστάσεις και σε νοήματα, ένας πηγαίος αυθορμητισμός που στοχεύει το νου και την ψυχή του αναγνώστη, δίχως περιττά λόγια, δίχως ψεύτικα στολίδια, δίχως στημένα μέσα εντυπωσιασμού…
Μια ποίηση πολιτική, μαχητική, γιομάτη πίστη για τον παράγοντα άνθρωπο που πάσχει και δεινοπαθεί, ένα τραγούδι του ανέμου που υμνεί τον καθημερινό αγώνα του, τις αξίες και τον έρωτα αλλά και τις μικρές χαρές και τις μικρές νίκες της ταλαίπωρης και της βασανισμένης ζωής του.
Είναι μια διαρκής άσκηση που επιζητεί να διαμορφώσει μια νέα, δίχως προκαταλήψεις και με ποικίλες αποχρώσεις κριτική ματιά, που θα συμβάλλει στη διάκριση, στην πρόοδο και στην υπεροχή της προοδευτικής τέχνης, που θα σηματοδοτήσει την ανανέωση των ιδεών που θα συνεισφέρει στην επιτυχία του ιερού και πανανθρώπινου στόχου, της ισότητας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης στη γη. Με δεδομένη την αριστερή του ιδεολογία, οι αισθητικές αναζητήσεις του καλύπτουν ευρύ φάσμα των προβλημάτων που ταλαιπωρούν τη ζωή και τον παραγκωνισμένο άνθρωπο. Μιλάμε λοιπόν για μια τέχνη ζωντανή που αγγίζει τον πυρήνα και την ουσία της αντικειμενικής πραγματικότητας…
Κι ο ποιητής, παραμένει πάντα ο άνθρωπος που βίωσε τον πόνο και την αδικία κι άντεξε κι αυτό το γεγονός του αφήνει όλα τα περιθώρια ανοιχτά για να εκφράσει με ευκρίνεια και με καθαρότητα τον πόνο και την οδύνη των σπιλωμένων και των αδικημένων συντρόφων του.
Αυτό που υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα, όσο οι άνθρωποι δε θ’ αφουγκράζονται τις φωνές των ποιητών, τον προφητικό τους λόγο που είναι επαρκής, αναγκαίος και χρήσιμος για να πορευτεί ειρηνικά και αναμάρτητα η ζωή στο χώμα. Το λόγο που κλείνει μέσα του μια ηθική συμπεριφορά, που μεταλλάσσεται και μετατρέπεται σε μια ειλικρινή προσπάθεια, που αποκλειστικός του στόχος είναι να μας πείσει πως η ζωή έχει ωραία και υψηλά νοήματα, πως η ζωή δεν είναι ένα αταξίδευτο καράβι… Με την τέχνη του πορεύεται πλάι στο βασανισμένο άνθρωπο που αγωνιά κι επιζητεί με πάθος ν’ αλλάξει τη ροή της ιστορίας και τη μοίρα του. Μια τέχνη που λέει ‘’μπορώ’’ εκεί που οι άλλοι κλονίζονται και χάνουν το κουράγιο τους, μια τέχνη που ζητά επίμονα κι εντατικά να κάνουμε ένα βήμα εμπρός για να έρθουμε πιο κοντά στις μεγαλεπήβολες αλήθειες της ζωής… Μια ποίηση αισιόδοξη κι ανατρεπτική, σίγουρη σαν τον ήλιο που σκορπά δίκαια το φέγγος του πάνω από τις λαϊκές συνοικίες, από τα γιαπιά και από τις φάμπρικες, που φωτίζει όλες τις καρδιές κι όλα τα όνειρα, που επικροτεί και εμψυχώνει τον άνισο αγώνα για το δίκιο των αδικημένων και των κατατρεγμένων συντρόφων μας ολάκερης της γης.
Ο ποιητής, παράλληλα, δε διστάζει να ασχοληθεί με τα οριακά και με τα θεμελιώδη ζητήματα: της γνώσης, της ύπαρξης, του κινήτρου, της αιτίας και του αποτελέσματος, όπως επίσης και με τα πανάρχαια φιλοσοφικά ζητήματα που αφορούν τη σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο και τη θέση του μέσα σ’ αυτόν.
Στο βραβευμένο θεατρικό του έργο ‘’Σωκράτης, η ιδέα που νικά το θάνατο’’ γίνεται μια προσπάθεια προσέγγισης των φιλοσοφικών αντιλήψεων της αρχαίας Αθήνας και μια τοποθέτηση συγχρόνως, με όρους πολιτικής φιλοσοφίας αλλά και ποίησης, στα αναπάντητα ερωτήματα που απασχόλησαν και συνεχίζουν να απασχολούν και σήμερα τον άνθρωπο και την ανθρώπινη κοινωνία:
Υπάρχει δικαιοσύνη στον κόσμο της δημιουργίας; Πόσο λογική είναι άραγε η ένδεια κι η δυστυχία της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων στη γη; Είναι καλύτερα να πλουτίζει κανείς καταδικάζοντας στη φτώχεια όλους τους άλλους συνανθρώπους του ή μήπως είναι προτιμότερο να ζει με ανιδιοτέλεια και με αλτρουισμό; Τι είναι η φιλία, η αγάπη, η ταύτιση, η αλληλεγγύη κι η ελευθερία; Τι διαφορές υπάρχουν μεταξύ της λογικής, της νόησης, του συναισθήματος, της πεποίθησης, των προτιμήσεων και των επιλογών, από τις συμβάσεις κι από την καθιερωμένη συνήθεια; Σε τι βαθμό η κοινωνία επηρεάζει και καθορίζει την ανθρώπινη λογική;
Ευαισθησία κι ευστοχία, με τις λεπτές κι ευαίσθητες αποχρώσεις των λέξεων, πότε στην αλληγορική και πότε στην συμβολική τους σημασία. Κι είναι μια προσπάθεια υγιής, ζωντανή κι αισιόδοξη, με ευοίωνες προβλέψεις, που επιζητεί με πάθος να ξεγελάσει ακόμα και το θάνατο…
Ο ποιητής ταξιδεύει μακριά στους αγλαούς ορίζοντες με την ψυχή και με το πνεύμα του χωρίς όμως να χάνει το εδώ και το τώρα κι αποκλειστικό μέλημα της οδοιπορίας του είναι ν’ αλλάξουν τα πράγματα ριζικά κι ολοκληρωτικά για να ευνοηθούν επιτέλους οι πολλοί, οι πάσχοντες και οι ανίσχυροι. Θέλει ν’ αγγίξει την ψίχα της ιστορικής αλήθειας, για να πραγματωθεί το απραγματοποίητο, για να ενεργοποιηθεί η μόνη δυνατότητα που υπάρχει, για να δρομολογηθούν οι αναμενόμενες θετικές εξελίξεις για τους πολλούς… Κι είναι απόλυτα σίγουρος πως καμιά προσδοκία δε μπορεί να ματαιωθεί σε τούτο το εξιδανικευμένο όραμα, στην υπερβατική του εμπειρία και στις αιματώδεις υποσχέσεις του, που φιλοδοξούν να ακινητοποιήσουν το χρόνο για να αρθεί ο πόνος που κατακυρίευσε τη γη. Ο ξεγελασμένος κι ο παραπλανημένος άνθρωπος, μέσα σε τούτη τη χειμαρρώδη δημιουργία, μπορεί να δει, να μάθει και να ελπίσει, να ξαφνιαστεί με την αξιοσύνη της, με τη μεταμορφωτική δύναμη του λόγου, με τον προβληματισμό, με τον υψηλό διαλογισμό και με τη βαθιά πίστη στις πανανθρώπινες αξίες και στα θεσπέσια κι ονειρώδη ιδανικά. Μιλάμε λοιπόν για έναν επαναστατημένο ποιητή με πεποίθηση, με προσήλωση και με σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό, που παράγει ένα έργο γόνιμο, γιομάτο συνοχή, με διαδοχή γεγονότων, ιδεών και νοημάτων, που δημιουργεί αντιστάσεις έτσι καθώς εναλλάσσονται τα σημαίνοντα και τα σημαινόμενα, εστιάζοντας πάντα το ενδιαφέρον του στο καθολικό, στο ουσιώδες, στο αναγκαίο και στο ασυμβίβαστο… Ένας καθαρμός ψυχής, ένας ειλικρινής κι αμερόληπτος διαλογισμός που βρίσκεται σε απόλυτη αντιστοιχία με την αντικειμενική πραγματικότητα. Ο ποιητικός του οίστρος περισσεύει κι είναι πάντα διαθέσιμος και στρατεύσιμος για την αλλαγή εκείνων των δεδομένων που θα ενθαρρύνουν και θα διεγείρουν την ενσυναίσθηση, την ηθική αντίληψη και για την εγερτική συνείδηση . Κι είναι σα να διακηρύττει ο ποιητής μέσα από το έργο του πως η επανάσταση των συναισθημάτων κι η εξέγερση είναι προ των πυλών αφού οι ενσυνείδητοι άνθρωποι πληθαίνουν στους δρόμους του αγώνα διαδηλώνοντας με πάθος για το χαμένο παράδεισο των συμπαντικών οραμάτων τους. Ναι, σ’ αυτό τον κόσμο της οδύνης ο ποιητής δε μπορεί να παραμείνει απαθής, ασυγκίνητος κι αδιάφορος. Κι επιστρατεύει όλες τις ψυχικές και τις πνευματικές του δυνάμεις για να εκφράσει με σαφήνεια και με πληρότητα τα βάσανα και την αγωνία των συνανθρώπων του που πάσχουν και δεινοπαθούν…
Το σκοτάδι αραιώνει, ο δρόμος πλέον είναι ορατός κι εκεί, στην άκρη του ορίζοντα ανατέλλει πάλι ο θεός ήλιος, ο ηλιάτορας του στασιασμού, της ταξικής αναμέτρησης, της απελευθέρωσης και της λύτρωσης… Κι είναι θαρρώ ο λόγος του μια παρακαταθήκη, μια σημαντική και πολύτιμη πολιτιστική κληρονομιά για τις νέες γενιές που έρχονται στο προσκήνιο, ένας διαρκής ύμνος για την ομορφιά της ζωής, για τον έρωτα, για το δίκαιο του αγώνα, για τη θυσία και για τον ηρωικό θάνατο. Είναι μια σημαντική προσφορά στα Ελληνικά γράμματα ενταγμένη συνειδητά όμως στο πλαίσιο της αριστερής διανόησης και του σοσιαλιστικού ρεαλισμού…
Λαμπρινή Γερονικολού
ΜΙΚΡΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Βοιωτίας και ζει στη Λιβαδειά. Είναι Τεχνολόγος Μηχανολόγος Μηχανικός κι έχει φοιτήσει στην Παιδαγωγική Σχολή της ΣΕΛΕΤΕ. Είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός. Διαβάζει, μελετάει και γράφει ποίηση από την εφηβική του ηλικία.
Εκτός από ποίηση ασχολείται με τη στιχουργική, το θεατρικό λόγο, το διήγημα και το μυθιστόρημα… Δημοσιεύει ποίηση και στίχους στον τοπικό τύπο ΒΟΙΩΤΙΚΗ ΩΡΑ και σε φιλολογικά περιοδικά όπως: "Βρυσούλες της Γνώσης" στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας, "homo universalis","αιολικά γράμματα", "ατέχνως", "βιβλιοnet", "fractal", "Κατιούσα" κ.α…
Έχει διακριθεί σε πολλούς Πανελλαδικούς και Παγκόσμιους διαγωνισμούς στην ποίηση, στο δοκίμιο, στο διήγημα και στο θεατρικό έργο.
Στίχους του έχουν μελοποιήσει: Ο συνθέτης και τραγουδιστής Παντελής Θαλασσινός, η σολίστ κλασσικής κιθάρας Εύα Φάμπα κι ο συνθέτης και τραγουδιστής Αλέξανδρος Χατζηνικολιδάκης…
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές:
"Μνήμες της πέτρας και της Σιωπής’’, "Τα Λυρικά"
" Ο Χρόνος κι οι Πληγές." και " Το Χώμα και το Αίμα".
Επίσης, το θεατρικό του έργο: ‘’Σωκράτης η ιδέα που νικά το θάνατο’’ απέσπασε βραβείο στον πανελλαδικό διαγωνισμό θεατρικού έργου ‘’Ασημένια Σελίδα’’ και εκδόθηκε από τις εκδόσεις ‘’Εντύποις.’’
Ο Σύλλογος Συνταξιούχων του Δημοσίου Ν. Βοιωτίας έχει απονείμει τιμητική πλακέτα στον ποιητή για την προσφορά του στα Γράμματα και στην Τέχνη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου