Τα μάτια ορθάνοιχτα
μ ' ένα πικρό παράπονο,
για τον βαρκάρη που πέρασε
και δεν τους είδε.
Η καρδιά παγωμένη , ανήμπορη
να φωνάξει στα περιστέρια.
Τα χέρια μαραμένα ,
δεν φτάνουν να στείλουν σπόρους,
σ' αυτούς που σωπαίνουν
ούτε στα παιδιά ,
που αποξεχνιούνται
με δυο παραμύθια
και το άδειο στομάχι,
ρουφάει τον λυγμό των ματιών τους.
Μα θ' ανατείλει ο ήλιος.
Μετά από τα σύννεφα,
έρχεται ξαστεριά.
Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή
"Σκέψεις θραύσματα"
Κώστας Βασιλάκος/ Άνεμος Εκδοτική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου