επιστρέφω από την έρημο της ουτοπίας!
Στα πέλματα και την ψυχή μου
θριαμβεύουν οι στάχτες του μέλλοντος!
Και πού να βρω τις λέξεις να θρηνήσω Μάνα Γη,
και πού να βρω σκοπό να κάνω τραγούδι το τίποτα!
Στα ραγισμένα τείχη των στεναγμών δεν υπάρχουν πια ήχοι,
στα βουβά τοπία του κόσμου ο άνεμος έπαψε να φυσάει.
Μόνο σιωπή!
Στην ψυχή και στα κύτταρα του παντός
η εκκωφαντική σιωπή ουρλιάζει…
Τη χαραυγή διαβήκαμε με βιολιά και νταούλια τη θάλασσα των βράχων.
Και ύστερα στον κήπο της Εδέμ
ανακαλύψαμε με Βακχικούς υμέναιους,
τον καρπό της απογύμνωσης!
Αγκομαχώντας πήραμε το δρόμο του γυρισμού,
μα το πούσι της ουτοπίας μας τύλιξε…
Το δειλινό μας βρήκε ξέπνοους πάνω στ’ αποκαΐδια των δένδρων
και στην τέφρα των ονείρων μας.
Και τότε ήταν που ούρλιαξε ο άνεμος
και τότε ο τρόμος κάγχασε στα έγκατα του νου μας,
με ματωμένα χείλη!
Τα τελευταία σύννεφα συνάχτηκαν στη δύση
και ο λογισμός λαχτάρησε εκείνη τη μικρή δροσοσταλίδα,
θεία κοινωνία στην ψυχή σου, μητέρα μας.
Κάποιες μικρές φωτεινές ψυχές ανάβουν τα λυχνάρια τους στο στερέωμα.
Ας ενώσουμε όλοι της ψυχής μας την πνοή,
φλόγα νέα, νέα αρχή,
να υφάνουμε στη μητέρα Γη νέα φωτεινά πανιά
και μαζί θαλασσοπόροι του κόσμου,
ν’ αργαρμενίσουμε και πάλι εκεί στο πέλαγος της χαράς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου