Τρίτη 31 Ιουλίου 2018

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ " ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΠΟΥΔΗΣ " - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Quint Buchholz - Art


Η ποιητική συλ­λογή του Γ. Αλεξανδρή "ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΠΟΥΔΗΣ”, περι­λαμβά­νει 23 ποι­ή­ματα 

ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ 

∆ΙΠΛΑΝΟΙ

Κι αυτός που δίπλα μου σωπαί­νει,
συνω­μο­τώ­ντας με συνή­θειες κι εμμο­νές,
κι εκεί­νος που ωρύ­ε­ται πιο πέρα,
δια­βάλ­λο­ντας αρε­τές και μαρ­τυ­ρίες,
ξέρουμε πως είμα­στε διπλα­νοί στο ίδιο ψέμα,
ανύ­πο­πτοι σε ελεγ­χό­μενα περι­θώ­ρια
και προ­γραμ­μέ­νοι σε κατά­στιχα ζηλωτές.

Κι αυτός με τους δογ­μα­τι­σμούς του,
που βεβαιώ­νει ποιος είναι απέ­να­ντί μας,
κι εκεί­νος με τις ανα­γω­γές του
που πρε­σβεύει σε δια­λε­κτική συμ­με­τοχή,
ξέρουμε πως είμα­στε διπλα­νοί χωρίς ιστο­ρία,
έρμαια στη μονα­ξιά και τη μονο­χρω­μία,
κι ασπόν­δυ­λοι σε κάθε πεί­ραμα και χρήση.

Χάνει η ζωή τα υπάρ­χο­ντά της
και μένει η φωνή χωρίς προ­σα­να­το­λι­σμό.
Κι αυτός που απο­τε­λεί κατη­γο­ρία,
κι εκεί­νος που είναι αριθ­μός,
ξέρουμε πως είμα­στε διπλα­νοί στην αλή­θεια,
λόγος και πρό­σωπο, ανα­φορά κι αξία,
το μέγε­θος μη χάσουμε στο ύψος του ανθρώπου.

Απο­λο­γία και εξι­λέ­ωση οι και­ροί,
σε κάθε τέλος και μια αισιό­δοξη αρχή.
Κι αυτός που έχει παραι­τη­θεί,
κι εκεί­νος που επι­μέ­νει στην οργή,
προ­λα­βαί­νουμε να είμα­στε διπλα­νοί στα όριά μας,
το αύριο στην ομορ­φιά να ορί­σουμε
και η ζωή γητεύ­τρα να μας αρέσει.


ΑΝΤΟΧΕΣ ΚΑΙ ΑΠΩΛΕΙΕΣ

Η νύχτα γλι­στράει γυμνή
στις μικρές της τις ώρες
κι αφή­νε­ται ανα­κό­λουθη ηχώ
του φόβου και της ανά­γκης,
από­γνω­σης πέρα­σμα βια­στικό ,
στο κενό, σε ενο­χές και δειλίες.

Επώ­δυ­νος ο παι­δε­μός της μνή­μης
μ’ ανα­δρο­μές και δηκτι­κούς ψιθύ­ρους,
μια άλλη αρχή και η παγι­δευ­μένη οργή,
κινού­με­νες σκιές και αυτα­πά­τες
και η φυγή στην άκρη της αυγής,
ανυ­πε­ρά­σπι­στη και μοιραία.

Βία και της ψυχής το κού­μπωμα,
χωρίς καρ­τέ­ρεμα και δίχως πρώτο φως,
τα δειλά της φτε­ρο­κο­πή­ματα
χαμένα ξέφωτα και πίκρα αγκι­στρω­μένη,
δέσμια στην άρνηση και την υπο­ταγή
κι η μονα­ξιά αμε­τα­νό­ητη επιστροφή.

Διπλώ­νουν στα χέρια τους τη νύχτα,
κι είναι τόσοι αυτοί που αγρυ­πνούν!
Δοκι­μά­ζουν μες στους ίσκιους αντο­χές
και μ’ απώ­λειες μετρούν τη ζωή τους.
Το πρωί δεν έχει όνειρα και αντα­μώ­σεις
ούτε κι ο ήλιος τύμπανα και συνάξεις.


ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

[ Αθήνα 6−12−08.
Σκο­τώ­νουν ένα δεκα­πε­ντά­χρονο αγόρι.
Το δικό μας αγόρι, το παιδί του κόσμου.
Επειδή επέ­μενε να ζει στον κόσμο των παι­διών
και η εξου­σία δε συγ­χω­ρούσε παρα­τά­σεις στη χώρα των ονεί­ρων.
Ήταν επικίνδυνο. ]

Αγόρι μου,
που σε μεγά­λωνα με πεθυ­μιές κι ανά­σες
κι ονει­ρευό­μα­στε μαζί στου ήλιου το κατόπι,
να ’ναι η ζωή σου ανα­τολή κι οι μέρες σου δοξάρι,
πώς έγινε και βιά­στη­κες στο λιό­γερμα να φτά­σεις,
χωρίς σερ­γιάνι στην αυλή, στου κόσμου τα περ­βό­λια,
χωρίς αγνά­ντιο σε στρατί ψηλά από παραθύρι!

Αγόρι μου,
στο ματω­μένο στή­θος σου, στα σφα­λι­στά σου μάτια,
σημά­δε­ψαν το όνειρο τ’ αβό­λευτο της νιό­της,
αυτό που εγώ ζωγρά­φιζα και θέριευε σε σένα,
να μας νυχτώ­σουν την ψυχή, το νου να μας φοβί­σουν,
της μέρας γύρι­σμα ζεστό να μην αφου­γκρα­στούμε,
γιατ’ είναι η ζωή μας μέτρημα και οι και­ροί δικοί τους!

Αγόρι μου,
οργί­στη­καν οι γει­το­νιές και πλά­τυ­ναν οι δρό­μοι,
ανέ­σπερο φως σε έδει­ξαν, παιδί του κόσμου σ’ είπαν.
Πού νa ’βρω κου­ρά­γιο να τους πω, σοφία να μαρ­τυ­ρήσω,
πως κάθε μέρα πέθαι­νες στη μονα­ξιά μαζί τους,
πως κάθε πρωί και μια βολή κι από­γνωση η νύχτα
γιατ’ είναι πολ­λοί αυτοί που ως λάφυρο θα σε πανηγυρίσουν!


ΔΕΝ ΕΦΤΑΣΕ Η ΑΝΑΤΟΛΗ

Της οργής το φεγ­γάρι,
χλώ­μιασε απόψε στη γει­το­νιά της θλί­ψης
και η νύχτα ‚χίμαιρα και πομπή του πόνου,
σκόρ­πισε τ’ άμαθα των άστρων τα όνειρα.

Στέ­ρεψε η ψυχή από αυτα­πά­τες
και στέ­γνωσε στην άκρη των πόθων.
Η μνήμη χάθηκε στις στοές της
και τ’ όνειρο αιμορ­ρά­γησε στη μονα­ξιά και το φόβο.

Ανεί­πω­τοι με λέξεις απόψε οι καη­μοί,
τα πάθη μας σιω­πηλή κραυγή και ρίγος,
όλα κρυφή δια­δρομή στο άπειρο των ματιών σου
και την ιερό­τητα του κορ­μιού σου.

Απόψε κυλούν οι ώρες αξη­μέ­ρω­τες
και οι παλιοί και­ροί σημα­δε­μέ­νοι.
Μού­χρωμα οι δισταγ­μοί κι η σύνεση,
όλα σιωπή και μια βαθιά πληγή.

Στ’ όνειρο δρα­σκε­λί­σαμε νύχτα,
μαζέ­ψαμε φως του ήλιου σε πρω­ινά.
Πώς έγινε και η ανα­τολή που περι­μέ­ναμε
δεν έφτασε στη ζωή μας;


ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΤΑΜΙΑ

Άγουρη κι ατί­θαση η νιό­φερτη άνοιξη,
γλι­στρούσε τη βια­σύνη της στην ακρο­πο­τα­μιά,
έρι­χνε τα μαλ­λιά της ξέπλεκα στ’ ανυ­πό­τα­χτα νερά
και το φεγ­γάρι νιο κι αδέ­σποτο να σκύ­βει και να βουτά,
μαντίλι κόκ­κινο στη νύχτα να βάφει και να κεντά.

Θρά­σευαν γύρω οι καη­μοί σε χολω­μένα νιάτα,
μάτω­ναν στή­θια οι στε­ναγ­μοί και κου­ρα­σμένα μάτια,
κρυφά να συναλ­λάσ­σε­ται η αρετή με την αμαρ­τία
και να ζυγιά­ζε­ται αδέ­κα­στη η ζωή,
μια στην επι­στροφή και μια στην προσδοκία.

Έσφι­ξαν τα χέρια τους και ψηλά­φι­σαν τη γη,
κύκλω­σαν ένα κομ­μάτι ανοι­χτό ουρανό
και με το σου­ραύλι της σιω­πής και το φλα­σκί του πόθου,
ξημέ­ρω­ναν τη ζωή ανα­τολή ‚πλημ­μύρα και σημάδι,
σαν τ’ όνειρο που ξέφευγε απ’ το βαθύ σκοτάδι.

Αφή­ναν στην άκρη τις καρ­διές κι οι λογι­σμοί στην κοίτη.
Γύμνω­ναν τα λόγια τους και με το φως τα ντύ­ναν,
να ’ναι οι μύθοι πιο ζεστοί και οι θεοί πιο ξένοι
στη σύναξη των αισθή­σεων ταπεινά να ομο­λο­γή­σουν
πως είναι αλή­θεια ο έρω­τας και λευ­τε­ριά ο χρόνος.

Βιογραφικό Σημείωμα
Γεν­νή­θηκα στις 23 Σεπτεμ­βρίου του 1952 στο Πετρωτό Τρι­κά­λων όπου και έζησα τα παι­δικά μου χρόνια.
Τελεί­ωσα το εξα­τά­ξιο Γυμνά­σιο Φαρ­κα­δό­νας, σπού­δασα στη Ζωσι­μαία Παι­δα­γω­γική Ακα­δη­μία Ιωαν­νί­νων και ήδη, μετά από 33 χρό­νια υπη­ρε­σίας σε Δημο­τικά Σχο­λεία, είμαι συντα­ξιού­χος Δάσκα­λος. Κατοικώ στα Τρί­καλα. Μια ήρεμη και όμορφη πόλη, με ιστο­ρία, φυσι­κές καλ­λο­νές και πνευ­μα­τι­κές δραστηριότητες.
Για να υπο­στη­ρίζω ότι έζησα και ζω τη ζωή μου ημέρα και κάτω από το φως του ήλιου, ζω τη νύχτα δια­βά­ζο­ντας και γρά­φο­ντας και αφή­νο­ντας την καθη­με­ρι­νό­τητά μου ανοι­χτή παρέν­θεση. Για πολλά και με πολλούς.
Ανήκω στη μεγα­λύ­τερη μειο­ψη­φία, αυτή των ανα­γνω­στών της ποίησης,-οι ποι­η­τές είναι μικρότερη-και προ­σπαθώ να στέ­κο­μαι στις ομορ­φιές του κόσμου που ο λόγος απο­κα­λύ­πτει και δημιουργεί.
Γιώρ­γος Αλε­ξαν­δρής


Το ιστολόγιο του ποιητή Γ. Αλεξανδρή : http://www.alexandris23.net/








ΒΑΓΙΑ ΜΠΑΛΗ " ΜΙΑ ΛΕΞΗ "


Έχω μια λέξη στο μυαλό
που όλο θέλω να την πω κι όλο κρατιέμαι.

Έχω μια σπίθα στη ματιά
που όλο με καίει στα κρυφά
και τυραννιέμαι.

Έχω έναν φόβο σαν θεριό
και μια αγάπη σαν Θεό
για να ξεχνιέμαι.

Όταν τα "πρέπει"
μ' ενοχλούν
βάζω τα "θέλω"
που μπορούν να τα φοβίσουν.

Κι όταν με πνίγουν τα μπορεί
κάνω βουτιά σε μια ευχή,
πράξεις να γίνουν.

Έχω μια πόλη μαγική
μες στης ψυχής μου την στροφή
που θα γυρίζω.

Κι εκεί θα μένουν όλοι αυτοί
καρδιάς, αγάπης εκλεκτοί
που θα γνωρίζω.

Έχω μια λέξη στο μυαλό
που όλο θέλω να την πω
κι όλο κρατιέμαι.

Κι όταν σκιά μπαίνει στο φως
κι έρχεται μαύρο ολοταχώς
αποτραβιέμαι.

Βάγια Μπαλή 31/07/2018





ΝΙΚΟΣ ΤΑΒΟΥΛΑΡΗΣ " ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ "


Επιστρέφω από τη χώρα του σκότους,
επιστρέφω από την έρημο της ουτοπίας!
Στα πέλματα και την ψυχή μου
θριαμβεύουν οι στάχτες του μέλλοντος!

Και πού να βρω τις λέξεις να θρηνήσω Μάνα Γη,
και πού να βρω σκοπό να κάνω τραγούδι το τίποτα!
Στα ραγισμένα τείχη των στεναγμών δεν υπάρχουν πια ήχοι,
στα βουβά τοπία του κόσμου ο άνεμος έπαψε να φυσάει.
Μόνο σιωπή!
Στην ψυχή και στα κύτταρα του παντός
η εκκωφαντική σιωπή ουρλιάζει…

Τη χαραυγή διαβήκαμε με βιολιά και νταούλια τη θάλασσα των βράχων.
Και ύστερα στον κήπο της Εδέμ
ανακαλύψαμε με Βακχικούς υμέναιους,
τον καρπό της απογύμνωσης!
Αγκομαχώντας πήραμε το δρόμο του γυρισμού,
μα το πούσι της ουτοπίας μας τύλιξε…

Το δειλινό μας βρήκε ξέπνοους πάνω στ’ αποκαΐδια των δένδρων
και στην τέφρα των ονείρων μας.
Και τότε ήταν που ούρλιαξε ο άνεμος
και τότε ο τρόμος κάγχασε στα έγκατα του νου μας,
με ματωμένα χείλη!
Τα τελευταία σύννεφα συνάχτηκαν στη δύση
και ο λογισμός λαχτάρησε εκείνη τη μικρή δροσοσταλίδα,
θεία κοινωνία στην ψυχή σου, μητέρα μας.
Κάποιες μικρές φωτεινές ψυχές ανάβουν τα λυχνάρια τους στο στερέωμα.
Ας ενώσουμε όλοι της ψυχής μας την πνοή,
φλόγα νέα, νέα αρχή,
να υφάνουμε στη μητέρα Γη νέα φωτεινά πανιά
και μαζί θαλασσοπόροι του κόσμου,
ν’ αργαρμενίσουμε και πάλι εκεί στο πέλαγος της χαράς!





ΑΡΕΤΗ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ " Ατιτλο "



Abstract painting by Solly Smook

Ελπίζω απο το έλπομαι
αρχαία κλίση
αναμένω
φιλιά σε αλέγκρο σκοπό.
Απο αυτά τα φιλιά
που έχουν δόσιμο
και διάρκεια.

Ελπίζω σε αληθινές αγάπες
ζω απο τις προσευχές
των ταπεινών.
Ροβολάω τους πόθους μου
σε γλαυκές πανσέληνους
φυγαδεύω το όνειρο.

Αναμένω και τώρα και πάντα
γιατί κάποια καντήλια Αγίων
είναι πάντα αναμμένα
να μου φωτίζουν τούς δρόμους
της διαφυγής.

Αρετή Μαυροπούλου
30-07-2016



Περισσότερα ποιήματα της Αρετής Μαυροπούλου εδώ :






Σαν σήμερα 31 Ιουλίου

904: Οι Σαρακηνοί καταλαμβάνουν τη Θεσσαλονίκη. Οι κάτοικοι της πόλης αιχμαλωτίζονται και πωλούνται στη συνέχεια στα σκλαβοπάζαρα της Αφρικής.


1801: Ο λόρδος Έλγιν (Loed Elgin) μεταφέρει την πρώτη μετόπη από τα Μάρμαρα του Παρθενώνα στο Λονδίνο.


1856: Mε βασιλικό διάταγμα του Όθωνα απαγορεύεται το κάπνισμα στους δημόσιους κλειστούς χώρους. Αιτία της απαγόρευσης αποτέλεσε ο κίνδυνος πυρκαγιάς.


1944: Εξαφανίζεται με το αεροσκάφος που οδηγούσε ο συγγραφέας του "Μικρού Πρίγκιπα" και πιλότος, Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί (Antoine de Saint Exupery).


1965: Γεννιέται η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ (J. K. Rowling), Αγγλίδα συγγραφέας.



Σε μουσικό επίπεδο...

1976: Οι Blue Oyster Cult κυκλοφορούν το τραγούδι "Don’t Fear The Reaper".


ΛΙΧΑΔΟΝΗΣΙΑ:ΜΙΚΡΟΣ,ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ. - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΔΟΥΝΑ


Οι Λιχάδες ή Λιχαδονήσια είναι συστάδα 7 μικρών νησίδων στα βορειοδυτικά της Εύβοιας μεταξύ του Μαλιακού και του Βόρειου Ευβοϊκού κόλπου. Βρίσκονται μεταξύ του οικισμού της Λιχάδας από την πλευρά της Εύβοιας,και των Καμένων Βούρλων από την πλευρά της Φθιώτιδας.Σήμερα αυτά τα νησάκια αποτελούν ιδανικό προορισμό για μονοήμερες θαλάσσιες εκδρομές και εξερευνήσεις και είναι σχεδόν πάντα γεμάτα με κόσμο που απολαμβάνει τα πεντακάθαρα νερά και το απίστευτης ομορφιάς τοπίο.
Info:Βικιπαίδεια,lifo gr.
--------------
Πρόσβαση από Καμμένα Βούρλα(μαρίνα)Φθιώτιδας καθημερινά:αναχώρηση 12.00,επιστροφή 6.00μμ.
Τιμή εισιτηρίου:12€ / άτομο με επιστροφή- 6€ / ανήλικοι 
Από Κάβο Λιχάδας(Εύβοια):Κατόπιν τηλεφωνικής επικοινωνίας (6972508181, 6979709346, 6977628080)
Τιμή εισιτηρίου:6€ / άτομο με επιστροφή- παιδιά κάτω των 10 χρόνων δωρεάν.
Λουτρά Αιδηψού-Κάβος 32χλμ.
Αθήνα-Καμμένα Βούρλα 175 χλμ.
--------------
Με καταγωγή από Εύβοια και Φθιώτιδα(κοίτα σύμπτωση)τα Λιχαδονήσια θα ήταν ίσως ο ιδανικός μου προορισμός! :)Ωστόσο μέχρι πριν λίγα χρόνια αγνοούσα την ύπαρξή τους,όπως και πολλοί από εσάς υποθέτω...Τουριστικοί οδηγοί και βίντεο από την περιοχή τα αποκαλούν "Μικρές Σεϋχέλλες"ή και "Ελληνικές Μπαχάμες", ας μου επιτραπεί να θεωρήσω "ακραίους"τους χαρακτηρισμούς! 
Ναι,πρόκειται για μια πανέμορφη περιοχή,ναι,προσφέρεται για μονοήμερες αποδράσεις,ψάρεμα,χαλάρωση αλλά...Αν δεν πας με πρακτορείο(όπου ανάλογα με το πρόγραμμα ο χρόνος παραμονής κυμαίνεται από 1-3 ώρες)οι 6 ώρες είναι πολλές,πάρα πολλές...η θάλασσα πολύ ρηχή κι από ένα σημείο και μετά επικίνδυνη καθώς περνούν πλοιάρια και σκάφη...Εκτός από την καντίνα και τις ξαπλώστρες(η απόσταση από τον μικρό μώλο είναι αρκετή)δεν υπάρχει τίποτε.Επιπλέον,μια καταρρακτώδης βροχή που δεν έλεγε να σταματήσει,δημιούργησε πολλά προβλήματα καθώς δεν υπάρχει ούτε ένα μικρό υπόστεγο για προστασία ή παραμονή...Πλήθος επισκεπτών,όλοι όρθιοι να περιμένουν τα πλοιάρια διότι εκτός από την οργανωμένη πλευρά δεν μπορείς πουθενά αλλού να ακουμπήσεις!
-------------
Από τις δυο διαδρομές,θεωρώ πιο σύντομη και ξεκούραστη αυτήν της Εθνικής Οδού Αθηνών-Λαμίας,αν όμως έχετε χρόνο και διάθεση,η παραλιακή διαδρομή Λουτρά Αιδηψού-Άγιος Νικόλαος-Γιάλτρα-Γρεγολίμανο-Άγιος Γεώργιος,Λιχάδα,Κάβος-Βασιλίνα(παρά τις στροφές που θα συναντήσετε)είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα και απολαυστική!


Aφήνοντας πίσω μας τα Καμμενα Βούρλα...Το δεκαπεντάλεπτο ταξιδάκι περιλαμβάνει πλήρη ξενάγηση,γνωριμία με το ναυάγιο(όταν ο καιρός το επιτρέπει-εμείς δε σταθήκαμε τυχεροί)καθώς και χαρούμενα δελφίνια που θα δούμε συχνά στο Β.Ευβοϊκό ακόμη και πολύ κοντά στην παραλία!


Με λίγα σύννεφα στην αρχή και αρκετή ηλιοφάνεια...κανείς δεν περίμενε την απότομη αλλαγή του καιρού,βροχή και δυνατός αέρας...Δεν το ευχαριστήθηκα όσο θα ήθελα και φυσικά με το ζόρι πρόλαβα να τραβήξω μερικές φωτογραφίες...


Σύμφωνα με τη μυθολογία η σύζυγος του Ηρακλή η Διηάνειρα, νομίζοντας ότι είναι απατημένη,του έστειλε με τον Λίχα έναν δηλητηριασμένο χιτώνα.Τη στιγμή που ο Ηρακλής φόρεσε το χιτώνα και άρχισε να υποφέρει από τους πόνους άρπαξε τον υπηρέτη και τον εκσφενδόνισε προς την θάλασσα.Τα μέλη του έπεσαν γύρω από το ακρωτήρι Κήναιο,όπου ο Ποσειδώνας τα μεταμόρφωσε σε μικρά νησάκια,γνωστά σήμερα ως Λιχαδονήσια.


Αυτά όμως,σύμφωνα πάντα με τον μύθο.Στην πραγματικότητα οι νησίδες είναι αποτέλεσμα ηφαιστειακής δραστηριότητας και ένα μεγάλο τμήμα τους βυθίστηκε από σεισμό που έγινε το 426 π.Χ.









 Το νησάκι Μονολιά είναι μακρόστενο και έχει ένα μικρό όρμο που χρησιμεύει ως φυσικό λιμάνι.Η πρόσβαση γίνεται με τα καραβάκια "Λιχαδονήσια Ι" και "Λιχαδονήσια ΙΙ"που καθημερινά πραγματοποιούν δρομολόγια από τα Καμένα Βούρλα.Όσοι έχουν δικό τους σκάφος μπορούν να προσεγγίσουν το νησί και από την απέναντι πλευρά του Μαλιακού όπου βρίσκονται τα παραθαλάσσια χωριά Ράχες,Αχλάδι και Καραβόμυλος ή ακόμη και από την Εύβοια.










 Τα νησιά κατοικούνταν στο παρελθόν.Στο νότιο τμήμα της Μανόλιας διασώζονται ακόμα κτίσματα από τον οικισμό του νησιού.Ο πληθυσμός των νησιών έφτανε τους 70 κατοίκους το 1928 ενώ από την δεκαετία του 1960 και μετά ο οικισμός σχεδόν εγκαταλείφθηκε...





Η μεγαλύτερη νησίδα των Λιχάδων είναι η Μονολιά που είναι και η βορειότερη του συμπλέγματος και η επόμενη μεγαλύτερη είναι η Μεγάλη Στρογγυλή,η νοτιότερη του συμπλέγματος.Ανάμεσά τους υπάρχουν άλλες μικρότερες νησίδες όπως η Μικρή Στρογγυλή,το Στενό, η Βαγιά,ο Βοριάς,το Λιμάνι καθώς και άλλοι μικροί σκόπελοι και μύρμηκες,που λέγονται Ποντικονήσια...




Για τα απαραίτητα,υπάρχει εδώ και χρόνια η καντίνα του νησιού...Εκτός από καφέ(εδώ μη ζητήσετε φρέντο γιατί ο φραπέ είναι ο μόνος κρύος καφές που σερβίρεται), νερό,παγωμένες μπύρες και αναψυκτικά,πίσω από την καντίνα υπάρχουν μονίμως αναμμένα κάρβουνα.Το must είναι τα σουβλάκια και το ψητό καλαμάρι το οποίο είναι τραγανό και συνοδεύεται με όσα ούζα αντέχετε. Σαγανάκι,χταπόδι και ενίοτε σαρδέλες βρίσκονται επίσης στο μενού και οι δίσκοι πηγαινοέρχονται από την παραλία στο μπαρ όλη μέρα. 






Η παραλία και τα νερά στα Λιχαδονήσια είναι ίσως από τα ομορφότερα στην περιοχή.Χρυσή άμμος και γαλαζοπράσινες αποχρώσεις συνθέτουν το τοπίο του πανέμορφου σημείου που θα απολαύσετε το μπάνιο σας.Τα νερά είναι σχετικά ζεστά(ενδεχομένως και από τα θαλάσσια ρεύματα που μεταφέρουν ιαματικά νερά από Καμμένα Βούρλα και Λουτρά Αιδηψού)και ρηχά για αρκετά μέτρα από την ακτή. Υπάρχουν ξαπλώστρες και ομπρέλες, αλλά θα πρέπει να είστε εκεί σχετικά νωρίς ώστε να πιάσετε μια καλή θέση μιας και η παραλία είναι μικρή και οι επισκέπτες, ειδικά το Σαββατοκύριακο,είναι πολλοί.







Τα Λιχαδονήσια εντάχθηκαν για πρώτη φορά στο δήμο Λιχαδείων το 1836.Το Νοέμβριο του 1840 ύστερα από την κατάργηση του δήμου Λιχαδείων υπάχθηκαν στο δήμο Αιδηψίων μέχρι και το 1912 όπου και υπάχθηκαν στην κοινότητα Λιχάδας έως και το 2010 χωρίς μεταβολές. Το Δεκέμβριο του 1920 τα Λιχαδονήσια αναγνωρίστηκαν μέχρι τον Οκτώβριο του 1940 όπου καταργήθηκαν και αναγνωρίστηκαν ως Στρογγύλη και Μονολιά.Με την εφαρμογή του σχεδίου Καλλικράτης το 2011 εντάχθηκαν στον νέο διευρυμένο Δήμο Ιστιαίας - Αιδηψού.

Και μια μικρή γεύση από Καμμένα Βούρλα...




Η αρχική ονομασία των σημερινών Καμμένων Βούρλων ήταν «Παλιοχώρι», αλλά κατά τους χρόνους της τουρκοκρατίας σε μια τουρκική επιδρομή, οι κάτοικοι, σύμφωνα με μια παράδοση αναζήτησαν καταφύγιο σωτηρίας μέσα στα βούρλα. Όταν πέρασε ο κίνδυνος, έγινε πολύς λόγος για τη σωτηρία τους και πάνω στη συζήτηση κάποιος είπε τη φράση «ας είναι καλά τα καημένα τα βούρλα». Πρώτη επίσημη ονομασία ως «Καϋμένα Βούρλα» έχουμε στο βασιλικό διάταγμα του Γεωργίου Α` στις 29 Αυγούστου 1912 περί αναγνωρίσεως των Δήμων και Κοινοτήτων του Νομού Φθιώτιδος...


Τα Καμμένα Βούρλα είναι παραθαλάσσια κωμόπολη της περιφερειακής ενότητας Φθιώτιδας. Βρίσκονται στα ΒΔ παράλια του Βόρειου Ευβοϊκού κόλπου, ενώ ακριβώς πίσω από την πόλη υψώνονται οι απότομες πλαγιές του όρους Κνημίς.Η ευνοϊκή θέση που είχαν τα Καμμένα Βούρλα κοντά στην Αθήνα,καθώς και ο συνδυασμός θάλασσας και δασωμένου βουνού μετέτρεψαν την περιοχή σε αξιόλογο θέρετρο, κυρίως κατά τις δεκαετίες του 1960 και 1970.Σήμερα εξακολουθούν να αποτελούν σημαντική τουριστική λουτρόπολη,προσελκύοντας κυρίως επισκέπτες από κοντινές περιοχές,ειδικότερα για τις θεραπευτικές πηγές της.Οι ιαματικές πηγές των Καμένων Βούρλων έγιναν γνωστές περί το 1926,στο μεσοπόλεμο όταν ο χημικός Μιχαήλ Περτέσης ανακάλυψε ότι η περιεκτικότητα αυτών σε ραδόνιο είναι μοναδική και ανώτερη αντίστοιχων ευρωπαϊκών πηγών προσδιορίζοντας έτσι την μεγάλη ευεργετικότητά τους στον άνθρωπο. Έτσι στη δεκαετία του 1930, περίπου δέκα χρόνια μετά, άρχισε η αξιοποίησή τους και στη πόλη να χτίζονται τα πρώτα σύγχρονα ξενοδοχεία. Μεταπολεμικά τα Καμμένα Βούρλα απέκτησαν πολύ μεγάλη φήμη προσελκύοντας προσωπικότητες απ΄ όλο τον κόσμο...




Λίγο πριν τη μαρίνα απ'όπου αναχωρούν τα πλοιάρια και στο βάθος το κέντρο της παραλιακής κωμόπολης.


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΚΕΙΜΕΝΑ : ΖΩΗ ΔΟΥΝΑ 







ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΩΝ. ΔΟΥΡΟΣ " Το Μάτι που δάκρυσε! "



Ο ήλιος σήμερα δεν ξημέρωσε καλά.
Είναι περίεργα πράγματα αυτά καλοκαίρι μήνα. 
Όλοι αγωνιούν!
Αγωνιά κι ο ήλιος!
Φωνές πολλές!
Ποικίλες!
Τα παιδιά ουρλιάζουν σωπαίνοντας…
"-Μπαμπά…  Μαμά… 
 - Γιαγιά... Παππού..."

Ο ήλιος καίει. Κάνει ζέστη...
Ο τζίτζικας έχει πιάσει από νωρίς ρυθμό, αλλά η κιθάρα του σήμερα ξεκούρδιστα κλαίει!
Ούτε αυτός δεν μπορεί να εξηγήσει!
Τα πουλιά πετούν αμέριμνα. 
Θέλουν να πιστέψουν πως θα είναι μια κανονική μέρα.
Η γειτονιά ξύπνησε νωρίς σήμερα για να πιάσει τους χθεσινούς ρυθμούς της.
Κάπου πείθεσαι!
 
Και περπατάς - περπατάς αμέριμνος. 

Βλέπεις τη γάτα με τα γατάκια της. 
Το σκύλο λαχανιασμένο.
Τις χελώνες να τρέχουν έντονα. 
Τους λαγούς να μην φοβούνται και να μην τρέχουν. 
Τρέχουν όμως άνθρωποι με ανθρώπους στην πλάτη. 
Ξαφνικά... πολλοί εσταυρωμένοι στους δρόμους τριγυρνάνε. 
Μα... οι εσταυρωμένοι τι δουλειά έχουν εδώ μες το κατακαλόκαιρο. 
Οι εσταυρωμένοι έχουν θέση στους Γολγοθάδες.
Εκεί που η γη κλαίει μαζί τους και δεν φυτρώνει μήτε ρίγανη
παρά  τα ποτισμένα δάκρυα. 
Εκεί... Έχουν δουλειά οι εσταυρωμένοι.

Εδώ η γη είναι ο τόπος του Θεού!
 
Τι γίνεται; 

Πολλοί εσταυρωμένοι στους δρόμους τριγυρνάνε. 
Γέμισε ο δρόμος εσταυρωμένους.
Αρχίζω, τρέχω κι εγώ. 
Πιο πέρα κάθονται σκεπτικοί ο Ματθαίος, ο Μάρκος, ο Λουκάς, ο Ιωάννης κι άλλοι πολλοί που δεν γνωρίζω...

Τους ρωτώ τι γίνεται...
Δεν αποκρίνονται. 
Αναρωτιούνται μάλλον τι έφταιξε, τι φταίει, τι θα φταίξει.


Ένα κουκουνάρι πήρε την απόφαση.
Έφερε το μήνυμα πετώντας:
"Όχι, αυτή η μέρα δεν θα είναι η ίδια."

Ένα πουλί ξεψύχησε ρωτώντας τι ώρα έκανε το τελευταίο δρομολόγιο. 

Κοιτώ το ρολόι μου. 
Ο χρόνος δεν κυλά.
Πάγωσε.
Και το ημερολόγιο κάηκε δείχνοντας 24 Ιουλίου 2018.


Από έναν τόπο…
 όπου το τοπίο είναι σταχτωμένο
με τις στάχτες να έχουν παρόμοια μυρωδιά και εγκατάλειψη,
αλλά που ο ήλιος επιμένει να ανατέλλει.
Προσωπικά…
 δεν ξέρω πώς είναι να βγαίνεις μέσα από τις φλόγες φυσικής πυρκαγιάς.
Πιστεύω όμως, ότι γνωρίζω, ως νέος,
πώς είναι να αναγεννάσαι μέσα από στάχτες που άλλοι δημιούργησαν.
Θέλω να πιστεύω…

                                                                                                         26-7-2018,

                                                                            Βασίλειος Κων. Δούρος


«Αφιερωμένο…
Σ’ όλους αυτούς που «κάηκαν», «καίγονται», «θα καούν»!
Σ’ όλους αυτούς που αμετανόητοι από τα εγκαύματά τους συνεχίζουν να δίνουν αναπτήρες σε εμπρηστές που το μόνο που ξέρουν να κάνουν μέσα στην ανικανότητά τους είναι να καίνε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τα όνειρα ανθρώπων που θέλουν να ζήσουν μέσα σ’ αυτά.
Ειδικά αφιερωμένο στους πατεράδες που έχασαν τα παιδιά τους, όπως αυτός που πήγε στην εκκλησία ημέρα τής Αγίας Παρασκευής για να ακυρώσει την ημερομηνία βάπτισης του παιδιού του και να προσευχηθεί για τη σύζυγό του που νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο, ανάβοντας ένα κερί και «αναβάλλοντας» τα όνειρά του για ένα αύριο που δεν θα ‘ρθει ποτέ.
Ειδικά αφιερωμένο σ’ όλες αυτές τις μαμάδες που πήρανε τα παιδιά τους αγκαλιά είτε φυσικά είτε νοερά και πήγανε ένα ταξίδι σε τόπους που δεν υπάρχει πόνος…
Ειδικά αφιερωμένο σ’ όλες αυτές τις αγκαλιές που προσπάθησαν να δροσίσουν η μία την άλλη σε μία ατμόσφαιρα αποπνικτική που μυρίζει καμένη στάχτη και δεν υπάρχει περιθώριο ελπίδας. Όπως αυτή η αγκαλιά τού παππού και τής γιαγιάς με τα δίδυμα εγγόνια τους.
Ειδικά αφιερωμένο σ’ αυτήν την Κυρία (με -Κ- κεφαλαίο) που αφού κατόρθωσε να σώσει τα εγγόνια της με τη συνοδεία τής γυναίκας που τα πρόσεχε συμβουλεύοντας να μην κοιτάξουν πίσω, γύρισε, κάθισε δίπλα στον κατάκοιτο γέρο άνδρα της και κάηκαν μαζί με σφιγμένα χέρια. Όπως γράφτηκε κάπου, προσκυνώ τη μνήμη σου! Κι αποκτώ ελπίδα ξανά για τον «άνθρωπο», για την αγάπη!
Ως πότε θα καίγεται αυτός ο τόπος;»



Ο Δούρος Βασίλειος, με καταγωγή από τη Λοκρίδα, είναι είκοσι τεσσάρων ετών. Αποφοίτησε με βαθμό άριστα από το Γυμνάσιο-Λύκειο Λιβανατών τού Νομού Φθιώτιδος, όπου μεγάλωσε. Συνέχισε τις σπουδές του στο τμήμα θεολογίας της θεολογικής σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου και είναι απόφοιτος. 
Όπως συχνά λέει οι σπουδές δεν τελειώνουν ποτέ. Έχει συγγράψει μία ποιητική συλλογή και μία γραμματική τού αρχαίου ελληνικού λόγου που σκοπεύει να εκδώσει στο άμεσο μέλλον. 
Αρθρογραφεί και ελπίζει κάποια στιγμή τα πράγματα να αλλάξουν. Βέβαια, υποστηρίζει πάντα ότι οι καταστάσεις αλλάζουν μόνον όταν τις αλλάζουμε εμείς. 
Από ό, τι φαίνεται υπόσχεται πολλά… 




Δευτέρα 30 Ιουλίου 2018

ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ " Όταν βρέχει ακατάπαυστα φωτιά "


Θέλει πολλή  δύναμη και κουράγιο
το βλέμμα για να δει
όσα χάνονται σε μια στιγμή,
σ΄αυτά που μας στοιχειώνουν
τα ερωτήματα πολλά,
τα αναπάντητα ακόμη πιο πολλά,
το παράλογο η αδιαφορία τεχνογνωσίας
στο έπακρο.

Μα πάντα θα υπάρχει κάποιος
εγώ, εσύ και ο κανένας
να έχει τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια
ανωτερότητας παραπλανητικής
άρνησης, λίγη ελπίδα αυταπάτης
να σου δώσει.

Τότε τι κάνουμε;
Και πως να μαζέψουμε τα κομμάτια μας
από τις στάχτες;
Στο σεργιάνι μιας αθωότητας
που χάθηκε ποιος δεν γεύθηκε την αρμύρα
τη μια βουτώντας στο βυθό,
την άλλη εισπνέοντας θάνατο;

Εδώ η αναλγησία μπαίνει στον κόπο
και τα ρευστοποιεί όλα,
το βλέμμα ψυχανεμίζεται
την ολέθρια ήττα του,
ΠΕΡΗΦΑΝΑ!!!
Συναινούν στην εξευτελιστική σου
υποχώρηση,
τρέχα να σωθείς στην ερημιά κάπου θα βρεις
ένα υπόστεγο, ασφάλισε την πόρτα του
ακύρωσε το συναίσθημα,
γιατί η προδοσία πηγάζει από παντού,
νύχτα την βροχή την ακούςςςςς;...

Γρηγορία Πελεκούδα








ΕΙΡΗΝΗ - ΒΑΡΒΑΡΑ ΛΑΓΟΥΒΑΡΔΟΥ " ΠΩΣ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΣΤΕΙ ΙΣΧΥΡΟ, ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΟ ΣΟΚ "

ART: “The Wounded Angel” - Hugo Gerhard Simberg (1903)

Στα τραυματικά γεγονότα της ζωής είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει ένα ισχυρό, υποστηρικτικό δίκτυο γύρω από τον άνθρωπο ο οποίος έχει υποστεί το σοκ.
Το πρώτο μέλημά μας είναι να προσπαθούμε να αφουγκραζόμαστε και να ακολουθούμε τους ρυθμούς του ανθρώπου που υποφέρει• 
να δηλώνουμε τη διαρκή παρουσία μας δίπλα του με σταθερότητα, αλλά και διακριτικότητα, σεβόμενοι τις στιγμές, κατά τις οποίες θα επιθυμεί να σωπάσει και να αποσυρθεί. 

Είναι μείζονος σημασίας να γνωρίζει ότι ακόμα και την ώρα, κατά την οποία θα θέλει να απομονωθεί, εμείς υπάρχουμε, αλλά δεν τον πιέζουμε να μας μιλήσει, επειδή κατανοούμε ότι χρειάζεται το χρόνο του.

Αντιθέτως, όταν θα θέλει να εκφραστεί, τον αφήνουμε να ξεδιπλώσει πλήρως τα συναισθήματά του ή/και να κλάψει• 
τον ακούμε με ενεργητική ακρόαση, χωρίς να διακόπτουμε και, κυρίως, δίχως να βιαζόμαστε να δώσουμε «δασκαλίστικες» συμβουλές• 
ακόμα κι αν έχουμε τις καλύτερες προθέσεις, οι δασκαλίστικες, τυποποιημένες συμβουλές διακόπτουν τη συναισθηματική εξωτερίκευση και, συχνά, οδηγούν τον άνθρωπο που δυσφορεί πίσω στη σιωπή• με λίγα λόγια δείχνουν επικοινωνιακή αδιαφορία και έλλειψη ενσυναίσθησης.
Εξυπακούεται ότι επιτρέπουμε στον άνθρωπο να θρηνήσει, αλλά ΔΕΝ του υποδεικνύουμε, ούτε σχολιάζουμε τον τρόπο, με τον οποίο θα θρηνήσει• 
ο θρήνος, το πένθος είναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ και δεν εξαρτώνται από το αν θα φορέσει κανείς μαύρα ρούχα ή θα κλειδαμπαρωθεί στο σπίτι του.
Ως εκ τούτου, ενθαρρύνουμε -πάντα- διακριτικά τον άνθρωπο να επικοινωνεί με τους ανθρώπους που εκτιμά και αγαπά -οικογένεια, φίλους, συγγενείς- και να βγαίνει έξω με εκείνους• 
στόχος μας είναι να τον ενισχύσουμε στην προσπάθεια να επανέλθει στις δραστηριότητες και στις συναναστροφές του. 
Στο πλαίσιο αυτό, είναι καλό ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΕΤΑΙ η επαφή με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προκειμένου να μην επιβαρύνεται συναισθηματικά με όσα θα βλέπει και θα διαβάζει σε εκείνα.

Επιπροσθέτως, είναι πάρα πολύ σημαντικό να έχουμε υπόψιν το εξής:
Το πρώτο διάστημα, μετά από ένα τραυματικό γεγονός, ενδέχεται ένας άνθρωπος να δίνει την εντύπωση ότι διαχειρίζεται θετικά την κατάσταση ελέγχοντας τα συναισθήματά του και παραμένοντας έως και ανέκφραστος• 
σε αυτές τις περιπτώσεις, ΔΕΝ εφησυχάζουμε, ούτε εξάγουμε αυθαίρετα συμπεράσματα ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι «αναίσθητος»• 
τουναντίον, επαγρυπνούμε, διότι αυτήν την πρώτη, «ψύχραιμη» στάση, ενδέχεται να διαδεχθεί ψυχολογική κατάρρευση.

Παράλληλα, χρειάζεται να είμαστε προσεκτικοί, καθώς, πολλοί άνθρωποι αναπτύσσουν τη λεγόμενη «Διαταραχή μετά από τραυματικό στρες» (Post – Traumatic Stress Disorder), η οποία παρατηρείται, συχνά, σε θύματα φυσικών καταστροφών, σεξουαλικών επιθέσεων και εγκληματικών πράξεων•
δηλαδή μετά από τραυματικά γεγονότα, τα οποία έθεσαν σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα και συντάραξαν τον ψυχοσυναισθηματικό κόσμο του ανθρώπου.
ΣΗΜΕΙΩΤΕΟΝ, η εν λόγω διαταραχή μπορεί να εμφανιστεί ΚΑΙ ΣΕ ΜΑΡΤΥΡΕΣ τέτοιων τραυματικών καταστάσεων.

Στις περιπτώσεις αυτές -και, εφόσον, τα συμπτώματα επιμένουν για χρονικό διάστημα το οποίο ξεπερνά τον ένα μήνα- είναι απαραίτητο να ζητείται επαγγελματική βοήθεια από ψυχολόγο ή ψυχοθεραπευτή.
.
Ειρήνη-Βαρβάρα Λαγουβάρδου
Ψυχολόγος Παντείου Παν. Αθηνών
.




.

Σαν σήμερα 30 Ιουλίου

1818: Γεννιέται η Έμιλι Μπροντέ (Emily Bronte), Αγγλίδα ποιήτρια και μυθιστοριογράφος.


1920: Γίνεται δολοφονική απόπειρα κατά του Ελευθέριου Βενιζέλου στο Παρίσι.


1965: Η Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης ερμηνεύει σε πρώτη εκτέλεση τα έργα του Ντιουκ Έλινγκτον (Duke Ellington).


1982: Η υπουργός Πολιτισμού, Μελίνα Μερκούρη, θέτει το θέμα της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα, στη Διάσκεψη των υπουργών Πολιτισμού της UNESCO στο Μεξικό.


Σε μουσικό επίπεδο...

1966: Στην πρώτη θέση του Billboard Hot 100 βρίσκονται οι Troggs με το τραγούδι "Wild Thing".