πίσω μου ρεμβάζω
σε ασίγαστες πλευρές του νου θωρώ
εκει πάντα ξαστεριάζω.
Κι αν εσύ δεν μ αγαπάς
σαν ψέμα το βιώνω,
είναι η καρδιά σου σαν χτυπά
που αστείρευτο εχει πόνο.
Κι αν στην φωνή σου λες
δεν θες, να σαι δικο μου ταίρι
τ' άστρα και ο Ουρανός
σ' αρπάξαν απ το χέρι.
Σ' οδήγησε ο Πλούτωνας,
στ' άστρο της Αφροδίτης,
απ' του Ουρανού το χέρι
κρέμασες σαν ματωμένος δείκτης.
Άπλωσα το χέρι μου να φτάσω το δικό σου,
απο το στερέωμα να νοιώσω τον παλμό σου,
ο Κρόνος συνταράχτηκε έστειλε κομήτες
πάγωσε η καρδιά γέμισε σταλακτίτες.
Κομμάτια χίλια γίνηκε η καρδιά,
έσμιξε με τ' αστέρια,
προσδέθηκε σαν άγκυρα
γύρω απ' τα δυο σου χέρια.
Χρύσα Νικολάκη
4.9.17.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου