μαζί με τ’ άλλα τα παιδιά της γειτονιάς,
τα καλοκαίρια στο χωριό...
Κι αυτά, να τρέχουν σαν τρελά
να ’βρουν κρυψώνα,
εγώ, τυφλά να μετρώ μέχρι το εκατό,
της νιότης μου τα όμορφα τα χρόνια
νοσταλγώντας...
Τα βήματα ηχούν στη σκέψη μου,
πίσω απ’ την τρεχούμενη τη βρύση,
μέσα στο άδειο το βαρέλι,
κάτω από το σιδερένιο κρεβάτι της γιαγιάς...
" Φτου και βγαίνω " , ακούγεται η φωνή μου
κι ύστερα να ψάχνω ήχους από κοφτές αναπνοές,
της νιότης μου τα όνειρα... δε φανερώνονται!
" Φτου ξελευτερία "..
μα με πρόλαβε ο Σωκράτης,
προτού προφτάσω τη δική μου απολογία να πω!
Μα η μνήμη έχασε το μέτρημα
λες και το μυαλό έπαιζε το δικό του παιχνίδι
κι έμεινε εκεί μετέωρη,
αιχμάλωτη,
αλυσοδεμένη...
" Πέντε, δέκα, δεκαπέντε, είκοσι, εικοσιπέντε...
’Εσύ που μ’ έμαθες να παίζω το " κρυφτό "
γιατί ποτέ σου δε φανερώθηκες;
Τζούλια Πουλημενάκου
Συλλογή "Απρόσμενη ΄Ανοιξη"
Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση
Αθήνα 2017
Πόσο πολύ όμορφα αποκαλύπτεις την επιθυμία της συνεχούς αναζήτησης! Της αποκάλυψης! Τα δικά σου σου "αφανέρωτα" Τζούλια "κάπου" σε περιμένουν να τα ανακαλύψεις και με τη σειρά τους θα σου δωρίσουν την ξεχωριστή χαρά τους! Καλή συνέχεια στις αναζητήσεις σου που διαμορφώνουν προς το θετικότερο τη ποιόητητα τητα της ανθρώπινης ζωής!
ΑπάντησηΔιαγραφή