Παρασκευή 14 Ιουλίου 2017

ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΝΕΛΛΑΣ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ





Η Ναύπακτος υπήρξε σημαντική πόλη του Βυζαντίου, καθώς αποτελούσε λιμάνι των ταξιδιωτών προς την Ιταλία και την Κωνσταντινούπολη. Υπαγόταν στην επαρχία Ελλάδος ή Αχαΐας. Το φρούριό της επισκευάστηκε ριζικά τα χρόνια του Ιουστινιανού , αλλά το 553, η πόλη καταστράφηκε από σεισμό. Επίσης, καταστροφές υπέστη από επιδρομές διάφορων λαών, όπως οι Σλάβοι (6ος - 10ος αιώνας). Την εποχή του Κωνσταντίνου Ζ' του Πορφυρογέννητου έγινε πρωτεύουσα του Πέμπτου Θέματος της Ευρώπης (Ελλάς) ενώ το 10ο αιώνα συνενώθηκε με το Όγδοο Θέμα της Νικοπόλεως και έγινε έδρα του νέου. —







 Σφυρήλατη η πόρτα μέσα στα σοκάκια της Ναυπάκτου!






Το 1571 έγινε η Ναυμαχία της Ναυπάκτου. Πρόκειται για τη ναυμαχία, που έλαβε χώρα στο στόμιο του Πατραϊκού κόλπου (κόλπος του Λεπάντο), δίπλα στις Εχινάδες νήσους (τότε Κουρτζολάροι), αποτέλεσε δε την πιο εντυπωσιακή φάση του πολέμου για την κατάκτηση της Κύπρου (1570-71) . Προκάλεσε μεγάλη εντύπωση στους συγχρόνους, αλλά δεν επέφερε θετικά αποτελέσματα για τους νικητές. Η μεγάλη νίκη των χριστιανών εναντίον των Τούρκων απετέλεσε ορόσημο για την ιστορία της Ευρώπης σε συνδυασμό με τον εορτασμό της Παναγίας της Ναυπάκτου. Το 1687 (24 Ιουλίου) καταλήφθηκε ξανά από τους Ενετούς για 12 χρόνια. Τελικά με την Συνθήκη του Κάρλοβιτς, η Ναύπακτος όπως και η υπόλοιπη Στερεά περιήλθε στους Τούρκους


Χτισμένη στους πρόποδες της οροσειράς της Πίνδου, στην είσοδο του Κορινθιακού Κόλπου, η περιοχή συνδυάζει βουνό και θάλασσα. Βρίσκεται ανάμεσα στο Αντίρριο και τις εκβολές του ποταμού Μόρνου και αποτελεί μία από τις αρχαιότερες ελληνικές πόλεις. «Κουβαλά» 2,5 χιλιάδες χρόνια ιστορίας, κατά τα οποία γνώρισε μεγάλη ακμή και συνδέθηκε με σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Αυτό επιβεβαιώνεται από την άρτια οχύρωσή της, η οποία ξεκινά από το λιμάνι, συνεχίζεται με τρία αλλεπάλληλα τείχη και καταλήγει στο κάστρο. Λέγεται ότι πήρε το όνομά της από τις λέξεις ναυς και πήγνυμι, που σημαίνει «κατασκευάζω πλοίο». Η ιστορία της ξεκινά από το 1104 π.Χ, όταν οι Δωριείς κατά την κάθοδό τους χρησιμοποίησαν τη Ναύπακτο για να κατασκευάσουν σχεδίες.... 




Η Ναύπακτος είναι παραθαλάσσια πόλη της Αιτωλοακαρνανίας στον Κορινθιακό κόλπο. Χτισμένη ανάμεσα στο Αντίρριο και στις εκβολές του ποταμού Μόρνου αποτελεί μία από τις αρχαιότερες ελληνικές πόλεις που γνώρισε περιόδους μεγάλης ακμής και συνδέθηκε με σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Αυτό επιβεβαιώνεται από την άρτια οχύρωσή της, η οποία ξεκινά από το λιμάνι, συνεχίζεται με τρία αλλεπάλληλα τείχη και καταλήγει στο κάστρο. Έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός.



Η Ναύπακτος είναι πόλη με μεγάλη ιστορία. Λέγεται ότι πήρε το όνομά της από τις λέξεις ναυς και πήγνυμι, που σημαίνει «κατασκευάζω πλοίο». Για πρώτη φορά εμφανίζεται το 1104 π.Χ. με τους Δωριείς, οι οποίοι στην κάθοδό τους, χρησιμοποίησαν τη Ναύπακτο για να κατασκευάσουν υποτυπώδη πλοιάρια (σχεδίες για την ακρίβεια), οπότε και το «Ναύπακτος» έμεινε κληρονομιά. Η πόλη αρχικά ανήκε στους Εσπέριους Λοκρούς.



Η ιστορία της περιοχής κορυφώνεται με την περιβόητη ναυμαχία-ορόσημο του 1571, που έλαβε χώρα στο στόμιο του Πατραϊκού Κόλπου δίπλα στις Εχινάδες νήσους. Στις 7 Οκτωβρίου 1571 ο στόλος της Lega Santa (Ιερά Ένωση) δηλ. Ισπανία, Βενετία, Γένουα, Ιωαννίτες Ιππότες της Μάλτας, δουκάτο της Σαβόιας, δουκάτο του Ουρμπίνο, δουκάτο της Τοσκάνης και οι δυνάμεις του Πάπα, αντιμετώπισαν τον οθωμανικό στόλο του σουλτάνου Σελίμ Β”. Ο Ιερός Συνασπισμός δημιουργήθηκε ως ρωμαιοκαθολικό αντίβαρο στην οθωμανική ναυτική ισχύ. Την γενική διοίκηση του χριστιανικού στόλου είχε Δον Ιωάννη ο Αυστριακός (Δον Ζουάν d’Austria)..


Το 1821 οι κάτοικοι της περιοχής πήραν μέρος στην Επανάσταση. Οι επιχειρήσεις στην πόλη άρχισαν τον Μάΐο. Η αντίσταση των Τούρκων ήταν επιτυχημένη και κράτησε αρκετά χρόνια. Στις 18 Απριλίου 1829, απελευθερώθηκε οριστικά από τους Τούρκους, όταν ο Ανδρέας Μιαούλης απέκλεισε το λιμάνι της πόλης και ανάγκασε τους Τούρκους να παραδώσουν το φρούριο. Φεύγοντας οι κατακτητές, άφησαν πίσω τους ελάχιστες οικογένειες Ελλήνων οι οποίες, μάλιστα, ήρθαν σε αντιπαράθεση με τις Σουλιώτικες οικογένειες (Μποτσαραίοι, Τζαβελαίοι κλπ), στις οποίες το νεοσύστατο ελληνικό κράτος είχε παραχωρήσει τα τουρκικά αρχοντικά, ως αντιστάθμισμα για την προσφορά τους στον Αγώνα.


Η ναυμαχία αυτή υπήρξε σημαντικό ιστορικό γεγονός, καθώς σε αυτήν αναχαιτίσθηκε η απειλητική για την Ευρώπη τουρκική ναυτική δύναμη. Εκεί πολέμησε και τραυματίστηκε σοβαρά στο χέρι του ο συγγραφέας του Δον Κιχώτη, Μιχαήλ Θερβάντες. Το άγαλμά του κοσμεί σήμερα την πόλη και βρίσκεται στο δυτικό τμήμα του λιμανιού στο επονομαζόμενο «Πάρκο Θερβάντες».... 


Σύμφωνα με τον αρχιμανδρίτη Δαμασκηνό Βασιλόπουλο («Η Ναυμαχία της Ναυπάκτου: 7 Οκτωβρίου 1571»- πηγή «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Τόμος Ι»), η ελληνική συμμετοχή στον χριστιανικό στόλο ήταν αξιοσημείωτη, καθώς στα ενετικά πολεμικά περιλαμβάνονταν πολλά τα οποία εξοπλίστηκαν και διοικούνταν από Έλληνες της Βενετίας. Επίσης, υπήρχαν τέσσερις γαλέρες από την Κέρκυρα (υπό τους Χριστόφορο Κοντοκάλη,Πέτρο Μπούα, Γεώργιο Κοκκίνη, Στυλιανό Χαλικιόπουλο), καθώς και τέσσερα πολεμικά από τη Ζάκυνθο (Αντώνιος Κουτούβαλης, Νικόλαος Μονδίνος, Δημήτριος Κομούτος, Μαρίνος Σιγούρος). Σε μικρότερα σκάφη επίσης βρίσκονται και αρκετοί Κεφαλλονίτες, καθώς και εθελοντές από τα Κύθηρα και τις Κυκλάδες. Ωστόσο, ιδιαίτερης σημασίας ήταν η κρητική συμμετοχή, με 22 Κρητικούς ευγενείς βενετικής και 6 ελληνικής καταγωγής να κυβερνούν γαλέρες. Μεγάλος αριθμός Ελλήνων επίσης υπηρετούσαν ως στρατιώτες ή κωπηλάτες σε ενετικά πλοία. «Από την Κρήτη στρατολογήθηκαν στα τρία χρόνια του πολέμου γύρω στις 7.000 οπλίτες διαφόρων ειδικοτήτων και 9.000 κωπηλάτες» αναφέρεται χαρακτηριστικά, με τον ίδιο τον Δον Ιωάννη να θεωρεί ως πλέον αξιόμαχο τμήμα του ενετικού στόλου αυτό που είχε εξοπλιστεί και επανδρωθεί στην Κρήτη. Ακόμα πολλοί Έλληνες υπηρετούσαν και στον ισπανικό στόλο.


Κοιτάζοντας μέσα από το ζουμ....Απέναντι το Ρίο,κάτω από το Παναχαικό Ορος!! 




Τον Ιούλιο του 1687 η Ναύπακτος καταλήφθηκε από τους Ενετούς και έμεινε υπό την κυριαρχία τους για 12 χρόνια. Με την Συνθήκη του Κάρλοβιτς, η Ναύπακτος όπως και η υπόλοιπη Στερεά περιήλθε στους Τούρκους. Το 1821 οι κάτοικοι της περιοχής πήραν μέρος στην Επανάσταση. Τον Απρίλιο του 1829 η Ναύπακτος απελευθερώθηκε οριστικά από τους Τούρκους, όταν ο Ανδρέας Μιαούλης απέκλεισε το λιμάνι της πόλης και ανάγκασε τους Τούρκους να παραδώσουν το φρούριο...


Το Κάστρο βρίσκεται στην κορυφή του λόφου που δεσπόζει στη πόλη. Στα Δυτικά αυτής σε υψόμετρο περίπου 200 μέτρων. Ο λόφος αυτός έχει σχήμα πυραμίδας. Οι μεγαλοπρεπείς οχυρώσεις της Ναυπάκτου που οφείλονται με διαδοχικές κατασκευαστικές φάσεις και κλιμακώνονται από την αρχαιότητα έως και την τουρκοκρατία, παρά τις καταστροφές και φθορές που έχουν υποστεί αποτελούν ένα από τα πιο σημαντικά και καλοδιατηρημένα παραδείγματα φρουριακής αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα.


Ποία ήταν η μορφή του κάστρου στους αρχαίους χρόνους δεν μπορούμε με ακρίβεια να ξέρουμε. Είναι βέβαιο όμως ότι υπήρχαν τα τείχη. Υπολείμματα αρχαίων τειχών βρίσκονται και σήμερα κατά τη μεριά της θάλασσας και στη δυτική πλευρά. Το πιθανότερο είναι το κάστρο να μην είχε τη σημερινή του μορφή με τα πέντε διαζώματα. Αυτή τη μορφή την έλαβε κυρίως κατά τη βενετική κυριαρχία.


Η κορυφή του λόφου περικλείεται από κυκλικό τείχος διαμέτρου 100 μέτρων. Δύο βραχίονες που ακολουθούν την κλίση του εδάφους κατεβαίνουν ο ένας ανατολικά και ο άλλος δυτικά και αφού καμφθούν πλησιάζοντας ο ένας τον άλλον και με 2 πύργους κλείνουν την είσοδο του μικρού λιμανιού. Τέσσερα εγκάρσια τείχη ενώνουν αυτούς τους δύο βραχίονες, σχηματίζοντας από την κορυφή έως τη θάλασσα πέντε αμυντικές ζώνες ή διαζώματα οι οποίοι μειώνονται σε έκταση όσο πλησιάζουν την κορυφή και ο καθένας είναι ένα ανεξάρτητο φρούριο.



Γλαφυρή είναι η περιγραφή που περιέχεται στα απομνημονεύματα ενός ανώνυμου συγγραφέα, τον οποίο αναφέρει ο Γκουΐγιέν: «Η μεγάλη ένταση της μάχης διήρκεσε σχεδόν 4 ώρες, και ήταν τόσο αιματηρή και φοβερή, ώστε η θάλασσα και η φωτιά έμοιαζαν να έχουν γίνει ένα, καθώς πολλές τούρκικες γαλέρες καίγονταν και η επιφάνεια του νερού είχε γίνει κόκκινη από το αίμα…αλλά κυρίως πτώματα, χριστιανών και Τούρκων. Άλλοι ήταν νεκροί, άλλοι τραυματίες, άλλοι ήταν κομματισμένοι, ενώ κάποιοι δεν είχαν αφεθεί ακόμη στην έσχατη μοίρα τους και αγωνίζονταν να κρατηθούν στην επιφάνεια στις τελευταίες τους στιγμές, ενώ οι δυνάμεις τους τους εγκατέλειπαν…αλλά παρ’όλη αυτή τη δυστυχία οι άνδρες μας δεν αισθάνονταν οίκτο για τους εχθρούς…και ενώ αυτοί ζητούσαν έλεος, αντίθεται δέχονταν βολές από αρκεβούζια και χτυπήματα με τα κοντάρια»....




Το ενετικό λιμάνι, με τους δύο πύργους που κλείνουν την είσοδο του, αποτελεί το σήμα κατατεθέν της Ναυπάκτου. Αποτελούσε τμήμα της οχύρωσης της μεσαιωνικής Ναυπάκτου, ενώ σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς και συνάντησης για τους κατοίκους της καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Οι πολύχρωμες βάρκες και τα ιστιοπλοϊκά δίνουν το δικό τους χρώμα σε ένα από τα πλέον πολυφωτογρα φημένα σημεία της Δυτικής Ελλάδας.



Το Κάστρο της Ναυπάκτου δεν κατακτήθηκε ποτέ,αν και πολιορκήθηκε πολλές φορές!!! 



Ανηφορίζοντας από το πλακόστρωτο σοκάκι πίσω από τον Μητροπολιτικό Ναό του Άγιου Δημήτριου, του πολιούχου της Ναυπάκτου, θα αντικρίσει κανείς το Ρολόι της πόλης που χτίστηκε το 1914 από τον Μητροπολίτη Σεραφείμ Δομβοϊτη. Οι ντόπιοι το αποκαλούν «Σεραφείμ» προς τιμή του εμπνευστή του. Η καρδιά της πόλης χτυπά στο Στενοπάζαρο, το πλακόστρωτο σοκάκι που σφύζει από ζωή, με διώροφα παραδοσιακά κτίρια, καλαίσθητα καφέ και προσεγμένα εμπορικά καταστήματα. Στο σημείο αυτό βρισκόταν παλιότερα η κεντρική αγορά της πόλης..


Πάνω ακριβώς από την πλατεία του λιμανιού βρίσκονται τα Μποτσαρεϊκα, μια συνοικία με πλακόστρωτα σοκάκια που πήρε το όνομά της από τον Πύργο του Μπότσαρη. Ο πύργος κατασκευάστηκε από τους Βενετούς τον 15ο αιώνα και χρησιμοποιήθηκε ως κατοικία των τότε κατακτητών της πόλης. Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους το οίκημα περιήλθε στον Σουλιώτη στρατηγό Νότη Μπότσαρη. Σήμερα ο Πύργος ανήκει στο ίδρυμα Δημητρίου και Αίγλης Μπότσαρη και στους χώρους του στεγάζεται η έκθεση για τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου. Εκεί ο επισκέπτης μπορεί να δει ισπανικές πανοπλίες, σημαίες και παντιέρες των χωρών που συμμετείχαν αλλά και αντίγραφα έργων που εκτίθενται σε μουσεία της Ευρώπης και έχουν σαν θέμα τη Ναυμαχία.



Η Ναύπακτος διαθέτει δύο τεράστιες παραλίες, τη Ψανή και το Γρίμποβο, η καθεμιά από τις οποίες βρίσκεται σε διαφορετική πλευρά του λιμανιού. Το χαρακτηριστικό τους είναι τα αιωνόβια πλατάνια που φθάνουν στην ακροθαλασσιά και προσφέρουν τον ίσκιο τους στους λουόμενους. Πολύ κοντά βρίσκεται η παραλία Παραθάλασσο με τα βαθιά κρύα νερά, απέναντι από τη λίμνη. Λίγα χιλιόμετρα πιο μακρυά από το λιμάνι της Ναυπάκτου, κοντά στο χωριό Βλαχομάντρα, συναντώνται οι λάτρεις του ράφτινγκ, οι οποίοι απολαμβάνουν τα νερά του Εύηνου ποταμού και το τοπίο της ορεινής πλέον φύσης..



























































πηγές 


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΚΕΙΜΕΝΑ : ΝΕΛΛΑ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ













2 σχόλια: