ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΖΑΡΑΝΗΣ ΕΥΔΑΙΜΩΝ - ΤΟ ΟΡΑΜΑ

Στο μαβί φόντο του βαθουλού ουρανού καθώς ο φωτοδότης στέλνει τις τελευταίες ακτίνες του για τον αποχαιρετισμό της μέρας στο τέλος της δημοσιάς θωρώ τους γονείς μου να έρχονται σιμά μου όπως τότε με το χαρακτηριστικό ανάλαφρο τους βήμα! Έκπληξη μεγάλη κι’ αναπάντεχη! Πολλές φορές επικοινωνώ μ’ αυτούς κι’ όλο παίρνω συμβουλές κι’ ορμήνιες αλλά τούτο είναι κάτι το πρωτόγνωρο για με! Με το φως ακόμη της μέρας να στέκονται ολοζώντανοι κι’ οι δυο εμπρός μου! Τους καλωσόρισα με χαρά καθώς αναγάλλιαζε η ψυχή μου απ’ το πλατύ χαμόγελο της μητέρας και την καλοσυνάτη ματιά του πατέρα! Τα χέρια έσμιξαν και τα χείλη αντάλλαξαν φιλιά στα μάγουλα με θέρμη αναπάντεχα απρόσμενη καθώς η μέρα στάθηκε να θαυμάσει το ανομολόγητο! Κι’ οι δυο τους ήταν όπως παλιά, όπως τότε! Ήμασταν όπως και παλιά οι τρεις μας!! Η καρδιά σκίρτησε στ’ άγγιγμα του χαδιού τους λες και δεν είχαν περάσει τόσα και τόσα χρόνια! Ευτυχία κυλούσε μέσα μου φέρνοντας μου ανείπωτη ανατριχίλα! Να στεκόταν χρόνια… αυτή η στιγμή! Μα… σαν το μαύρο πέπλο της νυχτιάς απλώνεται στην γης οι δυο τους άρχισαν να ξεμακραίνουν χωρίς αποχαιρετισμό αφήνοντας με μόνο όπως και πριν! Δυστυχώς το όραμα ξέφτισε κι’ η ευτυχία διαλύθηκε σαν σύγνεφο! Θα το φυλακίσω όμως, για πάντα στην καρδιά μου και ποτέ όσο ζω δε θα σβήσει! «Ευδαίμων Συριανός»