ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΥΠΙΔΟΥ - 4 ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Πνακας  Lena Vaka

i.  Σβησμένο φεγγάρι

Έτσι μένουμε, αξημέρωτα… 

Άπραγοι…

Κρατώντας στον κόρφο μια ανάσα,

να μετρούμε ένα-ένα,

φεγγαρόλουστα όνειρα ν’ απομακρύνονται…

Σαν όμηροι αλυσοδεμένοι,

με κεφάλια σκυφτά και σίδερα στα πόδια…

Αιχμάλωτοι μιας μοίρας, 

πρόστυχα γραμμένης…

Δυο χέρια τρυφερά πλεγμένα, σφιχτά!

Δυο σκιές που σε τοίχους γλιστρούνε,

σε αστρόφεγγα βράδια!

Δυο φιγούρες που φαντάζουν σα μια,

παθιασμένα φιλιούνται!

Και ένα καράβι κάπου μακριά, 

για αταξίδευτο ταξίδι

σάλπαρε…

Και ύστερα ... Ένα φεγγάρι που έσβησε!

Δυο λόγια πλήγωσαν!

Δυο χείλη μάτωσαν!

Δυο φιγούρες χώρισαν!

Έτσι μένουμε αξημέρωτα, να κοιτάζουμε 

το σβησμένο ολόγιομο φεγγάρι…

Ανήμποροι να πολεμήσουμε…

Ανήμποροι στο σκοτάδι να κρυφτούμε… 

Η ανάσα σώπασε… 

Μια ψυχή φτερούγισε…

Του φεγγαριού το δάκρυ έσταξε…

Και η Πλάση χρυσάφιζε στο ξημέρωμα!

Κατερίνα Καρυπίδου

19/04/2017

Πίνακας  -  Φώτης Ασπρομάτης

ii. Ανθρώπων Πάθη

"Στις ατέλειωτες μέρες, στα άπειρα χρόνια
αυτού του κόσμου
σταγόνες αίμα την ύπαρξη μας
συντροφεύουν...
Θυσία που θαρρώ δεν πήγε
χαμένη.
Βάλσαμο σ’ ορθάνοιχτες πληγές,
που μόνο μ’ αίμα αγάπης
επουλώνονται...
Και η ελπίδα εκεί
μισολιωμένο κερί
που αιώνια καίει...
Αναστάσιμα να δηλώνει την
Λύτρωσή μας!"

Κατερίνα Καρυπίδου
09/04/2015

Το χρυσάφι του φθινοπώρου (λάδι σε καμβά)  - Βασιλική Σωτηριάδου

iii. Φθινοπωρινό χρυσάφισμα.

Απομείναμε μονάχες ψυχές
να κελαηδάμε τον έρωτα μας…
Δυο μικρά σπουργίτια,
στο χρυσάφισμα μιας φθινοπωρινής
ημέρας, να υμνούμε στιγμές δικές μας…

Τόσο σιμά, τόσο κοντά ο ένας μας στον άλλο…
Αρκεί, τόσο όσο να αγκαλιαζόμαστε,
με την ζεστασιά των ονείρων
και των προσμονών μας…

Φύλλα κίτρινα που θροΐζουν
στις μικρές ανασαιμιές του πόθου μας.
Και τα φουσκωμένα στήθη
μαρτυρούν μια σιωπηρή ευτυχία…

Και δε χρειαζόμαστε άλλο, παραπάνω …
Παρά μόνο, εγώ Εσένα και εσύ Εμένα…
Για να βεβαιώσουμε την ύπαρξη μας,
σ’ αυτόν τον πολύβουο απέραντο κόσμο!

Κατερίνα Καρυπίδου
08/04/2017

iv. Στο σκοτάδι

«Οι ώρες καλπάζουν…
Βράδιασε πάλι …
Κάθε ημέρα η απόσταση ανάμεσα μας
ολοένα και μεγαλώνει …
Και το κενό μέσα μου,
αυτό το κενό που αφήνει η απουσία σου,
ολοένα και βαθαίνει…

Σε λίγο, άκου, θα σημάνει δώδεκα…
Δώδεκα και τα παραμύθια
που αντηχούν στην καρδιά μου ….

Ευτυχώς βράδιασε πάλι γρήγορα…
Ευτυχώς έχουμε ξεφύγει από εκείνο το
φως που όλα τα φανερώνει…

Κλείνω τα μάτια και ας είναι σκοτάδι!
Με πονά το χρώμα της μοναξιάς!

Κλείνω τα μάτια γιατί σε αυτό το σκοτάδι,
φωτίζουν τα όνειρά μας, οι πόθοι μας…
Εκείνα όλα, που ξέχασες φεύγοντας…
Σ’ αυτό το σκοτάδι λάμπει το «θέλω» σου…
Σ’ αυτό το σκοτάδι νιώθω τα χείλη σου,
σκληρά, απαιτητικά,
να διεκδικούν την γεύση του έρωτά μου…
Να διεκδικούν το άρωμα του πόθου μου…
Να διεκδικούν το είναι μου,
αυτό που μόνο στα χέρια σου ζωντανεύει!

Ευτυχώς βράδιασε…
Το πρωί πάλι νεκρή θα ξυπνήσω…»

Κατερίνα Καρυπίδου
22/04/2017