Υπάρχουν ακόμη γνήσιοι άνθρωποι!
Χθες, ύστερα από πολύ καιρό, διάβηκε χρόνος και… απ’ ότι θυμάμαι, λόγω των μυοσκελετικών μου προβλημάτων και της απώλειας της συζύγου μου, από τότε που ‘χα να τη δω! Κατόρθωσα προχθές και επισκέφτηκα την παλιά μου φίλη, την κ. Τζένη στο παλαιό το Αρχηγείο Ναυτικού στην Κλαυθμώνος! Σε μια ατμόσφαιρα όμορφη, λόγω της φιλίας και των τόσων χρόνων γνωριμίας, κάποια στιγμή κι’ ανάμεσα στα τόσα, που ειπώθηκαν ανέμελα και αυθόρμητα, απορούσα που ήταν τόσο ηλιοψημένη!
Έξαφνα ρώτησα την Τζένη:
- Που ήσουν παλιοκόριτσο για διακοπές εφέτος; Πέρασες καλά; Σοκολάτα σκέτη έγινες, όπως βλέπω!
- Α! Να σου πω! Ήταν υπέροχες, όσο ποτέ άλλοτε! Ήλιος, θάλασσα και ήσυχοι γνήσιοι νησιώτες… κι’ όχι άγριοι εκμεταλλευτές του τουριστικού συναλλάγματος!
- Να ‘χουμε καλό ρώτημα… υπάρχουν ακόμη τέτοια μέρη «παρθένα», που σε αντιμετωπίζουν ανθρώπινα οι ντόπιοι, όταν πηγαίνεις εκεί να ξεκουραστείς;
- Ναι… ήμασταν σ’ ένα τέτοιο παράδεισο… ίσως απ’ τους τελευταίους πουαπόμειναν στον τόπο μας!
- Πως το λένε;
- Κουφονήσια… ένας φανταστικός τόπος διακοπών! Ξέρεις είναι στις μικρές ανατολικές Κυκλάδες!
- Σοβαρά; Για πες μου! Εσύ ξέρεις, ότι από τον πατέρα μου, έχω καταγωγή από τις Κυκλάδες;
- Αλήθεια; Δεν το ‘ξερα αυτό! Από πού ακριβώς;
- Από την Σύρα, όπου γεννήθηκε ο πατέρας μου και τη Σαντορίνη που βρίσκεται και το επίθετο μου και είναι οι ρίζες μας. Ακόμη εκεί, έχουν το επίθετο μου αρκετοί ακόμη και εκεί γεννήθηκε ο παππούς μου ο Δημήτρης! Δεν το κατάλαβες, ότι η θάλασσα τραγουδάει μέσα μου; Το ίδιο τραγούδι της θάλασσα ακούγεται σε όλα αυτά τα νησιά των Κυκλάδων, καθώς οι νησιώτες νανουρίζονται με αυτό… από τα γεννοφάσκια τους ακόμη και ψήνονται στην αλμύρα της! Τι είσαστε εσείς οι στεριανοί… τέλος πάντων; Όλα μονότονα νομίζετε ότι είναι; Βουνό, κάμπος και ποτάμια μόνο;
- Σοβαρά; Δεν το ‘ξερα, ότι είσαι από εκεί!
- Πες μου λεπτομέρειες να χαρώ… εγώ που έβρασα μοναχός μες το καμίνι της Αθήνας, μες την αφόρητη ζέστη και το αποπνικτικό της καυσαέριο! Να πάρω μια ανάσα δροσιάς, από σένα… έστω και από τις αναμνήσεις σου, που θα μου πεις!!
- Τι να σου πρωτοπώ! Δαντελένια ακρογιάλια και μια θάλασσα μαγεία! Ήλιος, θάλασσα και καθάριος αγέρας, να σου γιομίζει τα πνευμόνια κάθε στιγμή με ιώδιο! Κυριολεκτικά ένας παράδεισος σου λέω! Στα Πάνω Κουφονήσια μέναμε, που λέγονταν στα αρχαία Φακούσα… ενώ είχε πιο όμορφη ακρογιαλιά στα Κάτω Κουφονήσια, που λέγονταν παλιά Πίνο και την προτιμούσαμε! Τι να πω γι’ αυτά ταδειλινά… αλλά και το χάραμα της μέρας… άλλο πράγμα σου λέω! Είναι άλλο να στο λέω εγώ… κι’ άλλο να το αισθάνεσαι να σε πλημυρίζει αυτή η αύρα όλο το μερόνυχτο! Τα δειλινά έβλεπες τον ήλιο να βουτά στα υγρά σεντόνια της κλίνης του, να ξεκουραστεί… βάφοντας θάλασσα κι’ ουρανό στα πορφυρά, δίνοντας από την ηρεμία του στη νυχτιά, Καθώς βυθίζονταν στο νερό και τα δόλια μας κορμιά εξαντλημένα απ’ την απόλαυση των στοιχείων της φύσης παραδίνονταν στην αγκάλη του Μορφέα, ήρεμα και γαλήνια μα…… εντελώς εξουθενωμένα! Δεν χορταίναμε την απόλαυση της μαγείας της φύσης! Έπρεπε να ήσουν και εσύ εκεί, να νιώσεις την χαρά του να είσαι μες τη φύση! Ήταν το κάτι άλλο σου λέω!
- Ώστε πέρασες καλά; Ξεκουράστηκες και γαλήνεψε η ψυχή σου; Αυτό μετράει!
- Καλά μόνο λέει… εντελώς φανταστικά! Αλλά παραλίγο θα το ξέχναγα… στο νησί είχε μια ταβέρνα… τι άλλο να θέλαμε απ’ αυτή; Ψάρια και μάλιστα ολόφρεσκα…. κι’ όχι ό.τι κι’ ό.τι! Τιμές βατές! Την ταβέρνα την είχε ο πατέρας κι’ έχοντας δικό του καΐκι, έβγαινε κάθε βράδυ και πήγαινε για την ψαριά στα ανοιχτά και γύρναγε λίγο πριν το μεσημέρι σχεδόν! Κάθε που ερχόταν γιόμιζε ο τόπος λογίς – λογίς ψάρια τόσα που πολλά που ήταν… ώστε τα ‘στελνε και στη σκάλα στον Άγιο Γιώργη,ειδικά τον Χειμώνα στο Κερατσίνι! Βλέπεις έχει πολύ ψάρι ο τόπος! Είχε βρει τρόπο να βιοπορεύεται και να διαβιώνει άνετα! κάνοντας και κάτι που του άρεσε! Ήταν η ταβέρνα… πλάι στο κύμα και τα φρέσκα ψάρια που σαν τα τρώγαμε θαρρούσες, ότι βγήκαν μόλις απ’ τη θάλασσα και μπήκανε στο πιάτο μας! Τόσο όμορφα αισθανόμασταν! Ήλιος, θάλασσα και καλό φαί… τι άλλο να ζητήσουμε; Μα… είχαμε και καλούς ανθρώπους για παρέα!
Α… να σου πω και το πιο βασικό! Τι πήγα να πάθω θα το ξέχναγα λίγο ακόμη! Πριν λίγο καιρό, γύρισε από στρατιώτης ο γιος του! Ένα λυγερόκορμο λεβεντόπαιδο, με μάτια γιομάτα θάλασσα! Μα… σαν σε κοιτούσε… τα μάτια του ήταν γιομάτα λύπη και στεναχώρια! Χρόνια ολάκερα από μωρό… νανουριζόταν με τον ήχο του κύματος, ίσαμε τώρα! Ζυμωμένος με τον κυματισμό της γλυκοκυματούσας και την αλμύρα της… ένα όνειρο αποζητούσε μοναχά, αυτό το λεβεντόπαιδο! Χρόνια και χρόνια πάλευε με το κύμα …μα τ’ όνειρο του ήταν… σαν υπηρετήσει την πατρίδα, να ντυθεί με την άσπρη στολή του ναύτη! Να ‘ναι σε βάρκα στο ναυτικό και να την κουμαντάρει όρτσα στον καιρό… μην τυχόν και του λείψει μια στιγμή ο κυματισμός της απ’ την ύπαρξη του! Ήθελε να έχει και μνήμες απ’ το ένδοξο Ναυτικό, καθώς κι’ ενθύμια… ότι κάποτε το υπηρέτησε κι’ αυτός με τιμή και δόξα! Το ζήτησε και το περίμενε… περίμενε, ότι θα τα κατάφερνε να βρίσκεται κοντά της στη θητεία του,όταν θα τον καλούσε η πατρίδα… μα όλα πήγανε εντελώς ανάποδα!
Σαν του ήρθε το χαρτί να πάει στο στρατό να υπηρετήσει, δεν πίστευε στα μάτια του! Όμως… όπως ο στεριανός δεν τα καταφέρνει να σταθεί στη θάλασσα ορθός…έτσι κι’ αυτός, βρισκόταν… ίδιο ψάρι έξω απ’ το νερό στη στεριά! Τον πλημύρισε η λύπη κι’ ο στεναγμός… δεν το θελε με τίποτα αυτό! Έσφιγγε τα δόντια να το καταπιεί… του κάκου όμως… του καθόταν στο λαιμό! Ήταν πολύ βαρύ γι’ αυτόν!
Δεν τρωγόταν με τίποτα! Δεν ήτανε αυτός για πεζοπορίες και ασκήσεις εδάφους…Αυτός ήθελε να βρίσκεται στο στοιχείο του συνεχώς… να κυβερνά και νακουμαντάρει μια βάρκα πάνω στα κύματα!Που να ξέρει το καλό παλικάρι… ότι το σώμα του Πολεμικού Ναυτικού έχει προτίμηση από πολλούς, που έχουν «βύσματα» και δεν γίνεται όσοι χρειάζεται πραγματικά να πάνε σε αυτό… όσο χρήσιμοι και να ‘ναι για να το υπηρετήσουν!
Αυτά τα κανονίζουν οι «υπεύθυνοι», βάσει των δικών τους αναγκών!! Έτσι βγάλανε το «ψάρι» έξω απ’ το νερό, για να πάει κάποιος με «γνωριμίες» ισχυρές στη θέση του, να είναι σιμά στην πρωτεύουσα! Ένα ακόμη θλιβερό αποτέλεσμα της «αξιοκρατίας», που υπάρχει στον τόπο μας! Δε βαριέσαι όμως… ας είναι αυτή η πρώτη και η μοναδική αδικία που του κάνουν! Τυχερός θα ‘ναι!
Μα το παιδί που μεγάλωσε μες τη θάλασσα… δεν ξέρει από ζαβολιές! Είναι ζόρικη κι’ όχι μπαμπέσα… η «αγαπημένη» του, μα όχι μπαμπέσα σαν και τους…ανθρώπους! Αυτή μπορεί να την κουμαντάρει όπως θέλει! Έτσι έχει ακόμη πίκρα…πίκρα μεγάλη! Δεν το χωρά ο νους του ακόμη πως βρέθηκε στη στεριά! Στάζει αίμα η ματιά του σαν το συλλογιέται!
Όμως ένα περιστατικό, τόσο αναπάντεχο σαν… του γλύκανε για λίγο τη πίκρα και τον πόνο, για το απραγματοποίητο τ’ ονείρου! Μια βραδιά καθώς ήταν για ψάρεμα, όπως συνήθως και μόλις που ‘χε ξημερώσει, θωρεί… με έκπληξη τρανή, από μία περαστική δική μας κανονιοφόρο, που είχε έρθει στην περιοχή πριν λίγες μέρες, να έχει πέσει στη θάλασσα και να επιπλέει ένα καπέλο! Ένα καπέλο… καπέλο ναύτη!
Τι μεγάλη τύχη! Ίσαμε να πήρε τον πρώτο λαχνό! Χαρά μεγάλη κι’ άμετρη… έστω και με αυτό τον τρόπο θ’ αποκτούσε ένα γνήσιο ενθύμιο, που είναι απ’ το πολεμικό Ναυτικό… ένα ενθύμιο που τόσο λαχταρούσε ν’ αποκτήσει, που θα δένει και θα θεριεύει το όνειρο του και να μερεύει την πίκρα του!!
Μια και δυο… πάει σιμά και το ψαρεύει αμέσως! Εδώ με τα ψάρια τα ζωντανά τα πάει μια χαρά… στο άψυχο καπέλο θ’ αποτύχει; Σαν το κρατά στα δυο του χέρια και το θωρεί με περίσσια χαρά! Το όνομα του πλοίου να φιγουράρει και από κάτω γραμμένο το ΕΛΛΑΣ! Θωρούσε και ξαναθωρούσε τη «μεγάλη ψαριά», καθώς στα μάτια του έλαμπε η χαρά! Ξέχασε με μιας την ταλαιπωρία της πεζοπορίας! Τι κι’ αν ταλαιπωρήθηκε πηγαίνοντας να υπηρετήσει και βρέθηκε στην πολύβουη Αθήνα, ίδιο ψάρι έξω από το νερό… δίχως να το θέλει… γιατί η θάλασσα είναι η ερωμένη του, η ίδια του η ζωή! Μα… και τύχη τρανή απέκτησε έστω και με αυτό τον τρόπο, αυτό που από μικρός καρτερούσε χρόνους και χρόνους… ένα ενθύμιο, που να τον δένει πιο πολύ με την αγαπημένη του και όλων των νησιωτών… τη θάλασσα! Μέρος της πεθυμιάς του έγινε! Κατάλαβες φίλε μου, πόσο άδολη είναι η ψυχή αυτού του λεβέντη, που έμαθε να παλεύει με θεριά κύματα και σαν ανταμοιβή του κόπου του, έχει την ψαριά και όλη του η προσμονή είναι να έχει μόνο… ένα ενθύμιο και αυτό να τ’ αποκτήσει καθαρά από τύχη;
- Είναι πράγματι συγκλονιστική η ιστορία σου! Χρόνια και χρόνια προσμονής… κι’ απογοήτευση μεγάλη μα… τελικά από σύμπτωση… μια δικαίωση της επιθυμίας του!
Να αποκτήσει ένα κάποιο ενθύμιο απ’ το σώμα που λάτρεψε πιο πολύ… το Πολεμικό Ναυτικό! Ένας άνθρωπος που ζει και ανασαίνει μόνο θάλασσα! Ίσως είναι… αυτό που λένε: Υπάρχει και Θεός!!!
- Όταν γνωριστήκαμε και του είπαμε την σχέση μας, με το Ναυτικό… όλο κοντά μας ήθελε να κάθεται και να μας λέει τον πόνο του, καθώς μιλούσε ακόμη και για τις ιστορίες του στην θάλασσα, ήταν αξιολάτρευτος! Ένας απλός αγνός νησιώτης! Αυτό όμως που έβλεπα στα μάτια του… ήτανε θλίψη και πόνος που δεν πραγματώθηκε ποτέ το όνειρο του! Κοίταγε τη θάλασσα και ψιθύριζε ολοένα με παράπονο:
« Εμένα βρήκανε να ρίξουν στη στεριά;»
- Είδες τι γίνεται για να βολευτεί ένας «ημέτερος»… ανοίγουμε έναν καημό σε άλλο άτομο, που πραγματικά αξίζει να υπηρετήσει αυτό, που λαχταρά η καρδιά του! Του είπες του λεβέντη, ότι δεν είναι ο μόνος, π’ αδικήθηκε στον τόπο τούτο; Κι’ άλλοι πάθανε πολύ χειρότερα από δαύτον!
- Μα αυτός ξέρει τον δικό του καημό… μόνο! Σαν όμως μαλάκωσε λίγο ο πόνος του στην καρδιά, σαν μας μίλαγε… μα είχε και μια ακόμη επιθυμία, να ‘βρει ένα καπέλο από αυτά που γράφουν «ΑΒΕΡΩΦ», μια και ήξερε απ’ έξω όλη την ιστορία του καταδρομικού! Του το υποσχέθηκα και θα του το στείλω με την πρώτη ευκαιρία!!
- Θα κάνεις ευχής έργο, Τζένη! Σε τέτοιους αυθεντικούς ανθρώπους και γνήσιους πατριώτες, που λαχταράνε απλά… έστω και για ένα ενθύμιο, δεν πρέπει να το αρνηθούμε με τίποτα!
- Ξέρεις τώρα που μιλάμε, τι άλλο σκέφτηκα;
- Εσύ όλο σκέφτεσαι «σωστά»! Τι άλλο σκαρφίστηκες… μικρή αλεπού;
- Να γράψεις εσύ όλη αυτή την ιστορία, μια και λίγο κάτι τα καταφέρνεις και να του την στείλω αντάμα με το ενθύμιο που προσδοκά!
- Τι να σου πω! Είναι το καλύτερο απ’ όσα σκέφτηκες! Αφού αυτό δε θα κοστίσει σε σένα τίποτα… θα είναι, όμως ένα ακόμη ενθύμιο για το παλικάρι! Μα… θα το κάνω με όλη μου την καρδιά, μια και είναι σωστό παιδί και γνήσιος πατριώτης μου… γιατί εγώ αισθάνομαι ακόμη Κυκλαδίτης… δες και το όνομα που γράφω, καθώς κι’ η χαρά μου είναι μεγάλη, που θα πάρει κάτι κι’ από μένα! Μάλλον δεν χρειάζεται να του το πεις, ότι είμαστε πατριώτες… θα το νιώσει απ’ το ψευδώνυμο, που χρησιμοποιώ! Σε λίγες μέρες θα το χεις στα χέρια σου! Να κάνω κάτι κι’ εγώ για ένα πατριώτη μου, που εξακολουθεί να είναι ένας σωστός και γνήσιος Έλληνας, ίσως δίνοντας του λίγη χαρά!! Με όλη μου την καρδιά θα τα κάνω! Δεν θα αργήσω διόλου, σε λίγες μόνο μέρες… θα το ‘χω έτοιμο! Πάντως είσαι γάτα! Θέλεις και την πίττα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο! Τι να κάνω τέτοιος άνθρωπος είσαι… θα σε υποστώ ακόμη μια φορά!! Ας γενεί η επιθυμία σου… μεγαλειοτάτη!! Καλό χειμώνα να ‘χουμε όλοι!
Σαν του ήρθε το χαρτί να πάει στο στρατό να υπηρετήσει, δεν πίστευε στα μάτια του! Όμως… όπως ο στεριανός δεν τα καταφέρνει να σταθεί στη θάλασσα ορθός…έτσι κι’ αυτός, βρισκόταν… ίδιο ψάρι έξω απ’ το νερό στη στεριά! Τον πλημύρισε η λύπη κι’ ο στεναγμός… δεν το θελε με τίποτα αυτό! Έσφιγγε τα δόντια να το καταπιεί… του κάκου όμως… του καθόταν στο λαιμό! Ήταν πολύ βαρύ γι’ αυτόν!
Δεν τρωγόταν με τίποτα! Δεν ήτανε αυτός για πεζοπορίες και ασκήσεις εδάφους…Αυτός ήθελε να βρίσκεται στο στοιχείο του συνεχώς… να κυβερνά και νακουμαντάρει μια βάρκα πάνω στα κύματα!Που να ξέρει το καλό παλικάρι… ότι το σώμα του Πολεμικού Ναυτικού έχει προτίμηση από πολλούς, που έχουν «βύσματα» και δεν γίνεται όσοι χρειάζεται πραγματικά να πάνε σε αυτό… όσο χρήσιμοι και να ‘ναι για να το υπηρετήσουν!
Αυτά τα κανονίζουν οι «υπεύθυνοι», βάσει των δικών τους αναγκών!! Έτσι βγάλανε το «ψάρι» έξω απ’ το νερό, για να πάει κάποιος με «γνωριμίες» ισχυρές στη θέση του, να είναι σιμά στην πρωτεύουσα! Ένα ακόμη θλιβερό αποτέλεσμα της «αξιοκρατίας», που υπάρχει στον τόπο μας! Δε βαριέσαι όμως… ας είναι αυτή η πρώτη και η μοναδική αδικία που του κάνουν! Τυχερός θα ‘ναι!
Μα το παιδί που μεγάλωσε μες τη θάλασσα… δεν ξέρει από ζαβολιές! Είναι ζόρικη κι’ όχι μπαμπέσα… η «αγαπημένη» του, μα όχι μπαμπέσα σαν και τους…ανθρώπους! Αυτή μπορεί να την κουμαντάρει όπως θέλει! Έτσι έχει ακόμη πίκρα…πίκρα μεγάλη! Δεν το χωρά ο νους του ακόμη πως βρέθηκε στη στεριά! Στάζει αίμα η ματιά του σαν το συλλογιέται!
Όμως ένα περιστατικό, τόσο αναπάντεχο σαν… του γλύκανε για λίγο τη πίκρα και τον πόνο, για το απραγματοποίητο τ’ ονείρου! Μια βραδιά καθώς ήταν για ψάρεμα, όπως συνήθως και μόλις που ‘χε ξημερώσει, θωρεί… με έκπληξη τρανή, από μία περαστική δική μας κανονιοφόρο, που είχε έρθει στην περιοχή πριν λίγες μέρες, να έχει πέσει στη θάλασσα και να επιπλέει ένα καπέλο! Ένα καπέλο… καπέλο ναύτη!
Τι μεγάλη τύχη! Ίσαμε να πήρε τον πρώτο λαχνό! Χαρά μεγάλη κι’ άμετρη… έστω και με αυτό τον τρόπο θ’ αποκτούσε ένα γνήσιο ενθύμιο, που είναι απ’ το πολεμικό Ναυτικό… ένα ενθύμιο που τόσο λαχταρούσε ν’ αποκτήσει, που θα δένει και θα θεριεύει το όνειρο του και να μερεύει την πίκρα του!!
Μια και δυο… πάει σιμά και το ψαρεύει αμέσως! Εδώ με τα ψάρια τα ζωντανά τα πάει μια χαρά… στο άψυχο καπέλο θ’ αποτύχει; Σαν το κρατά στα δυο του χέρια και το θωρεί με περίσσια χαρά! Το όνομα του πλοίου να φιγουράρει και από κάτω γραμμένο το ΕΛΛΑΣ! Θωρούσε και ξαναθωρούσε τη «μεγάλη ψαριά», καθώς στα μάτια του έλαμπε η χαρά! Ξέχασε με μιας την ταλαιπωρία της πεζοπορίας! Τι κι’ αν ταλαιπωρήθηκε πηγαίνοντας να υπηρετήσει και βρέθηκε στην πολύβουη Αθήνα, ίδιο ψάρι έξω από το νερό… δίχως να το θέλει… γιατί η θάλασσα είναι η ερωμένη του, η ίδια του η ζωή! Μα… και τύχη τρανή απέκτησε έστω και με αυτό τον τρόπο, αυτό που από μικρός καρτερούσε χρόνους και χρόνους… ένα ενθύμιο, που να τον δένει πιο πολύ με την αγαπημένη του και όλων των νησιωτών… τη θάλασσα! Μέρος της πεθυμιάς του έγινε! Κατάλαβες φίλε μου, πόσο άδολη είναι η ψυχή αυτού του λεβέντη, που έμαθε να παλεύει με θεριά κύματα και σαν ανταμοιβή του κόπου του, έχει την ψαριά και όλη του η προσμονή είναι να έχει μόνο… ένα ενθύμιο και αυτό να τ’ αποκτήσει καθαρά από τύχη;
- Είναι πράγματι συγκλονιστική η ιστορία σου! Χρόνια και χρόνια προσμονής… κι’ απογοήτευση μεγάλη μα… τελικά από σύμπτωση… μια δικαίωση της επιθυμίας του!
Να αποκτήσει ένα κάποιο ενθύμιο απ’ το σώμα που λάτρεψε πιο πολύ… το Πολεμικό Ναυτικό! Ένας άνθρωπος που ζει και ανασαίνει μόνο θάλασσα! Ίσως είναι… αυτό που λένε: Υπάρχει και Θεός!!!
- Όταν γνωριστήκαμε και του είπαμε την σχέση μας, με το Ναυτικό… όλο κοντά μας ήθελε να κάθεται και να μας λέει τον πόνο του, καθώς μιλούσε ακόμη και για τις ιστορίες του στην θάλασσα, ήταν αξιολάτρευτος! Ένας απλός αγνός νησιώτης! Αυτό όμως που έβλεπα στα μάτια του… ήτανε θλίψη και πόνος που δεν πραγματώθηκε ποτέ το όνειρο του! Κοίταγε τη θάλασσα και ψιθύριζε ολοένα με παράπονο:
« Εμένα βρήκανε να ρίξουν στη στεριά;»
- Είδες τι γίνεται για να βολευτεί ένας «ημέτερος»… ανοίγουμε έναν καημό σε άλλο άτομο, που πραγματικά αξίζει να υπηρετήσει αυτό, που λαχταρά η καρδιά του! Του είπες του λεβέντη, ότι δεν είναι ο μόνος, π’ αδικήθηκε στον τόπο τούτο; Κι’ άλλοι πάθανε πολύ χειρότερα από δαύτον!
- Μα αυτός ξέρει τον δικό του καημό… μόνο! Σαν όμως μαλάκωσε λίγο ο πόνος του στην καρδιά, σαν μας μίλαγε… μα είχε και μια ακόμη επιθυμία, να ‘βρει ένα καπέλο από αυτά που γράφουν «ΑΒΕΡΩΦ», μια και ήξερε απ’ έξω όλη την ιστορία του καταδρομικού! Του το υποσχέθηκα και θα του το στείλω με την πρώτη ευκαιρία!!
- Θα κάνεις ευχής έργο, Τζένη! Σε τέτοιους αυθεντικούς ανθρώπους και γνήσιους πατριώτες, που λαχταράνε απλά… έστω και για ένα ενθύμιο, δεν πρέπει να το αρνηθούμε με τίποτα!
- Ξέρεις τώρα που μιλάμε, τι άλλο σκέφτηκα;
- Εσύ όλο σκέφτεσαι «σωστά»! Τι άλλο σκαρφίστηκες… μικρή αλεπού;
- Να γράψεις εσύ όλη αυτή την ιστορία, μια και λίγο κάτι τα καταφέρνεις και να του την στείλω αντάμα με το ενθύμιο που προσδοκά!
- Τι να σου πω! Είναι το καλύτερο απ’ όσα σκέφτηκες! Αφού αυτό δε θα κοστίσει σε σένα τίποτα… θα είναι, όμως ένα ακόμη ενθύμιο για το παλικάρι! Μα… θα το κάνω με όλη μου την καρδιά, μια και είναι σωστό παιδί και γνήσιος πατριώτης μου… γιατί εγώ αισθάνομαι ακόμη Κυκλαδίτης… δες και το όνομα που γράφω, καθώς κι’ η χαρά μου είναι μεγάλη, που θα πάρει κάτι κι’ από μένα! Μάλλον δεν χρειάζεται να του το πεις, ότι είμαστε πατριώτες… θα το νιώσει απ’ το ψευδώνυμο, που χρησιμοποιώ! Σε λίγες μέρες θα το χεις στα χέρια σου! Να κάνω κάτι κι’ εγώ για ένα πατριώτη μου, που εξακολουθεί να είναι ένας σωστός και γνήσιος Έλληνας, ίσως δίνοντας του λίγη χαρά!! Με όλη μου την καρδιά θα τα κάνω! Δεν θα αργήσω διόλου, σε λίγες μόνο μέρες… θα το ‘χω έτοιμο! Πάντως είσαι γάτα! Θέλεις και την πίττα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο! Τι να κάνω τέτοιος άνθρωπος είσαι… θα σε υποστώ ακόμη μια φορά!! Ας γενεί η επιθυμία σου… μεγαλειοτάτη!! Καλό χειμώνα να ‘χουμε όλοι!
«Ευδαίμων Συριανός»
Σεπτέμβρης του 16!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου