Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017

ΜΕΡΗ ΛΙΟΝΤΗ " βηματισμοί "

Μέρη Λιόντη - βηματισμοί
μικρές ιστορίες και κείμενα εξομολογητικής σιωπής
Εκδόσεις - μικρές ΕΚΔΟΣΕΙΣ
Ετος Εκδοσης - 2017 

ISBN - 978-618-81570-9-5 
Σελίδες 74 

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ



«... Τελικά είμαι πιο αδύναμη απ' όσο νόμιζα... Δεν άντεξα...σάρκα γυναίκας και έρωτας μαζί... Αβάσταχτο... Ένα άγριο πουλί με σπάρασσε...»

Δώδεκα μικρές ιστορίες και ισάριθμα ποιητικά προγεφυρώματα
Ένα οδοιπορικό στο μονοπάτι που ακολουθεί κάθε φορά και ένας άλλος άνθρωπος στον έρωτα, στη μοναξιά, στην επιθυμία, τη μνήμη, τη ζωή. 
Κείμενα επικεντρωμένα στο καταστάλαγμα των γεγονότων, των σκέψεων, των συναισθημάτων, όπως αποτυπώνονται μέσα στον νου των ηρώων, που γνωρίζουμε από στιγμιότυπα και μικρές αλληλουχίες. 
Φωτογραφικές λήψεις στην εσωτερική περιδιάβαση

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ 
«Δεν θέλω να σ’ αφήσω.
Πίσω μου σέρνονται μόνο τα πεθαμένα πράματα. Χρόνια άγουρα, αγάπες της μιας μέρας, όνειρα που δεν καρπίσανε, πέτρες, νερά. Προπάντων νερά.
Θυμάσαι που σου 'χα πει για το ποτάμι;
Ξεχείλισε μια φορά κι έπνιξε στον θυμό του ό,τι πήγαινε να του σταθεί εμπόδιο. Αυτό που πορευότανε στεγνό όλον τον καιρό. Έβρεξε πολύ, δεν λέω, μα να ’φτασε μόνο εκείνη η βροχή; Μπα... Δεν μου το βγάζεις απ’ τον νου πως είχε κρυφά και φυλαμένα τα έχει του και μόλις του δόθηκε αιτία ξέσπασε σε δίκαιους και άδικους.
Ακόμα έχουνε να λένε!»
❀  ❀  ❀  ❀
«Καμιά φορά ταξιδεύεις με τη γνώση πως θα συναντήσεις τη μοίρα σου, κι όσο κι αν δεν το θες, αυτό δεν μπορείς να το εμποδίσεις, δεν γίνεται παρά να τη δεις και να πάρεις την πικρή τη γεύση όσων σου 'χει ετοιμάσει.
Και τότε δεν είναι δρόμος για τη γνώση παρά για την επιβεβαίωση. Της οδύνης οπωσδήποτε που είσαι τυλιγμένος κι ας μην έχει όνομα. Άλλωστε γι’ αυτό ο πηγαιμός. Για την αναγνώριση. Όπως καλείται ο οικείος να αναγνωρίσει πτώμα ευρεθέν πλησίον οδού ταχείας κυκλοφορίας. Έτσι ακριβώς πηγαίνεις με τη χαρά απούσα. Ξεχασμένη, αφημένη ίσως και απορημένη για την εγκατάλειψη »
❀  ❀  ❀  ❀
«Πόσα έχω πετάξει στη θάλασσα της λήθης; Πολλά. Καμιά φορά με σκέφτομαι να γυρίζω μ' ένα δισάκι γυρεύοντας τους παλιούς μου εαυτούς μέσα από τις στιγμές που άλλοι με κουβαλούν. Κι ίσως να 'ταν το μοναδικό ταξίδι που θα νοσταλγούσα στο μέλλον, αν δεν ήμουν βέβαιη πως ό,τι νομίζουν πως είμαι εγώ δεν είναι παρά η δική τους εκδοχή. Για να καταλάβουν.
Ίσως γράψω μια ιστορία για κάποιον που αναζητά τον εαυτό του μέσα από τις αφηγήσεις των άλλων.»
❀  ❀  ❀  ❀
« Αμαρτία είναι ό,τι ματαιώνει το μονοπάτι που βαδίζεις, ό,τι σε γυρνά, ό,τι σε μπάζει σε μια δίνη.
Αν σε πονά ή αν σε αλαφρώνει, αν σε διδάσκει ή αν κάνει όλες τις γραφές κενές, είναι ένα αίνιγμα που δεν θα λυθεί παρά στο απόλυτο τέλος.»
❀  ❀  ❀  ❀
«Η πόλη σαν να ξύπνησε από λήθαργο βαθύ. Από ύπνο κωματώδη αιώνων μετά και δυσκολευόταν με τα μουδιασμένα μέλη να βαδίσει, να κινηθεί, να ερωτευθεί. Σχεδόν δεν αναγνώριζε. Δεν την αναγνώριζε πια. Έτσι που είχε καταντήσει. Μια σκιά, του εαυτού της σκιά. Αυτό φαινόταν. Γιατί η ίδια – αν κανείς τη ρωτούσε – θα ’λεγε πως καμιά περίοδος της ζωής της δεν ήταν περισσότερο ζωντανή όσο αυτή που βίωνε τώρα που είχε γίνει μια φλόγα στο χέρι.
Α ναι, μια φλόγα. Αν την έκαιγε; Την έκαιγε. Και λοιπόν;»
❀  ❀  ❀  ❀
«Η γη
Χλωμή
Στεγνή
Μοναχή
Κείτεται.
Ύστερα πλουτίζει χρώματα, πλουτίζει νερά, αφήνει το χώμα να ανοίξει.
Ανοίγει και δέχεται
Όλες τις γκαστρωμένες μέρες, όλες τις φεγγαρένιες νύχτες που εγκυμονούν μια ερωτοτροπία.
Δύσκολο να την αρνηθείς τότε. Δύσκολο να μην αφήσεις τον άνεμο να χαιρετήσει την κρυφή πληγή που κουβαλάς.»
❀  ❀  ❀  ❀
«Κάτω από τη γέφυρα κατασκηνώνουν γύφτοι. Έχουν έρθει με παλιά αυτοκίνητα που αναστενάζουν απ’ το βάρος. Ξεφορτώνουν καρπούζια. Δυο τρία σπάνε, σκορπίζουν. Τα γυφτόπουλα γυμνόποδα χοροπηδούν, γελούν.

Απλώνουν στρωσίδια.

Ένας άντρας ανάβει φωτιά.

Η γυναίκα σηκώνει ψηλά τη φούστα της και τακτοποιεί»

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Μέρη (Μερόπη) Λιόντη, το γένος Χαρωνίτη, γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης τον Ιούλιο του 54.
Σπούδασε παιδαγωγικά και δημόσια διοίκηση αλλά επαγγελματικά υπηρέτησε τη δημόσια εκπαίδευση.
Η γραφή ως αποτύπωση μιας επιτακτικής ανάγκης, φανερώθηκε αργά στη ζωή της. Από τότε όμως αποτελεί την κύρια ενασχόλησή της.
Αγαπά να εκφράζεται μέσα από ιστορίες και μικρής φόρμας ποιήματα
Δουλειά της έχει δημοσιευτεί στα περιοδικά «Ρωγμές», «σοδειά», «τέταρτο» και «Μανδραγόρας»
Βιβλία
«Συνειρμοί» εκδ. Πολύμορφον 2012
«craftbook»,-εκδ. Γαβριηλίδη 2013-, συμμετοχή
«ΘΕΡΟΣ το ΧΕΙΜΑΖΟΜΕΝΟΝ» εκδ. Σαιξπηρικόν 2014
«craftbookΙΙ»,εκδ. μικρές εκδόσεις συμμετοχή
«βηματισμοί» εκδ. μικρές εκδόσεις 2017







ΗΛΙΑΣ ΜΑΡΚΟΣ " Όστρια και αεί "

Πίνακας - Κώστας Αυγερίου

Πώς ξελογιάζει ο χρόνος τις σκέψεις μας
τρέχοντας μαζί στους ορίζοντες
μιας όστριας πλάνας θάλασσας
μέσα στον ασκό των ανέμων κρυμμένοι
με όνειρα παιδικά που δεν ωρίμασαν
αυτοί οι δύσκολοι καιροί
με τη σκόνη της Μπαρμπαριάς στα μάτια
σημάδια μιας ερήμου που μας παραμονεύει
εμείς τα παιδιά του Μπάτη στο Φάληρο
της αρχαίας Ελευσίνας την αγέλαστη πέτρα
για φυλαχτό στο στήθος
που είχαμε κάνει τάμα κρυφό
να ξανανταμώσουμε κάποτε
στον ναό του Ποσειδώνα
περιπλανώμενοι στην δυτική ακτογραμμή
ερωτευμένοι και με τη θέα αγκαλιά
με ανθάκια κάπαρης στο στόμα
να φτάσουμε στο Σούνιο
στο ακρωτήρι της προσμονής
να σταθούμε στο βράχο πάνω
δοκιμάζοντας πάλι τα φτερά μας
περιμένοντας να φυσήξει ξανά
η όστρια πάνω στην αλμύρα του μαρμάρου
να ανάψουν το μεσημέρι οι αιώνιοι φάροι
πάνω στα σημάδια των πληγών μας
και με την τρίαινα του θεού
να πάρουμε λάφυρο
πίσω τη ζωή μας
στα χέρια μας σφιχτά
τη χαμένη ζωή μας.

Ηλίας Μάρκος

Στη φωτογραφία: Πίνακας του ζωγράφου Κώστα Αυγερίου, από τη συλλογή του" Άνεμοι μεταλαμπάδευσης" στην έκθεση ζωγραφικής του στην Δημοτική Πινακοθήκη του Πειραιά.










ΦΡΟΣΟΥΛΑ ΚΟΛΟΣΙΑΤΟΥ “ Φοράει τα μάτια του νερού ”


Φροσούλα Κολοσιάτου - Φοράει τα μάτια του νερού
Εκδόσεις - Γαβριηλίδης
Ετος έκδοσης - 2017
Είδος - Ποιητική Συλλογή 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ 

Της θάλασσας

Τους παιδεύει η βροχή
Στην άμμο και στα κύματα
Γίνονται οι συναντήσεις των ψυχών
Να αναγνωρίζονται άραγε οι άνεμοι
Που λιγόστεψαν το δρόμο τους;

Ώ εκείνοι που δεν έρχονται
Κάθε απώλεια κρύβεται από την ίδια της
Τη μορφή
Στραγγίζει την απόχη του αποχωρισμού
Και αποξεχνιέται
 ❋ ❋ ❋ ❋ 
Το τελευταίο φεγγάρι της άνοιξη

Τον άνεμο μην εμπιστεύεσα
Είναι η θάλασσα χωρίς τα ανεμόφυλλα
Είναι το νερό της απώλειας
Με τη γραφή του γυρισμένη
Προς τα μέσα

Κάτω από λεπτό φίλμ αφρού
Άνθρωποι κρύφτηκαν
Σχεδόν τυφλό
Ένα μελτέμι ελλοχεύει την απόγνωση
Τον ορίζοντα πνίγει ο θάνατος

Παιδικά στόματα δίχως πνοή
Τυλίγουν το νερό
Αναλώσιμα όνειρα και άνθρωποι
Επιπλέουν

Φτερά έχουν τα φύκια
Δες πάλλονται
Πέλαγο πεινασμένο
Δάκρυ κρυστάλλωσε

Αυξάνεται ο χαμός
Σαν να είναι τέρας που ξαναγεννιέται
Όταν ξεφεύγουν από τον θάνατο
Και πάνε σε άλλο θάνατο

Με το πρώτο φεγγάρι της άνοιξης
Μολυσμένες χειρονομίες
Αντανακλούν στα τζάμια της νύχτας
“Θάνατος στην Μεσόγειο”
❋ ❋ ❋ ❋ 
Η Μέδουσα

Άκου σκάβουν το νερό
Αλλόκοτα
Με παφλασμό η Μέδουσα
Τους σαβανώνει
Σχεδόν γυμνή η νύχτα εμποδίζει
Με δουλέμπορους
Θα έχει χαλάσει
Η αντανάκλαση του φεγγαριού
Δεμένη με μαύρο σκοινί
Στην ακτή

Ένα παιδάκι
Ικετεύει τα κύματα
Να ζήσει
Όταν αγγίζει το βυθό
Γίνεται κόκκινος
Μυρίζει φόβο
Αμετάκλητο κακό

Άλλαξε η γεύση του νερού
Ποιος κολυμπάει σε τούτο το γιαλό;
❋ ❋ ❋ ❋ 
Ταξίδι στα τυφλά

Δίπλα στο χωρίς όνειρα πρόσωπο μιας γυναίκας
Ρυτιδώνει το τοπίο ποτισμένο αλάτι
Ανακατώνει τη μουσική
Η ορχήστρα του Τιτανικού
Άδεια
Σαν τις τρύπες των άστρων

Είναι η μεγάλη φυγή
Δεν θα υπάρξει λησμονιά

Σε εξόριστη γλώσσα
Ακούγεται ο λυγμός της γυναίκας
Μα εύκολα διαφθείρεται
Η γαλάζια νύχτα

Μας τους στείλανε
Με τα πρόσωπα χωμένα
Στις φλέβες του νερού
Συσσωρεύονται στις ακτές
Σαν σχισμένη σκιά
Όπως τα ψάρια μέσα στη γυάλα

Άφωνη στενοχώρια
Ασάλευτη
Στο φάρο κάθεται ένας γλάρος
Και ουρλιάζει
❋ ❋ ❋ ❋ 
Αυτοί πουθενά δεν είναι ευπρόσδεκτοι

Εισέρχονται μές στο χιονιά
Ο τρόπος να φεύγουν για άλλη Ήπειρο
Άγρια μοναξιά
Με ένα σακίδιο ένστικτο
Στην ομίχλη
Από τις Πύλες του Ποσειδώνα
Τραβούν βόρεια
Οι μέρες που τους λείπουν
Δοσοληψία
Έγινε η ζωή τους κόκκινο βραχιολάκι
Άσπλαχνα
Το περνούν στα σκοτεινά
Γάλα θανάτου δίνουν στα παιδιά
Στοιχειώνουν το χειμώνα
❋ ❋ ❋ ❋ 
Χαρακιά

Ένα δελφίνι βουτάει
Μες στα φωνήεντα του νερού
Πηδάει μπροστά
Και μυστικά τον συνοδεύει
Είναι ο μοναδικός επιζών
Στη κορυφή μιας βάρκας
Σε όστρακα βυθισμένα
Aνυπότακτος
Τα αστέρια χλωμά
Έχασαν την όραση τους
Είναι σαν ψυχοσάββατο με κεριά σβησμένα
Ένα σωσίβιο βρεγμένο εφιάλτες
Σβήνει τον ορίζοντα λαθραία
Είναι ο καημός χωρίς αποχρώσεις

Έχει γυρίσματα η καταιγίδα
Και η αναχώρηση
Στην απομόνωση περιπλανώμενοι
Κανείς δεν θα πεθάνει στην πατρίδα του 


ΚΡΙΤΙΚΗ 

Πρώτη επαφή με την ένατη ποιητική συλλογή της κύπριας ποιήτριας Φροσούλας Κολοσιάτου “Φοράει τα μάτια του νερού” εκδόσεις Γαβριηλίδη. πηγή 

Η Ποίηση, μόνη συνοδός λιτανείας πόνου και αγάπης, στη συλλογή της Φ. Κολοσιάτου, θρηνεί τον Πολυνείκη.
Το έργο της ποιήτριας, εξελίσσεται σαν αρχαία τραγωδία όπου το κάθε ποίημα είναι μέρος μίας ενότητας, ένα απόσπασμα μιας και μοναδικής τραγωδίας της ανθρώπινης θνητότητας. Παρουσιάζεται ο θάνατος μέσα στην αβεβαιότητα του νερού. H ποιήτρια γνωρίζει ότι ο θάνατος στη θάλασσα είναι ιδιαίτερα βουβός, ότι κάτω στο βυθό δεν ακούγονται όπως στο έργο του Σοφοκλή “Οιδίπους Τίραννος “ θρήνοι από την πόλη. Δεν φτάνουν οι άρχοντες να ζητήσουν συμβουλή και βοήθεια.
Η Φ. Κολοσιάτου λοιπόν, ξεκρεμάζει τον μανδύα της Αντιγόνης και προχωράει προς ενύσχηση σκυροδέρματος με λειψές ερωτήσεις ιστού, αποτυπώνει υπαρξιακές ανησυχίες αποκαλύπτοντας ένα πλούσιο συναισθηματικά κόσμο.
Σε έντονη αντιπαράθεση μεταξύ της ένοχης σιωπής των ανθρώπων και το πικρό χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου, η ποιήτρια πέρνει απάνω της το βάρος του άδικου θανάτου, θρηνεί τον άγνωστο, τον δίχως πρόσωπο Πολυνείκη και δεν ενδιαφέρεται για το σωστό και το λάθος, προχωράει μόνη μες στους βυθούς της θάλασσας μαζεύει ανώνυμους νεκρούς και κάτω εκεί προβλέπει τη ταφή τους. Μόνη μέσα στη μοναξιά του θανάτου, μοιρολόι καθαρτικό, πλανάται μέσα στη διάθλαση της πραγματικότητας.
Ο κορμός του έργου της ποιήτριας είναι μακριά απο κάθε μελοδραμματική παράσταση των γεγονότων. Η δική της είναι μια τραγική μοναξιά όπου το υγρό στοιχείο κλείνεται απάνω της σε βουβό κλάμα και δεν ασχολείται με την ανάσυρση δυχτιών διάτρητων σωμάτων. Alexandra Zambà

Μεταφράζω στα ιταλικά το πρώτο και τελευταίο ποιήμα της συλλογής:
1.
Της θάλασσας

Τους παιδεύει η βροχή
Στην άμμο και στα κύματα
Γίνονται οι συναντήσεις των ψυχών
Να αναγνωρίζονται άραγε οι άνεμοι
Που λιγόστεψαν το δρόμο τους;
Ω εκείνοι που δεν έρχονται
Κάθε απώλεια κρύβεται από την ίδια της
Τη μορφή
Στραγγίζει την απόχη του αποχωρισμού
Και αποξεχνιέται
2.
Η τρικυμία της απόδρασης

Περίτεχνα ο τυφώνας
Φοράει τα μάτια του νερού
Δίχως επίθετο
Η αλμύρα διαβρώνει τους νεκρούς
Γωνία ακτής και θάλασσας
............................
Vi presento la nona raccolta poetica della poetessa cipriota Frosoula Kolosiatou : INDOSSA GLI OCCHI DELL' ACQUA.
Trentuno poesie che formano un poema di morte nel mare.
Traduco per gli amici italiani la prima e l'ultima poesia della raccolta:
1.
Del mare

Li martella la pioggia
Nella sabbia e nelle onde
Si incontrano le anime
Riconoscono forse i venti
Quelli che hanno la strada accorciata?
Oppure coloro che non arrivano
Ogni perdita si nasconde nella propria
Forma
Distilla l’austerità della separazione
E si estranea

2.
La tempesta dell'evasione

Con maestria il tifone
Indossa gli occhi dell’acqua
Senza aggettivo
La salinità corrode i morti
Angolo di costa e di mare
trd Alexandra Zambà


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ 

Η Φροσούλα Κολοσιάτου γεννήθηκε στη Λάρνακα της Κύπρου τo1954. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο πανεπιστήμιο της Αθήνας και εργάστηκε στη Μέση Εκπαίδευση. Έχει κυκλοφορήσει οκτώ ποιητικές συλλογές: Κατοχική Εποχή, Διογένης (1979), Διαγωγή, Γνώση (1981), Ηλικία, Ομπρέλα (1995), Σα να συνέβη, Ομπρέλα (2002), Όταν φεύγουν τα φλαμίγκος, Γαβριηλίδης (2005), Μέσα από παλιά φινιστρίνια, Γαβριηλίδης (2008), Μισό σκοτάδι, Γαβριηλίδης (2010) και Σκοτεινή Συγκατοίκηση, Γαβριηλίδης (2014). Για την ποιητική συλλογή Διαγωγή τιμήθηκε με κρατικό βραβείο Νέου Λογοτέχνη και για τη συλλογή Όταν φεύγουν τα φλαμίγκος, τιμήθηκε με κρατικό βραβείο ποίησης, από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες και δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά και ποιητικές ανθολογίες.







ΜΑΞ ΕΡΝΣΤ - Max Ernst ( 2 Απριλίου 1891 - 1 Απριλίου 1976 )

Ο Μαξ Ερνστ (Max Ernst, 2 Απριλίου 1891 - 1 Απριλίου 1976) ήταν Γερμανός ζωγράφος και γλύπτης και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του κινήματος του υπερρεαλισμού αλλά και εν γένει της μοντέρνας τέχνης. Η τέχνη του χαρακτηρίστηκε από πρωτοποριακά και ρηξικέλευθα στοιχεία, με εμφανείς επιρροές από το σουρρεαλιστικό κίνημα. Επιπλέον, ο Μαξ Ερνστ διακρίθηκε για το συνδυασμό διαφορετικών τεχνικών που χρησιμοποίησε, καθώς και από μία διαρκή αναζήτηση νέων μεθόδων σύνθεσης.

Γεννήθηκε στην πόλη Brühl της Γερμανίας, λίγο έξω από την Κολωνία, γιος του δάσκαλου Φίλιπ Ερνστ και της Λουΐζ Κοπ. Το 1909, σε ηλικία 18 ετών, ξεκινά η φοίτησή του στο Πανεπιστήμιο της Βόννης και ειδικότερα στη σχολή Φιλοσοφίας, ωστόσο σε σύντομο χρονικό διάστημα εγκαταλείπει ολοκληρωτικά τις σπουδές του προκειμένου να αφιερωθεί στην τέχνη. Το 1911 γνωρίζεται και συνδέεται φιλικά με τον Όγκουστ Μάκε, ενώ γίνεται και μέλος της μιας εξπρεσιονιστικής ομάδας καλλιτεχνών (Rheinische Expressionisten) στη Βόννη. Τον επόμενο χρόνο εκθέτει έργα του στην γκαλερί Feldman στηνΚολωνία. Παράλληλα, έρχεται σε επαφή με το έργο του Σεζάν, του Πικάσσο και του Βαν Γκογκ και το 1913 ταξιδεύει στο Παρίσι όπου γνωρίζει αρχικά τον ποιητή Γκιγιώμ Απολλιναίρ και αργότερα τον Ζαν Αρπ με τον οποίο θα αναπτύξει ιδιαίτερη φιλία.
Με το ξέσπασμα του Α' παγκοσμίου πολέμου. ο Ερνστ κατατάσσεται στο γερμανικό στρατό. Παρά την στρατιωτική του θητεία, εξακολουθεί να ζωγραφίζει και το 1916 συμμετέχει σε έκθεση στο Βερολίνο. Μετά το τέλος του πολέμου, επιστρέφει στην Κολωνία το 1918, όπου πραγματοποιεί τα πρώτα του έργα κολάζ ενώ συμμετέχει ενεργά και στη σύσταση της ντανταϊστικής ομάδας στην Κολωνία. Το 1921 εκθέτει για πρώτη φορά έργα του στο Παρίσι και την ίδια περίπου περίοδο αναμειγνύεται στις δραστηριότητες των Γάλλων υπερρεαλιστών. Καταγράφονται και αρκετές συνεργασίες του με άλλους υπερρεαλιστές καλλιτέχνες, όπως τον Πωλ Ελυάρ, τον Χουάν Μιρό αλλά και τον σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ, με τον οποίο συνεργάζεται για την ταινία Χρυσή Εποχή όπου υποδύεται και έναν μικρό ρόλο.


Από αριστερά: Max Morise, Simone Breton, Paul Eluard, Joseph Delteil, Gala Eluard, Robert Desnos, André Breton, και Max Ernst (πάνω στο ποδήλατο). Βλ. monocoleporter. Πηγή: www.lifo.gr

Το 1926 εκδίδει το έργο Φυσική Ιστορία χρησιμοποιώντας την τεχνική του φροτάζ και τρία χρόνια αργότερα εκδίδει το πρώτο μυθιστόρημα-κολάζ με τίτλο Η Γυναίκα Με Τα 100 Κεφάλια. Το 1931 εκθέτει για πρώτη φορά στην Αμερική, στη Julian Levy Gallery της Νέας Υόρκης και με την έναρξη του Β' παγκοσμίου πολέμου αναζητά και πάλι καταφύγιο στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου κατορθώνει να εγκατασταθεί χάρη στη βοήθεια του αμερικανού δημοσιογράφου Varian Fry, το 1941. Στην Αμερική, συνδέεται με τον Μαρσέλ Ντυσάν και θεωρείται πως αποτελεί κατά κάποιο τρόπο επιρροή των καλλιτεχνών του αφηρημένου εξπρεσιονισμού.
Ο Ερνστ είχε παντρευτεί 4 φορές. Από την πρώτη του σύζυγο, την δημοσιογράφο και ιστορικό τέχνης Λουίζ Στράους (Luise Straus), απέκτησε έναν γιο, τον Χανς-Ούλριχ Ερνστ, που αργότερα έγινε γνωστός ως Τζίμι Ερνστ και ασχολήθηκε και αυτός με τη ζωγραφική. Στη συνέχεια (1927) παντρεύτηκε την Marie-Berthe Aurenche ενώ λίγο αργότερα συνδέθηκε με την Μεξικανή ζωγράφο Λεονόρα Κάρινγκτον(Leonora Carrington), μέχρι την εισβολή των Ναζί στη Γαλλία και η σύλληψη του Ερνστ από την Γκεστάπο.
Ο Ερνστ κατάφερε να διαφύγει στην Αμερική με την βοήθεια της συλλέκτη έργων Πέγγυ Γκούγκενχαϊμ (Peggy Guggenheim), εγκαταλείποντας την Κάρινγκτον στη Γαλλία. Στην Αμερική (1941) παντρεύτηκε την Γκούγκενχαϊμ, αλλά ο γάμος τους δεν κράτησε πολύ. Το 1946 παντρεύτηκε για τέταρτη φορά. Νέα του σύζυγος υπήρξε η Αμερικανίδα ζωγράφος και γλύπτρια Δωροθέα Τάννινγκ (Dorothea Tanning).
Ο Ερνστ επιστρέφει στην Ευρώπη το 1950 και το 1954 του απονέμεται το πρώτο βραβείο ζωγραφικής στη Μπιενάλε της Βενετίας. Μια σημαντική αναδρομική έκθεση με έργα του παρουσιάζεται στο Μουσείο Guggenheim της Νέας Υόρκης. Πεθαίνει τον επόμενο χρόνο στο Παρίσι.
https://el.wikipedia.org/


ΠΙΝΑΚΕΣ 


Οιδίπους, ελαιογραφία (1922).



  Η Παρθένος δέρνει το μικρό Χριστό




 Ubu Imperator

Η Συνάντηση Των Φίλων







Κάστορας & Μόλυνση




Δάσος





Η Ευρώπη Μετά Από Βροχή



Η Ευρώπη Μετά Από Καταιγίδα


Η Πόλη Ολάκερη


Το Ντύσιμο Της Νύφης




 Θαλασσινό Τοπίο



Χιονολούλουδα



Ο 'Αγγελος Της Εστίας



Ο Πειρασμός Του Αγίου Αντωνίου



Φάσεις Της Νύχτας



 Κελέβη
Αρκετοί πίνακες από 






ΓΛΥΠΤΑ 


Μαξ Έρνστ και Δωροθέα Τάνινγκ


Ο Μαξ Ερνστ με το γλυπτό του " Γοργόνα"


La Plus Belle (detail) 


“Capricorn”, model 1948 



Bird-Head


The King Playing with the Queen


Max Ernst with Kachina Dolls 



"Habakuk" 









































Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

ΛΙΜΝΗ ΤΣΙΒΛΟΥ-ΖΑΡΟΥΧΛΑ. , ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΔΟΥΝΑ


"...κι όλα μαζί,σ’ένα όρθιο ποτάμι
που ανέβαινε και χύνονταν
επάνω στον γαλάζιο ουρανό,
σε δυό οροπέδια,
που αχτιδίζαν δυό διάφανες λίμνες:
τα μάτια σου!"
Ν.Βρεττάκος
Μια λίμνη με ασυνήθιστη ιστορία,ανάμεσα σε πυκνά δάση από πεύκα,έλατα και καστανιές και μικρά,παραδοσιακά χωριουδάκια,που δεν έχουν ξεχάσει τι θα πει"παράδοση"...Ωραιότατη πρόταση για μονοήμερες αποδράσεις από την Αθήνα αλλά και την Πάτρα...
Info:naturagraeciacom. patraseventsgr.




Πρόκειται για φυσική λίμνη στις πλαγιές του Χελμού που προστέθηκε στον γεωφυσικό χάρτη μόλις πριν εκατό χρόνια,ύστερα από κατολίσθηση...Εδώ βλέπουμε ένα μέρος του ποταμού Κράθη που με πολλούς παραπόταμους και ρυάκια διασχίζει όλη την περιοχή,μετά την Ακράτα και ως τη Ζαρούχλα...


Ένα από τα πιο όμορφα,ποτάμια της Πελοποννήσου που χαρακτηρίζεται από ένα σωρό μύθους και ιστορικά γεγονότα.Ο Κράθης είναι ποταμός της ανατολικής Αχαΐας και συνδέεται άμεσα με τη πόλη της Ακράτας,καθώς κατά τη περίοδο της φραγκικής κυριαρχίας,ο τότε μικρός οικισμός που βρισκόταν δίπλα στο ποταμό ονομάστηκε Ακράτα από αυτόν (à Krath, στον Κράθη).Το όνομα του Κράθη προέρχεται, σύμφωνα με τον Στράβωνα, από το Κίρνασθαι που σημαίνει «αναμειγνύω», και αυτό γιατί ο Κράθης έχει δύο κύρια ρεύματα που ενώνονται στην πορεία,ενώ, σύμφωνα με τον Παυσανία πρόκειται για την ένωση δύο ποταμών που ο ένας ρεέι υπέργεια και ο άλλος υπόγεια. Οι πηγές του ποταμού βρίσκονται στα βόρεια του Χελμού (Αρόανια) και σε υψόμετρο από 1.500 έως 2.300 μ. Μια από αυτές, γνωστή από την αρχαιότητα, είναι τα Ύδατα της Στυγός,ενώ μια δεύτερη πηγή είναι το Κρυονέρι που βρίσκεται στο δάσος της γειτονικής Ζαρούχλας.Τα νερά των δύο αυτών πηγών ενώνονται στο ύψος του οικισμού της Περιστέρας σε ένα ενιαίο ποτάμι που διασχίζει το ορεινό τοπίο της περιοχής, δημιουργώντας μαιάνδρους, μικρούς καταρράκτες και ένα πολύ στενό (περίπου 2 μέτρα) και βαθύ (περίπου 40 μέτρα) φαράγγι, τον Περιστεριώνα.Το μήκος του Κράθη είναι περίπου 32,5 χλμ. και η κατεύθυνση του από τα νότια προς τα βόρεια, ενώ η ασβεστολιθικού χαρακτήρα λεκάνη απορροής του έχει έκταση 149 τ.χλμ. Η ροή του είναι συνεχής, με εξαίρεση τα τελευταία έξι χιλιόμετρα, κοντά στις εκβολές, κατά τα οποία συνήθως η κοίτη είναι άνυδρη κατά τη διάρκεια της θερινής περιόδου. Ο Κράθης περνάει μέσα από τα περίφημα Κλουκινοχώρια (Ζαρούχλα, Αγία Βαρβάρα, Σόλο, Περιστέρα, Μεσορούγι και Βουνάκι) και εκβάλλει στον Κορινθιακό κόλπο.Στα ανατολικά του δέλτα τού βρίσκονται τα Συλιβαινιώτικα και στα δυτικά τα Ποροβίτσιανα,δύο οικισμοί στους οποίους έχουν δημιουργηθεί όμορφες παραλίες με βότσαλα που προέρχονται από τις προσχώσεις του ποταμού.Τον Μάρτιο του 1913 τα νερά του Κράθη προκάλεσαν μια μεγάλη κατολίσθηση που έφραξε την κοίτη του ποταμού, δημιουργώντας έτσι τη Λίμνη Τσιβλού που ακόμα και σήμερα βρίσκεται λίγες δεκάδες μέτρα δυτικά της κοίτης...



Το ποτάμι κατεβαίνει από τα ψηλά στα χαμηλά διασχίζοντας έτσι περιοχές με διαφορετική βλάστηση. Στα ψηλά επικρατούν δάση με μαυρόπευκα, έλατα και χαλέπιο πεύκη και κατεβαίνοντας εμφανίζονται κουμαριές, πουρνάρια και θάμνοι της μεσογειακής βλάστησης. Τα παρόχθια δάση αποτελούνται από διάφορες ιτιές, πλατάνια, αγριοπλάτανους, λεύκες και πικροδάφνες. Σε όλη τη πορεία του ποταμού φυτρώνουν διάφορα σπάνια και όμορφα λουλούδια. Από αυτά ξεχωρίζουν το αγριόσκορδο Allium achaium, η κενταύρια Centaurea achaia achaia, ο Echinops sphaerocephalus taygeteus, η Euphrasia salisburgensis, το Teucrium polium capitatum, το κολχικό Colchicum peloponnesiacum, το αγριογαρύφαλλο Dianthus viscidus, η Consolida ajacis, ο Carduus tmoleus cronius, το Cirsium candelabrum, ο Echinops ritro ritro, το κυκλάμινο Cyclamen repandum peloponnesiacum, το Hypericum vesiculosum, ο Stachys parolinii και οι ορχιδέες Cephalanthera longifolia, Spiranthes spiralis, Dactylorhiza saccifera, Gymnadenia conopsea, Serapias bergonii, Ophrys delphinensis, O. spruneri, κ.ά. Είναι σημαντικό ότι στις όχθες του ποταμού φυτρώνει και η ορχιδέα Dactylorhiza iberica που συνήθως απαντάται στη Πίνδο...


Η Λίμνη Τσιβλού είναι ένα δημιούργημα εξ ολοκλήρου της φύσης μόλις 100 χρονών.Δημιουργήθηκε όταν σημειώθηκε κατολίσθηση στην περιοχή το 1913,με αποτέλεσμα να εξαφανιστούν δύο χωριά.Η κατολίσθηση παρέσυρε χιλιάδες τόνους χώματος και βράχων οι οποίοι εξαφάνισαν κυριολεκτικά το χωριό Συλίβαινα (είχε γίνει εγκατάλειψη των οικιών) ενώ καταπλάκωσαν το χωριό Τσιβλός από όπου και πήρε το όνομα της...

Θεωρείται από τις βαθύτερες λίμνες.Το αρχικό βάθος της ήταν τα 80 μέτρα ενώ διαμορφώνεται κάθε χρόνο ανάλογα τις βροχές...Το όνομα της διαφορετικά είναι «μικρή Ελβετία» λόγω του αλπικού τοπίου που παρουσιάζει τους χειμερινούς μήνες...Στα ήσυχα νερά της ζουν πολλοί υδρόβιοι κάτοικοι όπως καραβίδες, κυπρίνοι και κουνουπόψαρα, ενώ στα γειτονικά βουνά χρυσαετοί, γύπες και πετρίτες φτιάχνουν τις φωλιές τους και πετούν κατασκοπεύοντας την γύρω περιοχή. Επίσης, λόγω του πυκνού ελατοδάσους, η περιοχή θεωρείται ένας θαυμάσιος μελισσότοπος...


Χρειάζεσαι περίπου 2 ώρες για να την περπατήσεις ενώ έχει απίστευτη «ηχώ».Αν φωνάξεις θα σε ακούσουν παντού...
Η καλύτερη αθλητική δραστηριότητα είναι η κωπηλασία στην μικρών διαστάσεων (200 στρεμμάτων)επιφάνειά της!


 Λευκο-σουσουράδα.

Η περιοχή είναι σημαντικός τόπος για την ορνιθοπανίδα.Εδώ μπορεί κανείς να παρατηρήσει ταυτόχρονα διάφορα είδη που συχνάζουν σε ποτάμια, αλλά και πολλά πουλιά του δάσους.Συχνά στις όχθες σταθμεύουν σταχτοτσικνιάδες,λευκοτσικνιάδες και κορμοράνοι.Από τα αρπακτικά στην περιοχή απαντώνται φιδαετοί,γερακίνες,πετρίτες,ξεφτέρια, βραχοκιρκίνεζα,μπούφοι,κουκουβάγιες,χουχουριστές, κ.ά. Άλλα πουλιά της περιοχής είναι η αλκυόνη,η κιστικόλη,το ψευταηδόνι,η σταχτοσουσουράδα,ο καλόγερος,η γαλαζοπαπαδίτσα,η ελατοπαπαδίτσα,η τσίχλα, το τρυγόνι, ο τρυποφράχτης, ο θαμνοψάλτης, ο δεντροφυλλοσκόπος, ο πυρροβασιλίσκος, ο δεντροτσοπανάκος, ο αετομάχος, η κίσσα, η καρδερίνα, ο φλώρος....


 Αγρίδι-ένα μικρό Κλουκινοχώρι.


Μετά από την κατολίσθηση τα νερά της λίμνης του Κράθη επεκτάθηκαν προς τα πάνω φτάνοντας,όπως λέγεται, μέχρι το χωριό Αγρίδι, σχεδόν 2 χλμ.ανηφορικά στο ποτάμι...


  Αγρίδι.

 Αγρίδι.

  Ζαρούχλα.- Ο Άγιος Δημήτριος.

 Ζαρούχλα.- Ο Άγιος Δημήτριος.



Ζαρούχλα-όμορφος ξενώνας.


 Ζαρούχλα.

Πρόκειται για ένα από τα Κλουκινοχώρια.Είναι χτισμένη σε υψόμετρο 1.037 μέτρων στις νοτιοανατολικές πλαγιές των Αροανίων κοντά στα όρια με το Νομό Κορινθίας και αποτελεί έναν από τους πιο ορεινούς οικισμούς της Αχαΐας.Ο οικισμός της Ζαρούχλας αποτελεί ορεινό θέρετρο και διαθέτει αρκετούς ξενώνες και ταβέρνες. Απέχει 35 χιλιόμετρα από την Ακράτα και 110 χλμ. απο την Πάτρα...


Είναι άγνωστο πότε δημιουργήθηκε η Ζαρούχλα. Κοντά στο χωριό υπάρχουν δύο ναοί,ο ένας του 12ου και ο άλλος του 13ου αιώνα που δείχνει ότι επί Φραγκοκρατίας ήδη κατοικούνταν.Κατά την Φραγκοκρατία η περιοχή που βρίσκεται το χωριό δόθηκε το 1204 ως φέουδο στο Λατίνο Αρχιεπίσκοπο Πάτρας και αυτός έπειτα την έδωσε στο Αβαείο του Κλουνύ.Η Ζαρούχλα αναφέρεται στην ενετική απογραφή του "Γκριμάνι" το 1700 με 808 κατοίκους. Το 1806 πέρασε από εκεί ο περιηγητής Ουίλιαμ Μάρτιν Ληκ ο οποίος αναφέρει ότι το χωριό είχε 200 οικογένειες, όλοι Έλληνες όπως τους αναφέρει, και ήταν χτισμένο γύρω από τον ποταμό Κράθη.Ο Ληκ αναφέρει ότι δεν κατοίκησαν ποτέ Οθωμανοί στο χωριό και λόγω της δυσπρόσιτης θέσης του δεν περνούσαν καν από εκεί!

Κατά την επανάσταση του 1821 στον Πύργο του στην Ζαρούχλα είχε κρυφτεί ο Σωτήρης Χαραλάμπης για να αποφύγει την οργή των Οθωμανών.Ο Πύργος αυτός μάλιστα είχε πυρποληθεί το 1796 περίπου από τον Πετμεζά που θεώρησε ότι ο Χαραλάμπης ήταν φιλότουρκος...









Από το 1835 μέχρι το 1912 αποτέλεσε οικισμό του Δήμου Νωνάκριδος.Λόγω της γεωγραφικής της θέσης πολλοί κάτοικοι έφυγαν από το χωριό προς πιο πεδινές περιοχές. Κάτοικοι από την Ζαρούχλα τον 19ο αιώνα κατέβαιναν στα πεδινά και αναφέρονται οικιστές των Ζαρουχλέικων (πολύ μεγάλης συνοικίας της Πάτρας)και των Καμινίων...

Ο πληθυσμός του χωριού το 1971 αριθμούσε τους 119 κατοίκους,το 1981 έφθασε τους 155, ενώ σύμφωνα με την απογραφή του 2001 ήταν 160 κάτοικοι.Η Ζαρούχλα από το 1999 έως το 2010 αποτελούσε Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Ακράτας.Από το 2011 ανήκει διοικητικά στο Δήμο Αιγιαλείας...
















 Μεταμόρφωση του Σωτήρος.
















  Η Αγία Τριάδα.

  Η Αγία Τριάδα.






















ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΚΕΙΜΕΝΑ : ΖΩΗ ΔΟΥΝΑ