Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2017

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΚΙΝΤΖΗ " Βαδίζοντας & Βυθίζοντας "


Κατερίνα Σκιντζή " Βαδίζοντας & Βυθίζοντας "
Εκδόσεις - Ελευσις & Υδράνη , 

Καλλιτεχνικό Σωματείο

Ετος Εκδοσης - 2017
Είδος - Ποιητική Συλλογή

Επιμέλεια κειμένων – Διορθώσεις :
Ευαγγελία Φακή Παπακωνσταντίνου (Φιλόλογος)
Επιμέλεια Φωτογραφίας : Κατερίνα Λάζου
Επιμέλεια Έκδοσης: Ρόζα Φατσέα
Εκτύπωση – Βιβλιοδεσία
Ν. ΖΩΡΖΟΣ & ΣΙΑ Ο.Ε., Μεσολογγίου 10, Αθήνα 10681, τηλ. 21 0330 1600
ISBN 978 - 618 - 82818 - 2 - 0

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ 

i. Ποίηση: πυξίδα & παίδεμα ( Μεσάγκαλα )

Άνοιξα της ψυχής παράθυρο & πόρτα, να μπει του πόνου η χαρά …

Απ’ το παράθυρο βυθοί με αναζητούν…

Από την πόρτα δρόμοι με καλούν …

Κι όμως

στο δωμάτιο της ψυχής

η ποίηση λευτερώνεται!

Με πονεμένη χαρά ματώνεται!

Με οδυνηρή ηδονή αναδιπλώνεται!

Με εκπληκτική σφοδρότητα εκτοξεύεται!

Ταπείνωση ή εξύψωση υποπτεύεται!

Αχ! Ποίηση πως φώλιασες εντός μου;

Πυρηνική

Πράξη

Πανσπερμίας

Πόνου

Αχ ! Ποίηση πανδαισία του σκότους !


ii. Αχ !, αγόρι μου …

Πόσο ανέλπιστη χαρά μου χάρισες χαρά μου …

Πόσο ψηλά με σήκωσες πιο πάνω κι από τα πιο τρελά όνειρα μου …

Πόσο απλόχερα γέλιο ακούμπησες στα πιο πολύτιμα δάκρυα μου …

Πόσο νεκρούς ή ζωντανούς επικαλέστηκα να μοιραστούν χαρά απ’ τη χαρά μου …

Πόσο πολύτιμοι & λίγοι σ’ αυτό το θρίαμβό σου, βρέθηκαν κοντά μου …

Πόσο το πείσμα, ο αγώνας σου πότισαν για σε το θαυμασμό μου,

που είχε ριζώσει από καιρό βαθιά μες την καρδιά μου …

Το « ευχαριστώ σου », αγόρι μου

είναι γλυκό ψωμί

ήλιος που ανατέλλει

βυθός γεμάτος ομορφιά …


Που μεγαλώνω τώρα πια εσένα βλέποντας,

καθόλου δεν με μέλει, για να υπάρχεις & να ζεις πέρασα αυτή τη ζήση …

ο χρόνος μέσα μου κι αν κοιμηθεί

- τώρα το νοιώθω πια καλά -

ο χρόνος μέσα σου θα ξαναζήσει, αγόρι μου …


iii. Γλώσσα Ελληνική ( Μεσάγκαλα )

Νοημάτων απέραντη γλώσσα

κυνηγάω & πιάνω γελαστές πεταλούδες …

Αισθημάτων απύθμενη γλώσσα

ψαρεύω & χαϊδεύω κοφτερές πεταλίδες…

Των παθών μας αβυσσαλέα γλώσσα

κατρακυλάω & καρφώνω αιχμηρές πετρούλες …

Των λαθών μας αγεφύρωτη γλώσσα

πονάω & λυτρώνω αγαπημένες καταιγίδες …

Των ελπίδων του κόσμου αγιάτρευτη γλώσσα

τραγουδάω & κραυγάζω φάλτσες μελωδίες …

Των χαμένων στιγμών αδυσώπητη γλώσσα

ανασέρνω & σκορπάω ματωμένες ψηφίδες…

Των ερώτων αβάσταχτη γλώσσα

αγαπάω & κρεμάω στη νύχτα μικρές ηλιαχτίδες…


iv. Το δρομολόγιο στης ζωής μου τα νησιά ( Μεσάγκαλα)

Το πρώτο της εφηβείας μου νησί … Σίφνος εσύ !

Της πρώτης αγάπης μου ο πόνος … Σέριφος μόνο!

Ανάμεσα τους εγκλωβίζομαι, σε επανάσταση εκσφενδονίζομαι …

& … πάλιν στο άστυ ερχόμενη, παλεύω με φίλους, σχέσεις

προσθέσεις, αφαιρέσεις, τιμωρίες & αφέσεις …

Το τίποτα ανακαλύπτω, σε τίποτα δεν υποκύπτω, από το τίποτα εκλείπω

από προσώπου Αθηνών & ομοίων συμφορών …

Τους φίλους αποποιήθηκα, τις ρίζες μου φοβήθηκα, μακριά λοιπόν

καταβυθίστηκα

κάθε φορά, σ’ ένα όμορφο νησί … Σίφνο… Σέριφο … Σαντορίνη …

Κύθνο … Κουφονήσια … Άνδρο … Αμοργό…

Της εφηβείας ο πόνος, έγινε της αγάπης λόγος,

όμορφα στροβιλίζομαι, ύστερα ήρεμα βυθίζομαι

στης Λήμνου τ’ απαλό τοπίο αποκεντρώνομαι

στης ψυχής τα βάθη επικεντρώνομαι,

όμως στο «εμείς» δεν συντονίζομαι

επικίνδυνα, εγωιστικά, συγχύζω & … συγχύζομαι…

οριστικά δε … απο – χωρίζομαι …

Στο κέντρο επανέρχομαι

στης ζωής τη χρυσή ρουτίνα ήρεμα, απλά εμπλέκομαι …

Περνούν των χρόνων οι σχέσεις, ολοκληρωτικά γυναίκα πια νοιώθω,

στων σωμάτων μας τα βάθη αγκιστρώνομαι …

από έρωτα & αγάπη τελικά … τυφλώνομαι …

στον κόσμο τάχα πως ζω … καμώνομαι …

Μόνο μαζί σου, οικογένεια αξιώνομαι, στη ζωή χέρι-χέρι επιβιώνουμε & …

με το παιδί μας, οριστικά, τον κύκλο της ζωής … απλά … ολοκληρώνουμε!


v. Ποτάμι & βότσαλα στον κύκλο του νου
& του νερού... ( Γλυφάδα )

Ποτάμι το συναίσθημα … οι σκέψεις …

Βότσαλα οι στίχοι … οι λέξεις …

Το ποτάμι πάντα ρέει μπροστά

το απέραντο του ορίζοντα να συναντήσει …

Τα βότσαλα θα μείνουν πίσω σταθερά

τον κυκλικό χορό μας να οριοθετήσουν

& …

να υπενθυμίζουν στο ποτάμι της ψυχής,

ότι το διάβα μας είναι περαστικό

αλλά το άγγιγμα στη μνήμη μοναδικό …

Ψυχή μου σαν ποτάμι

άλλοτε γλιστράς & άλλοτε προσκυνάς,

στα βότσαλα είτε της φθοράς είτε της δωρεάς …

Η θάλασσα του απείρου

- της ψυχής μας το ποτάμι - θα απορροφήσει

& … με τη μνήμη του ονείρου, η βροχή των ηδονών… τρυφερά,

στον κύκλο της ζωής θα μας το επιστρέψει …

Ποτάμι πάλι θα γενεί

στίχους … λέξεις να κυλίσει

το συναίσθημα να αναγεννήσει …

Ότι επιστρέφει, μνήμη εμπεριέχει

μια στάλα, ένα δάκρυ, ένας πόνος, ένας δρόμος …

Ποτάμι το συναίσθημα … οι σκέψεις …

Βότσαλα οι στίχοι … οι λέξεις …



vi. Οι Τέχνες (Μεσάγκαλα)

Το στιγμιαίο άγγιγμα των ονείρων μου , έγινε ?

Στον αέρινο χορό ,

το πέταγμα , πάνω απ’ του ορίζοντα το στίγμα ?

Στη μαγευτική μουσική ,

το χάδι , στου ονείρου μας το ρήγμα ?

Στη μοναδική ζωγραφική ,

το βύθισμα , στο άχρωμο σύμπαν ?

Στο αρχέγονο θέατρο ,

το καταβύθισμα , στο άχρονο πλήγμα ?

Στη μοναχική ποίηση ,

κατά – δυση η πιο αιμοσταγής … για ένα ποίημα ?

Από τη σκοτοδίνη του βυθού ,

σε ανά - δυση - οδύνης ,

με μια πλατιά ανασεμιά ,

είναι των ονείρων δίνη : οι Τέχνες …

το απίστευτο … μέσα στην πίστη της ζωής,

- στην επιβίωση ευτυχώς , μας συμπαρασύρουν -

Οι Τέχνες είναι οργασμός … ψυχών …

ο ευτυχής υπαινιγμός: οι Τέχνες …

ο ύστατος …

αναστεναγμός της ευτυχίας …

οι Τέχνες …


vii. Ο Άξγιος λαός ( Γλυφάδα )

Όταν θεριεύει ο Άξγιος λαός μας

νοιώθει γύρω & μέσα του βαθιά,

θηρία που αλυχτούν το έχει του, το είναι του,

τα πρέπει του, ν’ αρπάξουν …


Χρυσούς παραδείσους στο μέλλον του τάζουν,

ψυχών έμποροι : αντιπρόσωποι, αδυσώπητοι,

απρόσωποι & πάνω απ’ όλα αναξιόπιστοι …

Γιατί την κόλαση του, σήμερα τώρα του ετοιμάζουν,

ιδεών εκπρόσωποι: άκαρδοι, απάνθρωποι,

ανόητοι & πάνω απ’ όλα ακαταλόγιστοι …

Αυτό που ζούμε νοιώθουμε,

πως σήμερα μας πνίγει …

κι όμως

νοιώθουμε αυτό που ζούμε,

πως τις καρδιές μας τις ανοίγει …

Έκλεισαν λογαριασμοί, πορτοφόλια …

κι όμως

άνοιξαν καρδιές έτοιμες,

να μοιραστούν & να τα μοιράσουν ΟΛΑ : Πάθη - Λάθη

Πάνω - Κάτω

Βράχο - Άμμο

Φώς - Σκοτάδι

ΟΛΑ : Γι’ αυτό το κράτος το ρημάδι …

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ 


Kατερίνα Σκιντζή 




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου