Η μοίρα μοιράζει ήττες θνητές τις θλιμμένες νύχτες
Η λήθη αναζητά τυφλή τα θρυμματισμένα κομμάτια της
Ξεφλουδίζει μνήμες νεογέννητου έρωτα
Αγγίζω το πρόσωπο του φθινόπωρου
Αγέραστες μνήμες υγραίνουν τα βλέφαρα του
Κυλάει ένα δάκρυ
Σκάβει μία βαθιά κόκκινη ρυτίδα
Ραγίζει σιωπηλά
Γλίστρησε από τις άκρες των δαχτύλων του
το βαθύ φιλί σου
Εκείνο που σφράγισε τα χείλη μου
μία λευκή νύχτα του χειμώνα
Ένιωσα το ερωτικό σου άρωμα να χαράζει
την γεωγραφία των κρυμμένων λέξεων
Εγειρα και σκέπασα το χώμα ποτε μην κλέψει το φιλί
ο άνεμος, με ένα λευκό μαντήλι
Και εκείνο δάκρυσε
Κόκκινες σταγόνες έβαψαν τις άκρες του
Εκρυψα το κομμάτι που πήρε το σχήμα σου
στην πιο βαθιά τσέπη της ψυχής μου...
Σ.Χ.
Εξαιρετικό ποίημα Σύλια !
ΑπάντησηΔιαγραφή(Κνάκαλος)