Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΙΑΜΠΑΝΗ " Ατιτλο "

photo by Eleftheria Papadimitropoulou blogspot .

Με φόρα περισσή
πέταξες στο νερό 
κείνο το άσπρο βότσαλο
που τόσο μ' άρεσε .

Σχημάτισε στη θάλασσα 
πολλούς κύκλους ,ομόκεντρους
- δε θέλησα να τους μετρήσω-
που έσβησαν σιγά-σιγά ..

Κι όταν η επιφάνεια 
ηρέμησε εντελώς ,
όλα φαίνονταν 
ακριβώς όπως πριν 

Μόνο ,
το άσπρο βότσαλο έλειπε 
- ποιος θα το καταλάβαινε , αλήθεια -
αυτό, που βούλιαζε 
στην άμμο του βυθού 

ώρα το φαντοζόμουν 
ζωγραφισμένο 
με μια μαργαρίτα ...

Κι ένιωσα άξαφνα 
κομμένη την ανάσα μου ,
σα να πνιγόμουν ..

Και μέσα στη τόση ζέστη ,
ανατρίχιασα .... el.S~


Στο τέλος ένος καλοκαιριού ,που με ξεπέρασε ,
προσμένοντας με μια λαχτάρα το Σεπτέμβρη 
να με πάρει μακριά ..




ΑΡΣΙΝΟΗ ΒΗΤΑ " ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ..."

Πίνακας του Δημήτρη Σαββίδη
FAREWELL TO SUMMER (ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ)


Ακούμπησε την πλάτη της στον τοίχο
ατενίζοντας μέχρι το τελευταίο φως...
  Σε λατρέψαμε. Μας κανάκεψες στο λίκνο του ήλιου, στο φως.Στην απίστευτη ζεστασιά της αγκαλιάς σου.Μας βάφτισες στη θάλασσα ξανά.Γλυκό φιλί στο κορμί, στην ψυχή.Μας νανούρισες με το απαλό του κύματος τραγούδι.Μας έδειξες τον ουρανό.Μας ταξίδεψες στα αστέρια.Άναψες το ολόγιομο φεγγάρι για χάρη μας.Μας έκανες να φτιάξουμε κάστρα με όνειρα κι ας ήταν στην άμμο.Γυρίσαμε μαζί σου στον κόσμο του παιδιού που λησμονούμε.

Σου ετοιμάζουμε φωλιά για να κουρνιάσεις στην καρδιά.
Κι ας έρθουνε όσοι θέλουνε χειμώνες...






ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΡΗΓΑΣ - Η λεπτομέρεια

πηγή φωτογραφίας

Μέσα στην ένταση του έρωτα
που διαλύει το μέταλλο
και δίνει χρώμα στη σκουριά
πορεύομαι,
αγκαλιά με την ηρεμία
και το φωτεινό σου χαμόγελο.
Είναι η λεπτομέρεια
που γλυκαίνει το χρόνο
στο δρόμο της επιστροφής.
Είναι η όραση
που αποκτάς ξαφνικά
όταν νοιώθεις το βήμα των γλάρων.
Είναι η ακοή
ν´ακούς τα πλοία
να σε καλούν για άλλες θάλασσες.
Είναι η αίσθηση
να νοιώθεις το νερό να κολυμπά.
Είν´ η διάσταση
που παίρνει το άπειρο
μέσα στο μέλι των ματιών σου.
Είναι το άπιαστο, το ονειρικό.
Να χάνομαι!
Να χάνομαι και να γελώ...

Ευαγ. Ρήγας

(Από τον " Κήπο του Ανάγερτου ", την πρώτη του  ποιητική συλλογή.)









Σαρλ Πιερ Μπωντλαίρ (Charles Pierre Baudelaire, ( 9 Απριλίου 1821 - 31 Αυγούστου 1867)



Ο Σαρλ Πιερ Μπωντλαίρ (Charles Pierre Baudelaire, Παρίσι, 9 Απριλίου 1821 - 31 Αυγούστου 1867) ήταν Γάλλος ποιητής, ένας από τους σημαντικότερους της γαλλικής αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Κατά την διάρκεια της ζωής του, ο Μπωντλαίρ υπέστη δριμεία κριτική για τις συγγραφές του και την θεματική του. Ελάχιστοι από τους σύγχρονούς του τον κατανόησαν. Η εφημερίδα Le Figaro της 5ης Ιουλίου 1857 έγραψε τα εξής σχετικά με την πρόσφατη εμφάνιση των Ανθέων του Κακού: «Σε ορισμένα σημεία αμφιβάλλουμε για την πνευματική υγεία του Κου Μπωντλαίρ. Όμως ορισμένα άλλα δεν μας επιτρέπουν περαιτέρω αμφιβολίες. Κυριαρχεί, ως επί το πλείστον, η μονότονη και επιτηδευμένη επανάληψη των ίδιων πραγμάτων, των ίδιων σκέψεων. Η αηδία πνίγει την αχρειότητα—για να την καταπολεμήσει σμίγει με το μόλυσμα».
Ο Μπωντλαίρ σήμερα αναγνωρίζεται ως μέγας ποιητής της γαλλικής και της παγκόσμιας Λογοτεχνίας και συγκαταλέγεται μεταξύ των κλασικών. Χαρακτηριστικά, ο Μπαρμπέ ντ' Ορεβιγί τον αποκάλεσε «Δάντη μιας παρηκμασμένης εποχής».
Σε ολόκληρο το έργο του, ο Μπωντλαίρ προσπάθησε να ενυφάνει την Ομορφιά με την Κακία, την βία με την ηδονή (Une martyre), καθώς και να καταδείξει την σχέση μεταξύ τους. Παράλληλα με την συγγραφή ποιημάτων σοβαρών (Semper Eadem) και σκανδαλιστικών για την εποχή (Delphine et Hippolyte), κατόρθωσε επίσης να εκφράσει την μελαγχολία (Mœsta et errabunda) και την νοσταλγία (L' Invitation au voyage).
O Μπωντλαίρ,
φωτογραφία του Nadar.

Ο πατέρας του Μπωντλαίρ ήταν άνθρωπος μορφωμένος, αφοσιωμένος στα ιδανικά του Διαφωτισμού και ερασιτέχνης ζωγράφος. Με τον θάνατό του το 1827 άφησε στον Σαρλ πλούσια πνευματική κληρονομιά. Έναν χρόνο αργότερα, η μητέρα του παντρεύτηκε τον Συνταγματάρχη Οπίκ, πράξη που ο Μπωντλαίρ ποτέ δεν της συγχώρεσε. Ο Ωπίκ ενσάρκωνε για τον Μπωντλαίρ όλα όσα στέκονταν ανάμεσα σε αυτόν και σε ό,τι αγαπούσε: την μητέρα του, την ποίηση, το όνειρο, μία ζωή χωρίς δυστυχή περιστατικά. Επιστρέφοντας από το Λύκειο το 1839, ο Μπωντλαίρ αποφασίζει να ζήσει την ζωή του ενάντια στις παραδοσιακές αστικές αξίες που ενσαρκώνει η μητέρα του και ο πατριός του. Αποπειράται να ταξιδέψει ως τις Ινδίες, αλλά τελικά αποτυχαίνει. Το ταξίδι αυτό, ωστόσο, πρόκειται να ερεθίσει την φαντασία και την έμπνευσή του (αγάπη για την θάλασσα, οράματα τόπων εξωτικών).
Μετά την επιστροφή του στο Παρίσι συνδέεται με την Ζαν Ντυβάλ (Jeanne Duval), μια νεαρή μιγάδα, η οποία θα τον μυήσει στις ηδονές αλλά και στις πληγές του πάθους. Δανδής και χρεωμένος, τίθεται υπό δικαστική επιτήρηση το 1842 και διάγει άθλιο βίο. Αρχίζει να συνθέτει πληθώρα ποιημάτων για την συλλογή «Τα Άνθη του Κακού». Ως κριτικός τέχνης και δημοσιογράφος μάχεται τις μεγαλόστομες μορφές του Ρομαντισμού. Το 1848 συμμετέχει στην επανάσταση των οδοφραγμάτων και λέγεται ότι παροτρύνει τους επαναστάτες να πυροβολήσουν τον πατριό του, Οπίκ. Αργότερα, συνάδει με την απέχθεια των Γκυστάβ Φλωμπέρ και Ουγκώ για την κυβέρνηση του Ναπολέοντος Γ΄. Τα Άνθη του Κακού εκδίδονται το 1857 και στην συνέχεια καταδικάζονται μερικώς «για προσβολή των δημοσίων και των καλών ηθών». Η επόμενη έκδοση του 1861 είναι εμπλουτισμένη, αναδομημένη αλλά και ακρωτηριασμένη κατά έξι ποιήματα (Les bijoux, Le Léthé, À celle qui est trop gaie, Lesbos, Femmes damnées (το πρώτο ποίημα της συλλογής), Les métamorphoses du vampire), την δημοσίευση των οποίων απαγόρευσε ο δικαστής Πινάρ. Κατόπιν, ο ποιητής φεύγει για το Βέλγιο και εγκαθίσταται στις Βρυξέλλες, όπου συγγράφει ένα φυλλάδιο για το Βέλγιο, το οποίο και θεωρεί καρικατούρα της γαλλικής αστικής τάξης. Επίσης, συναντά εκεί τον Φελισιέν Ροπ, ο οποίος θα εικονογραφήσει τα Άνθη.
Πεθαίνει στο Παρίσι από πάρεση και αφασία το 1867. Ενταφιάζεται στο Κοιμητήριο του Μονπαρνάς (6ο τμήμα), στον ίδιο τάφο με τον πατριό και την μητέρα του. Η τρίτη έκδοση των «Ανθέων» (1868) δεν θα βρει τον Μπωντλαίρ εν ζωή. Μετά τον θάνατό του, η λογοτεχνική του κληρονομιά δημοπρατήθηκε και τελικά αγοράστηκε από τον εκδότη Μισέλ Λεβί για 750 φράγκα. Η δικαστική απόφαση του 1857 δεν ανακλήθηκε πριν από το 1949, οπότε και έγινε αποκατάσταση του πλήρους έργου του Μπωντλαίρ.

Γκυστάβ Κουρμπέ: Πορτρέτο του Μπωντλαίρ

Η ποιητική τέχνη του

Απορρίπτοντας τις πλάνες του ρεαλισμού και της «τέχνης για την τέχνη», ο Μπωντλαίρ στοχεύει να κατακτήσει την θεμελιώδη αλήθεια, την κοσμική ανθρώπινη πραγματικότητα στις συμπαντικές διαστάσεις της. Γράφει στο Καλλιτεχνικό Σαλόνι του 1846: «Η πρωταρχική απασχόληση του καλλιτέχνη είναι να αποκαταστήσει τον άνθρωπο στην φύση, ώστε να επαναστατήσει εναντίον της. Αυτή η επανάσταση δεν λαμβάνει χώρα ψυχρά, ως κάτι το δεδομένο, σαν να ήταν κάποιος κώδικας ή ρητορική. Λαμβάνει χώρα παρορμητικά και αφελώς, ακριβώς όπως η αμαρτία, όπως το πάθος, όπως η επιθυμία». Στο δε Καλλιτεχνικό Σαλόνι του 1859 προσθέτει: «Ο καλλιτέχνης—ο αληθινός καλλιτέχνης, ο αληθινός ποιητής—δεν πρέπει να ποιεί παρά μόνον όταν βλέπει και όταν ακούει. Πρέπει να είναι αληθινά πιστός στην φύση του». Με αυτόν τον τρόπο ο Μπωντλαίρ αρθρώνει την θεμελιώδη ανακάλυψη της σύγχρονης αισθητικής: «Το Ωραίο πάντα θα είναι παράξενο. Δεν λέω ότι θα είναι παράξενο εκούσια και ψυχρά, διότι τότε δεν θα ήταν παρά ένα τέρας που ξεπήδησε μέσα από τις ατραπούς της ζωής. Λέω απλώς ότι πάντα θα ενέχει ένα στοιχείο παραδοξότητας, όχι ηθελημένης αλλά υποσυνείδητης. Και σε αυτήν την παραδοξότητα θα έγκειται και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που θα το καθιστά ωραίο».
Γι' αυτό και θεωρεί τη φαντασία «βασίλισσα όλων των προικισμάτων». Στην πραγματικότητα, η φαντασία υποκαθιστά «την παραδοσιακή μετάφραση της υλικής ζωής», υποκαθιστά την πράξη με το όνειρο. Η ποίηση έτσι ορισμένη εκφράζει σχεδόν κάθε μεταγενέστερο ποιητή. Ωστόσο, ο Μπωντλαίρ δεν βίωσε το έργο του, διότι για αυτόν η ζωή και η ποίηση ήταν πάντα μέχρι ενός σημείου ξεχωρισμένες. Αυτό που τόσο ο Μπωντλαίρ όσο και οΣτεφάν Μαλαρμέ όριζαν ως έργο τέχνης, οι Σουρρεαλιστές μετά τον Αρτούρ Ρεμπό ονόμαζαν έργο ζωής, θέλοντας να αλλάξουν την ζωή. Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε και τον φόρο τιμής που απέτισε στον Μπωντλαίρ ο νεαρός Ρεμπό: «Ο Μπωντλαίρ είναι ο πρώτος οραματιστής, ο βασιλεύς όλων των ποιητών, ένας θεός». Αρκεί να συγκρίνουμε αυτό το απόσπασμα του Μπωντλαίρ:

[…] ποιος δεν έχει βιώσει τούτες τις θαυμάσιες στιγμές, που είναι πραγματικές γιορτές του νου, κατά τις οποίες οι πιο άγρυπνες αισθήσεις συλλαμβάνουν τις πιο εκτυφλωτικές εντυπώσεις, όταν το γαλάζιο του ουρανού γίνεται πιο διάφανο και σε βυθίζει σε μια άβυσσο πιο απέρατη, όταν οι ήχοι αναβλύζουν μουσική, όταν τα χρώματα μιλούν και όταν τα αρώματα περιγράφουν ολόκληρους κόσμους ιδεών; Η ζωγραφική, λοιπόν, του Ντελακρουά για εμένα είναι η αποτύπωση αυτών των υπέροχων στιγμών του πνεύματος. Είναι επενδυμένη με τέτοια ένταση που το μεγαλείο της καθίσταται ασύγκριτο. Αποκαλύπτει τον υπερρεαλισμό, σαν να αντιλαμβάνεται την φύση μέσα από υπερευαίσθητες νευρικές απολήξεις.

με το παρακάτω απόσπασμα από το Πρώτο Μανιφέστο του Σουρεαλισμού:

Το να υποβιβάσεις την φαντασία σε δουλεία, από την στιγμή που είναι η αιτία αυτού που πρόχειρα αποκαλούμε ευτυχία, ουσιαστικά σημαίνει το να απογυμνώνεσαι από όλα όσα έχεις στο βάθος του εαυτού σου—από την υπέρτατη δικαιοσύνη. Μόνον η φαντασία μπορεί να αποκαλύψει όσα δεν υπάρχουν κι όμως μπορούν να γίνουν και αυτό είναι αρκετό προκειμένου να φύγει λίγο πιο μακριά η φοβερή απαγόρευση για όσα δεν μπορούμε να έχουμε. Είναι αρκετά για να αφεθούμε σε αυτήν χωρίς να φοβόμαστε ότι θα μας προδώσει.

Έτσι, ο Υπερρεαλισμός φέρει μέσα του λίγη μαγιά από το έργο του Λοτρεαμόν, του Ρεμπό και του ίδιου του Σουρεαλισμού.
Ο Μπωντλαίρ επιστράτευσε την περίφημη αυτή φόρμουλα που τόσο ταιριαστά περιγράφει την τέχνη του για να σχολιάσει την ζωγραφική του Ντελακρουά και το έργο του Θεοφίλου Γκοτιέ: «Ο έντεχνος χειρισμός της γλώσσας έγκειται στο να κατορθώνεις ένα είδος παρεμφατικής μαγείας. Μόνον έτσι μπορεί να μιλήσει το χρώμα σαν φωνή βαθιά και ζωηρή, μόνον έτσι μπορούν τα μνημεία να ξεχωρίσουν και να αναδυθούν από τα βάθη του χώρου, μόνον έτσι τα ζώα και τα φυτά, που αντιπροσωπεύουν την ασχήμια και την κακία, μπορούν να κάνουν σαφείς τους μορφασμούς τους, μόνον έτσι τα αρώματα προσκαλούν τις αντίστοιχές τους σκέψεις και αναμνήσεις, μόνον έτσι το πάθος ψιθυρίζει ή κραυγάζει στην γλώσσα που θα μας είναι αιώνια γνώριμη».
Μόνον ο Ζεράρ ντε Νερβάλ, πριν από τον Μπωντλαίρ, είχε κατορθώσει να καταγράψει ποίηση που δεν αποτελούσε λογοτεχνία. Απαλλαγμένη από το βάρος της λογικής, η ποίηση μπορεί ωστόσο να εντυπώσει τοσυναίσθημα μέσα από την βαναυσότητά της. Όντως, στα καλύτερα ποιήματά του ο Μπωντλαίρ διατηρεί από τον κλασικό στίχο μόνον την μουσικότητά του, προβαίνει σε τομές των στίχων και απορρίπτει τον υπερβολικά μηχανιστικό αλεξανδρινό στίχο. Το παράδειγμά του θα ακολουθήσουν αργότερα οι Πολ Βερλέν, Μαλαρμέ, Μορίς Μέτερλινκ. Εμπνευσμένος από την ανάγνωση του Gaspard de la Nuit του Aloysius Bertrand, ο οποίος πρώτος συνέθεσε ποιήματα σε πεζό, ο Μπωντλαίρ συγγράφει τα Μικρά Ποιήματα σε Πεζό και στον πρόλογο εξηγεί: «Και ποιος δεν έχει ονειρευτεί κατά τις φιλόδοξες μέρες του, το θαύμα μιας ποιητικής πρόζας, που να έχει μουσική χωρίς να έχει ρυθμό και ρίμα, που να είναι τόσο ευέλικτη και τόσο χτυπητή, ώστε να προσαρμόζεται στους λυρικούς λικνισμούς της ψυχής, στους κυματισμούς της ονειροπόλησης και στα τραντάγματα της συνείδησης;».



Τρόμος και Έκσταση

«Από παιδί δύο συναισθήματα αντιμάχονταν στην καρδιά μου: η φρίκη της ζωής και η έκσταση της ζωής.» (Η καρδιά μου ξεγυμνωμένη)
Κάθε μεγάλο έργο του Ρομαντισμού μαρτυρεί αυτό το πέρασμα από την φρίκη στην έκσταση και από την έκσταση στην φρίκη. Από εκεί εντυπώθηκε βαθιά στον Μπωντλαίρ η αίσθηση της κατάρας που βαραίνει κάθε ανθρώπινο πλάσμα μετά το προπατορικό αμάρτημα. Κατ' αυτήν την έννοια, τα Άνθη του Κακού ανήκουν στο χριστιανικό λογοτεχνικό είδος.
Αναλύοντας την έκφρασή του «το κύμα του πάθους», ο Σατωμπριάν έγραψε στον πρόλογο του ομώνυμου έργου του: «Ο Χριστιανός πάντοτε βλέπει τον εαυτό του σαν έναν ταξιδιώτη που απλώς διασχίζει εδώ κάτω την κοιλάδα των δακρύων και που δεν θα ξεκουραστεί παρά μόνον στον τάφο». Για τον Μπωντλαίρ, δεν πρόκειται απλώς για λογοτεχνία ή για έννοιες λίγο ή πολύ αφηρημένες αλλά για το «ζωντανό θέαμα της θλιβερής δυστυχίας [του]». Ακριβώς όπως η φύση, έτσι και ο άνθρωπος έχει σπιλωθεί από το προπατορικό αμάρτημα και, όπως στην περίπτωση του René ή του Werther (Γκαίτε), ο Μπωντλαίρ νιώθει διαρκώς απέχθεια για το «άθλιο πλήθος» (Recueillement). Αυτό που τον ταλανίζει πάνω από όλα είναι ο εγωισμός και η μοχθηρία των ανθρώπων, η πνευματική τους παραλυσία και η απουσία συναίσθησης του τι είναι Ωραίο και τι είναι Καλό. Το ποίημα σε πεζό La Corde, που εμπνεύστηκε από πραγματικά γεγονότα, αφηγείται την ιστορία μιας μητέρας που, αδιαφορώντας για την τύχη του παιδιού της που θανατώθηκε στην αγχόνη, καταφέρνει να πάρει στην κατοχή της το σχοινί της εκτέλεσης, ώστε να το χρησιμοποιήσει για εμπορικό κέρδος.
Ο Μπωντλαίρ υπέφερε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο: το Albatros επιτιμά την ηδονή που ο «χύδην όχλος» βρίσκει στο Κακό, ειδικότερα με το να βασανίζει τον ποιητή. Στο Art Romantique (Ρομαντική Τέχνη) ο Μπωντλαίρ παρατηρεί: «Αποτελεί θαυμαστό προνόμιο της Τέχνης, το να μπορεί να μετατρέπει την φρίκη σε ομορφιά εκφράζοντάς την καλλιτεχνικά. Ο πόνος, όταν του δίνεται ρυθμός και μέτρο, γεμίζει το πνεύμα με μια γαλήνια χαρά». Ποιήματα, όπως τα Le Mauvais Moine, L'Ennemi, Le Guignon, καταδεικνύουν την φιλοδοξία του να μεταμορφώσει τον πόνο σε ομορφιά.
Ήταν αδύνατον για τον Μπωντλαίρ να πιστέψει ότι οποιοσδήποτε πολιτισμός θα μπορούσε να προσεγγίσει την τελειότητα. Περιφρονούσε τόσο τον σοσιαλισμό, όσο τον ρεαλισμό και τον νατουραλισμό. Όπως και ο Πόε, θεωρούσε την "πρόοδο και την σύγχρονη μεγάλη ιδέα, την έκσταση μιας μυγοσκοτώστρας". Συγκεφαλαιώνοντας αυτό που ονόμαζε «σύγχρονες αιρέσεις», ο Μπωντλαίρ απέρριψε επίσης την «αίρεση της παιδείας»: «Η Ποίηση, για το ελάχιστο που μπορούμε να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας, να ανακρίνουμε την ψυχή μας, να θυμηθούμε τις πιο υπέροχες αναμνήσεις μας, δεν έχει άλλο σκοπό πέρα από την ίδια. (…) Εάν η υποκινούσα δύναμη του ποιητή είναι η ηθική, τότε χάνει από την ποιητική του δύναμη και το ξέρει καλά ότι το έργο του θα είναι κακό» (από άρθρο για τον Τεοφίλ Γκοτιέ).
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ποιητής δεν εξεγείρεται ενάντια στην κατάσταση της ανθρωπότητας. Εκφράζει θαυμασμό για τα μεγάλα μεφιστοφελικά έργα του ρομαντισμού, όπως ο Melmoth («μαύρο» γοτθικό μυθιστόρημα του Charles Robert Maturin). Εφόσον η ποίηση αποτελεί ουσιαστικά το αντίθετο της ανθρώπινης δυστυχίας, θεωρεί ότι δεν μπορεί παρά να είναι επανάσταση. Έτσι, η ποίηση του Μπωντλαίρ αποκτά σύγχρονη μορφή στα Μικρά Ποιήματα σε Πεζό, όπου γίνεται μαύρο χιούμορ.https://el.wikipedia.org




Ὕμνος

Στὴ πολυαγάπητη, στὴ πιὸ όμορφη μου
ποῦ φῶς γεμίζει μου τὴ καρδιά,
στὸ ἀθάνατο είδωλο, στὸ σεραφείμ μου,
ἕνα μου «χαῖρε» παντοτινά!

Δρυσοξεχύνεται μέσ᾿ στὴ ζωή μου
σαν ἕνα ἀγέρι θαλασσινό
καὶ την ἀχόρταγη φέρνει ψυχή μου,
σ᾿ ἀθανασίας πόθο τρανό.

Σὰ μυροφόρι πάντα σκορπίζει
στην ἀτμόσφαιρα γλυκιά εὐωδιά,
σὰ θυμιατήρι κρυφά καπνίζει
λησμονημένο μέσ᾿ στὴ νυχτιά.

Ἔρωτα ἀμόλυντε πῶς νὰ σοῦ γράψει
ὁ νοῦς τις χαρές της ἀληθινά;
Σπόρος τοῦ μόσχου ῾ναι ποὺ ῾χουνε θάψει
μέσα στοῦ τάφου μου τὴ σκοτεινιά.

Στὴ πολυαγάπητη, στὴ πιὸ ὄμορφή μου
πού ῾ναι ἡ χαρά μου κι ὅλη μου ἡ ὑγειά,
στὸ ἀθάνατο εἴδωλο, στὸ σεραφείμ μου,
ἕνα μου «χαῖρε» παντοτινά!

Τὸ δηλητήριο
Τὸ κρασὶ ντύνει καὶ τὴ πιὸ ἄθλια τρώγλη
μὲ λαμπρή πολυτέλεια,
τὴ μεταμορφώνει σὲ χρυσό παλάτι
μὲ τις χρυσές, τις πορφυρές λάμψεις του
ποὺ μοιάζουν ήλιο ποὺ δύει στην ὁμίχλη.

Τὸ ὄπιο μεταμορφώνει τὸ ἀπέραντο
μεγαλώνει τὸ ἀέναο
μακραίνει τον καιρό,
ἐπιμηκύνει τον καιρό,
βαθαίνει τὴ λαγνεία
καὶ τις σκοτεινές,
τις ἐρεβώδεις ἡδονές
ὁδηγεῖ τὴ ψυχή πέρα ἀπ᾿ τὰ σύνορα.

Ὅμως ὅλα τοῦτα εἶναι χλωμὰ
μπροστά στὸ δηλητήριο ποὺ κυλᾶ
από τὰ μάτια σου -τὰ πράσινά σου μάτια λίμνες
καὶ μέσα τους ριγεῖ ἡ ψυχή μου καὶ ταράζεται
οἱ σκέψεις μου ὀρυμαγδός κι ὑψώνονται
πάνω ἀπὸ τις πικρές ἀβύσσους.

Ὅμως ὅλα τοῦτα εἶναι χλωμὰ
μπροστὰ στὸ θαῦμα τὸ ὑπέροχο
τοῦ σάλιου σου ποὺ μὲ σπαράζει
ποὺ ρίχνει στὴ λήθη τὴ ψυχή μου
στον ἴλιγγο την παρασύρει δίχως τύψεις
κι ἄπνοη τήνε σέρνει
στην ὄχθη τοῦ θανάτου..

Μέθα


Ἂν κάποτε στὰ σκαλιά ἑνος παλατιοῦ, στὸ πράσινο γρασίδι
μιᾶς τάφρου, στὴ μουντὴ μοναξιὰ τοῦ δωματίου σου,
ξυπνήσεις ξεμέθυστος πιά, ῥώτα τον ἄνεμο, ῥώτα τὸ κύμα,
τὸ πουλί, τὸ ῥολόι, κάθε τι ποὺ φεύγει,
κάθε τι ποὺ στενάζει, κάθε τι ποὺ κυλάει, ποὺ τραγουδάει,
ποὺ μιλάει· ῥώτα τί ὥρα εἶναι;
Κι ὁ ἄνεμος, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ῥολόι,
θὰ σοῦ ἀπαντήσουν: Εἶναι ἡ ὥρα τῆς μέθης!
Γιὰ νὰ γίνεις ὁ μαρτυρικός σκλάβος τοῦ χρόνου,
μέθα· μέθα ἀδιάκοπα!
Ἀλλὰ μὲ τί; Μὲ ῥακή, μὲ κρασί, μὲ ποίηση, μὲ ἀρετή...
-Μὲ ὅ,τι θέλεις, ἀλλὰ μέθα!..


Μεθύστε

Πρέπει νά ῾σαι πάντα μεθυσμένος.
Ἐκεῖ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία: εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόβλημα.
Γιὰ νὰ μὴ νιώθετε τὸ φριχτὸ φορτίο τοῦ Χρόνου
ποὺ σπάζει τους ὤμους σας καὶ σᾶς γέρνει στὴ γῆ,
πρέπει νὰ μεθᾶτε ἀδιάκοπα. Ἀλλὰ μὲ τί;
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.
Ἀλλὰ μεθύστε.

Καὶ ἂν μερικές φορές, στὰ σκαλιὰ ἑνός παλατιοῦ,
στὸ πράσινο χορτάρι ἑνός χαντακιοῦ,
μέσα στὴ σκυθρωπὴ μοναξιὰ τῆς κάμαράς σας,
ξυπνᾶτε, μὲ τὸ μεθύσι κιόλα ἐλαττωμένο ἢ χαμένο,
ρωτῆστε τον ἀέρα, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
τὸ κάθε τι ποὺ φεύγει, τὸ κάθε τι ποὺ βογκᾶ,
τὸ κάθε τι ποὺ κυλᾶ, τὸ κάθε τι ποὺ τραγουδᾶ,
ρωτῆστε τί ὥρα εἶναι,
καὶ ὁ ἀέρας, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
θὰ σᾶς ἀπαντήσουν:

-Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσετε!

Γιὰ νὰ μην εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρίς διακοπή!

Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.


Ὁ θάνατος τῶν ἐραστῶν

Κρεβάτια θὰ ῾χουμε ἄνθινα γεμάτα αἰθέρια μύρα·
ντιβάνια ὁλοβελούδινα σὰ μνήματα βαθιά·
στις ἐταζέρες λούλουδα παράξενα τριγύρα,
ποὺ ἀνοίξανε μόνο γιὰ μᾶς σὲ μέρη μαγικά.

Καὶ ποιὰ την ἄλλη νὰ ὑπερβεῖ στην ὕστατη φωτιά τους,
οἱ δυὸ καρδιές μας -σὰ τρανές λαμπάδες δυό- μαζί
θὰ διπλοκαθρεφτίσουνε τὸ διπλοφώτισμά τους
στὰ πνεύματά μας ποὺ ῾ναι δυὸ καθρέπτες ἀδερφοί.

Καὶ μία βραδιὰ ὁλογάλανη, ρόδινη, μυστικὴ
θὲ ν᾿ ἀνταλάξουμε ἄξαφνα την ἴδια ἀναλαμπή,
σαν ἕνα μακροθρήνημα ποὺ φέρνει ὁ χωρισμός·

κι ἀργότερα ἕνας Ἄγγελος θά ῾ρθει φῶς νὰ χύσει,
-τις πόρτες μισανοίγοντας πιστός καὶ χαρωπός-,
στους δυὸ καθρέπτες τους θαμπούς,
στις φλόγες ποὺ ῾χαν σβήσει.


Ἡ ψυχικὴ αὐγή

Ὅταν τὸ φῶς της ρίχνει ἡ αὐγὴ τὸ λευκορροδισμένο
στους γλεντοκήπους καὶ γροικοῦν σαν τύψη τὸ Ἰδεῶδες,
κάτι τὸ ἐκδικητικὸ καὶ τὸ μυστηριῶδες,
ἕν᾿ ἄγγελο στὸ κτῆνος τους, ξυπνᾷ, τὸ ναρκωμένο.

Τῶν ψυχικῶν τότε οὐρανῶν τ᾿ ἄφθαστο γαλανό,
γιὰ κεῖνον ποὺ ρεμβάζει ὠχρός καὶ ποὺ ὑποφέρει ἀκόμα,
ἀνοίγεται καὶ τον τραβᾷ καθώς βαράθρου στόμα.
Ἔτσι, γλυκιὰ Θεά μου, ἁγνὸ Πλάσμα καὶ φωτεινό,

στὰ καπνισμένα ἐρείπια τῶν ἠλιθίων γλεντιῶν,
πιὸ φωτεινή, πιὸ ρόδινη, πιὸ ὡραία ἡ θυμησή σου,
ἀδιάκοπα στὰ ἐκστατικὰ μάτια μου φτερουγίζει.

Ὁ ἥλιος ἐσκοτείνιασε τὴ φλόγα τῶν κεριῶν·
ἔτσι νικήτρα πάντοτε, μοιάζει ἡ σκιὰ ἡ δική σου
μὲ τον ἀθάνατο ἥλιον, ὦ ψυχή, ποὺ φῶς σκορπίζει!

Βραδινὴ ἁρμονία

Νάτοι, ξανάρθαν οἱ καιροὶ ποὺ στὸ κλαδὶ ἀνοιγμένο,
τ᾿ ἄνθος τρεμίζει, ἀχνοβολᾷ σὰ θυμιατήρι·
τὰ μύρα κι οἱ ἦχοι, ποὺ ἡ πνοὴ τοῦ ἀπόβραδου ἔχει σπείρει,
κυλᾶν σὲ βαλς μελάγχολο, τρελὸ καὶ λαγγεμμένο!

Τ᾿ ἄνθος τρεμίζει, ἀχνοβολᾷ σὰ θυμιατήρι·
καὶ τὸ βιολί, σὰ μιὰ καρδιὰ ποὺ θλίβουν, δονησμένο,
ξεσπᾶ σὲ βὰλς μελάγχολο, τρελὸ καὶ λαγγεμμένο!
κι ὥρια ἔχει θλίψη ὁ οὐρανός σὰ μέγα θυσιαστήρι.

Ξεσπάει τὸ βιολὶ ὡς καρδιὰ ποὺ θλίβουν, δονισμένα
καρδιὰ ὅλο ἀγάπη ποὺ μισεῖ τὸ μαῦρο κοιμητήρι!
ὥρια ἔχει θλίψη ὁ οὐρανός σὰ μέγα θυσιαστήρι
κι ὁ ἥλιος μες τὸ αἷμα του, πνίγηκε, τὸ πηγμένο...

Καρδιὰ ὅλο ἀγάπη ποὺ μισεῖ τὸ μαῦρο κοιμητήρι,
ζεῖ μόνο ἀπ᾿ τὸ παρελθόν, ρημάδι φωτισμένο·
ὁ ἥλιος μες τὸ αἷμα του, πνίγηκε, τὸ πηγμένο ...
Μέσα μου ὡς ἅγιο, ἡ μνήμη σου, λάμπει δισκοποτήρι!

Στoν ἀναγνώστη

Ἡ ἀνοησία, τ᾿ ἁμάρτημα, ἡ ἀπληστία κι ἡ πλάνη
κυριεύουνε τὴ σκέψη μας καὶ φθείρουν τὸ κορμί μας,
κι εὐχάριστα τις τύψεις μας θρέφουμε στην ψυχή μας,
καθώς ποὺ θρέφουν πάνω τους τις  ψεῖρες οἱ ζητιάνοι.

Στὰ μετανιώματα ἄναντροι κι ἁμαρτωλοὶ ὡς την ἄκρια,
ζητᾶμε πληρωμὴ ἀκριβὴ γιὰ κάθε μυστικό μας
καὶ ξαναμπαίνουμε εὔκολα στὸ βοῦρκο τον παλιό μας,
θαρρώντας πως ξεπλένεται μὲ τὰ δειλά μας δάκρυα.

Πάνω ἀπ᾿ τὸ προσκεφάλι μας ὁ Σατανᾶς γερμένος
πάντα στὰ μάγια τοῦ κακοῦ τὸ νοῦ μας νανουρίζει,
τὴ πιὸ ἀτσαλένια θέληση μεμιᾶς την ἐξατμίζει,
αὐτὸς ὁ Μέγας χημικός, ὁ Τετραπερασμένος.

Ὁ Διάολος, τὸ νῆμα αὐτός κρατᾶ ποὺ μᾶς κουνᾶ!
Τὰ πράματα τὰ βρωμερὰ πιότερο τ᾿ ἀγαπᾶμε,
κι ὅλο καὶ προς τὴ Κόλαση κάθε στιγμὴ τραβᾶμε,
μὲ δίχως φρίκη, ἀνάμεσα στὸ σκότος ποὺ βρωμᾶ.

Σαν τὸ φτωχὸ ξεφαντωτὴ ποὺ πιπιλᾶ μὲ ζάλη
μιᾶς παλιᾶς πόρνης ἀγκαλιὰ πολιομαρτυρισμένη,
κλεφτάτα ἁρπάζουμε κι ἐμεῖς καμιὰ ἡδονὴ θλιμμένη,
ποὺ τήνε ξεζουμίζουμε σὰ σάπιο πορτοκάλι.

Σαν ἕνα ἑκατομμύριο σκουλήκια, μυρμηγκώντας,
μες στὸ μυαλό μας κραιπαλοῦν τοῦ Δαίμονα τὰ πλήθη,
κι ὅταν ἀνάσα παίρνουμε, ὁ Θάνατος στὰ στήθη
σαν ἄϋλος ποταμός κυλᾶ, σιωπηλὰ θρηνώντας.

Ἂν τὸ φαρμάκι κι ἡ φωτιὰ κι ἡ βιὰ καὶ τὸ μαχαίρι
δεν ἔχουνε τὰ φανταχτὰ κεντίδια ἀκόμα κάνει
στὸ πρόστυχο τῆς μοίρας μας ἄθλιο καραβοπάνι,
εἶναι ποὺ λείπει ἀπ᾿ τὴ ψυχὴ τὸ θάρρος κι ἀπ᾿ τὸ χέρι.

Μὰ μες στις σκύλες, τους σκορπιούς, τὰ φίδια, τὰ τσακάλια,
τους πάνθηρες, τους πίθηκους, τους γύπες, τὰ θηρία
ποὺ γρούζουν, σέρνουνται, ἀλυχτοῦν κι οὐρλιάζουν μὲ μανία
μέσ᾿ στῶν παθῶν μας τὸ κλουβί, προβαίνει ἀγάλια,
θεριὸ πιὸ βρώμικο, κακό, την ἀσκημιὰ νὰ δείξει!

Κι ἂ δὲ σαλεύει κι οὔτε ἀκούει κανένας τὸ οὐρλιαχτό του,
ὅλη γῆς θὰ ρήμαζε, καὶ στὸ χασμουρητό του
θὰ ῾θελε νὰ κατάπινε τον κόσμο -αὐτὸ ῾ναι ἡ πλήξη!-
πού, μ᾿ ἕνα δάκρυ ἀθέλητο στὰ μάτια τῆς κοιτάζεις,
καθώς καπνίζει τον οὐκᾶ, κρεμάλες νὰ στυλώνει.

Καὶ ξέρεις, ἀναγνώστη, αὐτὸ τὸ τέρας πῶς δαγκώνει!
Ὦ ἀναγνώστη ὑποκριτή, ἀδέρφι ποὺ μοῦ μοιάζεις!


Albatross

Πολλές φορές οἱ ναυτικοί, την ὥρα νὰ περνᾶνε,
πιάνουν τους ἄλμπατρους -πουλιὰ τῆς θάλασσας τρανά-
ποὺ ράθυμα, σὰ σύντροφοι τοῦ ταξιδιοῦ, ἀκλουθᾶνε
τὸ πλοῖο ποὺ μες στὰ βάραθρα γλυστράει, τὰ πικρά.

Μὰ μόλις σκλαβωμένα κεῖ στὴ κουπαστὴ τὰ δέσουν,
οἱ βασιλιάδες τ᾿ οὐρανοῦ, σκυφτοὶ κι ἄχαροι πιά,
τ᾿ ἄσπρα μεγάλα τους φτερὰ τ᾿ ἀφήνουνε νὰ πέσουν,
καὶ στὰ πλευρά τους θλιβερὰ νὰ σέρνουνται κουπιά.

Αὐτοὶ ποὺ ῾ν᾿ τόσον ὄμορφοι, τὰ σύννεφα σὰ σκίζουν,
πως εἶναι τώρα κωμικοὶ κι ἄσκημοι καὶ δειλοί!
Ἄλλοι μὲ πίπες ἀναφτές τὰ ράμφη τους κεντρίζουν,
κι ἄλλοι, γιὰ νὰ τους μιμηθοῦν, πηδᾶνε σὰ κουτσοί.

Μ᾿ αὐτούς τους νεφοπρίγκηπες κι ὁ Ποιητής πως μοιάζει!
δὲ σκιάζεται τις σαϊτιές, τις θύελλες ἀψηφᾶ·
μὰ ξένος μες στὸν κόσμο αὐτὸ ποὺ γύρω του χουγιάζει,
σκοντάφτει ἀπ᾿ τὰ γιγάντιά του φτερὰ σὰ περπατᾶ.

http://users.uoa.gr/










ΖΩΡΖ ΜΠΡΑΚ - Georges Braque (13 Μαΐου 1882 – 31 Αυγούστου 1963)



Ο Ζωρζ Μπρακ (Georges Braque, 13 Μαΐου 1882 – 31 Αυγούστου 1963) ήταν Γάλλος ζωγράφος, γλύπτης, χαράκτης και σκηνογράφος, από τις ηγεμονικές φυσιογνωμίες της εικαστικής δημιουργίας του 20ου αιώνα και ένας από τους θεμελιωτές του κινήματος τουκυβισμού μαζί με τον Πάμπλο Πικάσο.
Ο Μπρακ γεννήθηκε στο Αρζαντέιγ του Σεν-ε-Ουάζ (Seine-et-Oise) της Γαλλίας αλλά μεγάλωσε στην Χάβρη, όπου και σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών την περίοδο 1897 -1899. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι και το 1902 παρακολούθησε μαθήματα στην Ακαδημία Humbert, όπου γνωρίστηκε με τον Φράνσις Πικαμπιά.
Violin and Palette 
Τα πρώτα έργα του Μπρακ χαρακτηρίζονται ως ιμπρεσιονιστικά  αλλά σύντομα το ύφος του δανείζεται στοιχεία και από το κίνημα των φωβιστών, ιδρυτής του οποίου θεωρείται ο Ανρί Ματίς. Το διάστημα 1909-1911, εργάστηκε μαζί με τον Πικάσο πάνω στην ανάπτυξη του κυβισμού.Επιπλέον, ο Μπρακ είναι ο εμπνευστής της τεχνικής των παπιέ κολέ (κολλημένων χαρτιών ή αλλιώς κολάζ), με το έργο του Πιάτο του φαγητού και ποτήρι (1912). Η συνεργασία του με τον Πικάσο έληξε περίπου το 1914.
Κατά την περίοδο του Α' Παγκοσμίου πολέμου, ο Μπρακ πολέμησε και τραυματίστηκε σοβαρά. Μεταπολεμικά, συνέχισε να εκπροσωπεί το κυβιστικό ρεύμα, πάνω σε περισσότερο αφηρημένα στοιχεία, θεμελιώνοντας τον λεγόμενο συνθετικό κυβισμό. Παράλληλα με τη ζωγραφική, τα έργα του περιλαμβάνουν λιθογραφίες, χαρακτικά καθώς και γλυπτά.

Χαρακτηριστικά των έργων του

"Δεν υπάρχει στην τέχνη παρά ένα πράγμα που αξίζει: αυτό που δεν μπορεί να εξηγηθεί", υποστήριζε ο Ζωρζ Μπρακ. Γεωμετρικό λεξιλόγιο, αντιρρεαλιστικά χρώματα, άλλοτε ασκητικά άλλοτε έντονα, σχηματοποίηση των μορφών (άνθρωποι και νεκρές φύσεις με μουσικά όργανα), πολλοί πίνακες με θέμα τα πουλιά, υπαινικτικά, συμβολικά στοιχεία χαρακτηρίζουν την τέχνη ενός μεγάλου δημιουργού που άφησε την τελευταία του πνοή στις31 Αυγούστου του 1963 στο Παρίσι, σε ηλικία 81 ετών https://el.wikipedia.org/



  Landscape near Antwerp (1906)

The Great Trees

 Harbour in Normandy

 Glass on a Table

  Woman Reading

 The clarinet «valse»

  Violin and Glass



Mandolin



The Musician

  Cafe-Bar

 Vase of Tulips

 Lemons

 The Yellow Napkin

 Τhe Painter and His Model

 Woman with Book

The Chair

 The Sideboard

  The Port 

Glass Bottle and Newspaper






Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΜΗΛΙΩΝΗ " λαθραία ακρόαση "

Πίνακας - Amedeo Modigliani
ακούω μια γυναίκα δίπλα μου να μιλάει στο τηλέφωνο.
στήνω αυτί. επαγγελματική διαστροφή.
καταγρἀφω ό,τι ακούω:

<<έχω πλάι μου κάποιους φίλους σε τούτο το ταξίδι
δεν είμαι μόνη μου. έχω μαζί μου το βλέμμα τους
με κοιτάζουν γλυκά και λιγωμένα είναι οι δικοί μου άγγελοι
τους γνωρίζω έναν έναν με τα μικρά τους ονόματα
είναι κοντά μου. κάποιους από αυτούς δεν τους έχω δει ποτέ
αλλά βρίσκονται εδώ να. μα ναι η ψυχή ξέρεις…
το ξέρω πως δεν πιστεύεις σ αυτά
δεν είδες ποτέ την ψυχή σου να σκαρφαλώνει
στις ράχες της Αμοργού σαν αγριοκάτσικο
ακούω την ανάσα τους. πες ό,τι θες
αυτό το καλοκαίρι, δεν είμαι μόνη.

εχθές το βράδυ ένα μαύρο κατσίκι, μόλις που πρόλαβα και το είδα,
είχε στρογγυλοκαθήσει καταμεσής στην άσφαλτο.
πρέπει να προσέχει τα κατσίκια κανείς όταν οδηγεί σ, αυτό το νησί.
να ᾽χει τα μάτια του ανοιχτά. να ξέρει που κοιτάζει.
όχι δεν είναι νησί. η Αμοργός είναι ιδέα. γελάς;
πολύ χαίρομαι που σε κάνω να γελάς. ακόμα κι αν γελάς μαζί μου.
είναι μεγάλο πράγμα να μπορείς να γελάς.
δεν συμφωνείς;
ναι η Ρούλα μου έδωσε το σπίτι της
στην Χώρα. έχει τα κλειδιά η Ευαγγελία, μου είπε
να πας να τα πάρεις
είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος, δεν βρίσκεις; πάλι γελάς;

διαβάζω Σεφέρη σα να είναι η πρώτη φορά …
…μόλις με πάρει ο ύπνος
οι σύντροφοι κόβουν τους ασημένιους σπάγκους και
το φλασκί των ανέμων αδειάζει. Το γεμίζω και αδειάζει.
το γεμίζω κι αδειάζει, ξυπνώ…
κι οι σύντροφοι μένουν στα παλάτια της Κίρκης
ακριβέ μου Ελπήνωρ! Ηλίθιε φτωχέ μου Ελπήνωρ!
Ή δεν τους βλέπεις;
-βοηθήστε μας!-
Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη

ξεσπάω σε κλάματα
δεν το αντέχω αυτό το ποίημα
με υπερβαίνει με πονάει με τυρανάει
τις νύχτες που κοιμάμαι
δεν κοιμάμαι
ευτυχώς που τυλίγομαι στο κορμί
του φανταστικού μου εραστή
δεν νιώθω μόνη αυτό το καλοκαίρι
στο είπα. τους έβλεπα. τους βλέπω
ναι η πυγολαμπίδα είνα μια γυμνή ψυχή
μέσα στο σκοτάδι λάμπει μια στιγμή και μετά…
είμαστε πολλοί. δεν είμαι μόνη μου
υπάρχουν πνεύματα αγνά. πάψε να με κοροιδεύεις.
όχι δεν είμαι έτοιμη για μοναστήρι
σ αφήνω. ένα όμορφο πλάσμα εδώ να, με κοιτάζει. γελάει.
ίσως πρόσεξε που γελούσα.
όποιος γελάει στις μέρες μας μοιάζει με πλούσιο. όλοι τον θέλουν κοντά τους
σου λέω δεν είμαι μόνη αυτό το καλοκαίρι…>>

εδώ τελείωσε η λαθραία ακρόαση.
η γυναίκα έπιασε κουβέντα.
μα τι λένε και ξεκαρδίζοται στα γέλια;
καμιά σχέση με την σονάτα του Σεληνόφωτος πάντως.
κρατιέται καλά. και προπαντός το λέει η ψυχή της.
ζηλεύω.

Μαργαρίτα Μηλιώνη












ΨΑΡΡΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ " ΑΤΙΤΛΟ "

πηγή φωτογραφίας

Στης ακριβόθωρης την εμφάνιση
σταματούν οι κουβέντες...
οι ματιές ακολουθούνε την αύρα της
με χάρη δελφινιού που παίζει στο κύμα
Το ανεπαίσθητο θρόισμα του φουστανιού
που χαϊδεύει το σώμα της
σαν φλόγα κεριού σε εικόνισμα
δροσίζει των ονείρων την κάψα
Μάτια σαν κάστανο/μάτια μελένια υγρά
μάτια στο χρώμα τ' ουρανού
ακολουθούν στην άμμο τα ίχνη της
και βυθίζονται μ' απλωτές στο κατόπι της
Γλύκανε ο καφές,δροσέρεψε το νερό
οι μετέωρες ζαριές στο τάβλι
κυλήσανε αθόρυβα σαν σε βελούδο
για να μην χαλάσει η αρμονία της σιωπής
Μύρωσε ο αέρας και γέμισε τα πνευμόνια
που για λίγο σταμάτησαν να ανασαίνουν
σαν φόρος τιμής στης γυναίκας το πέρασμα
έτσι όπως γυρίζουν τα κεφάλια στις παρελάσεις
μπροστά στους βωμούς των πεσόντων
*Στόν Αύγουστο που μας αποχαιρετά
στον μπάτη που θα στείλει κύμα να σβήσει την γραφή
και στα χελιδόνια που θα φύγουν για να έρθουν ξανά




ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΕΙΝΑ " Φύσαγε "

Φωτογραφία - Μαρία Κατεινά 

Φύσαγε.
Μα εκείνοι,
πιασμένοι χέρι χέρι
τρώγανε και πίνανε
τον έρωτα.
Δυνάμωσε ο αέρας.
Ξεκόλλησε τις άγκυρες     
που έδεναν τα πόδια.
Λυθήκανε τα χέρια.          
Σχισμένα  πανιά
στο έλεος του ανέμου
τα σώματα
υψώθηκαν και χάθηκαν.
Ίσα που πρόλαβε
ν'ακούσει τη φωνή του:
Να προσέχεις...





¨ΜΑΝΤΛΙΝ Α. " Πύρρειος Νίκη."

art by Lilly-Fani.

Μα σα κινδυνεύσεις να βγεις νικητής τη ροή του φθόνου, μη φοβηθείς που κατάσαρκα θα χυθεί,σα τη λάβα! Την ξέχωρη Τέχνη σπαθιά κοφτερά τη στοχεύουν... Τα πλευρά να φυλάς και την πλάτη.. Ειν'πανάρχαια η βουλή των χολωμένων τις αντρίκειες νίκες,ψογερά να κοιτάζουν!! Ηχους γαληνούς ν' αναδεύεις.. κάθε που την ψυχή σου.. κακουργούν οι μωρολόγοι..! Μπροστά ακλόνητα να κοιτάς με τρανές αρετές ν αντηχάς.. Μη σκιαχτείς απ' τα σκιάχτρα.. ξέχωνε τα,μη σαπίσουν και τ'ανθια.. Ειναι Νίκη Διπλής Αξίας Με Σοφία την Πλάνη να Ξεπλανάς......!





Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016

ΦΩΤΕΙΝΗ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΚΗ ΨΥΧΟΓΥΙΟΥ " Ταγκό αποχαιρετισμού "


Ανασαιμιά αγάπης που χάνεται,
δακρόφυτα, βαστάζοι στο όνειρο
ουτοπίας εξώφυλλο,
πως λυγίζεις φωνή;
Μικρή κουκίδα στο άπειρο μοιάζεις,
μ’ ένα φως που χλομιάζει τον ίσκιο μου
που φυτεύει εφιάλτες στ’ απόδειπνα
ξενυχτώντας φεγγάρια τις Κυριακές.
Ένα ξέφωτο στ’ απόσκιο καραδοκεί.
Για την αγάπη νοιάζεται που δείχνει να σβήνει,
για ένα φιλί, που μεσόστρατα φυλλορροεί.
Σαν τι να κάνει το κοντόκανο χέρι,
σαν τι η ομιλούσα σιωπή;
Σε ποίησης δρόμο οι ελπίδες μου όλες,
στου οίστρου την οδό απαγκιάζουν.
Στη διασταύρωση, ένα ταγκό αποχαιρετισμού
τον έρωτα ορμήνευε.
Στην έλλειψή του,
γράφει στίχους η πεθυμιά.
29/8/2016






ΦΑΡΑΓΓΙ ΣΑΜΑΡΙΑΣ - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΝΕΛΛΑΣ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ


Ας κατεβούμε μαζί έστω και νοερά το Φαράγγι της Σαμαριάς.....Ας αναπνεύσουμε οξυγόνο κι ας απολαύσουμε εικόνες που μονό με κόπο μπορείς να απολαύσεις...Εναν κόπο που θα σου αφήσει μια γλυκιά κούραση και θα σε ανταμείψει με πρωτόγνωρες αισθήσεις.......Καταλήγουμε στην Αγία Ρούμελη για καφέ σε μια από τις γραφικές ταβέρνες της και για φαγητό με παγωμένη μπίρα!!Ο καιρός είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσαμε να βρούμε...Και μετά σαλπάρουμε για την Σούγια και φεύγουμε με το πούλμαν για Χανιά....Ηδη η κούραση έχει φύγει και πάμε για άλλα!!









Η Σαμαριά ή το Φαράγγι της Σαμαριάς είναι ένα από τα κυριότερα αξιοθέατα στην Κρήτη. Κάθε τουρίστας που επισκέπτεται την Κρήτη, είτε έχει ήδη ακούσει ή σύντομα θα ακούσει για το πανέμορφο αυτό φαράγγι, το "φάραγγα', όπως αποκαλούν τη Σαμαριά οι ντόπιοι από θαυμασμό για την ομορφιά του, αλλά και για να το ξεχωρίσουν σε σχέση με τα άλλα μικρότερα φαράγγια στην Κρήτη.
Το φαράγγι της Σαμαριάς βρίσκεται στη δυτική Κρήτη, στην οροσειρά Λευκά Ορη. Είναι το μακρύτερο φαράγγι της Ευρώπης με 18 χμ. μήκος.


Τo φαράγγι ξεκινάει από το Ξυλόσκαλο (υψόμετρο 1227 μ.), στο οροπέδιο του Ομαλού και καταλήγει στο παραθαλάσσιο χωριό Αγία Ρουμέλη στη νότια Κρήτη.

Από την αρχή του μονοπατιού ως και τη μέση του Φαραγγιού (στο χωριό Σαμαριά) ο ήλιος δε θα σας ενοχλήσει πολύ καθότι θα βρίσκεστε κάτω από ψηλά δέντρα σχεδόν συνεχώς. Θέα Φαράγγι Σαμαριάς
Τώρα ξεκινάει ένα κατηφορικό βραχώδες μονοπάτι με ξύλινο φράχτη (όχι σε όλα τα σημεία) για στήριξη.
Μονοπάτι Φαράγγι Σαμαριάς Αυτό το μονοπάτι είναι περίπου 3km. Πρόκειται για την πιο δύσκολη διαδρομή μέσα στο Φαράγγι της Σαμαριάς, αφού είναι πολύ κατηφορικά. Στα πρώτα 1.7km (40 λεπτά διαδρομή) θα συναντήσετε τον πρώτο σταθμό ανάπαυσης «Νερούτσικο».


 Η χλωρίδα και η πανίδα στον Εθνικό Δρυμό της Σαμαριάς είναι εξαιρετικά πλούσιες. Στο φαράγγι θα συναντήσετε μοναδικά είδη φυτών και ζωών που προστατεύονται από διεθνείς συμβάσεις.
Αναφέρεται ότι στο φαράγγι υπάρχουν 450 είδη φυτών και σύμφωνα με το νόμο δεν επιτρέπεται να αφαιρεθεί οτιδήποτε από το χώρο της Σαμαριάς, ούτε καν ένα λουλούδι. Μην το δείτε σαν ένα αυστηρό νόμο, αλλά σαν το μοναδικό τρόπο να προστατευτεί το ευαίσθητο οικοσύστημα της Σαμαριάς για να συνεχίσουν να το θαυμάζουν χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο.


Στη Σαμαριά θα θαυμάσετε τα δάση της με τα πελώρια πεύκα και τα κυπαρίσσια, μια εικόνα από το παρελθόν της Κρήτης, όταν το νησί καλυπτόταν από δάση ονομαστά για την καλής ποιότητας ξυλεία τους, ιδανική για να φτιάχνονται γερά καράβια.


Νερούτσικο υπάρχει πηγή με πόσιμο νερό, πυροσβεστικός σταθμός καθώς και τουαλέτα. 
Στα επόμενα 1.1km (25 λεπτά διαδρομή) θα συναντήσετε τον σταθμό ανάπαυσης «Ρίζα Συκιάς». Στη Ρίζα Συκιάς υπάρχει πηγή με πόσιμο νερό, πυροσβεστικός σταθμός καθώς και τουαλέτα. —


Στα επόμενα 0.9Km (25 λεπτά διαδρομή) θα συναντήσετε το σταθμό ανάπαυσης «Άγιος Νικόλαος», όπου μπορείτε να κάνετε μια πεντάλεπτη στάση, αν θέλετε. Έχετε ήδη διανύσει τα 3 πρώτα (και πιο κουραστικά) χιλιόμετρα από το Φαράγγι της Σαμαριάς! Στον Άγιο Νικόλαο θα βρείτε πηγή με πόσιμο νερό, πυροσβεστικό σταθμό καθώς και τουαλέτα. Εδώ υπάρχει και κτίριο του Δασοφυλακείου, καθώς και μια πολύ παλιά εκκλησία του Αγίου Νικολάου (ανοικτή για να εισέλθετε). —


Το μονοπάτι στη Σαμαριά είναι άριστα σηματοδοτημένο σε όλο το μήκος του και θεωρείται το πιο περπατημένο μονοπάτι σε ολόκληρη την Ελλάδα (δεύτερο είναι το μονοπάτι στον Ολυμπο).
Να χαθείτε είναι μάλλον αδύνατο μια και ούτως ή άλλως κινείστε διαρκώς σ' ένα ανθρώπινο ρεύμα. Υπάρχουν βρύσες σε διάφορα σημεία, όπως και τουαλέτες. 


 Δείχνοντας μας το μονοπάτι......Η Σαμαριά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ένας απλός περίπατος για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με την πεζοπορία.
Ολοι μπορούν να διασχίσουν το φαράγγι, αρκεί να μην υπάρχουν σοβαρά προβλήματα υγείας, αλλά θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι για ένα γερό πιάσιμο στα πόδια την επόμενη μέρα.
Ενα καλό ζευγάρι παπούτσια πεζοπορίας είναι απαραίτητο, όπως επίσης αντηλιακό και καπέλο.


Προχωρώντας, θα φανεί σιγά σιγά το ποτάμι που διασχίζει το Φαράγγι και που θα ακούτε το κελάρυσμά του σε όλη τη διαδρομή. Επίσης, στον περίγυρο του μονοπατιού θα παρατηρήσετε σίγουρα μεγάλες εκτάσεις καλυμμένες από πέτρες σε στοίβα. Λένε ότι αν περνάς πρώτη φορά το Φαράγγι της Σαμαριάς, αν στοιβάξεις με αυτό τον τρόπο τις πέτρες και κάνεις μια ευχή, αυτή θα γίνει αληθινή! —


.Λένε ότι αν περνάς πρώτη φορά το Φαράγγι της Σαμαριάς, αν στοιβάξεις με αυτό τον τρόπο τις πέτρες και κάνεις μια ευχή, αυτή θα γίνει αληθινή! —


Το Φαράγγι της Σαμαριάς βρίσκεται στο νομό Χανίων στην οροσειρά Λευκά Όρη. Έχει μήκος 18 χλμ και είναι το μεγαλύτερο φαράγγι της Κρήτης αλλά και της Ευρώπης (σε μήκος). Έχει πλάτος από 150 μέτρα έως 3 μέτρα που είναι και το στενότερο σημείο του με την ονομασία "Πόρτες". Το 1962 χαρακτηρίστηκε Εθνικός Δρυμός Ελλάδας και είναι τόπος διαμονής πολλών ενδημικών πουλιών και διαφόρων ειδών ζώων. Το πιο γνωστό από τα ζώα που βρίσκουν καταφύγιο στο Φαράγγι Σαμαριάς είναι ο κρητικός αίγαγρος (κρι κρι). Εκεί επίσης φυτρώνουν σπάνια βότανα και φυτά, όπως το άγριο δίκταμο κι τα αγριολούλουδα.


Γι'αυτούς που δεν αντέχουν άλλο,υπάρχουν τα μουλάρια ..


Αφού ξεκουραστείτε στη Σαμαριά, ξεκινάτε πάλι και σίγουρα θα εκπλαγείτε βλέποντας πόσα ελαιόδεντρα βρίσκονται εκεί κοντά στο χωριό! Θα παρατηρήσετε επίσης πολλές διαμορφώσεις με πέτρινα πεζούλια στις καλλιεργήσιμες εκτάσεις, πράγμα που μαρτυρά την ανθρώπινη παρουσία στις καλλιέργειες. Παρακάτω θα συναντήσετε άλλη μια εκκλησία (κλειδωμένη) αλλά κι έναν οικογενειακό τάφο Αδελφών Καλογεράκη απέξω


Το χωριό Σαμαριά είναι μία καλή ευκαιρία να θαυμάσετε την παραδοσιακή κρητική αρχιτεκτονική.
Επίσης είναι ένα σημείο ξεκούρασης περίπου στο μέσο της απόστασης. Ευκαιρία λοιπόν για τόνωση δυνάμεων με κάποιο σάντουιτς που θα κρατάτε μαζί σας.
Λίγο πιο κάτω από το χωριό βρίσκεται η εκκλησία της Οσίας Μαρίας (14ος αιώνας), απ' όπου με παραφθορά προέρχεται το όνομα Σαμαριά.

 Μετά από 1.2km (25 λεπτά διαδρομή), συναντάμε ένα εντυπωσιακό ξύλινο γεφυράκι που οδηγεί στο χώρο ανάπαυσης «Σαμαριά», δηλαδή στο παλιό χωριό της Σαμαριάς. Θα δείτε κάμποσα εγκαταλελειμμένα πετρόκτιστα σπίτια, που παλιότερα φιλοξενούσαν τους κατοίκους τους χωριού, αλλά και πολλούς επαναστάτες κατά τη διάρκεια του πατριωτικού αγώνα εναντίον των Τούρκων αλλά και των Γερμανών κατακτητών στη συνέχεια. Βρίσκεται στη μέση του Φαραγγιού και είναι ο πιο μεγάλος χώρος ανάπαυσης, με τα περισσότερα ξύλινα παγκάκια, ακόμη και τραπέζια, αν θελήσετε να φάτε κάτι! Εδώ βρίσκεται ο σταθμός Πρώτων Βοηθειών (Ιατρείο). Στη Σαμαριά θα επίσης πηγή με πόσιμο νερό, πυροσβεστικό σταθμό καθώς και τουαλέτα.


Το φαράγγι πήρε το όνομά του από το χωριό Σαμαριά και που κι αυτό οφείλει την ονομασία του στην βυζαντινή εκκλησία Οσία Μαρία του 14ου αιώνα, που βρίσκεται εκεί και σώζεται έως σήμερα με πολλές εικόνες και τοιχογραφίες. Το χωριό αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν οι λιγοστοί κάτοικοι (βοσκοί και ξυλοκόποι) όταν το φαράγγι χαρακτηρίστηκε Εθνικός Δρυμός.


Από δω και στο εξής το μονοπάτι δεν είναι πια τόσο κατηφορικό, αλλά λίγο πιο ανώμαλο, γεμάτο πέτρες. Συνεχίζουμε προς τον τέταρτο σταθμό, ακόμη 0.9km (20 λεπτά διαδρομή), το «Βρυσί». Εδώ θα βρείτε μόνο μια πηγή με νερό. 
Η επόμενη στάση για νερό γίνεται στο χώρο ανάπαυσης «Πρινάρι», μετά από 1.3km (20 λεπτά διαδρομή). Εδώ θα βρείτε μόνο μια πηγή με νερό.


Μέσα στο φαράγγι δεν αποκλείεται να συναντήσετε τους διάσημους κάτοικους του, τα αγριοκάτσικα της Κρήτης, αυτά που οι ντόπιοι αποκαλούν "αγρίμια" και οι τουρίστες "κρι - κρι".
Το αγριοκάτσικο είναι είδος ενδημικό στην Κρήτη και το πιθανότερο είναι να συναντήσετε μερικά στο χωριό της Σαμαριάς, καθώς συχνά πλησιάζουν τα τελευταία σπίτια του χωριού


 Ύστερα από μια μικρή στάση για ξεκούραση, αρχίζουμε να περπατάμε το μονοπάτι ξανά. Το τοπίο πάλι αλλάζει όψη. Η χαράδρα αρχίζει να στενεύει αρκετά και ο δρόμος οδηγεί στις Πόρτες (το πιο στενό σημείο στο φαράγγι). Λίγο πριν, υπάρχει ένα ρυάκι που μπορείς να ξαποστάσεις και να πιεις νερό. Αυτό που αντικρίζεις φθάνοντας στις Πόρτες σε αφήνει άναυδο! Το τοπίο είναι μαγικό. Οι δύο πλευρές των βράχων, δεξιά κι αριστερά, πλησιάζουν η μια την άλλη τόσο πολύ, που ο χώρος που απομένει για να περάσεις ανάμεσα τους είναι μόλις 3 μέτρα πλάτος! Το ύψος φτάνει τα 600 μ. Μετά το πέρασμα στις Πόρτες αντικρίζεις τη θάλασσα! —


Τον χειμώνα το φαράγγι είναι κλειστό, διότι είναι πολύ δύσκολο να το διαβεί κανείς. Ανοίγει γύρω στα μέσα Απριλίου και κλείνει τέλος Οκτωβρίου. Για την πεζοπορία στο φαράγγι Σαμαριάς πρέπει να είμαστε κατάλληλα ντυμένοι με ελαφριά ανοιχτόχρωμα ρούχα, σκληρά παπούτσια (άρβυλα), να έχουμε εφοδιαστεί ελαφρύ φαγητό, να έχουμε βάλει αντηλιακό και να έχουμε ενημερωθεί για τα δρομολόγια των καραβιών από Αγία Ρουμέλη για Σφακιά ή Παλαιόχωρα. Νερό δεν χρειάζεται να έχουμε μαζί μας, μιας και σε όλο το μήκος του φαραγγιού υπάρχουν πηγές με καθαρό, πόσιμο νερό. Επίσης σε πολλά σημεία υπάρχουν τουαλέτες.


Η απόσταση που διανύουμε είναι 14 χλμ και ο περίπατος κρατάει περίπου από 4 έως 8 ώρες, ανάλογα με το βηματισμό. Ο πιο συνηθισμένος χρόνος διάρκειας είναι 6 ώρες. Στους επισκέπτες επιτρέπεται η φωτογράφηση αλλά απαγορεύονται η διανυκτέρευση σ' όλο το μήκος του φαραγγιού, το άναμμα φωτιάς και το κάπνισμα, το κυνήγι και το ψάρεμα, το κολύμπι, η κοπή φυτών, λουλουδιών, κλαδιών, οι κάθε είδους θόρυβοι, η φθορά φωλεών και αβγών πουλιών, η διέλευση κατοικίδιων ζώων, η ρύπανση του χώρου και η κατανάλωση οινοπνευματωδών ποτών.


Πλησιάζοντας την έξοδο.


Κάναμε τα δέκα χιλιόμετρα......άλλα έξι,μέχρι την θάλασσα....


Και το νερό κάνει την εμφάνισή του ....Σε όλη την διαδρομή περνάει κάτω από την άμμο και τα βότσαλα!


Ολο το φαράγγι το διατρέχει μια χονδρή σωλήνα που στέλνει νερό στις πυροσβεστικές φωλιές που είναι κατά μήκος του δάσους του!!



Μετά από το Χριστό, συνεχίζετε για τα τελευταία 2.8km (30 λεπτά διαδρομή), τα οποία είναι πολύ εντυπωσιακά, καθώς περιλαμβάνουν τις «Σιδερόπορτες», ή απλώς «Πόρτες». Πρόκειται για το πιο μικρό στένωμα του Φαραγγιού της Σαμαριάς. Η απόσταση των δυο πλευρών του Φαραγγιού σε αυτό το σημείο είναι μόνο τρία μέτρα, ενώ το κατακόρυφο ύψος φτάνει τα 300 μέτρα. Εδώ επιβάλλεται να βγάλετε πολλές φωτογραφίες! —

Ισορροπώντας πάνω στις κροκάλες.


Μην το κοιτάτε έτσι...είναι πεντακάθαρο νερό....





Το πιο κουραστικό τμήμα της διαδρομής είναι τα τελευταία 3 χμ. μετά την έξοδο σας από τον Εθνικό Δρυμό. Εδώ γίνεται ξανά έλεγχος εισιτηρίων για να μην μείνει κάποιος επισκέπτης μέσα στο φαράγγι τη νύχτα, είτε επειδή είχε κάποιο ατύχημα είτε επειδή το θέλησε.


Κοντεύουμε........Μα την αλήθεια θα θέλαμε κι άλλο!!


Μια άγρια κατολίσθηση στον δρόμο μας


 Συνεχίζοντας προς τον επόμενο σταθμό, περνάτε όμορφα σκαλάκια-γεφυράκια πάνω από το ποτάμι, την μια από τη μια όχθη, την άλλη από την άλλη! Θα παρατηρήσετε πανέμορφα σχέδια στους βράχους που ορθώνονται δεξιά και αριστερά, αποτέλεσμα της βαριάς γεωλογικής ιστορίας τους. Ολοκληρώνοντας τα επόμενα 2,2km (45 λεπτά διαδρομή), θα βρεθείτε στον τελευταίο σταθμό ανάπαυσης, το «Χριστό». Εδώ θα βρείτε πηγή με πόσιμο νερό, πυροσβεστικό σταθμό καθώς και τουαλέτα. Υπάρχει επίσης ακόμα μια παλιά εκκλησία καθώς και όμορφα πεζούλια.


Στη συνέχεια, άλλο ένα θέαμα θα σας αρέσει, αφού συναντάτε δύο γεφυράκια παράλληλα, σε μικρή απόσταση το ένα από το άλλο, έτσι ώστε να χωράνε σε μια φωτογραφία! Σε λίγο θα δείτε το τέλος του Εθνικού Δρυμού Λευκών Ορέων, με ένα κτίριο για τον έλεγχο των εισιτηρίων. Αυτό ήταν!


Το τοπίο μετά την έξοδο από το φαράγγι γίνεται ξερό, χωρίς καθόλου σκιά. Αν ξεκινήσατε νωρίς το πρωί το περπάτημα, θα φτάσετε στο σημείο αυτό νωρίς το απόγευμα, όταν η ζέστη της ημέρας είναι πιο αισθητή.
Υπομονή γιατί μια ώρα πιο κάτω σας περιμένει η Αγία Ρουμέλη με την πολύ ωραία παραλία της.


Φυσικά και εκτός από αντοχή,χρειάζεται και ισορροπία!!



Η έξοδος του φαραγγιού.......ακόμα δυόμιση χιλιόμετρα....Εδώ είναι το παλιό ερειπωμένο χωριό της Αγίας Ρούμελης!!

Από πάνω μας το Τούρκικο κάστρο..


Αγία Ρούμελη - ώρα για ξεκούραση και φαγητό....


Αυτό το χρώμα της θάλασσας...δεν θα το ξεχάσω.


Θα πρέπει όμως να θυμάστε ότι η Αγία Ρούμελη μεταμορφώνεται όταν φύγει το τελευταίο καραβάκι. Ξαφνικά όλα ηρεμούν και εσείς ανακαλύπτετε την πραγματική ομορφιά της. Απολαύστε το ηλιοβασίλεμα στην παραλία, ένα καλό γεύμα σε κάποια ταβέρνα, την κουβεντούλα με τον ταβερνιάρη, τα αστέρια που γεμίζουν τον νυκτερινό ουρανό. Το πρωί μη βιαστείτε να φύγετε. Πάρτε το μονοπάτι που ανεβαίνει στο κάστρο ψηλά πάνω από την Αγία Ρούμελη και απολαύστε τη μαγευτική θέα.


Αφήνοντας πίσω την Αγία Ρούμελη.........Από πάνω τα Λευκά Ορη!!


Ταξιδεύοντας στο Λυβικό για την Σούγια.


Φτάνοντας στην Σούγια η μοναδικής ομορφιάς εξόρμηση τελειώνει αφήνοντάς μας τις καλύτερες εντυπώσεις.


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΝΕΛΛΑ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ 
ΚΕΙΜΕΝΑ - ΝΕΛΛΑ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ 

πηγές  πληροφοριών