Θα ήθελα να ήμουν μια απλή γυναίκα στο χωριό..να σηκώνομαι το πρωί με το τραγούδι των πουλιών, να αγναντεύω τα βουνά απέναντι και να ευγνωμονώ τον Θεό για την απλοχεριά της ομορφιάς. Να ακούω τα κύματα της θάλασσας, πότε ήρεμα και πότε μανιασμένα και να μαθαίνω τα μυστικά της ζωής. Να πορεύομαι σε μονοπάτια που δεν έχουν πατήσει άλλοι, να βγαίνω σε ένα δικό μου ξέφωτο, που θα με προσκαλεί να το γνωρίσω. Τα βράδια να κάνω κουβέντες με τα άστρα, να στέλνω ευχές με κάθε πεφτάστερο, να τους στέλνω τις μυρωδιές από το γιασεμί, την γαζία, τον βασιλικό και την ροδόσταμά, να τα παρακαλώ με αυτά να ραντίσουν τον κόσμο, να ποτίσουν τις ψυχές ομορφιά, να καταλαγιάσει το κακό και η ασχήμια, να ξαναγεννηθεί η αθωότητα, να τυλίξει τα χέρια της γύρω από την καλοσύνη και την αγάπη, να περπατήσουν μαζί να κοινωνήσουν τον κόσμο με μια καινούργια μέρα, μια καινούργια αρχή. Θα ήθελα να ξέρω την γλώσσα των πουλιών, να μάθω πως τους αρκεί μια φωλιά, ένας καταγάλανος ουρανός, ένα καταπράσινο λιβάδι και δυο ψίχουλα για να τραγουδάνε. Να μιλώ την γλώσσα των δέντρων θα ήθελα, για να μάθω πώς αντέχουν και δεν τα σαρώνει ο άνεμος, πώς δεν λυγάνε, πώς στέκονται περήφανα, και πώς μετά από κάθε φθινόπωρο μπορούν και ξανανθίζουν.Θα ήθελα να ήμουν μια απλή γυναίκα στο χωριό, να ζύμωνα ψωμί και να το μοίραζα στο βραδυνό τραπέζι. Να μέρωνα με το βλέμμα του Θεού ψηλά στο εικονοστάσι. Να μου αρκούσαν τα δικά μου λίγα, τα δικα μου όμορφα, και τα δικά μου ευλογημένα ...
Εύα Ψάννη Μπακόγιωργα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου