Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016

ΑΡΣΙΝΟΗ ΒΗΤΑ ' Κι ας νυχτώνει...''

Πίνακας - Sally Storch.

Στο παράθυρο του κόσμου, νυχτώνει.Με ένα αχ, νυχτώνει.Σκιές στους δρόμους.Πίσω από τις κουρτίνες σκιές.Κινούνται.Λες και χορεύουν έναν πανάρχαιο χορό.Ποιος δακρύζει μέσα στη σιωπή; Ποιος χάνεται σε τρυφερή αγκαλιά;Ποιος γονατίζει μπροστά στην απίστευτη σκληρότητα της καθημερινότητάς του; Ποιος γιορτάζει ; Ποιος χαίρεται; Ποιος φοβήθηκε τη μέρα που έφυγε; Ποιος φοβάται τη μέρα που έρχεται; Η πραγματικότητα είναι ένα μυστικό.Μόνο όταν ονειρεύεσαι είσαι κοντά στον κόσμο.Τι θέλει ο άνθρωπος; Κάτι να αγαπά, κάτι να μοχθεί, κάτι να προσδοκά, κάτι να ποθεί. Και τότε μόνο ακούει το τραγούδι της ζωής.

Συλλογιέται.Σαν εκείνα τα παιδιά...Μάτια καθάρια που μιλούνε ψιθυριστά.Χείλη νοτισμένα από το πρώτο το φιλί τους.Στις φούχτες τους όλα τα αστέρια του ουρανού.Κι ο ήλιος στα μαλλιά τους.Σπιθίζει η θάλασσα.Σιγοτραγουδούν μαζί τους οι άκρες των κυμάτων. Ρυθμικά, αρμονικά χωρίς σταματημό.Εκείνα τα παιδιά.Χαράζουνε στην άμμο την καρδιά τους.Ανάβουνε φωτιά στα όνειρά τους.Απλώνουνε τα δίχτυα στη χαρά. Αγκαλιάζουν τα τριαντάφυλλα της νιότης τους. Και προχωρούνε...Με ένα χαμόγελο δικό τους της καρδιάς. Η αγάπη είναι τα φτερά τους, τα δάκρυα και το γέλιο της ψυχής τους ,η ένταση στην ανάσα τους, οι ερωτικοί αναστεναγμοί τους.Εκείνα τα παιδιά.Δυο φλόγες στο σκοτάδι! Κι η ζωή ντύθηκε λες το χρώμα του ονείρου.Κουράγιο πήρε.
Κι ας νυχτώνει!




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου