Άνθρωπε, το χρόνο σταματώ,
δυο λόγια μου να πω,
αλλοίμονο για τους καιρούς
που θα περάσουν άδειοι από σένα!
Ο λογικός, εχέφρων νους
μόνη διέξοδο στη δημιουργία,
αποφυγή στα δοξάρια.
Βαδίζει πάντα στη μοίρα των άστρων,
εμπνευστής μεγαλόπνοων σχεδίων,
χωρίς ήλιο, σιωπή!
Το φως που προσκυνάς, πετράδια,
μαργαριτάρια θάλασσας ξωτικής,
αποίκησαν αλλού.
Κομμάτια ονείρων χτίζεις,
στεγάζοντας χαρά
σ’ απρόσμενο σκότος,
φορεσιά φεγγαριού φοράς
μ’ αφουγκρασιά αναμονής,
τα βήματά σου περνούν,
νομίζεις πως μας προσπερνούν
μα δεν μας φτάνουν.
Με σημάδια απόγνωσης
ακούς το λόγο μας, υψωμένο
σαν ρομφαία, εκλεκτικό,
δεν χωρά παραχωρήσεις.
Φοράς τη σιωπή,
σε δυο άδεια μάτια, σαν κουμπιά
δίχως βλέμμα,
ματαιοπονείς σ’ αυτό το ταξίδι
απάντηση δεν παίρνεις!
Σου μιλώ άνθρωπε,
για τα φεγγάρια
που περνούν και χάνονται,
για τα τριαντάφυλλα
που μαραίνονται,
αυτά που περνούν
και δεν τα προλαβαίνεις,
αυτά είναι η Ζωή, ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ,
βιάσου να την χαρείς!
ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ ΟΛΓΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου