Το λεωφορείο ξεκίνησε σιγά-σιγά από τέρμα προσπαθώντας να στρίψει στους στενούς δρόμους πίσω από το Πολυτεχνείο και να ανταμώσει την λεωφόρο. Ο Νώντας, οδηγός του λεωφορείου, έκανε την ίδια διαδρομή τα τελευταία έξι χρόνια. Μικρή διαδρομή μέχρι τις παρυφές του λόφου Σκουζέ, με λίγους επιβάτες. Είχε μάθει απ έξω κάθε σπιθαμή της διαδρομής. Σε κάθε δρομολόγιο έβρισκε διαφορετικούς τρόπους να περνά την ώρα του .Άλλωστε του έμεναν μόλις δεκαοκτώ μήνες για να βγει στην σύνταξη. Να φύγει από την Αθήνα, να γυρίσει στο χωριό του στον Κάμπο. Στο πατρικό του, δυο δωμάτια όλα κι όλα. Αλλά και αυτός μόνος του ήταν. Άσχημο δεν τον έλεγες. Μέτριος στο ύψος, μέτριος στα κιλά με λίγες γκρίζες τρίχες στα μαλλιά του. Μέτρια μόρφωση, μέτρια δουλειά, μέτριος μισθός. Ίσως η μετριότητα να έφταιγε που έμεινε μόνος του, γεροντοπαλίκαρο.
Παιχνίδια έπαιζε στο μυαλό του για να περάσει η ώρα της διαδρομής. Τι χρώμα αμάξι θα στρίψει τώρα από το στενό, πόσα μηχανάκια θα τον προσπεράσουν, πόσους σκύλους θα δει στα πεζοδρόμια. Το μόνο που δεν έκανε ποτέ, δεν του άρεσε, ήταν να παρατηρεί τους επιβάτες. Αδιακρισία του φαινόταν, σαν να κοίταζε ένα σπίτι από τις γρίλιες του παράθυρου. Ηδονοβλεψίες έλεγε τους συναδέλφους του που σχολίαζαν επιβάτες.» κοιτάτε την δουλειά σας» τους έλεγε « τι σας νοιάζει ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει στα λεωφορεία. Εμείς πρέπει να τους πάμε σώους και αβλαβείς και τίποτα άλλο»
Μόνο μια φορά κοίταξε, μόνο μια. Στην αρχή ήταν οι κουβέντες τους, ψίθυροι στα αυτιά του. Η ένταση της φωνής του άντρα του κίνησε το ενδιαφέρον. Χαμηλή αλλά με πόνο. Γύρισε την ματιά του στον μεγάλο καθρέφτη του λεωφορείου. Το ζευγάρι όρθιο στην μέση του λεωφορείου. Αυτός ψηλός, λεπτός με πυκνά μαύρα μαλλιά, καλοντυμένος με μια τσάντα περασμένη στους ώμους του. Ήταν δεν ήταν 25 χρονών. « γιατί δεν μ αγαπάς;» ρωτούσε ο νεαρός. Αυτή δεν απαντούσε. Είχε χαμηλωμένο το κεφάλι, κοίταζε τα παπούτσια της, φορούσε κι έναν περίεργο σκούφο. Ο νεαρός συνέχιζε «χαλί σου έστρωσα την ζωή μου να πατήσεις. Σου χάρισα τα μάτια μου, την ανάσα μου, τα όνειρα μου. Γιατί; Τι έχει εκείνος που δεν έχω εγώ; Δεν σε θέλει το ξέρεις. Τον καιρό του περνά μαζί σου. Τι έχεις πάθει;». Ο νεαρός της έπιασε το χέρι, εκείνη σήκωσε το κεφάλι .έβγαλε τον σκούφο , γύρισε και κάρφωσε το βλέμμα της στον δρόμο που έτρεχε μπροστά της. Και ο Νώντας την είδε…. Ίδια όπως πριν από 30 χρόνια. Λεπτή, ξανθιά, μελαγχολική. Η Αρετή του .. αναλλοίωτη από τον χρόνο. Η Αρετή η μεγάλη του αγάπη, ο έρωτας που καταχώνιασε στα βάθη της ψυχής του να κλειστεί από τις αράχνες του χρόνου. Η γυναίκα που δεν ξέχασε ποτέ, η αιτία που έμεινε μόνος του τόσα χρόνια, που βολεύτηκε στην μετριότητα. Έτσι κι αυτός την παρακαλούσε. « γιατί Αρετή; Γιατί δεν μ αγαπάς; Δεν ξέρεις τι είσαι για μένα; Η ζωή μου, το παρόν μου, το μέλλον μου. Παρελθόν δεν έχω, γεννήθηκα όταν σε γνώρισα. Συγνώμη αλλά πονάω μακριά σου, το κορμί μου, το μυαλό μου. Άσε με να σ αγκαλιάσω απλά όπως ο φύλακας-άγγελος το μωρό. Άσε με να σου τραγουδήσω όπως τα λουλούδια στον άνεμο. Τι θέλεις με αυτόν Αρετή; Δεν σου πρέπει, δεν σ αγαπάει. Μόνο τον εαυτό του αγαπά. Συλλογή κάνει τις αγάπες γυναικών. Και σένα δεν σου ταιριάζει αυτό. Ούτε την μελαγχολία σου δεν καταλαβαίνει. Κοίτα με, Αρετή, μην γυρνάς το πρόσωπό σου. Είναι τραγικό να σου μιλώ και συ να σκέφτεσαι αυτόν. Κοίτα με, θα σου στραγγίξει την αγάπη που έχεις μέσα σου, θα βαλσαμώσει την ψυχή σου. Κοίτα με, μην σιγοτραγουδάς το αγαπημένο του τραγούδι, κοίτα με, σε τραβά σαν σειρήνα, θα σε δέσω να μην πας, θα πέσεις στα βράχια, θα τσακιστείς, κοίτα με…»
Μόνο μια φορά κοίταξε ο Νώντας τους επιβάτες. Το παραμιλητό που του προκάλεσε , ο γιατρός το πήρε για ελαφρύ έμφραγμα λόγω της πίεσης της δουλειάς. Μόνο μια φορά κι από τότε αρνείται, δεν ξανακοιτά καθρέφτη. Μόνο μια φορά ο Νώντας κοίταξε τον καθρέφτη της ψυχής του
Ιστίου Τόπος,Δημιουργική Γραφή με τη Σοφία Νινιού
Ο διαδικτυακός αυτός τόπος δημιουργήθηκε για να φιλοξενεί τα κείμενα, που μέσω του μαθήματος της δημιουργικής γραφής, που διδάσκω, εμπνεύστηκαν και έγραψαν οι εκπαιδευόμενοι.
Αφορμή στάθηκε η συνεργασία μου την Άνοιξη του 2015 με τα Κέντρα Δια Βίου Μάθησης των Δήμων
Μοσχάτου-Ταύρου
Καλλιθέας
Αλίμου
Στο χώρο όμως αυτό φιλοξενούνται και τα κείμενα φίλων, που εξ αποστάσεως συμβουλεύω και διδάσκω.
Επέλεξα το μάθημα αυτό, γιατί πιστεύω στην απελευθερωτική του επίδραση στην ψυχή του ανθρώπου, γιατί τον εισάγει στην Τέχνη και του ανοίγει δρόμους στην έκφραση των συναισθημάτων του και στη διατύπωση της σκέψης του.
Σοφία Νινιού
Γιατί αυτά τα δάκρυα στα μάτια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί δεν άκουγε την ψυχή της,εκείνος ο ίδιος ο εαυτός της;
Πόσα γιατί χόρευαν γύρω τους!