ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ " Μνήμες χαμένες στην άμμο " Aπόσπασμα

«...Για μια ακόμη φορά η πατρίδα μας έδιωξε. Όσοι είχαν απομείνει μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και τα γεγονότα του 1955 αναγκάστηκαν πλέον να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και να ξεριζωθούν. Η τουρκική κυβέρνηση αποφάσισε ότι οι Ρωμιοί αποτελούσαν εθνικό κίνδυνο κι ότι έπρεπε να γίνει άμεσα κάθαρση «...» Άνθρωποι που είχαν έρθει φτωχοί στη χώρα αυτή και κατάφεραν να προκόψουν με το πείσμα και το μεράκι τους για δουλειά έφευγαν πάλι όπως ήρθαν...πένητες! Αυτή τη φορά όμως δεν τους στοίχισε η ένδεια της τσέπης τους αλλά η ένδεια της ψυχής τους. Λες και τα αποθέματα του κουράγιου τους είχαν εξαντληθεί δια παντός. Όσοι έφευγαν δεν θα ξαναγύριζαν, δεν ήθελαν να ξαναγυρίσουν. Με πληγωμένη τη ψυχή, αλλά περήφανοι, όπως είναι πάντα οι Ρωμιοί, εγκατέλειψαν την πατρίδα τους. Θυμάμαι με πίκρα και πόνο το καλοκαίρι εκείνο του 1965 που αναγκαστήκαμε κι εμείς να φύγουμε όπως τόσοι άλλοι Ρωμιοί. Από το προηγούμενο βράδυ είχαν μαζευτεί στο σπίτι μας όλοι οι φίλοι. Κλαίγανε μαζί μας σαν να επρόκειτο να χάσουν το παιδί τους ή την αδελφή τους. Τόσο δεμένοι ήμαστε μεταξύ μεταξύ μας. Αν έκοβες το χέρι του ενός, πόναγαν όλοι. Αυτή η ολονυχτία τα είχε όλα. Κλάματα και γέλια, αναμνήσεις από αστεία περιστατικά που ζήσαμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια, σφιχταγκαλιάσματα, ελληνικές και τούρκικες βρισιές, πολύ κρασί και πάνω απ’όλα θλίψη. Ξέραμε όμως ότι η φιλία μας θα έμενε αναλλοίωτη και ανεπηρέαστη από θρησκείες και πολιτική. Το πρωί μας βρήκε όλους με μάτια πρησμένα από το κλάμα, περιτριγυρισμένουνς από τους δικούς μας ανθρώπους που περίμεναν στωϊκά να μας ξεπροβοδίσουν. Η τελευταία φορά που είδα την Πόλη μου ήταν εκείνη τη μέρα, από το μικρό και θαμπωμένο παραθυράκι του αεροπλάνου. Ήταν τόσο όμορφη!"

Η φωτογραφία είναι από http://www.ethnos.gr/