 |
Μαρία, η αθωότητα και η ομορφιά, κύμα στο πρόσωπό σου.
Γύρω από τα ρόδα σου σιωπή,
στη μέση η ελπίδα, Παντάνασσα της πέτρας.
Γλυκαίνεις την αυγή με φτερουγίσματα,
δεν βρίσκει η θλίψη, όταν μιλάς,
νύχτα να καταφύγει .
Μαρία, να μην ξεχνάς πως, πάνω στης λήθης τον λαιμό
χτυπά κρυφά φλέβα η ζωή,
κι είναι κι εκείνο το γαλάζιό σου φως,
που τον θάνατο ξορκίζει.
Μαρία με τα ουράνια, τα σμαραγδιά
στα μάτια σου η θάλασσα .
Μπρος στο χαμόγελό σου εγώ, μικρό παιδί
και γύρω του λευκά πουλιά που πεταρίζουν.
Έλυα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου