Tα καλοκαίρια στήνονται στην ουρά
με φορέματα διάφανα.
Κρατούν φανάρια μέσα στα σκοτάδια,
το μονοπάτι που παίρνουν τα οδηγεί σε δάσος
και το δάσος βγάζει στα νερά.
Κάτω απ’ τις ψάθινες ομπρέλες
τραγουδούν γλυκά σαν αηδόνια αλλόκοτα,
στου ύπνου τα κύματα πολλές φορές
πάνε και μπλέκονται, τα βαθιά
και το πρωί διηγούνται όνειρα
προσπαθώντας στην κούπα του καφέ
των ήχων να λύσουν το γρίφο.
Ξάγρυπνα όλη νύχτα τα καλοκαίρια
ρεμβάζουν στην ακρογιαλιά,
κρατούν στ’ αυτιά κοχύλια
αφουγκράζονται ερμητικά,
ώσπου σηκώνονται κάποια στιγμή
-τα πειράζει λένε το φεγγάρι-
αρχίζουν οι στροβιλισμοί πάνω στην άμμο,
που μελετούν οι ειδικοί επί των φαινομένων,
εικάζουν την προέλευση αγνώστων αντικειμένων.
Πηγάδια να παίζουν τα παιδιά αφήνουν πίσω τους τα
καλοκαίρια
Μέσα στα χιόνια ακούγονται από τα βάθη τους
λόγια εξαίσια, μουσικά.
Σοφία Περδίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου