ΨΑΡΡΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ¨Ποιήματα "

Μόνο να σιωπήσω μπορώ
απέναντι σ' αυτούς

τους χαίνοντες αλαλαγμούς

που σαν λιοπύρι ξεραίνουν τις πηγές

κι αγκίστρια ρίχνουν

σε ορθάνοιχτα στόματα.

Μύρισε φρέσκο χώμα...
κάπου θα βρέχει απόψε

ίσως ψυχές λησμονημένες

ποτίζουν με δάκρυα

άνυδρα όνειρα.

Δροσερό το καλοκαίρι εφέτος
θεριεύει τις θηλές των γυναικών

το πρωινό του άγγιγμα

και μιά μικρή φωτιά

φεγγοβολά στα βλέμματα.

Δεν το μπορεί...
κάπως θα κλαίνε τα πουλιά

όταν το βλέμμα ρίχνουνε στα έργα μας

κι ίσως γι' αυτό να φόρεσαν φτερά

και πέταξαν ψηλά

για να μην συναινέσουν

στο έγκλημα.

Όχι...
δεν ήμουν εκεί

τ' ομολογώ.

Ήμουν σκυμμένος πάνω σε χαρτιά

κι έψαχνα λέξεις.

Όταν του ξεχασμένου αλφάβητου

συνταίριασα τους φθόγγους

και ποίημα όμορφο 

έφτιαξα για να πω...

έξω απ' την πόρτα μου

ξερά πεσμένα φύλλα βρήκα

μιάς άνοιξης 

που ξέχασα να δώ.