ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΥ ΣΟΦΙΑ «Πρέπει»

Είχε γίνει πια 
ένα με το ρούχο της.. 

Κουρέλι κι αυτό 

σε σώμα γυρτό … 
Ντύθηκε τον πόνο της , 

τα ξεθωριασμένα όνειρά της... 

και πήρε να διαβαίνει 

ένα δρόμο χωρίς σημάδια,

καταπίνοντας θάλασσες 

κι ανασαίνοντας ουρανούς.

...Ήταν κι εκείνη 

η αποσκευή 

θεριό ολάκερο, 

γαντζωμένο 

πάνω της από καιρό.. 

της ξέσκιζε

 τις σάρκες , 

της ρούφαε το μεδούλι, 

με σχέδια που βογγούσαν 

στο χαρτί 

για μια θέση ολόδική της ,

 κάτω απ΄ τον ήλιο.. 

«Πρέπει»...

ψέλλισε και 

σύρθηκε στη μέση του 

πουθενά..

•