"Οταν δε σε συνάντησα
ο χρόνος παρέμεινε βουβός
τα βήματα αντίστροφα
τα τζάμια θολά κι αδιάφανα.
Οι πλατείες με λουλούδια χάρτινα
φυλλορροούσαν ερημιές.
Στα καφενεία έπιναν καφέ
αυριανά φαντάσματα
με μάτια δακρυσμένα
που καθως τα κοιτούσες
τα όνόματά τους ήδη χαράσσονταν
σε πλάκες μαρμάρινες.
Τα φεγγάρια χλωμά
βυθίζονταν
πριν την πανσέληνο.
Κρατούσα το χέρι του πατέρα.
"Πόσο σ' αγαπώ..."
μου λεει και χάνεται.
Φωτιές βομβαρδίζουν αλέες
παιδιά μ' αγκαλιές προσμένουσες
πεθαίνουν αφρόντιστα,
κύκνοι καρφώνουν τα ράμφη
στο στήθος τους κι αυτοκτονούν
κι ένα παιδί ζωγραφίζει το σύμπαν
με φως απ' αστέρια πεθαμένα .
"..Μη φοβάσαι" του λέω,
.."μετά χαράζει ξανά
κι η αγάπη
νικά το έρεβος "
© Δήμητρα Κ.
"Μitzi Ka"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου