Παιχνίδια που κάνει το μυαλό,κάτι βράδια που λοξοδρομούν
οι σκέψεις σε μονοπάτια ξεχασμένα.Απομεινάρια μιας άλλης εποχής.
Πέρασε καιρός.Τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά ταυτόχρονα.
Το χαμόγελο έβγαινε αβίαστο.Είχα λίγα,όμως ήταν αρκετά.Το ψέμα
δεν είχε αγγίξει ακόμη τον μικρόκοσμο μου.Με τα παιδικά μου μάτια
νόμιζα πως ο κόσμος είναι καλός, δίκαιος και πως είναι για όλους.
Ανοησίες.Αυτά δεν υπήρχαν στα αλήθεια.Η αθωότητα χάθηκε
και προσγειώθηκα απότομα μεγαλώνοντας.Συνειδητοποίησα την
πραγματικότητα,που ήταν σκληρή και αδυσώπητη.Ο κόσμος δεν ήταν όπως τον φανταζόμουν.Κρύβει μέσα του ένα θεριό ανήμερο,που αργά η γρήγορα βγαίνει στην επιφάνεια και βρυχάται.
Δεν έχω αυταπάτες πιά.Έτσι ήταν στην ιστορία του ως τώρα.
Μόνο καμιά φορά όπως σήμερα αναπολώ εκείνες τις μέρες που όλα
ήταν πιο απλά,πιο αγνά,πιο όμορφα.Από μια ηλικία που έβλεπε τον κόσμο με άλλα μάτια.Όσο κι αν με θλίβει αυτή η εποχή έφυγε ανεπιστρεπτί.Μα έχει μείνει μιά αθεράπευτα ρομαντική και ονειροπόλα επιμονή,πως ίσως μπορέσουμε να ανατρέξουμε σ΄αυτή
την παιδική εποχή και να ξαναβρούμε την αθωότητα μας.Έτσι ίσως έχουμε μια ελπίδα,πως δεν θα χαθούμε ως άνθρωποι..
Ευαγγελία Λ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου