Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

ΚΟΥΤΑ ΑΡΙΣΤΕΑ " Μια νύχτα όλη φως"






Η σκέψη μου ανεξέλεγκτα 

τρέχει στο βράδυ εκείνο
που στο φως μιας πανσελήνου μου θύμισες
τα ταξίδια στις νυχτιές του Έρωτα.
Στη νύχτα εκείνη
που το σκοτάδι από το φεγγάρι φωτίστηκε.
Και το κορμί, από κορμί αλλότριο φλογίστηκε!
Πόσο ανάγκη τα έχει όλα το σώμα.
Πόσο ευφραίνεται με ελάχιστα η ψυχή.


Η σκέψη τρέχει κι αποζητά
κάθε σημείο του αλαβάστρινου κορμιού 
που ηλεκτρισμούς ζωής μου χάρισε...
Διαπέρασαν το σώμα 
μα δεν το έκαψαν.
Σαν άλλος Φρακενστάιν μιας τρελής, ανυπόστατης ιστορίας...
Πνοή κι εμένα μου εμφυσήθηκε!
Η ύπαρξη μου, 
το νόημα της ξαναπαζάρεψε.
Ζωντανή ξανά, εδώ, με τη θύμηση πλάι μου 
να τρέχει ανεξέλεγκτα...
Δεν τη μαζεύω.
Το άτι ξεχύθηκε...
Το άτι ελευθερώθηκε....
Για να σε φθάσει....

@ριστέα













Ο ΜΗΝΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Πίνακας Γ Τσαρούχης 

Ο Αύγουστος είναι ο όγδοος μήνας του έτους κατά το Ιουλιανό και το Γρηγοριανό ημερολόγιο και έχει 31ημέρες.

Ο Αύγουστος στην αρχαιότητα

Στο αττικό ημερολόγιο ο Αύγουστος ήταν ο δεύτερος μήνας του έτους και ονομάζονταν Μεταγειτνιών διάρκειας 29 ημερών που αντιστοιχεί με το χρονικό διάστημα από 24 Ιουλίου έως τις 22 Αυγούστου. Ο Αύγουστος, κατά το παλαιό ρωμαϊκό ημερολόγιο, ήταν ο έκτος μήνας, γι' αυτό αρχικά στα Λατινικά ονομάζονταν Sextilis και είχε 31 ημέρες, ευθύς εξ αρχής από την εγκαθίδρυση του Ιουλιανού ημερολογίου το 45 π.Χ. (έτος 709 από κτίσεως Ρώμης). Το έτος 8 π.Χ. ο Αύγουστος Καίσαρας του έδωσε το όνομά του χωρίς την προσθήκη μίας ημέρας από τον Φεβρουάριο (όπως λανθασμένα αναγράφεται σε ορισμένες αναφορές). Λέγεται ότι ο Αύγουστος έβαλε τον μήνα σε αυτή την θέση, για να τιμήσει τον θάνατο της Κλεοπάτρας η οποία, όπως λέγεται, έθεσε τέλος στη ζωή της στις 12 Αυγούστου του 30 π.Χ. αν και ο ακριβής λόγος του θανάτου της καλύπτεται από μυστήριο. Κατά το Βυζαντινό ημερολόγιο που ακολουθεί ακόμη και σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία, και το οποίο αρχίζει τον Σεπτέμβριο, ήταν ο τελευταίος μήνας του χρόνου κι έτσι η 31 Αυγούστου γιορτάζονταν ως παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Αστρονομικά, ο ήλιος βρίσκεται στην αρχή του μήνα στον αστερισμό του Καρκίνου (21 Ιουλίου έως 9 Αυγούστου) και στο τέλος στον αστερισμό του Λέοντα (10 Αυγούστου έως 15 Σεπτεμβρίου).

Η ανατολή του Σείριου

Σε μερικές περιοχές θεωρούνταν ότι οι μέρες του Αυγούστου συμπίπτουν με την «εώα επιτολή» του Σείριου, την ανατολή δηλαδή του λαμπρότερου άστρου της νύχτας λίγο πριν από την ανατολή του Ήλιου. Όπως αναφέρουν οι Μάνος Δανέζης και Στράτος Θεοδοσίου:
    «Ο Σείριος είναι το λαμπρότερο άστρο του αστερισμού του Μεγάλου Κυνός και η εώα επιτολή του σ’ αυτή τη χρονική περίοδο είχε συνδεθεί στην αρχαιότητα με τα κυνικά καύματα (τα dies caniculariae των Λατίνων), δηλαδή με τις θερμότερες ημέρες του έτους, τα οποία καύματα οι αρχαίοι απέδιδαν στην επί πλέον αύξηση της θερμοκρασίας από την υποτιθέμενη προσθήκη της ακτινοβολίας του Σείριου στην ακτινοβολία του Ήλιου».    
Μάνος Δανέζης & Στράτος Θεοδοσίου

Εορτές τον Αύγουστο


Ο Αύγουστος είναι φυσικά γνωστότερος για τον «δεκαπενταύγουστό» του, το πρώτο δεκαπενθήμερο του μήνα πριν από την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στις 15 Αυγούστου. Η Παναγία, άλλωστε, είναι το ιερό εκείνο πρόσωπο που ο λαός μας τιμά και σέβεται περισσότερο από κάθε άλλο. Αμέτρητες φαίνεται να είναι οι προσωνυμίες που αποδίδονται στο πρόσωπό της: Ελεούσα, Μεγαλόχαρη και Φανερωμένη, Χρυσοσπηλιώτισσα,Παντάνασσα και Κεχαριτωμένη, είναι μερικές μόνο από τις χαρακτηριστικές δοξασιολογίες που αποδίδει στην Παναγία ο λαός μας που τιμά την μνήμη της Κοίμησής της με νηστεία και παρακλήσεις δύο εβδομάδων. Ανήμερα, όμως, στη γιορτή της, καθώς και στα εννιάμερά της στις 23 Αυγούστου,«γιορτές και πανηγύρια» παντού. Σύμφωνα με την λαογράφο Ελένη Ψυχογιού:
    «Τα πανηγύρια της Παναγίας τελούνται παραδοσιακά στο απόγειο του καλοκαιριού, όταν έχει ολοκληρωθεί ο παραγωγικός κύκλος, αφήνοντας στους ανθρώπους χρόνο σχόλης και προσόδους για να καταναλώσουν σε μια ‘τελετουργική σπατάλη’… Πέρα από εκδηλώσεις πίστης, τα πανηγύρια αποτελούν συλλογικά πολυσύνθετα και ύψιστης σημασίας επικοινωνιακά γεγονότα, που λειτουργούν ως θεμέλια πολιτισμού για τις ανθρώπινες κοινότητες ακόμα και στις μέρες μας, με όποια μορφή επιτελούνται κατά τόπους».    
Ελένη Ψυχογιού



Οι εορτές της Παναγίας δεν είναι, φυσικά, οι μοναδικές του μήνα, αφού σπουδαία θέση στο χριστιανικό εορτολόγιο κατέχει και η 6 Αυγούστου όταν η Εκκλησία εορτάζει τη Μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού, μία από τις δώδεκα δεσποτικές εορτές της Ορθοδοξίας. Γι' αυτό, άλλωστε, παρ' όλη την νηστεία του δεκαπενταύγουστου, αυτή την ημέρα επιτρέπεται να φάμε ψάρι. Επίσης την ημέρα αυτή, όπως αναφέρει ο Γεώργιος Ν. Αικατερινίδης,
    «...έθιμο από τα πιο διαδεδομένα, με μορφή θρησκευτικού νομίμου, είναι η προσκομιδή στις εκκλησίες και ευλόγηση με ειδική ευχή των πρώτων σταφυλιών της χρονιάς… Σ’ αυτό το έθιμο επιζεί η αρχαία συνήθεια των απαρχών, της προσφοράς δηλαδή των πρώτων καρπών στους θεούς, όπως εκφραζόταν στην ιστορική αρχαιότητα ως συγκροτημένη λατρευτική εκδήλωση με τις εορτές των Θαργηλίων, των Θαλυσίων και τωνΠυανοψίων».    
Γεώργιος Ν. Αικατερινίδης


Ο Αύγουστος στην Ελληνική Λαογραφία

 Οι λαϊκές ονομασίες του μήνα (όπως Συκολόγος και Τραπεζοφόρος ) αναφέρονται κυρίως στην αφθονία των καρπών του: «Αύγουστε καλέ μου μήνα να ‘σουν δυο φορές το χρόνο». Ενώ οι δώδεκα πρώτες ημέρες του Αυγούστου ονομάζονταν και «μερομήνια» γιατί έλεγαν ότι προλέγουν τον καιρό: «κάθε ημέρα κι ένας μήνας». Οι μέρες αυτές ήσαν επίσης γνωστές και ως«δρίμες». Τις μέρες αυτές δεν έπρεπε να πάει κάποιος στη θάλασσα για μπάνιο, ούτε να πλύνεις, ούτε να κόψεις σταφύλια και σύκα.
Παρ' όλα αυτά, όσο κι αν τον Ιούλιο «ο Αηλιάς κόβει σταφύλια και η Αγιά Μαρίνα σύκα», ο ερχομός του Αυγούστου δεν μας αφήνει να ξεχάσουμε ότι «από Μάρτη καλοκαίρι, κι από Αύγουστοχειμώνας»!

                           Το Καλαντάρι του Αυγούστου από τοTrès Riches Heures du Duc de Berry

                                 ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ

Αύγουστε καλέ μου μήνα, να' σουν δυο φορές το χρόνο.

Ζήσε, Μάη μου, να φας τριφύλλι και τον Αύγουστο σταφύλι.

Θεός να φυλάει τα λιόδεντρα απ' το νερό τα Αυγούστου.

Κάθε πράμα στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο.

Τ' Αυγούστου και του Γεναριού τα δυο χρυσά φεγγάρια.

Από Μάρτη καλοκαίρι κι από Αύγουστο χειμώνα.

Τ' Αυγούστου οι δρύμες στα πανιά και του Μαρτιού στα ξύλα.

Καλός ο ήλιος του Μαγιού, τ' Αυγούστου το φεγγάρι.

Επλάκωσεν ο Αύγουστος, η άκρια του χειμώνα.

Μακάρι σαν τον Αύγουστο να ‘ταν οι μήνες όλοι.

Ο Αύγουστος και ο τρύγος δεν είναι κάθε μέρα.

Αύγουστος άβρεχτος, μούστος άμετρος.

Να 'σαι καλά τον Αύγουστο με δεκαοχτώ βελέντζες.

Ήρθε ο Αύγουστος, πάρε την κάπα σου.

Καλή λαβιά τον Αύγουστο και γέννα τον Γενάρη.

Το Μάη με πουκάμισο, τον Αύγουστο με κάπα.

Όποιος φιλάει τον Αύγουστο, τον Μάη θερίζει μόνος.

Τον Αύγουστο τον χαίρεται οπόχει να τρυγήσει.

Να 'σαι καλά τον Αύγουστο που ‘ναι παχιές οι μύγες.

Καλός ο ήλιος του Μαγιού, τ' Αυγούστου το φεγγάρι.

Ο Αύγουστος πουλά κρασί κι ο Μάης πουλά σιτάρι.

Ούτε ο Αύγουστος χειμώνας, ούτε ο Μάρτης καλοκαίρι.

Χορτοθέρη Αλωνιστή , ρόγα - ρόγα γυαλιστή.

Αυγουστοοικοδέσποινα‚ καλαντογυρεύτρα.

Από το θέρος ως τις ελιές δεν απολείπουν οι δουλειές.

ΠΗΓΕΣ  







ΠΟΔΑΡΑΣ ΣΠΥΡΟΣ "Άτιτλο" 13/06/2013



Για σένα


Μακάρι να είχε τίτλο η ζωή
ας λεγόταν
αγάπη
ήλιος
άστρα
φεγγάρι
έρωτας
ευτυχία
γαλήνη

Μακάρι η ζωή
να ήταν οι κρυφές επιθυμίες μας
Ας ήταν η ζωή
το χάδι στην αγάπη μας
ας ήταν δυο γυμνά κορμιά σφιχταγκαλιασμένα
ας ήταν ένας αναστεναγμός πάθους
ας ήταν μια ανατολή μέσα στην δύση
ας ήταν το καλημέρα ευχή για την ζωή
Ας ήταν ένα γέλιο
ας ήταν η λέξη μάνα

Ξεκινά η ζωή με τον πόνο της γέννας
με δάκρυα ευτυχίας
με την μητρική αγκαλιά
το υγρό φιλί του πατέρα
ξεκινά με ένα σ' αγαπώ

Τι να παλέψω να σώσω από αυτά
για ποιο και τι να γράψω από αυτά
για ποιο και τι να κλάψω από όλα αυτά
μου τα παίρνουν σαν κλείσω τα μάτια
την αγάπη την κάνουν μίσος
τον ήλιο σκοτάδι
τα άστρα και το φεγγάρι τα θάμπωσαν
η ευτυχία και η γαλήνη αναζητείτε σε κάδους σκουπιδιών

Σώσε με αγάπη μου
για μένα εσύ είσαι η ζωή
σφίξε με στα στήθη σου να ακούσω την καρδιά σου
και θα δώσω τίτλο στην δική μου ζωή

Το όνομα σου





ΓΙΩΡΓΗΣ Π. ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ "Βραχοθαλασσοκαρδιά μου"


Σ' ακούω που περπατάς σταθερά
στου χρόνου τον άνακρο δρόμο.
Ωραίος ο χτύπος σου, ωραίος,
σαν τα μάτια των μεθυσμένων λουλουδιών,
σαν τη θύελλα στην κορυφή των βουνών!!
Ωραίος...ωραίος κι ο κρύφιος θρήνος σου
τις στιγμές που σε σφάζουν τα αίματά σου,
ωραίος ο τρελός σου χορός
μπρος στην αιωνιότητα των ματιών
που σ' αγαπάνε.
Παγιώνω το βήμα μου πάνω στα χνάρια σου.
Μυρωδική η αύρα σου με έλκει.
Πάμε προς τα εκεί που κατοικεί
η κρυφή μας υπόσταση, καρδιά μου.
Ξέρεις εσύ από αγιότητα μέσα στη λάσπη
και να δαιμονίζεσαι ξέρεις εν ώρα έρωτος.
Πάμε προς τα εκεί που κατοικεί
η τρυφερή υπαρξία μας κι η αξία μας 
μες στην αιδώ μας. Εδώ!!
Χτύπα...χτύπα ασταμάτητα και γοργά,
χτύπα με την αορτή σου τα νερά.
Κι εγώ θα σου δίνω , στο υπόσχομαι, θα σου δίνω
τ' ακριβότερα των συναισθημάτων
και των αισθημάτων τα ιερά
κι απ' όλα μου, όλα θα στα δίνω, αμήχανη καρδιά.

...και να, ήδη πάρε δάκρυα.
Δεν έχω κάτι πιο πολύ τούτη την ώρα.
Πάρε δάκρυα, κολιέ κρέμασέ τα στο λαιμό μας,
στο στήθος μας ας κρεμαστούν, στολίδι μας καρδιά!
Τι άλλο επιζητώ απ' τη ζωή;
Βράχος εσύ και θάλασσα μαζί
κι εγώ νησί.
Ορθοδρομούμε προς τα εκεί που κατοικεί
του ζωντανού η ανάσταση, ψυχή μου.
Ναι!!! Πάμε..πάμε..πάμε!!
Πάμε, βραχοθαλασσοκαρδιά μου!!!!
Πάμε στ’ όνειρά μου!!!!

γ.π.κ-δρ.
Από την ΕΦΤΑΖΥΜΟΣ ΨΥΧΗ ΔΙΠΥΡΩΜΕΝΗ



 —

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

ΝΙΝΙΟΥ ΣΟΦΙΑ «Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε…»




«Η  ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε…» *


Καλοκαίρι και συναυλία. Συναυλία και καλοκαίρι. Έννοιες αδιαίρετες.
Κι εγώ η Κλεοπάτρα με τον Αντώνη μου να λικνιζόμαστε σύμφωνα με τη μελωδία της ευτυχίας, που περιμέναμε να ’ρθει.
Τουλάχιστον έτσι προέτρεπε από σκηνής ο Φάμελλος. Ο ενθουσιασμός του πλήθους καμιά αμφιβολία δεν άφηνε γι’ αυτό.
Γιατί λοιπόν να αμφιβάλλουμε εμείς, που φέραμε και τα ονόματα του ιστορικού ζεύγους. Τίποτα δεν ήταν τυχαίο στη δική μας ιστορία. Η ξαδέρφη του Αντωνάκη μου η Μάντυ, που μάλιστα τον φώναζε Αντώνιο τιμής ένεκεν, υποστήριζε ότι επρόκειτο για σχέση καρμική. Κι ήξερε πολλά αυτή για τέτοια ζητήματα…
Έτσι λοιπόν περιμέναμε την ευτυχία.

Και η Ευτυχία ήρθε! Με τη μορφή μιας νέας και εξαιρετικής συναδέλφου του Αντωνίου μου, που ανανέωσε με τη μετάθεσή της  το υποκατάστημα του Συντάγματος.
Η Ευτυχία αυτό, η Ευτυχία εκείνο…μες στον ενθουσιασμό ο καλός μου. Και τι γελαστή κοπέλα και τι έξυπνη κοπέλα…τελειωμό δεν είχαν τα καλά σχόλια, που έφερνε από τη δουλειά. Ούτε νεύρα ούτε στρες. Τίποτα. Μπήκε η Ευτυχία στο σπίτι μας! Ακριβώς, όπως το περιμέναμε!

Μόνο που βγήκα εγώ, η Κλεοπάτρα.
 Αυτό δεν το περιμέναμε.

Και απεδείχθη περίτρανα πως η γιαγιά μου είχε δίκιο, που επέμενε να με φωνάζουν Πάτρα. Καμία σχέση εγώ με την αείμνηστο Κλεοπάτρα. Αλλά, ποιος ακούει την πεθερά; Αυτό έκανε και η μαμά μου. Αγνόησε περιφρονητικά τις συμβουλές της γιαγιάς Πάτρας με τη μεγαλειώδη φράση-επιχείρημα, «σιγά μην πούμε το παιδί και Καλαμάτα».

Και δεν μπορώ να πω, γλύτωσα απ’ τα πειράγματα των συμμαθητών μου. Ως Πάτρα θα ήμουν πρωτεύουσα της καζούρας. Κι αυτοί έμεναν εντυπωσιασμένοι από τον αέρα γοητείας, που φυσούσε στο άκουσμα του λαμπρού ονόματος Κλεοπάτρα.
Τι να σου κάνει όμως ένας αέρας γοητείας μπροστά στον αέρα της Ευτυχίας;
Αυτό το ’μαθα μετά…   
______
*Στίχος από το τραγούδι του Μανώλη Φάμελλου "Η ευτυχία είν' αυτό"
•  Από τη Σοφία Νινιού






ΚΟΥΤΑ ΑΡΙΣΤΕΑ 'Υπάρχει ένα χαμόγελο....'



   Τον λένε Michael Stolzenberg κι είναι μόλις δεκατριών χρόνων. Ζει στη Φλόριντα της Αμερικής. Ένα πανέμορφο καστανόξανθο αγόρι. Χαμογελά. Σου κάνει εντύπωση αυτό το χαμόγελο. Περπατά με τη σχολική τσάντα στους ώμους και μια κάμερα τον κινηματογραφεί. "Τι ξεχωριστό έχει;" αναρωτιέσαι κι είσαι έτοιμος να πας στην επόμενη ιστορία. Δεν έχεις χρόνο για χάσιμο εξάλλου.

Στάσου... Η κάμερα εστιάζει. Ο Michael δεν έχει χέρια από τους αγκώνες και κάτω ενώ ταυτόχρονα ισορροπεί πάνω στα δυο προσθετικά του μέλη αντί για πόδια και βαδίζει χαρούμενος. Σου κάνει και πάλι εντύπωση αυτό το χαμόγελο.
"Ωραία, θες λοιπόν να μας συγκινήσεις;" μονολογείς εκνευρισμένα.
Η ιστορία του Michael όμως δεν είναι από αυτές που προκαλούν οίκτο. Στην τρυφερή ηλικία των οκτώ, μια βακτηριακή ασθένεια τον έριξε σε κώμα και βρέθηκε μια σταγόνα πριν από το θάνατο. Προκειμένου να του σώσουν τη ζωή, οι γιατροί αναγκάστηκαν να ακρωτηριάσουν χέρια και πόδια. Ο μικρός Michael δεν λύγισε. Συνέχισε τη ζωή του, τον αθλητισμό κι είναι ένα χαρούμενο αγόρι, σαν όλα τα δεκατριάχρονα. Δεν νομίζει ότι είναι διαφορετικός και δεν θέλει να αντιμετωπίζεται έτσι.
Η ιστορία θα μπορούσε να τελειώσει εδώ. Κι εσύ να μειδιάσεις "Το' ξερα! Άδικα έχασα το χρόνο μου!"
Σε σένα που έμεινες, θα σου μιλήσω για αυτό το χαμόγελο. Για το δυναμισμό αυτού του παιδιού. Για το δύσκολο εγχείρημα που ανέλαβε. 
Θα σε αφήσω να δεις τον Michael με τη φαντασία σου. Να τον ακούσεις να μιλάει στη κάμερα. Αυτή, που τον κινηματογραφεί. Γιατί αυτό το αγόρι δεν είναι απλά ένα παιδί που έχασε τα άκρα του. Αυτό το αγόρι δημιούργησε έναν Οργανισμό. Ένα Ίδρυμα, με μοναδικό σκοπό να συγκεντρωθούν χρήματα και να δοθούν σε αυτούς που τον περασμένο Απρίλη, έχασαν κάποια από τα άκρα τους στο μακελειό του Μαραθώνιου της Βοστώνης.
Σε αφήνω να τον ακούσεις. Βάλσαμο τα λόγια του...
"Στην αρχή θα νιώθουν πολύ άσχημα. Θα έχουν χάσει κάτι, που ποτέ δεν θα πάρουν πίσω κι αυτό είναι τρομακτικό. Κι εγώ φοβήθηκα. Αλλά μόλις συνειδητοποιήσεις ότι μπορείς να κάνεις πολύ περισσότερα από το να σκέφτεσαι την αυτοκτονία, ότι μπορείς να παίξεις ποδόσφαιρο, να μυρίσεις το γρασίδι, να χαμογελάσεις στους δικούς σου και να σου ανταποδώσουν το δικό τους χαμόγελο, θα σταματήσεις να φοβάσαι!
Τον πρώτο καιρό, θα βλέπουν τη ζωή τους κλεισμένη μέσα σε τέσσεριςτοίχους. Η μικρή που στεκόταν στα κάγκελα τη στιγμή της έκρηξης κι έχασε το πόδι της θα σκέφτεται ότι δεν μπορεί να γίνει μπαλαρίνα. Το παλικάρι που έχασε και τα δύο του πόδια θα σκέφτεται ότι δεν μπορεί να τρέξει ξανά. Θα βλέπει το κενό εκεί που κάποτε ήταν τα πόδια του και πιθανόν να κλαίει. Αλλά θέλω να του πω, θέλω να τους πω ότι όλα θα πάνε καλά....
Θα πάρουμε προσθετικά μέλη και θα τους μάθω να τρέχουν.....
Θα είναι καλά, απλά ακόμα δεν το ξέρουν....
Κοιτάζει στην κάμερα και χαμογελά. Τόσο γλυκά. Τόσο γαλήνια.
Οι τελευταίες λέξεις που πατώ στα πλήκτρα, μου αφήνουν κι εμένα το ίδιο χαμόγελο. Μπορείς να συνεχίσεις στην επόμενη ιστορία σου. Δεν θα ξεχάσεις όμως ποτέ αυτό το χαμόγελο.




Σημείωση: Ο Michael, ο 17χρονος αδελφός του Harris (που από το Σεπτέμβριο θα φοιτά στο ΜΙΤ ) κι ακόμη ένας φίλος τους, σχεδίασαν μια ιστοσελίδα, το mikeysrun, για να συγκεντρώσουν χρήματα και να υποστηρίξουν με κάθε δυνατό τρόπο όσους ακρωτηριάστηκαν στις επιθέσεις. 






Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 12ο Παιχνίδι με τις Λέξεις, στο μπλογκ TEXNIS STORIES της αγαπημένης μας Φλώρας.


Κι αυτό το ένα από τα δύο βραβεία μου:


.(Ευχαριστώ από καρδιάς όλους όσοι με τίμησαν με τη ψήφο τους. Στην ουσία έδωσαν ψήφο αγάπης σε αυτό το μικρό αγγελούδι! Εγώ το μόνο που έκανα ήταν να καταγράψω την ιστορία του και να σας τη μεταφέρω.

Όταν έγραψα ένα βράδυ την ιστορία μου, την έστειλα όπως έκανα κάθε φορά στην κολλητούλα μου να τη διαβάσει πρώτη. (Φυσικά και δεν ψηφίζει!) 
Μου είπε ότι η γνώμη της ήταν πως μπορούσα να γράψω καλύτερα. Πως τις προηγούμενες φορές της άρεσα περισσότερ

Δεν ήθελα να γράψω καλύτερα. Δεν ξέρω αν μπορώ να γράψω καλύτερα. Δεν πίστευα ότι η ιστορία μου θα ψηφιστεί. Δεν με ενδιέφερε αυτό. Κι όμως την έστειλα! Γιατί ήθελα πολύ καιρό να μοιραστώ την ιστορία αυτού του παιδιού, να το δείτε έπειτα εδώ στο χώρο μου, στο βίντεο να μιλάει και να θυμάστε αυτό το χαμόγελο, όταν όλα σας πηγαίνουν στραβά!)

Όταν μια μέρα δεν σας πετύχει το φαγητό ή το μαλλί, όταν ένα πρωί τσακωθείς με το σύντροφό σου για ασήμαντο αφορμή, όταν δεν σου περισσέψουν χρήματα για διακοπές, όταν δεν θα πάρεις καν άδεια για διακοπές......όταν όλα σου πάνε στραβά, ή νομίζεις ότι η τύχη έχει τσακωθεί μαζί σου....όταν... όταν...όταν... σε παρακαλώ στάσου εκείνες τις στιγμές σε ένα καθρέφτη, κάνε μια στροφή και κοιτάξου, έπειτα μέτρησε τα άκρα σου, βγες έξω και πάρε βαθιές ανάσες, τρέξε στη φύση,γύρνα πίσω και πλύνε τα πιάτα, γράψε ένα γράμμα, πάρε ένα τηλέφωνο, ράψε τη ξηλωμένη σου φούστα,πιάσε τα ζάρια στα χέρια και ρίξε τις εξάρες σου στο τάβλι, κάνε απλά πράγματα που τα θεωρείς δεδομένα κι απόλαυσε τα απλά καθημερινά σου δώρα!
Είσαι τυχερός! Πολύ τυχερός! Αλήθεια το ξέρεις;





Οι σιδεράδες ......Επαγγέλματα που χάθηκαν

  Γράφει ο Γιάννης Δημάκης


 Τα διάφορα επαγγέλματα των ανθρώπων δημιουργούνται για να καλύψουν κάποιες ανάγκες που υπάρχουν στις διάφορες εποχές. Έτσι στα αρχαία τα χρόνια μπορεί να υπήρχε κάποιος τεχνίτης που θα ήταν πολύ σημαντικός γιατί  θα έφτιαχνε τόξα και βέλη, όμως στη σημερινή εποχή θα ήταν τελείως άχρηστος αφού κανένας δεν χρειάζεται βέλη και τόξα. Ούτε θα μπορούσε σήμερα να ζήσει κάποιος κάνοντας το επάγγελμα του πεταλωτή, γιατί δεν θα είχε καθόλου πελάτες. Τα επαγγέλματα επομένως εξαρτώνται από την εποχή και τις ανάγκες της
"Το σιδηρουργείου του Ηφαίστου", έργο του Ντιέγκο Βελάσκεθ.
                "Το σιδηρουργείο του Ηφαίστου", έργο του Ντιέγκο Βελάσκεθ.

    Ο σίδηρος είναι πολύ διαδεδομένο υλικό στο φλοιό της Γης (το δεύτερο μετά το αργίλιο), δεν εμφανίζεται όμως σε ελεύθερη μεταλλική μορφή παρά μόνο σε διάφορες ενώσεις, κατά κανόνα σε οξείδια. Η έναρξη χρήσης του σιδήρου φαίνεται να έγινε με την αξιοποίηση μετεωριτών, οι οποίοι περιέχουν σίδηρο σε ελεύθερη μεταλλική μορφή.
Ο Ήφαιστος είναι ο θεός της φωτιάς και της μεταλλουργίας στην ελληνική μυθολογία με το πρώτο σιδηρουργείο στον βυθό του Αιγαίου, σφυρηλατώντας εκεί όμορφα αντικείμενα
 Ο σίδηρος ήταν γνωστός από την προϊστορική εποχή, συγκεκριμένα από την Εποχή του Σιδήρου
   Σίγουρα θα είχαν γίνει πολλές και διάφορες προσπάθειες για την εκμετάλλευση του σιδήρου, μόνο που αυτό δεν κατέστη δυνατόν πριν από την εποχή περί το 1200 π.Χ., γιατί η τήξη του σιδήρου από το σιδηρομετάλλευμα απαιτεί μια θερμοκρασία 1535 οC, την οποία οι παλαιότεροι μεταλλουργοί δεν ήταν σε θέση να πετύχουν.
Σιδερένια εργαλεία καθημερινής χρήσης από την περιοχή της Αρχαίας Ολυμπίας(μουσείο Ολυμπίας)
Σιδερένια εργαλεία καθημερινής χρήσης από την περιοχή της Αρχαίας Ολυμπίας(μουσείο Ολυμπίας)

   Οι σιδεράδες είναι οι τεχνίτες που κατασκεύαζαν στο αμόνι σιδερένια εργαλεία, όπως αξίνες (κασμάδες), τσάπες, τσεκούρια,δρεπάνια, σφυριά, βαριές, αλλά και διάφορα σιδερένια εξαρτήματα όπως καρφιά, μάσιες, μεντεσέδες.
 Την τέχνη του σιδερά που απαιτούσε μεγάλη εμπειρία, αλλά και οργανωμένο εργαστήριο, την μάθαιναν οι νέοι μέσα από την οικογενειακή παράδοση ή τη μαθητεία.Πολλοί απ’ αυτούς περιόδευαν στα χωριά ανάλογα με την εποχή. Λίγο πριν  το Β' Παγκόσμιο πόλεμο άρχισαν να "χάνονται"  ή να ενσωματώνονται στην τοπική κοινωνία ασκώντας άλλα επαγγέλματα.
Απαραίτητα εργαλεία του σιδερά ήταν εκτός από το αμόνι, η βαριά, τα κάρβουνα,  το φυσερό, η βούτα με το νερό.
Η διαδικασία επεξεργασίας του σιδήρου ήταν η εξής:Άναβαν στο καμίνι τη φωτιά την οποία φυσούσαν με το φυσερό ώστε να την διατηρήσουν. εκεί έβαζαν το σίδερο μέχρι να πυρακτωθεί ώστε να γίνει πιο ευλύγιστο.
 
   Το σίδερο κοκκίνιζε στη φωτιά έτσι που λίγο ακόμα και θα έλιωνε για να γίνει υγρό. Στη συνέχεια το τοποθετούσαν στο αμόνι και με τη βαριά το χτυπούσαν ώστε να του δώσουν το σχήμα που ήθελαν σε σχέση πάντα με το εργαλείο που ήθελαν να κατασκευάσουν. Τέλος το έβαζαν στη βούτα με το νερό ώστε να παγώσει και να στερεοποιηθεί. Η δουλειά αυτή ήταν πάρα πολύ σκληρή. Απαιτούσε δύναμη από το σιδερά γιατί δούλευε με τα σίδερα που ήταν βαριά κι ακόμα ήταν συνέχεια δίπλα στη φωτιά και έπρεπε απο
 ένα ορθογώνιο κομμάτι σιδήρου να φτιάξει   οποιοδήποτε  εργαλείο, και μετά τη θέρμανση το σφυρηλατούσε, το βάπτιζε στο νερό και ξανά από την αρχή το σφυρηλατούσε,, ώσπου να του δώσει το οριστικό σχήμα του.
Σύνεργα για τις ανάγκες του γεωργού που έφτιαχναν οι σιδεράδες, ήταν: υνιά για να οργώνουν,  οι κασμάδες, αξίνες με το ένα μέρος στενό και το φαρδύτερο για να σκάβουν (ανάλογα με το σχήμα τους είχαν διάφορα ονόματα, όπως: τσαπιά, τσάπες, τσάπες δίκοπες, σκαλιστήρια). Ακόμα για το θερισμό τα δρεπάνια, για τα αμπέλια το κλαδευτήρι, το πριόνι, τα τσαπιά.. Τέλος, για άλλες μικροδουλειές το τσεκούρι το σφυρί και το σκερπάνι.

    Η βαφή(κοκκίνισμα του σιδήρου στη φωτιά) και η ανόπτηση (το βούτηγμα του σιδήρου στο κρύο νερό) έκαναν το σίδηρο ανθεκτικό και σκληρό και εδώ φαινόταν η λεπτομέρεια της  μαστοριάς του κάθε τεχνίτη.Αυτό πιο πολύ γινόταν για τα εργαλεία που έπρεπε να είναι κοφτερά.Εδώ στην διαδικασία του βαψήματος οπως λεγόταν, ο σιδεράς ήξερε από πείρα πόσο χρόνο έπρεπε να βουτήξει το καυτό σίδερο στο νερό για να είναι κοφτερό .
   Ο σιδεράς δεν περιορίζονταν, μόνο στην κατασκευή των εργαλείων αυτών, αλλά συγχρόνως αναλάβαινε και την επισκευή αυτών που φθείρονταν από την πολλή χρήση με το λεγόμενο βάψιμο, ατσάλωμα ή ατσαλάρισμα.
   Τα διάφορα εργαλεία, έχαναν με τον καιρό την κοφτεράδα τους. Στις περιπτώσεις αυτές τα εργαλεία τα πήγαιναν στον σιδερά για να τα βάψει. Για το βάψιμο του εργαλείου ο σιδεράς το έβαζε στο καμίνι και αφού το μέταλλο κοκκίνιζε και μαλάκωνε το σφυροκοπούσε κατάλληλα μπροστά στην κοπή, μετά το περνούσε από τη μέγγενη και το λιμάριζε, κι όπως ήταν πολύ ζεστό το έριχνε στο κρύο νερό της βαρέλας για να σκληρύνει.
Σε άλλες περιπτώσεις η φθορά του εργαλείου ήταν μεγαλύτερη, γιατί από την πολλή χρήση φαγωνόταν το ατσάλι της πρώτης ατσαλωσιάς. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο χαρκιάς έκανε την επανόρθωση της φθοράς με το ατσαλάρισμα.
Στην περίπτωση αυτή τ’ ατσάλωμα είχε διαφορετική έννοια. O σιδηρουργός δεν ακολουθούσε την τακτική αυτή που το πρωτοέφτιαχνε, αλλά για να το δυναμώσει πυρώνοντας στο καμίνι πρόσθετε κομμάτι σίδερο, πυρωμένο και αυτό, και χτυπώντας τα και τα δύο επάνω στ’ αμόνι με τη βαριά αυτά κολλούσαν και να γίνει πάλι το εργαλείο όπως ήταν την πρώτη φορά που κατασκευάστηκε.. Mετά τ’ ατσάλωμα αυτό, το «παράξυνε» έκανε δηλ. την μπροστινή του άκρη πολλή κοφτερή....Aπό εκεί βγήκε και η παροιμία «στη βράση κολλάει το σίδερο»

Ενα ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου σχετικό.......
  Το μαχαίρι
Όπως αργεί τ' ατσάλι να γίνει κοφτερό
και χρήσιμο μαχαίρι έτσι αργούν
κ' οι λέξεις ν' ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύόσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
μην ξιπαστείς απ' την λαμπρή
αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.


ΠΗΓΕΣ.








ΣΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ -ΒΕΛΛΟΥ "ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΣΤΟΛΙΔΙΑ"








Επάνω στη καρδιά κεντώ 

 του πέλαου πλούτη 

τα όστρακα ,τα κύματα 

την πρώτη θαλασσινή μου ανάσα

 της ηδονής σου την κραυγή ,

το ρυθμό του έρωτα 

 της αγάπης την μοναδικότητα ,

 της οπτασίας σου αξεπέραστη λαμπρότητα 

 πρωτόγονο αγκάλιασμα από κορμί φιδίσιο 

 στην κορυφαία του έρωτα ώρα

 μοναδική της μνήμης ευχαρίστηση 

 επάνω στην καρδιά μου κεντώ

 βλέπεις εμένα μου αρέσουν τα στολίδια...
ΣΟΦΙΑΣΚΟΥΛΙΚΑ -ΒΕΛΛΟΥ