Γιάννης Βέλλης "Ατιτλο"

"Όσο φουρτούνιαζε το πέλαγος, αυτοί αγκαλιασμένοι φεύγαν μακριά/
 εκεί που η άμμος δεν πλησίαζε τα δέντρα κι οι άνεμοι τα χώματα/ 
κάπου κοντά περίμενε ένα σπίτι, από εκείνα όσα χτίζονται στην αγάπη/ 
μετά χάνονταν στα χρόνια ερωτευμένοι, αφού ο κόσμος ήταν η δικιά τους εικόνα".