Γιώργης Π.Δρυμωνιάτης "Συν"

....ήτανε τόσο μόνος...
...τόσο μικρός και λίγος....
σαν ένα μικρό αστράκι,
ξεχασμένο ολότελα
στην απροσδιοριστία
τ' απέραντου σύμπαντος....
στης πεπερασμένης γης του
την άκρη.....

Ώσπου ήρθε ένας Ήλιος αλλόκοτος
και τον αγκάλιασε.

Συγχωνευθήκανε ένεκα έρωτος.
Στο συν των πράξεων του Θεού
εισήλθαν.
Μικροθεότητες ενωμένες.

...κι έγινε Ήλιος
κι αυτό το μικροάστρο.
...κι έγινε πελώριο,
ίδιο με τον κόσμο
τον ασύνορο.
...έγινε σαν το όλον
των ουρανών.
Χωρίς αρχή και τέλος,
σαν το χάος,
αυτός ο λειψός.
Διότι η αγάπη
είναι σαν το σύμπαν.
Είναι σαν το χάος.
Άνακρη.

γ.π.κ-δρ.
Από την ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ